ภรรยาผู้น่าสงสาร (เหรอ?) (2)

ส่วนทางฝ่ายซูเมิ่งที่พอเดินออกห่างจากศาลากลางน้ำมาไม่ถึงสิบก้าว จากที่เป็นสตรีตัวน้อยผู้น่าสงสารก็ผันเปลี่ยนท่าทาง ปลดมือที่ปิดหน้าลง รอยยิ้มบนใบหน้าเผยออกมาราวกับคนอารมณ์แจ่มใสมากกว่าสตรีที่โดนสามีทิ้ง

จิวซือที่บนหน้าตนเองยังมีคราบน้ำตาเปรอะเปื้อนอยู่เดินตามจ้องมองเจ้านายตนเองตาปริบๆ จนเดินกันถึงเรือนหลังเล็กที่โดนแม่สามีสั่งให้ย้ายมาอยู่ที่นี่แทนเรือนหลังใหญ่ของลูกชายตนเองตั้งแต่เช้าจิวซือก็ยังตามอารมณ์เจ้านายตนเองไม่ทัน

“อะ เอ่อ ฮูหยินของบ่าวยิ้มได้แล้วหรือเจ้าคะ”

“หืม....คิก จิวซือเจ้าสมองช้ายิ่งนัก ตามข้ามาข้างในห้องก่อนเดี๋ยวข้าแถลงไขให้สมองน้อยๆ ของเจ้าเอง”

“จะ เจ้าค่ะ”

“ปิดประตูลงกลอนด้วย”

“หืม เอ่อ แต่นี่ยังเช้าตรู่อยู่เลยนะเจ้าคะ”

“เถอะน่า”

“เจ้าค่ะ”

จิวซือมีความคิดหนึ่งแวบเข้ามานางคิดว่าคุณหนูของนางอาจเสียใจจนผีเข้าผีออก สับเปลี่ยนอารมณ์จนนางตามไม่ทันเสียแล้ว

แต่ไม่ว่าอย่างไรจิวซือก็จะอยู่รับใช้เจ้านายผู้นี้ของนางจนกว่าชีวิตน้อยนี้จะหาไม่แน่นอน

ฝ่ายซูเมิ่งพอบ่าวของตนเองเดินเข้ามานั่งรอรับคำสั่งของตนเองอย่างตั้งใจ หญิงสาวก็รีบชี้แจงตามแผนการที่สมองอันน้อยนิดนี้คิดออกมาได้ในเวลานี้

“เจ้ารักข้าหรือไม่จิวซือ”

“หะ หา ฮูหยินไยท่านถามเช่นนั้น ข้าน้อยรักและบูชาท่านยิ่งกว่าชีวิตของข้าน้อยอยู่แล้วเจ้าค่ะ ข้าน้อยมิคิดลืมบุญคุณที่มารดาของฮูหยินเก็บขอทานอย่างข้าน้อยและแม่มาชุบเลี้ยงเจ้าค่ะ”

ไม่เพียงพรรณนาถึงความภักดียิ่งชีพของตน จิวซือโถมตัวลงไปกอดขาเจ้านายสาวของตนเองอย่างหวั่นวิตกเกรงว่าอีกฝ่ายจะคิดสั้นขึ้นมา

“ใจเย็นก่อนจิวซือ ข้าเพียงต้องการสอบถามความสมัครใจของเจ้าเท่านั้น....เฮ้อ พูดกันตามตรงคือ สิ่งที่ข้าจะทำต่อจากนี้ค่อนข้าง....เข้าใจยาก ถ้ามิอาจบอกเหตุผลให้เจ้าได้ ขอเพียงเจ้าเชื่อใจข้าและทำตามก็เพียงพอ”

“มิว่าเป็นสิ่งใดบ่าวจะทำตามคำสั่งคุณหนูทุกอย่างเจ้าค่ะ”

ซูเมิ่งมองดูสายตามุ่งมั่นของอีกฝ่ายก็ยิ่งสบายใจ

“นับจากนี้ข้าจะเสมือนเก็บตัวอยู่แต่ในเรือนหลังนี้ หากมิมีเรื่องสำคัญใดจริงๆ เจ้าจงห้ามมิให้ผู้ใดเข้ามาในเรือนของเราได้

ส่วนอาหารสามมื้อเจ้านำสำรับเข้ามาให้ข้าในเรือนอย่าได้ขาด หากใครขานเรียกเจ้าก็แสร้งปลอมน้ำเสียงเป็นข้า

จิวซือ เจ้าทำสิ่งเหล่านี้เพื่อข้าได้หรือไม่”

“ดะ ได้เจ้าค่ะ แต่ว่า....ไยฮูหยินจึงเอ่ยราวกับ....ท่านจะมิอยู่ที่เรือนเสียอย่างนั้น”

“ถูกต้อง ที่เจ้าพูดมามิผิด แต่ก็มิถูกเสียทีเดียว”

“คุ คุณนะ....ฮูหยิน มิได้นะเจ้าคะ หะ....”

“ไหนเจ้าบอกว่าจะทำตามที่ข้าสั่งอย่างไรเล่าจิวซือ”

“ตะ แต่....”

“ไม่มีแต่ จากนี้ไปข้าจะแอบออกไปข้างนอกบ่อยหน่อย แต่เรื่องที่ข้าออกไปข้างนอกจะต้องเป็นความลับมิสามารถให้ผู้ใดจับได้เด็ดขาด!”

หลายวันถัดมา

ณ เรือนน้ำชาในหอขายอาหารจวี๋ฮวาที่ซูเมิ่งในอาภรณ์แปลกตา บนใบหน้ากว่าครึ่งถูกปกปิดด้วยผ้าโปร่งแสง

ที่เอ่ยว่าอาภรณ์แปลกตาคือปกติแล้วซูเมิ่งมักสวมใส่ชุดที่ตัดด้วยผ้าสีกลีบดอกบัว ปักทอด้วยลายดอกไม้ดูเรียบร้อยอ่อนหวานดั่งที่สาวใช้ของนางได้รับชุดมาจากเรือนใหญ่

ทว่าหลายวันมานี้ตั้งแต่ซูเมิ่งสามารถหาหนทางออกจากจวนตระกูลหยางโดยที่มิทำให้ผู้ใดรู้ได้แล้วนางผลัดเปลี่ยนเป็นชุดสีเข้มดูโตเป็นผู้ใหญ่เกินวัยที่แท้จริงของนาง

นัยน์ตาสีเข้มวาววับยามนั่งฟังบทสนทนาของผู้คนที่แวะเวียนกันมาดื่มกินน้ำชาในร้านแห่งนี้ไม่ขาดสาย

เรือนน้ำชาในหอขายอาหารจวี๋ฮวาแม้ว่ามิใช่โรงน้ำชาที่ใหญ่ที่สุดในเมืองหลวงทว่านับเป็นแหล่งข่าวชั้นดีหมุนเวียนสดใหม่ทุกวัน เพราะที่แห่งนี้นับเป็นสถานที่รวมตัวของนักเดินทางจากทั่วทุกดินแดนที่เดินทางผ่านเข้ามาในเมืองหลวง

ดังนั้นซูเมิ่งจึงมีสิ่งที่ต้องทำเป็นกิจวัตรประจำวันของนางซึ่งก็คือการเอาตัวเองมานั่งจุ่มอยู่ที่นี่ตั้งแต่เช้าบางวันจรดเย็นเพื่อฟังข่าวความเป็นไปของคนที่นี่และคนนอกเมืองหลวง

หากให้เปรียบเทียบกับมิติเก่าของนาง การที่นางเอาเวลาตนเองมาทิ้งไว้ที่นี่ก็เหมือนการเปิดอินเทอร์เน็ตหรือเปิดโทรทัศน์ดูข่าว อัพเดทเทรนด์ของโลกนั่นเอง

สามวันแล้วที่นางทำเช่นนี้

ชั้นล่างของเรือนน้ำชาแห่งนี้เปิดให้ลูกค้าเข้ามาดื่มน้ำชาและพูดคุยกัน เรียกได้ว่าไม่ว่าใครมาจากไหน รู้จักหรือไม่รู้จักกันก็สามารถนั่งร่วมโต๊ะกันได้

“พี่ชายผู้มาใหม่ท่านนี้เป็นใครมาจากไหนหรือ พอบอกนามได้หรือไม่ พอดีว่าข้ามาดื่มชาที่นี่ประจำแต่มิเคยเห็นหน้าท่านมาก่อนเลยสักครั้ง”

คนมาใหม่โดนทักทายอย่างเป็นมิตรตั้งแต่ก้นเพิ่งนั่งลงบนเก้าอี้

“ข้านามว่าซิ่นเฉิง เป็นคนของตระกูลลู่”

“ตระกูลลู่หรือ ตระกูลลู่ที่เมืองหลวงมีหลายตระกูลยิ่งนักมิทราบว่าตระกูลเจ้านายของท่านเป็นลู่ใดหรือ”

“ตระกูลลู่เจ้าของโรงรับจำนำที่มีสาขามากที่สุดในแคว้นเย่ ที่เมืองหลวงแห่งนี้ผู้คนจะรู้จักพวกเรากันในนามของโรงรับจำนำลู่เหลียน”

“อ้อ ข้านี่ตาต่ำจริง พี่ชายแม้เป็นลูกน้องยังแต่งตัวดีขนาดนี้ข้านี่คิดถึงตระกูลลู่อื่นได้เยี่ยงไร” ท่าทีคนพูดเปลี่ยนทันทีที่รู้ว่าตนเองกำลังคุยกับผู้ใด

โรงรับจำนำลู่เหลียนในเมืองหลวงแห่งนี้มีใครบ้างไม่รู้จัก มิใช่สิเอ่ยได้เลยว่ายังมีใครยังมิเคยไปใช้บริการอีกหรือ

นอกจากความหรูหราและความกว้างขว้างของโรงรับจำนำแห่งนี้แล้ว สถานที่แห่งนี้นับเป็นโรงรับจำนำที่เลื่องชื่อด้านความน่าเชื่อถือยิ่งนัก

แถมภายในมีรวงร้านในการปกครองอยู่หลายประเภท

เรียกได้ว่าหากเข้าไปในโรงรับจำนำลู่เหลียนแล้วกระหายน้ำก็สามารถแวะดื่มได้ที่โรงน้ำชาชั้นล่างสุด หากหิวข้าว เดินไปอีกนิดก็มีภัตตาคารร้านอาหารเปิดให้บริการอยู่

นับวันโรงรับจำนำแห่งนี้ยิ่งขยับขยายธุรกิจในเครือของตนเองมากขึ้นเรื่อยๆ

ลูกค้าจึงมีตั้งแต่ชาวบ้านทั่วไปยันคนมีฐานะร่ำรวยมาใช้บริการกันไม่ขาดสาย

“มิแปลกหรอกน้องชาย ข้ามิถือ”

“ว่าแต่พี่ซิ่นเฉิงไยข้ามิเคยเห็นหน้าค่าตาท่านมาก่อนเลยสักครั้ง หากพูดไปก็อาจหาว่าข้าขี้โม้ คนยิ่งใหญ่อย่างพวกท่านข้ามิมีทางพลาดโอกาสพบเห็นได้ แถมข้ายังรู้ว่าอีกว่าคนของตระกูลลู่นั้นเจอตัวได้ยากยิ่ง นอกจากหลงจู๊ของโรงรับจำนำลู่เหลียนแล้วก็หาโอกาสพบหน้าได้ยากเย็นนัก”

“นี่ก็มิใช่เรื่องแปลกเพราะตระกูลลู่นับเป็นตระกูลพ่อค้าที่ยิ่งใหญ่มิแพ้ผู้ใดในแคว้นเย่ แต่เจ้านายของข้ามิได้มีรกรากตั้งถิ่นฐานที่เมืองหลวง ที่นี่ก็เป็นเพียงหนึ่งในกิจการของตระกูลเจ้านายข้าที่นานๆ ทีจะเดินทางเข้ามาดูเท่านั้น”

“หืม ขอบคุณพี่ซิ่นเฉิงที่ให้ความกระจ่างแก่ข้าน้อย เช่นนั้นการที่ข้าพบท่านในวันนี้แสดงว่าเจ้านายของท่านเดินทางมาที่เมืองหลวงอย่างนั้นใช่หรือไม่ขอรับ”

“ถูกต้อง เจ้าฉลาดมิน้อย”

ในขณะที่สองบุรุษกำลังสนทนากันอย่างออกรสออกชาติโดยที่ไม่รู้เลยว่าสิ่งที่พวกเขาคุยกันทั้งหมดนั้นได้ไหลเข้าหูสตรีผู้หนึ่ง

ซูเมิ่งนั่งฟังเงียบเชียบอย่างเพลิดเพลินเช่นทุกที ทว่าหนนี้ในใจนางได้ยินกิตติมศักดิ์ของตระกูลการค้าผู้ยิ่งใหญ่อย่างตระกูลลู่ก็อดไม่ได้ที่จะมีความคิดอยากทำการค้าด้วย

ทว่านั่นเป็นเพียงความฝันลมๆ แล้วๆ ในเวลานี้

เพราะสิ่งที่นางมีอยู่ในมือตอนนี้ยังเล็กน้อยเกินไปหากเทียบกับพวกเขาที่ย่อมมีคู่ค้าจำนวนมากต้องการยื่นข้อเสนอร่วมทำการค้าด้วย

เฮ้อ

ซูเมิ่งมองไปบนท้องฟ้าเห็นดวงอาทิตย์เคลื่อนกลางศีรษะผู้คน อันแสดงได้ว่ายามนี้น่าจะถึงยามอู่ [1] อีกหน่อยที่เรือนน้ำชาแห่งนี้คงเต็มไปด้วยลูกค้ามากินอาหารมื้อกลางวันซึ่งมันจะเยอะมาก เสียงสนทนาจะตีกัน นางฟังไม่รู้เรื่องแน่นอนดังนั้นซูเมิ่งจึงตัดสินใจลุกออกจากที่นั่งตนเองและเดินออกจากร้านไป

---

 

 

[1] ยามอู่ คือ 11.00 - 12.59 น.

____________________________________________________________

ช่วงนี้เรื่องจะดำเนินไปช้านิดนึงเพื่อป๔สู่ความยิ่งใหญ่ของน้อง

แต่ไรท์รับรองไม่เกินสองบทค่ะ น้องจะร่ำรวยไม่ต้องง้อใครเยยยยยยยย