บทที่ 32 หย่าไม่ได้

บทที่ 32 หย่าไม่ได้

       ว่านเฟยเฟิ่งมองดูชายผู้ได้ชื่อว่าเป็นสามีอย่างไม่แน่ใจนัก เขาเป็นคนอาสาล้างถ้วยชามที่ใช้กินกันเมื่อครู่ เขากล่าวว่าเมื่อเฟยเฟิ่งเป็นคนทำอาหารแล้วจะให้เป็นคนล้างจานอีกได้อย่างไร นั่นทำให้เธอต้องพิจารณาเขาอย่างใกล้ชิด เพราะแม้จะเป็นในยุคสมัยที่เธอใช้ชีวิตในฐานะรสา ผู้ชายหลายคนก็ยังคงคิดว่างานในบ้านเป็นของผู้หญิง และไม่คิดจะช่วยเหลือ

“คุณจะมายืนมองผมล้างจานทำไมกัน ไม่ง่วงเหรอครับ” จื่อหานถามในขณะที่กำลังล้างน้ำสุดท้าย

“ดูว่าทำสะอาดรึเปล่าไงคะ” เมื่อถูกจับได้เฟยเฟิ่งแกล้งหันหน้าหนีตามองไปทางอื่น ไม่กล้าสบตาเขาไปตรงๆ

“ผมล้างจานมาก่อนคุณเกิดแน่นอน ไม่ต้องกลัวว่าจะทำไม่สะอาด” ซีจื่อหานพูดออกมาแล้วก็ต้องกระแอมรู้สึกประหลาดไม่น้อยที่ต้องมีภรรยาอายุน้อยกว่าหลานชายคนโตเช่นนี้

“เสียผู้ใหญ่จริงๆ” ชายผู้ที่ดูเด็กกว่าอายุพึมพำออกมาคนเดียว

“อะไรนะคะ”

“ผมบอกว่าต้องไปนอนกันแล้วจริงๆ”

“ใช่เหรอ” เฟยเฟิ่งขมวดคิ้ว

“ไปเถอะหน่า” ซีจื่อหานล้างมือเสร็จก็ลุกขึ้นดันตัวให้เฟยเฟิ่งเข้าไปด้านใน 

       ว่านเฟยเฟิ่งเดินเข้าไปในห้องนอนก่อน จากนั้นซีจื่อหานก็หยิบกระเป๋าเดินตามเข้ามา เขาควานหาของอยู่ครู่หนึ่งก็ยื่นจดหมายของเฟยเฟิ่งที่เธอส่งหากลับไปให้

“ช่างหูฝากมาให้แต่ผมทำเลอะน้ำเลยไม่รู้ว่าคุณเขียนอะไรมา” 

“ก็เหมือนที่พูดวันนี้นั่นแหละค่ะ ไม่มีอะไรมาก ถ้าอย่างนั้นคุณจะนอนเลยไหมคะ เดี๋ยวฉันนอนที่พื้นเอง” เฟยเฟิ่งรับจดหมายมาแล้วก็สอดไว้กับกองสมุดที่ใช้สอนภาษาอังกฤษและวิชาอื่นๆ ให้จื่อซวานและซูลี่

“คุณนอนบนเตียงเถอะ ผมนอนพื้นเอง”

“ไม่ได้นะคะ ยังไงคุณก็เป็นเจ้าของบ้านจะนอนพื้นได้ยังไง”

“ถ้าอยากนั้นก็นอนด้านบนด้วยกัน” จื่อหานเมื่อพูดจบก็เกิดอาการหน้าแดง เพราะเขาไม่ได้คิดจะชวนให้หญิงสาวนอนด้วย เพียงแค่อยากให้เธอไม่ต้องนอนกับพื้นเย็นๆ ก็เท่านั้น

“ค่ะ” ว่านเฟยเฟิ่งตอบรับเพราะรู้ว่าขืนยังดื้อดึงต่อไปเรื่องนี้คงมีทางออกเพียงแค่ นอนเตียงทั้งคู่หรือนอนพื้นทั้งคู่ก็เท่านั้น และหากต้องลำบากทั้งคู่ก็คงไม่คุ้มเสีย

        เมื่อเฟยเฟิ่งขึ้นเตียงไปแล้วจื่อหานก็ตามขึ้นมาบนเตียง ความจริงวันนี้จื่อหานควรจะพักอยู่ในร้านเถ้าแก่ต่ออีกคืน แล้วค่อยกลับมาพร้อมกับเข่อซินในวันรุ่งขึ้น แต่เพราะข่าวลือเหล่านั้นเขาจึงกลับมาก่อนกำหนด ทิ้งเข่อซินให้ฉลองกับคนงานคนอื่นๆ เพียงลำพัง

“ค่าพลาสติกคราวนั้นบอกราคามาด้วยนะคะ จะได้ทำบัญชีให้ชัดว่าเงินใครเท่าไหร่”

“ถือเป็นของขวัญวันพบหน้า” จื่อหานพูดก่อนจะหลับตาลงไปเพื่อเตรียมนอน

“ฉันบอกไว้เลยนะ ถ้าคุณคิดจะทำอะไรฉัน ฉันสู้ตายแน่!” เฟยเฟิ่งที่นอนกำหมัดเตรียมพร้อมกล่าวออกไปด้วยเสียงลอดไรฟัน

“อย่างเดียวที่ผมอยากทำคือกดจุดให้คุณหลับ ผมเหนื่อยมากนะคุณหนูว่าน เงียบแล้วนอนซะ” ซีจื่อหานพูดออกมาทั้งที่หลับตา แต่ฝ่ามือกร้านนั้นสามารถยื่นเข้าไปวางทับอยู่บนบริเวณดวงตาของเฟยเฟิ่งได้พอดิบพอดี

       ว่านเฟยเฟิ่งเองที่แม้จะยังกังวลแต่เมื่อรู้สึกว่าเขาไม่ได้ทำสิ่งใดนอกจากวางมือปิดตาของเธอไว้ ภรรยาป้ายแดงผู้นี้ก็คลายใจและนอนหลับได้ในที่สุด

.

.

.

       เช้าวันถัดมาเฟยเฟิ่งรีบลุกขึ้นมาเตรียมของให้เสร็จ จากนั้นก็อาบน้ำแต่งตัวก่อนที่จะมีใครตื่น อาหารถูกแบ่งจากรถเข็นขายของตั้งไว้ให้คนในบ้าน เธอไม่ได้ไปปลูกเด็กๆ ให้ไปตลาดด้วยในวันนี้เพราะคิดว่าพ่อของเขาเพิ่งจะกลับมา คงมีหลายอย่างที่อยากจะคุยกัน

        ทว่าในระหว่างที่เฟยเฟิ่งกำลังจัดโต๊ะจื่อซวานก็เดินขยี้ตาออกมาจากห้องนอน

“จื่อซวานตื่นเช้าจริง น้าไม่ได้ปลุกเพราะว่าวันนี้น้าจะเข้าตลาดคนเดียว”

“น้าไม่อยากให้เราช่วยงานแล้วเหรอครับ” จื่อซวานก้มหน้าอย่างท้อใจคิดถึงเงินหลายหยวนที่สะสมมาได้เพราะเขาได้ทำงานให้น้าเฟิ่ง

“ใช่ที่ไหนกัน น้าอยากให้อยู่ช่วยดูโรงเห็ดไว้ให้ เอาอันนี้เข้าไปฉีดน้ำที แต่อย่าโดนตรงๆ” เฟนเฟิ่งยื่นขวดเปล่าที่มีหัวจ่ายแบบสเปรย์ให้กับจื่อซวาน “เอาน้ำเติมแล้วก็บีบตรงนี้” 

“น้ำเป็นฝอยๆ ดีจังน้าเฟิ่ง”

“แล้วก็ถอนหญ้าที่ขึ้นมารอบนอกด้วยนะ แต่ไม่ต้องรีบทำไปเรื่อยๆ ขายของหมดแล้วเดี๋ยวน้าจะกลับมาช่วย”

“ครับผม” เด็กชายที่ได้ยินเช่นนั้นก็เข้าไปปลุกซูลี่ จากนั้นทั้งสองก็ผลัดกันไปเตรียมตัวสำหรับเริ่มวันใหม่แล้วเช่นกัน

       ด้านอันซูเจินที่ได้ดื่มน้ำวิเศษในมิติของเฟยเฟิ่งนั้นผสมกับอาหาร ประกอบกับอากาศที่ไม่หนาวเย็นแล้ว ก็เริ่มลุกขึ้นมาเดินเหินได้ปกติ จึงมักจะขึ้นเขาไปหาเห็ดและสมุนไพรที่บนเขา 

       เมื่อดูจนแน่ใจก็เห็นว่าแม่สามีผู้นี้ไม่ได้อยู่บ้านจริงๆ คุณหนูว่านก็ไม่อาจรอบอกได้ว่าจื่อหานกลับมาแล้ว เพราะต้องรีบออกไปขายของก่อนจะไม่ทันลูกค้าจึงเข็นรถออกไป

        หญิงชราที่กำลังแบกตะกร้ากลับเข้าบ้านมาสวนทางกับว่าเฟยเฟิ่งแค่ครู่เดียว เมื่อเริ่มแข็งแรงขึ้นหญิงแก่ก็อาศัยจังหวะที่ไม่มีผู้ใดอยู่บ้าน ติดต่อกับคนบ้านเดิม แม้จะเจ็บปวดที่รู้ตัวว่าไม่เป็นที่รักของบ้านอันอย่างที่เข้าใจ แต่หากต้องการให้บุตรชายคนเล็กหย่าขาดกันเด็กสาวมากเล่ห์แล้ว เธอจำเป็นต้องมีพรรคพวก

“ลูกชายเธอกลับมาเมื่อไหร่บอกเราเลย ถ้าไม่ได้หย่าขาดกับนังนั่นพวกเราไม่มีวันสงบสุข ที่ตลาดก็เชิดจนคอตั้ง ขายดีกว่าบ้านอันแค่นิดหน่อยวางตัวจนใหญ่โต น่ารำคาญ” อันผิงเจินกล่าว

“ย่า! พ่อมาแล้วครับ พ่อมาแล้ว!” 

       ซีจื่อซวานที่อาบน้ำก่อนน้อง เห็นผู้ชายเดินออกมาจากห้องนอนน้าเฟิ่ง ทีแรกจะเข้าไปตี แต่เมื่อมองให้ดีก็เห็นว่าคือพ่อที่หายไปทำงานถึงสี่เดือน วิ่งออกมาคิดจะตามว่านเฟยเฟิ่ง พอเห็นย่าก็รีบพุ่งตัวเข้าไปบอก แต่ทว่าเมื่อสังเกตเห็นว่าย่าของตนมากับอันผิงเจิน ซีจื่อซวานก็รีบวิ่งไปเกาะขาบิดาด้วยความหวาดกลัว

“มาได้สักที จะได้หย่ากับนังผู้หญิงสารเลวที่คนพวกนั้นย้อมแมวมา” ซูเจินรีบเข้าไปดึงบุตรชายมากอด “รอดพ้นแล้ว บ้านเราจะได้รอดพ้นจากนางมารร้ายแล้ว”

“ทำไมย่าพูดแบบนั้น ก็เป็นน้าเฟิ่งทำที่ประคบอุ่นให้จนย่าเดินได้แบบนี้ไม่ใช่เหรอครับ ทำไมคนกลายเป็นมารร้ายไปได้” เด็กชายที่แม้จะกลัวย่าอัน แต่เพราะพ่ออยู่จึงกล้าเอ่ยปาก

“เงียบไปเลย ผู้ใหญ่คุยกันเด็กอย่ายุ่ง” อันผิงเจินกล่าว

“ไม่เงียบครับ น้าเฟิ่งเคยบอกว่าพูดได้ ถ้าเป็นเรื่องในบ้าน ทุกคนในบ้านก็ต้องยุ่งได้ ย่าอันต่างหากที่ไม่ได้อยู่บ้านนี้”

“ดูมันนะอาหาน ดูมันสอนหลาน แม่จะไม่ไหวแล้วจริงๆ ความคิดแต่ละอย่างที่ผู้หญิงคนนี้เอามาใส่หัวเด็กๆ หลานที่น่ารักของฉันก้าวร้าวแล้วจริงๆ”

“แม่พอเถอะ ผมก็เห็นด้วยนะที่คนในบ้านทุกคนควรมีสิทธิ์พูด” ซีจื่อหานที่คิดจะพักสักวันก่อนจะต้องลงไปลุยงานในนา รู้สึกปวดข้างขมับทันทีที่มารดากลับไปคบค้ากับคนบ้านเดิมทั้งที่หลุดพ้นแล้ว

“ยังไงก็ต้องหย่า ผู้หญิงคนนี้มากผู้ชาย เรื่องนิสัยมันก็เอาการทำมาหากินมาหักลบได้ แต่เรื่องผู้ชายมันหักลบกันไม่ได้จริงๆ ชาวบ้านอย่างเราก็มีศักดิ์ศรี” 

       อันซูเจินกอดอกไม่ยินยอมท่าเดียว หากวันนี้ไม่ได้หย่าก็อย่าเรียกกันว่าอันซูเจินอีกเลย

“ถ้านั่นคือเหตุผลของแม่ ผมคงหย่าให้ไม่ได้” ซีจื่อหานก้าวเท้าเข้าห้องนอนคว้าผ้าปูที่นอนที่เขาหยดเลือดใส่ไว้ออกมากางให้มารดาดู

“นี่มัน”

“เมื่อคืนเราเป็นสามีภรรยากันแล้ว ผมยืนยันได้ว่าทุกอย่างที่แม่เชื่อเกี่ยวกับตัวเธอมันไม่จริง” 

       พูดจบจื่อหานก็เดินไปหาเข่อซินที่ยืนรออยู่หน้าบ้าน แล้วเขาก็รับซองจดหมายอันหนึ่งมา