บทที่ 0016

“ข้าไม่ไปเอาหรอก อยากได้เจ้าก็ไปเอาเองสิ!”จะเป็นจะตายแม่เฒ่าเซี่ยงก็ไม่ยอมไปเอากล่องไม้ใส่เงินนั้นออกมา

เพราะการเอาเงินมาช่วยชีวิตคนพิการแบบนี้ นางไม่ยอมหรอกนะ!

ลูกชายคนที่สี่ของนางยังไม่ได้แต่งงานเลย!

นางยังต้องจ่ายเงินค่าเล่าเรียนให้กับเขา โดยที่เก็บหอมรอมริบเอาไว้ ซูเหลียนเฉิงอะไรนั่นก็ใกล้จะตายแล้ว ทำไมจะต้องใช้เงินไปช่วยชีวิตเอาไว้อีก!

พ่อเฒ่าซูเหลือบไปมองภรรยาของตัวเองแวบหนึ่ง

จากนั้นก็หันหลังกลับเพื่อไปหยิบกล่องไม้ที่หัวเตียงนั้นมา เมื่อแม่เฒ่าเซี่ยงเห็นว่าเขาจะไปหยิบมันมาจริงๆ นางก็นั่งลงกับพื้นอย่างเต็มแรงและเริ่มตีโพยตีพายออกมา

ทั้งดึงผม ดึงเสื้อผ้า และก็ทุบทำลายข้าวของอีก

“โอ้พระเจ้า นี่กะจะเอาชีวิตข้าเลยนะ ใครๆก็คิดที่จะมาเอาเงินสะสมเล็กน้อยนั่นของข้าไป ท่านทำให้ฟ้าผ่าข้าตายไปเลยจะดีเสียกว่า เก็บข้าเอาไว้ทำไมกัน!”

พ่อเฒ่าซูตัวแข็งอยู่กับที่

เขาหันมาถลึงตาใส่ภรรยาของตัวเอง แล้วก็หันไปมองนางหลี่และซูลิ่วหลางที่นั่งอยู่โดยที่โขกศีรษะจนเลือดไหลอาบแล้ว

ซูฉางฝูและซูฉางโซว่มองหน้ากัน

“ท่านพ่อ ที่ท่านแม่พูดก็ถูกต้องนะครับ พี่รองเป็นแบบนี้ไปแล้ว จะช่วยหรือไม่มันก็ไม่แตกต่างกัน สู้ให้เขาจากไปอย่างราบรื่นจะดีเสียกว่า กลายเป็นคนพิการมีชีวิตอยู่ก็เป็นการทรมานไม่ใช่เหรอ？”

พ่อเฒ่าซูมองไปยังซูฉางโซว่อย่างเย็นชา“ทำไมเจ้าถึงเลือดเย็นได้ขนาดนี้ เขาเป็นพี่รองของเจ้านะ เจ้าจะพูดแบบนี้ได้ยังไง？”

ซูฉางโซว่ลูบสันจมูกของตัวเอง และไม่กล้าโต้เถียงกับพ่อเฒ่าซู

โดยที่นางจางตามมาในทีหลัง และนางก็กระโจนไปหาแม่เฒ่าเซี่ยงทันที“ท่านแม่ ท่านแม่เป็นอะไรไป ร้องไห้ทำไมหรือคะ อุ๊ย ทำไมพี่รองเนื้อตัวมีแต่เลือดแบบนี้!”

ซูหวั่นกระตุกมุมปาก และแทบอยากจะหัวเราะออกมา

ทั้งๆที่นางจางคนนี้ได้แอบฟังอยู่ข้างนอกอย่างชัดเจนแล้วถึงได้เดินเข้ามา แต่นางกลับแสร้งทำเป็นไม่รู้ โดยไม่รู้ว่าควรจะชื่นชมในฝีมือการแสดงของนางหรือไม่!

นางเดินไปที่มือของซูเหลียนเฉิง และยื่นมือออกไปจับชีพจรดู จากนั้นก็แตะกระดูกตามร่างกายของเขาอย่างเงียบๆ

ยังโชคดี ไม่ถือว่าร้ายแรงมากนัก

ขอแค่ให้เวลานางสักหน่อย นางก็สามารถทำให้ซูเหลียนเฉิงกลับมาหายดีได้!

ซูหวั่นมีแผนอยู่ในใจ ในเมื่อสกุลซูช่างใจจืดใจดำได้ขนาดนี้ จึงไม่จำเป็นต้องอยู่ที่นี่อีกต่อไป

ต้องแยกครอบครัวเสียแล้ว!

เมื่อมองเห็นเนื้อตัวของซูเหลียนเฉิงที่เต็มไปด้วยเลือด ซูหวั่นก็รู้สึกเศร้าสร้อยขึ้นมาทันที นางรู้สึกเจ็บจี๊ดที่ดวงตาและจมูก ซึ่งนางก็เข้าใจดีว่า นี่เป็นอารมณ์ของร่างเดิมนั่นเอง

ไม่ต้องเป็นกังวลนะ ข้าจะช่วยรักษาพ่อของเจ้าให้เอง ให้ครอบครัวนี้มีชีวิตที่ดีต่อไป!

ซูหวั่นใช้นิ้วกดไปที่ลำคอของซูเหลียนเฉิง ไม่นาน เขาก็ขยับเปลือกตาไปมา“ท่านแม่ ท่านพ่อฟื้นแล้วนะคะ!”

และนางหลี่ก็หยุดร้องไห้ทันที

และนางก็รีบปาดน้ำตา แล้วกระโจนเข้าไปทันที“พี่เฉิง พี่รู้สึกเป็นยังไงบ้าง มีตรงไหนที่เจ็บหรือเปล่า อยากดื่มน้ำไหมคะ หิวหรือเปล่า？”

ซูเหลียนเฉิงขยับปาก และพูดออกมาด้วยน้ำเสียงที่แหบแห้ง“เซียงหรู อาหวั่น ท่านพ่อ ท่านแม่——”

นางหลี่น้ำตานองหน้า“พี่อย่าพูดอะไรอีกเลย ท่านพ่อคะ ขอรบกวนเงินอัดจากท่านพ่อหน่อยนะคะ สิบตำก็พอแล้ว ข้าไม่ต้องการมากหรอกค่ะ!”

“สิบตำลึงไม่มากงั้นเหรอ!”แม่เฒ่าเซี่ยงลากเสียงสูง ราวกับว่าจะมีคนมาเอาชีวิตนางยังไงยังงั้น“ไม่มีทาง สภาพขนาดนี้ยังจะรักษาอะไรอีก หามไปไว้ที่ห้องของเจ้าโน้น จะเป็นจะตายก็ไม่เกี่ยวอะไรกับข้า!”

ขอบตาของนางหลี่แดงก่ำ“ท่านแม่ ทำไมท่านแม่ถึงได้ใจร้ายขนาดนี้!”

แม่เฒ่าเซี่ยงตื่นตระหนกเล็กน้อยกับท่าทางแบบนี้ของนาง

และนางก็ตบโต๊ะขึ้นมาหนึ่งฉาด“จ้องตาจะถลนออกมาแบบนี้ต้องการทำให้ใครกลัวงั้นเหรอ อยากตายหรือไง!”

นางหลี่ตัวสั่นเทิ้ม!และก็เศร้าที่ว่าตัวเองไม่รู้จะทำอย่างไรดี แม้แต่เงินสักอัดก็เอาไม่ได้

ซูเหลียนเฉิงมองดูสถานการณ์สักพัก และก็เข้าใจได้แล้วในตอนนี้

ถึงจะไม่ได้ทำอะไรที่มากมายนัก แต่เขาก็พยายามที่จะทำงานหนักเพื่อครอบครัวนี้ โดยเงินจากการทำงานตลอดทั้งปีเขาก็มอบให้แม่เฒ่าเซี่ยงไปแล้วทั้งหมด แต่คิดไม่ถึงเลยว่า การที่เขาได้รับบาดเจ็บเพราะช่วยพ่อของตัวเองจะต้องพึ่งพาภรรยาและลูกชายมานั่งคุกเข่าขอเงินค่ารักษาพยาบาลจากแม่ของตัวเองแบบนี้

และแม้แต่อัดเดียว แม่ของเขาก็ไม่ยอมที่จะให้!

และด้วยท่าทางแบบนั้นของแม่เฒ่าเซี่ยง นางแทบอยากจะให้เขาตายอยู่นอกบ้านให้รู้แล้วรู้รอดไปเลย

ซูเหลียนเฉิงรู้สึกทั้งโกรธและหมดหนทาง“เซียงหรู อย่าขอร้องเลยนะ ข้าไม่รักษาแล้ว......”

“พูดอะไรอย่างนั้น รีบรับไปสิ แล้วไปที่ตัวอำเภอไวๆ!”พ่อเฒ่าซูหยิบเศษเงินสองอัดมายื่นให้กับนางหลี่ โดยไม่สนใจแม่เฒ่าเซี่ยงที่ตีโพยตีพายอยู่บนพื้นแต่อย่างใด“รีบไปรักษาตัวเร็วเข้า ท่านแม่ของพวกเจ้าปากแข็งแต่ใจอ่อน พวกเจ้าอย่าถือสาเอาความเลยนะ”

ปากแข็งใจอ่อน？

ซูหวั่นไม่คิดที่จะคัดค้านคำพูดนั้นของพ่อเฒ่าซูแต่อย่างใด นางรีบออกไปยืนรถเทียมวัวของป้าหวังและออกเดินทางในทันที

โดยที่นางหลี่ก็คิดที่จะติดตามไปด้วยเช่นกัน

แต่เมื่อซูหวั่นสวมเสื้อกันฝนเสร็จ นางก็ถูกดึงเข้าไปในบ้านฝั่งตะวันออกเสียแล้ว“ท่านแม่ ตอนนี้ข้างนอกฝนตกหนักมาก ท่านแม่ตั้งท้องอยู่ ถึงจะไปก็ทำอะไรไม่ได้ หากท่านแม่เกิดตกเลือดขึ้นมาข้าก็ต้องมาดูแลอีก ให้ลิ่วหลางตามข้ามาก็พอแล้วค่ะ”