ตอนที่ 9 บุญคุณช่วยชีวิต

“ข้าอิจฉาเจ้าจริงๆ เลยเหยียนเอ๋อร์ ชีวิตข้าอาภัพนัก..ท่านลุงและป้าสะใภ้ของข้าคิดแต่จะขายข้าแลกเงินสินสอด ส่วนผู้อาวุโสในสกุลเจียงของเจ้า ต่างพากันแย่งเป็นธุระหาสินเดิมเตรียมไว้ให้เจ้าออกเรือน”

“พี่สาวกู้ สินสอดสินเดิมอันใดกัน ข้าเพิ่งสิบสามเองนะเจ้าคะ” เจียงเหยียนตอบเสียงเบา

นางหลี่ซื่อยกมือขึ้นทาบอกดวงตาเบิกโพลงจ้องมองกู้ชิงเหอด้วยสายตาไม่เป็นมิตร! 

กู้ชิงเหอคิดตรงกับใจนางเรื่องที่นางอยากได้สินสอด!!! แต่นังเด็กนี่จะพูดเรื่องสินเดิมขึ้นมาเพื่ออะไร! ฝันไปเถิดว่าบ้านใหญ่ต้องมาจัดการเรื่องสินเดิมให้เจียงเหยียน นางไม่ใช่แม่ของสองพี่น้องคู่นั้นนะ!

“สินดงสินเดิมอันใดกัน..ปู่กับย่าเจ้าอายุมากถึงเพียงนี้แล้วจะให้เตรียมสินเดิมมากมายมาจากไหน” ปู่เจียงเสียงอ่อนลง

“แต่ถึงอย่างไรเรื่องนี้ก็เป็นไปไม่ได้หรอก ให้พี่ชายจัดการเรื่องออกเรือนของน้องสาวทั้งที่ผู้อาวุโสในสกุลยังมีชีวิตอยู่ ใครรู้เข้าคงว่าคนสกุลกู้ไม่รู้จักธรรมเนียม เรื่องออกเรือนของเหยียนเอ๋อร์ในภายหน้าเอาไว้ข้าจะจัดการให้เอง”

คิ้วเรียวของเจียงเหิงยังคงสงบ แต่ริมฝีปากเม้มแน่นเฉียบขาด

“ข้ามิมีเจตนาจะให้ท่านปู่ท่านย่าต้องลำบากใจแต่อย่างใดขอรับ แต่ข้าจำต้องกล่าวตามความจริงประการหนึ่ง" ชายหนุ่มหยุดรอให้ทุกคนในเรือนเงียบเสียงลงแล้วจึงกล่าวต่อ

"หากผู้จัดการเรื่องออกเรือนของน้องสาวเป็นซิ่วไฉเช่นข้า แม่สื่อย่อมเห็นว่าสตรีในเรือนเรามีผู้คุ้มเกียรติ และย่อมสรรหาบุรุษที่เหมาะสมกับระดับยิ่งขึ้นไป แต่หากเป็นท่าน..แม่สื่ออาจมองว่าเหยียนเอ๋อร์เป็นเพียงหญิงในครอบครัวชาวบ้านทั่วไป คู่ครองที่นำเสนอก็มักจะอยู่ในระดับใกล้เคียงกันหรือต่ำกว่าใช่หรือไม่ขอรับ”

ผู้เฒ่าเจียงเข้าใจถ่องแท้ หญิงแต่งเข้าประตูสูง (แต่งให้สูงกว่า) ชายแต่งรับจากประตูต่ำ (รับคนต่ำกว่า) แต่หากพี่ชายเป็นถึงซิ่วไฉ ใครเล่าจะกล้าหาคู่ที่ต่ำต้อยมาให้เจียงเหยียน

เสียงในเรือนเงียบลงชั่วขณะ ท่านปู่หรี่ตาสีหน้าครุ่นคิด ส่วนหลี่ซื่อที่นั่งฟังอยู่ด้านหลังแอบกัดฟันแน่น กำมือจนเล็บจิกฝ่ามือ นังเด็กกู้ชิงเหอนั่นต้องบอกให้อาเหิงพูดเรื่องนี้แน่ๆ!

“ข้ามิได้เอ่ยเช่นนี้เพื่อยกตน หากแต่เพื่อเหยียนเอ๋อร์จะได้ออกเรือนอย่างมีเกียรติ เป็นหน้าเป็นตาให้สกุลกู้อีกทาง”

“ข้าก็เห็นว่าสมควรอยู่นะ พวกเจ้าว่าอย่างไรเฒ่าเจียง” หูซ่างซุนคิดไม่ต่างจากเจียงเหิง เขาจึงรีบสนับสนุน

“หากวันหนึ่งอาเหิงสอบจวี่เหรินได้ แม่สื่อก็อาจแนะนำนางให้กับบุตรชายนายอำเภอได้น่ะสิ!" ย่าเหยาตาโต เจียงเหยียนแม้จะไม่ค่อยรู้ความ แต่รูปโฉมงดงามดั่งหยก เป็นไปได้ว่าทายาทตระกูลใหญ่อาจจะพึงใจนาง ยามนั้นสกุลกู้ก็จะได้เป็นดองกับขุนนางใหญ่!!

“ท่านแม่สามียังหวังว่าซิ่วไฉตกอับอย่างอาเหิงจะมีวันนั้นอยู่อีกหรือเจ้าคะ? ให้เขาหาเงินมาเลี้ยงดูสตรีสองคนให้ผ่านฤดูหนาวนี้ให้ได้เสียก่อนเถิด ค่อยมาคิดว่าจะมีโอกาสได้ไปสอบหรือไม่”

ย่าเหยาหน้าเหี่ยวลงที “จริงสินะ..ข้าหมดหวังกับการสอบของอาเหิงไปนานแล้วล่ะ”

ฝ่ายผู้เฒ่าเจียงกลับไม่คิดเช่นนั้น

แม้จะไม่ได้เลี้ยงดูเจียงเหิงมาตั้งแต่เกิด แต่แปดปีที่ผ่านมาก็รู้แก่ใจว่าหลานชายคนโตหาใช่คนเหลวไหลไร้แก่นสารอย่างที่ผู้อื่นปรามาส

ถึงเขาจะไม่ได้หาเงินมาจุนเจือครอบครัว แต่ก็ไม่เคยสร้างความเดือดร้อนให้ผู้ใดเช่นกัน อีกอย่าง..บนร่างกายของเจียงเหิงมีกลิ่นอายของพลังอำนาจบางอย่างที่เขาไม่อาจอธิบายออกมาได้ชัดเจน 

มันคล้ายกับยามที่ตนเห็นท่านเจ้าเมืองเดินผ่านเมื่อหลายสิบปีก่อนอย่างไรอย่างนั้น!

นั่นจึงทำให้ปู่เจียงยังคงมีความหวังเล็กๆ ในตัวของหลานชายว่าสักวันหนึ่ง เขาอาจจะสอบผ่านระดับจวี่เหรินและจะกลายเป็นขุนนางจริงๆ ได้

“อาเหิงกล่าวไม่ผิด สกุลกู้หาใช่ครอบครัวชาวนาที่ไร้เกียรติ จะปล่อยให้หลานสาวในสกุลถูกจับคู่กับคนไม่รู้หัวนอนปลายเท้าไม่ได้เป็นอันขาด ยกเรื่องออกเรือนของอาเหยียนให้อาเหิงจัดการไป หากผู้ใดถามเราก็ตอบตามความเป็นจริง มิมีสิ่งใดต้องอับอาย”

หูซ่างซุนรีบจัดการเพิ่มข้อตกลงในการแยกเรือนลงไปบนสัญญาแล้วส่งให้ทั้งสองฝ่ายประทับลายมือจนสำเร็จ 

ซึ่งนั่นก็ทำให้หลี่ซื่อเม้มปากแน่นด้วยความไม่พอใจแต่ไม่อาจสอดปาก แม้ริมฝีปากของนางจะแย้มยิ้มอ่อน แต่ดวงตากลับมืดหม่น สายตาที่ทอดไปทางกู้ชิงเหอพลันคมกริบดั่งปลายเข็ม

แต่สำหรับเจียงเหิงแล้ว..ทุกอย่างจบสิ้นกันเสียที เขาระบายลมหายใจออกมาเบาๆ ด้วยความโล่งอก

แต่แทนที่ทุกอย่างจะจบสิ้นไปแล้วจริงๆ นางหลี่ซื่อกลับเปิดฉากพุ่งเป้าไปที่กู้ชิงเหอโดยตรง “หลานสาวบ้านกู้ เจ้าก็ได้รู้เห็นเรื่องราวทุกอย่างชัดเจนดีแล้วสินะ”

กู้ชิงเหอช้อนสายตาขึ้นมามองหลี่ซื่อด้วยสายตาไม่ไว้วางใจ ในนิยายไม่มีบทสนทนานี้สักหน่อย!

“เจ้าค่ะอาสะใภ้หลี่”

“อาเหิงไม่มีเงิน เสบียงอาหารที่ได้ส่วนแบ่งไปก็กินได้ไม่ถึงหนึ่งเดือน เจ้าแน่ใจหรือว่าจะยังติดตามไปอยู่กับเขา”

“แต่..เจียงเกอเกอ (พี่ชายเจียง) จ่ายเงินซื้อตัวข้ามาแล้ว..”

“เจ้าก็หาเงินมาไถ่ตัวเองออกเสียสิ ข้าจะแนะนำให้เอง! เจ้าอยู่ช่วยงานที่เรือนนี้แล้วค่อยๆ หักค่าตัวออกไปเป็นอย่างไร" 

นางรู้ดีว่ากู้ชิงเหอถูกคนสกุลกู้ใช้งานเยี่ยงทาสแต่ก็ยังก้มหน้าทำงานหนักไม่เคยหยุดพัก หากได้ตัวนางมาไว้ใช้งานโดยไม่ต้องลงทุนเองก็คงจะสะใจดีไม่น้อย!! 

เจียงเหิงหัวเราะเบาๆ ในลำคอ เงินก็เงินของตนแต่อาสะใภ้กลับจะให้กู้ชิงเหอไปทำงานหักค่าแรงให้นาง ช่างกล้าคิดยิ่งนัก!

"เงินแค่หกร้อยอีแปะหักไปทุกวันไม่กี่ปีเจ้าก็เป็นอิสระแล้ว ไม่เห็นต้องพาตัวเองไปตกระกำลำบากกับเขาเสียหน่อย ห้องเก่าของอาเหิงก็ยกให้เสี่ยวเหวินไป เจ้าก็ไปอยู่ห้องเดิมของอาเหยียนได้ทันทีเลย”

กู้ชิงเหอกลอกตามองบนไปสิบสามตลบ กรรมกรหรือคนรับจ้างทำงานหนักในยุคนี้ค่าแรงวันละสิบอีแปะก็นับว่าต่ำมากแล้ว นางเป็นหนี้เจียงเหิง 1 ตำลึงเงินก็ทำงานชดใช้แค่เพียง 100 วันเท่านั้น 

หรือหากหลี่ซื่อจะหักค่าข้าวค่าน้ำไปอีกก็สมควรชดใช้กันหมดภายในครึ่งปี ไหนเลยจะต้องทำงานแลกเงินไปอีกหลายปีอย่างอาสะใภ้หลี่กล่าวกันเล่า!!

“เจียงเกอเกอมีบุญคุณช่วยชีวิต ชั่วชีวิตข้ามิกล้าลืมเลือนเจ้าค่ะ แต่หากอาสะใภ้หลี่อยากช่วยเหลือข้าจริงๆ” หญิงสาวหยุดไปชั่วครู่ก่อนจะกวาดตามองทุกคน สายตาเกรงอกเกรงใจ

“ข้าได้ยินคนในหมู่บ้านลือกันมาไม่น้อยว่าท่านแม่ของเจียงซิ่วไฉทิ้งเงินจำนวนมากไว้ให้เขา หากท่านปู่ท่านย่าคืนเงินจำนวนนั้นมาให้เจียงเกอเกอบ้าง พี่ชายก็จะไม่ลำบากแล้วมิใช่หรือเจ้าคะ” นางแกล้งโง่ตาใส

คิดจะเอาเปรียบนางงั้นรึ! คิดจะโกงเงินเจียงเหิงอีกรึ! ฝันไปเถิด!