ตอนที่ 9 แบ่งให้ชัดเจน

“ที่ดินนั่น..แม้จะใกล้น้ำ แต่น้ำในลำธารก็แห้งไปแล้ว อีกทั้งยังมีหินเต็มไปหมดเพาะปลูกอะไรก็ไม่ได้ผลดี เจ้าไม่เปลี่ยนใจแน่นะ” ผู้เฒ่าเจียงถามย้ำเสียงเข้ม

“จริงอย่างที่ท่านพ่อสามีว่า อาเหิงไม่เคยทำนา หากใช้ที่ดินทำประโยชน์อะไรไม่ได้ก็จะขายที่กินสิไม่ว่า! ใช่ว่าพอหมดตัวแล้วก็จะพากันหอบกลับมาอาศัยที่เรือนใหญ่อีกครั้งเล่า?” นางหลี่ซื่อแย้ง

“หากอาสะใภ้กังวลก็เชิญหูซุนจ่าง (หัวหน้าหมู่บ้านแซ่หู) มาทำบันทึกข้อตกลงเรื่องแยกเรือนเอาไว้ก็ได้นะขอรับ” เจียงเหิงเสนอ

“ดี! เช่นนั้นก็ให้เสี่ยวเหวินไปตามหูซ่างซุนมาเลย ทำเรื่องแยกบ้านเสียให้จบวันนี้ ไม่เช่นนั้นก็ต้องมาเสียเวลาคิดค่าข้าวค่าน้ำกันอีกให้วุ่นวาย” หลี่ซื่อรีบสนับสนุนเพราะเกรงว่าเจียงเหิงจะเปลี่ยนใจ

ผ่านไปครู่ใหญ่ หูซ่างซุนก็เดินทางมาถึงเรือนสกุลเจียงพร้อมกับเจียงเสี่ยวเหวินบุตรชายวัยสิบสี่ปีของเจียงซืออวี่

หูซ่างซุนเองก็รู้เรื่องที่บัณฑิตเจียงรับเอาหลานสาวบ้านกู้มาไว้ในเรือนแล้วเช่นกัน

“ข้าคิดอยู่ว่าวันนี้สกุลเจียงต้องเกิดปัญหาแน่ พวกเจ้าไตร่ตรองกันดีแล้วหรือ?” หูซ่างซุนหันมองหน้าคนสกุลเจียงทีละคน

“อาเหิงก็โตแล้วแยกเรือนไปก็ดีจะได้รู้จักรับผิดชอบครอบครัว” ย่าเหยาเอ่ยปากยืนยันเป็นคนแรก

“ส่วนข้า..หากข้าได้รับข้าวของที่จำเป็นในการแยกเรือนไปตามสมควร ก็ไม่มีอะไรจะคัดค้านขอรับ” เจียงเหิงค้อมศีรษะด้วยความสุภาพ เขารู้ว่าหูซ่างซุนเป็นคนฉลาดและยุติธรรม ย่อมเข้าใจปัญหาของตนอย่างแน่แท้

หลี่ซื่อแอบหยิกไปที่สีข้างของสามี นางไม่กล้าสอดปากต่อหน้าผู้อาวุโสหู ตนเป็นเพียงสะใภ้อย่างไรก็ต้องให้หน้าพ่อแม่สามีไว้บ้าง

“แยกเรือนกันเองข้ากลัวว่าจะมีปัญหาขอรับ ท่านก็รู้ว่าหลานชายข้าฉลาดแต่สมอง แต่กลับทำงานไม่เป็น ยามนี้ต้องมีภาระเลี้ยงดูสตรีอีกสองคน เกรงว่าภายหน้า..”

“เจ้าคิดแต่ว่าเขาจะไปไม่รอด แล้วหากเจียงซิ่วไฉร่ำรวยได้ดิบได้ดีขึ้นมาภายหลังเล่า? ไม่คิดจะพึ่งพากันในภายหลังเลยหรือไร" 

กู้ชิงเหอแอบชำเลืองมองใบหน้าชราของหูซ่างซุน ตัวละครตัวนี้นางมั่นใจว่าเขาไม่ได้ปรากฏตัวในนิยาย และคาดว่าน่าจะมีอีกหลายตัวละครที่ไม่ได้ถูกบรรยายบทบาทให้ละเอียดเช่นนี้อีกหลายคน

หูซ่างซุน อายุราวหกสิบปลาย แม้หลังจะงองุ้มเล็กน้อยตามวัย ผิวกร้านแดดกรำฝน แต่แววตายังคมกริบทว่าทอประกายแห่งความเมตตาและคุณธรรม

จากคำพูดที่ไม่เอนเอียงไปฝ่ายใดของหูซ่างซุนทำให้กู้ชิงเหอแอบจดบันทึกชื่อนี้ไว้ในใจ เขาคือคนที่น่าคบหาและไว้วางใจได้คนหนึ่งทีเดียว!

“ก็แค่แยกบ้าน เราไม่ได้แยกสกุลเสียหน่อย ทุกอย่างก็เหมือนเดิมนั่นล่ะเหตุใดจึงต้องยุ่งยากกันนักเล่า” ย่าเหยาเอ่ยอย่างรำคาญใจ

หูซ่างซุนส่ายหน้า 

“ไม่แยกสกุลนั้นข้ารู้ แต่ปัญหาของพวกเจ้าก็คือเรื่องเงินๆ ทองๆ มิใช่หรือถึงต้องให้เสี่ยวเหวินวิ่งไปเชิญตัวข้ามาทำข้อตกลงกัน” ชายชราหยุดไปครู่หนึ่งก่อนจะกล่าวต่อ

“แยกเรือนกันแล้วข้าวของในเรือนก็ต้องแบ่งแยกให้ชัดเจน เงินทองก็เช่นกัน ข้าถามหน่อยเถิดหลานชายซืออวี่ หากวันหนึ่งเมื่อฝนฟ้าเป็นใจ เจ้าค้าขายผลผลิตได้ร่ำรวยแล้วคิดจะแบ่งเงินไปให้หลานชายเจ้าใช้บ้างหรือไม่?”

“เรื่องอะไรต้องแบ่งให้เขาเล่า! อาเหิงขอแบ่งที่นาไปตั้งสิบสองหมู่ หากเขาทำกินไม่ได้ก็ไม่ใช่ธุระของข้าเสียหน่อย”

“นั่นสินะ เช่นนั้นหากวันหน้าเจียงเหิงร่ำรวยขึ้นมาบ้างเล่า? เขาก็ไม่จำเป็นต้องแบ่งเงินมาให้พวกเจ้าใช้เช่นกันใช่หรือไม่?”

หลี่ซื่อเบ้ปาก เจียงเหิงอาศัยเงินของมารดาจึงมีโอกาสได้ร่ำเรียนและบังเอิญสอบเป็นซิ่วไฉได้ก็เท่านั้น!

ถึงนางจะไม่รู้หนังสือแต่ก็รู้ว่าหลานชายอ่านตำราเล่มเดิมๆ ซ้ำอยู่เพียงไม่กี่เล่มแล้วจะก้าวหน้าเกินไปกว่านี้ได้อย่างไรกัน!

หากจะหวังให้เจียงเหิงสอบผ่านระดับจวี่เหรินร่ำรวยเงินทองสร้างฐานะขึ้นมาได้ มิสู้บอกให้นางรอให้หมูออกลูกเป็นวัวยังจะง่ายกว่า!

“ข้าวสารเม็ดเดียวก็ยังต้องใช้เงินซื้อ ฟืนหนึ่งท่อนก็ต้องใช้แรงคนไปตัด แม้จะเป็นคนในสกุลเดียวกันก็สมควรต้องแบ่งแยกให้ชัดเจน" หลี่ซื่อแสร้งตีหน้าเศร้าหันไปค้อมตัวให้หูซ่างซุน

"ท่านแม่สามีคงยังคิดห่วงหลานชายอยู่น่ะเจ้าคะ ทำให้ซุนจ่างต้องเสียเวลาแล้ว เอาเป็นว่าข้ากับสามีจะยอมให้หลานทั้งสองมาหยิบฉวยข้าวของในเรือนไปใช้กันตามชอบดังเดิมก็แล้วกัน”

“ก็คงต้องตามนั้นล่ะ แต่ก่อนเราก็ได้เงินของพี่สะใภ้ใหญ่มาจุนเจือครอบครัวก็ต้องยอมทำงานชดใช้ อาเหิงอยากทำสิ่งใดก็ตามใจเขาเถิด” เจียงซืออวี่ทำเป็นน้อยอกน้อยใจในโชคชะตา

“ข้า..ข้ามิได้หมายความเช่นนั้น!” ย่าเหยารีบปฏิเสธ “แยกก็แยก! เงิน เสบียง เครื่องใช้ ที่นา แยกกันให้หมดเลย! จากนี้ต่อไปเราจะใช้เพียงสกุลร่วมกันเท่านั้น ใครอยากได้อะไรเพิ่มเติมก็ซื้อหากันเอาเอง!”

กู้ชิงเหออยากจะหัวเราะให้ฟันหัก หากนางหลี่ซื่อกับย่าเหยารู้ว่าภายหลังเจียงเหิงจะมีทั้งอำนาจและบารมี พวกนางจะเสียใจกับคำพูดของตนเองในวันนี้หรือไม่!

และนางก็ชักจะสงสัยแล้วสิว่า หลี่ซื่ออาสะใภ้สกุลเจียงกับหวางซื่อป้าสะใภ้สกุลกู้ของนางเป็นญาติพี่น้องที่พลัดพรากจากกันมาหรือไม่ เหตุใดพวกนางจึงได้มีนิสัยเสีย เห็นแก่ตัว เล่นละครเก่งเหมือนกันไม่มีผิดเพี้ยน!!

หลังจากที่ทั้งสองฝ่ายตกลงยินยอมกันเป็นมั่นเหมาะแล้ว หูซ่างซุนก็เริ่มทำบันทึกแบ่งแยกทรัพย์สินในเรือนให้เจียงเหิงกับเจียงซืออวี่คนละครึ่ง

พวกธัญพืชบางอย่างเขาก็จัดการแบ่งให้ตามสัดส่วนจำนวนคน แต่ของใช้จำเป็นอย่างพวกหม้อไหหรือเครื่องมือการเกษตรล้วนถูกแบ่งให้อย่างยุติธรรม

“ตอนนี้ในเรือนมีเงินทั้งหมดเท่าใดเล่านางเหยา เอาออกมาแบ่งกันเสียจะได้หมดเรื่องเสียที” หูซ่างซุนวางพู่กันพลางเงยหน้ามองย่าเหยา

ย่าเหยาอิดออดอยู่อีกนานสองนาน ก่อนจะเดินหายเข้าไปในห้องพักแล้วกลับมาพร้อมกับหีบไม้ใบเล็ก

หูซ่างซุนถามย้ำ “เอาออกมาทั้งหมดแล้วแน่นะ?"

“หมดแล้ว!! เหลืออยู่ไม่กี่มากน้อยเท่านี้ ข้าจะเอาที่ไหนไปซุกซ่อนไว้ได้อีกเล่า!” 

หูซ่างซุนเปิดหีบออกมานับ “สามตำลึงกับหกร้อยสิบสามอีแปะ”

 หลี่ซื่อถึงกับกัดฟันกรอด วันก่อนเสี่ยวเหวินร้องขอกินไข่เพียงครึ่งฟอง แม่สามีกลับก่นด่าเสียมากมายว่าในเรือนไม่เหลือเงินพอซื้อไข่ แต่นางกลับมีเงินเก็บซ่อนอยู่มากกว่าสามตำลึง!!