ตอนที่ 17 ภาระในใจ

สุดท้ายแล้ววันนี้กู้ชิงเหอก็ได้ยอดอ่อนของเฟินป่าเต็มตะกร้ากับเถาฮุยเถิงเฉ่าติดมือกลับไปที่เรือน 

พอเก็บของไว้ในเรือนเสร็จนางก็ออกมาเก็บหินจากลำธารแห้งขึ้นมาทำแนวคันหินริมธารอีกครั้ง จนเจียงเหยียนต้องเอ่ยปากถามด้วยความสงสัย

“พี่สาวไม่เหนื่อยหรือเจ้าคะ หินพวกนี้ก็ไม่ใช่เบาๆ เลยนะ”

“ไม่เหนื่อยหรอก เจ้าเหนื่อยหรือ? เช่นนั้นก็นั่งดูเฉยๆ” หญิงสาวตอบพลางนึกสงสัยเช่นกันว่าตนเอาเรี่ยวแรงมาจากไหน

“ทำไมต้องเอาหินมาเรียงกันแบบนี้ด้วยเล่าเจ้าคะ”

"ถ้าเริ่มสร้างแนวกั้นไว้แต่เนิ่น ๆ พอฝนตกลงมาก็จะช่วยกั้นน้ำเอาไว้ได้”

เด็กสาวหัวเราะร่วน “แต่ละปีมีฝนตกลงมาเพียงไม่กี่วันเท่านั้นเองเจ้าค่ะ บางปีไม่ตกเลยสักหยดด้วยซ้ำ พี่สาวคงต้องเหนื่อยเปล่าแล้ว”

กู้ชิงเหอได้แต่ก้มหน้าทำต่อไปเงียบ ๆ เพราะนางไม่รู้จะตอบอย่างไร 

มีบางเรื่องหรือบางคน เช่นหูซุนจ่างและสตรีสองคนบนภูเขาที่นางไม่เคยอ่านเจอในนิยาย อาจมีบางสิ่งที่เปลี่ยนแปลงไปหลังจากที่นางทะลุมิติเข้ามา แต่บางเส้นเรื่องย่อมยังดำเนินตามเดิม เช่นฤดูฝนที่ต้องมาถึง

นางรู้ว่าอีกราวหนึ่งเดือนข้างหน้าฝนจะตกลงมาทันเวลากับที่น้ำในลำธารของหมู่บ้านแห้งสนิทลงไปพอดิบพอดี ชาวบ้านจะมีน้ำไว้ใช้ดื่มกินต่อไปได้ แต่มันก็ยังไม่เพียงพอสำหรับการเพาะปลูก

นางจะไม่ปล่อยให้ชะตาชีวิตใหม่ของนางถูกแขวนไว้กับฟ้าฝนเป็นแน่!

“ข้าไม่ได้เสียเวลาโดยเปล่าประโยชน์เสียหน่อย ลองมองตรงรอยน้ำขังเล็ก ๆ ตรงนั้นสิ..เห็นอะไรไหม?

เจียงเหยียนเดินมานั่งข้างกู้ชิงเหอ แล้วมองตาม

แอ่งเล็กนั้นกว้างเพียงฝ่ามือมีน้ำขังอยู่เล็กน้อยดูเหมือนจะไม่มีอะไร ทว่าพอเพ่งมองดี ๆ ก็เห็นเงาสิ่งหนึ่งแนบอยู่กับพื้นน้ำ “สาหร่าย?”

กู้ชิงเหอพยักหน้า นางหยิบกิ่งไม้แห้งแหย่ลงไปเบา ๆ แล้วคีบสิ่งนั้นขึ้นมา มันคือพืชน้ำสีเขียวแกมเทาเกาะกันเป็นแพลื่นๆ แลดูสกปรก

“นั่นเรียกว่าสาหร่ายผักเหนียวแม้จะดูไม่น่ากิน แต่ล้างให้สะอาดแล้วนำไปลวก หรือตากแดดให้แห้งก็นำไปเป็นอาหาร ได้เช่นกัน”

นางวางเส้นสาหร่ายกลับลงน้ำ แล้วเอ่ยต่อเสียงเบา

“ข้าบอกให้เจ้ารู้เอาไว้เฉยๆ เรายังไม่ขาดแคลนจนถึงกับต้องเก็บมันมากินหรอก”

นางแอบดูในตะกร้าของชาวบ้านที่ขึ้นไปหาของป่าบนเขามาแล้ว พวกเขาเก็บเถาวัลย์ เปลือกไม้ และผักป่าทนแล้งเพียงไม่กี่ชนิด

แต่นางเห็นว่ามีพืชกินได้อีกสองสามอย่างที่ไม่มีใครสนใจ วันนี้นางยังไม่รีบร้อนขุดเอามาเพราะบนเขามีคนมากเกินไป นางอยากเก็บเสบียงอันล้ำค่าเหล่านั้นไว้เป็นความลับก่อน

เจียงเหยียนพยักหน้าหงึก ๆ ใบหน้าแสดงความเข้าใจ นางเอื้อมมือลงไปแตะสาหร่ายผักเหนียวในน้ำ “ข้าจะจำไว้ ท่านบอกว่าอะไรกินได้ ข้าย่อมเชื่อเสมอเจ้าค่ะ”

เป็นเพราะห่วงน้องสาวสองคนที่จะขึ้นไปบนเขากันลำพัง ถึงยามเซิน (ราว 16.00) เจียงเหิงก็กลับมาถึงหมู่บ้านแล้ว 

เมื่อใกล้จะถึงเรือน เขาก็เหลือบตาไปมองทางลำธาร แล้วก็ต้องหยุดยืนมอง

ก้อนหินหลากขนาดถูกเรียงไว้อย่างมีทิศทาง คล้ายว่ากู้ชิงเหอต้องการทำอะไรสักอย่าง และมันก็รวดเร็วเกินกว่าที่หญิงสาวตัวเล็กๆ คนหนึ่งจะทำได้ในสายตาของเขา

เขาเงียบงันอยู่ครู่หนึ่ง ทำเพียงปรายตามองอีกครั้ง แล้วเดินเข้าเรือนไปเงียบ ๆ ราวกับไม่ใส่ใจสิ่งใด

หลังอาหารมื้อเย็น กู้ชิงเหอและเจียงเหยียนก็ยังเห็นว่าเจียงเหิงยังคงนิ่งเงียบจนผิดปกติ

“พี่ใหญ่..ท่านเป็นอะไรหรือเจ้าคะ? พี่ชิงเหอได้ผักมาลวกกินตั้งมากมาย พี่ใหญ่ยังไม่ได้ชมนางสักประโยคเลย”

เจียงเหิงยังคงนิ่งอยู่อีกครู่หนึ่ง

“ขอบใจนะชิงเหอ เพียงแต่วันนี้ข้ามีเรื่องต้องคิดมากเกินไปหน่อยน่ะ" ชายหนุ่มเอ่ยเสียงเบา

"ไม่มีใครมาจ้างเขียนจดหมายเลย ยังดีที่ข้าแวะเข้าไปคำนับท่านอาจารย์ในสำนักศึกษา ก็เลยได้งานคัดลอกตำราเรียนสำหรับเด็กที่เพิ่งเริ่มเรียนมานิดหน่อย” 

เจียงเหยียนเม้มริมฝีปาก ไม่รู้จะพูดปลอบอย่างไร

แต่กู้ชิงเหอมองเห็นความกังวลในแววตาของเจียงเหิงได้ชัดเจน

เขาคงกังวลเรื่องค่าใช้จ่ายภายในเรือน และหากมัวแต่ออกไปทำงานหาเงินก็จะไม่มีเวลาอ่านหนังสือเตรียมสอบอีก

ตอนนี้มีนางอยู่ทั้งคน จะปล่อยให้เจียงเหิงต้องเป็นห่วงเรื่องปากท้องได้อย่างไรเล่า?

นางรู้เรื่องอนาคตอยู่ครึ่งหนึ่ง อีกครึ่งก็มีความรู้เกษตรจากโลกเดิมติดตัว หากยังใช้ความรู้ที่มีมาหาเงินไม่ได้ เรื่องที่นางทะลุมิติมาก็ไม่มีความหมายใดอีก!!

……….

เช้าวันถัดมากู้ชิงเหอกับเจียงเหยียน ก็ต้องวุ่นวายอยู่กับการซักผ้าโดยพยายามใช้น้ำให้น้อยที่สุด

“น้ำเพียงครึ่งถังต้องซักชุดถึงสี่ชุด!” หญิงสาวบ่นเบาๆ ไม่ให้เจียงเหยียนได้ยิน

น้ำจากต้นทางยังคงไหลมาช้า ๆ เติมบ่อน้ำตื้นที่นางขุดไว้ทีน้อย มันช้าเสียจนนางหวั่นใจว่าต่อไปนางจะมีโอกาสได้ซักเสื้อผ้าอีกหรือไม่

“ข้าจะกลับไปที่เอาเสื้อผ้าที่เรือนสกุลกู้สักรอบ จะได้มีไว้ผลัดเปลี่ยนบ่อยๆ หน่อย”

เจียงเหยียนชะงักมือ หันมามองนางอย่างตกใจเล็กน้อย “จะไปตอนนี้หรือเจ้าคะ?”

กู้ชิงเหอยิ้มจาง “อืม..ท่านลุงของข้าคงไม่เอามาให้ตามสัญญา ข้าไปเองจะดีกว่า”

“เช่นนั้น…ให้ข้าไปด้วยเถอะ” เจียงเหยียนรีบเอ่ย แต่กู้ชิงเหอส่ายหน้าเบา ๆ

“ไม่จำเป็น เจ้าอยู่ที่นี่จะดีกว่า หากเจียงเกอเกอถามหาเจ้าจะได้ตอบได้ ข้าจะรีบไปรีบกลับ”

เจียงเหยียนยังอยากค้าน แต่เห็นสายตานิ่งของกู้ชิงเหอก็ยอมหยุดปาก

กู้ชิงเหอปัดฝุ่นบนเสื้อผ้าตนเองเบา ๆ แล้วเดินจากไปทันที เมื่อพ้นสายตาของเจียงเหยียนแล้ว นางก็หยุดยืนสูดลมหายใจลึก

‘หมู่บ้านเกาซานมีผังเป็นรูปอักษร ‘อวี้’ (รูปเกือกม้า) เรือนสกุลเจียงอยู่ส่วนปลายสุดของเส้นโค้ง’ หญิงสาวเริ่มทบทวนแผนผังของหมู่บ้านเกาซานจากที่เคยอ่านมา 

‘จากปากทางเข้า ลำธารไหลยาวมาตามกลางหมู่บ้านจรดถึงเรือนสกุลเจียง หากจะไปเรือนสกุลกู้ ต้องเดินย้อนออกไปทางด้านขวา เพราะแถบนั้นไม่มีลำธารผ่าน’

“เคยอ่าน แต่ข้าไม่เคยอาศัยอยู่ที่นี่จริงๆ เสียหน่อย ขอให้ไปถูกทางด้วยเถิด” หญิงสาวรำพัน

เส้นทางที่นางเลือกเดินไม่ใช่ทางเดิมที่เจียงเหิงพานางกับเจียงเหยียนนั่งรถเข็นมา หรือต่อให้เป็นเส้นทางเดิมนางก็จำไม่ได้เพราะระหว่างทางนางก็เผลอหลับไปเสียนาน

เหงื่อเม็ดโตผุดขึ้นบนดวงหน้าเล็กกว่าฝ่ามือ และเริ่มซึมเต็มแผ่นหลังของนาง แต่กลับเทียบไม่ได้กับความร้อนรนที่ลุกลามอยู่ในใจ

นางกำชายเสื้อแน่น ก้าวเท้าเร็วขึ้นเรื่อย ๆ เสียงหอบหายใจประสานจังหวะกับเสียงรองเท้าสานเก่ากระทบพื้นดิน

นางต้องรีบ เพราะวันนี้เป็นวันสำคัญในนิยาย หากมัวช้ากว่านี้เพียงครึ่งเค่อ กู้ชิงฉีก็อาจไม่ได้อยู่ให้นางไปช่วยอีกแล้ว