ตอนที่ 16 ถูกรังแก

มือของกู้ชิงเหอสั่นเล็กน้อยบ่งบอกอารมณ์ของเจ้าของ เพียงแค่ได้ยินชื่อกู้ชิงฉีนางก็รู้สึกอึดอัดไปทั่วร่าง

"พวกเจ้าพูดอันใด? ใครเป็นภรรยาของพี่ข้า?" เจียงเหยียนหน้าบึ้งมองสตรีสองคนด้วยความไม่พอใจ

เฉินเหมยลี่ปรายตาหยาม

"ก็แม่นางกู้นั่นอย่างไรเล่า หรือจะให้ข้าพูดให้ชัดว่าพี่เจ้าซื้อนางมาอยู่เรือนเดียวกัน คนทั้งหมู่บ้านต่างก็รู้กันทั้งนั้น"

เจียงเหยียนเม้มริมฝีปากแน่น นางได้ยินพี่ชายย้ำหลายครั้งไม่ให้ผู้ใดมาหมิ่นเกียรติพี่สาว แม้จะกลัว..แต่หญิงสาวก็ยังโต้ตอบกลับ "นางมาอยู่เรือนเดียวกับข้าในฐานะใด ก็ไม่ใช่เรื่องที่เจ้าต้องมาว่าร้ายป้ายสี!"

“เหอะ! เจ้าคิดนางจะช่วยเจ้าได้งั้นหรือถึงได้กล้าเถียงข้า เจียงเหยียน!” เฉินเหมยลี่ถลึงตาโตข่มขู่

น้องสาวสกุลเจียงผู้นี้แต่ก่อนไม่เคยแม้แต่จะกล้าสบตาพวกนาง แต่วันนี้กลับคิดอยากลองดี นางคงต้องสั่งสอนสักหน่อยเสียแล้ว!

เพียะ!

ก่อนที่เฉินเหมยลี่จะทันได้เอื้อมมือแตะตัวเจียงเหยียน กู้ชิงเหอก็สาวเท้าเข้ามายืนกั้นระหว่างทั้งสองไว้ มือของนางแตะเบา ๆ ที่แขนของอีกฝ่ายเพียงหวังจะกันไม่ให้เข้ามาใกล้ ทว่าทันใดนั้น...

ร่างของเฉินหมยลี่กลับกระเด็นถอยหลังไปถึงสองก้าวเต็ม!

"อ๊าย!" นางร้องเสียงหลงก่อนจะล้มลงบนพื้นอย่างหมดท่า

ทุกคนชะงัก รวมทั้งกู้ชิงเหอด้วย ดวงตานางเบิกกว้างเล็กน้อยด้วยความประหลาดใจ

นางแค่ยื่นมือออกไปกันโดยแทบไม่ใช้แรงเลยด้วยซ้ำ เหตุใดนางถึงได้ล้มแรงปานนั้น?

จะว่าไปแล้ว วันแรกที่นางเดินจากเรือนสกุลกู้มาถึงชายป่ายังเหนื่อยแทบขาดใจ แต่วันนี้นางเดินขึ้นเขามาครึ่งค่อนวันก็ยังไม่มีอาการเหน็ดเหนื่อยเจียนตายเหมือนที่คาดไว้

อาจเป็นเพราะนางได้กินปลากินข้าวเต็มอิ่มแล้วกระมัง ถึงได้มีเรี่ยวแรงกลับมาบ้าง

หลินซูหลานรีบเข้าไปพยุงสหายขึ้น พลางถลึงตาใส่

"เจ้ากล้าผลักเสี่ยวเหมยร่วงลงไปหรือ?!" นางตะคอกลั่น ๆ แต่เสียงกลับแฝงความลังเล

เฉินเหมยลี่เองก็มองกู้ชิงเหออย่างหวาดระแวงอยู่บ้าง มือยังสั่นน้อย ๆ

"ข้าไม่ได้ผลัก" กู้ชิงเหอกล่าวเสียงเรียบ "ข้าเพียงแต่ห้ามไม่ให้เจ้าทำร้ายเด็ก"

"เด็กหรือ? เด็กอย่างนางปากกล้าขนาดนั้น โดนตีเสียบ้างก็สมควรแล้ว!"

"สมควรงั้นรึ!? เช่นนั้นพอเจียงซิ่วไฉกลับมาข้าจะเชิญเขาให้มาฟังเจ้าพูดอีกครั้ง ดูสิจะยังกล้าพูดอีกหรือไม่?" กู้ชิงเหอเอ่ยอย่างเยือกเย็น "หรือเจ้าคิดว่าบัณฑิตเจียงไม่มีหูไม่มีตา?"

สีหน้าของหลินซูหลานพลันซีดเผือด ถึงเจียงซิ่วไฉจะไม่ได้ชอบนาง แต่หญิงสาวก็ไม่อยากให้เขาเกลียด หากรู้ว่าตนกับเสี่ยวเหมยคิดรังแกเจียงเหยียนมั่นใจได้เลยว่าเจียงเหิงต้องเอาเรื่องนางสองคนแน่ๆ 

เจียงซิ่วไฉเป็นห่วงน้องสาวมากใครๆ ก็รู้!

นางเหลือบมองเสี่ยวเหมย แล้วรีบคว้าข้อมือสหายลากออกไปจากบริเวณนี้ทันที

กู้ชิงเหอมองตามแผ่นหลังของสตรีทั้งสองไปเงียบๆ แต่ใจกลับคิดถึงอีกคนหนึ่ง

กู้ชิงฉี! 

วันนี้เขาจะไม่ได้อาหารอะไรติดมือกลับไปที่เรือนสกุลกู้แม้แต่ชิ้นเดียว ป้าสะใภ้ซึ่งปกติก็ไม่ค่อยจะดูแลเรื่องอาหารการกินของสองพี่น้องอยู่แล้วจึงทำโทษน้องชายของนางโดยการไม่ให้อาหารเขาอีกหนึ่งวัน!

พรุ่งนี้คือวันตายของกู้ชิงฉี! นางต้องรีบแล้ว!

เสียงสตรีสองคนเมื่อครู่ยังวนเวียนในโสตประสาท “วันนี้มีคนขึ้นเขามาเยอะ..” เสียงนั้นกระตุกความคิดนางขึ้นมาทันที

“เหยียนเอ๋อร์” กู้ชิงเหอหันมาพูดเสียงนุ่ม “เราได้เฟินป่ามามากพอแล้ว ไม่ต้องเก็บเพิ่มแล้วล่ะ เจ้าช่วยข้าดูทีว่ามีผู้ใดขึ้นมาบนเขาบ้าง”

เจียงเหยียนตาโต “พี่ชิงเหอคิดจะขอแบ่งอาหารจากคนอื่นหรือเจ้าคะ?”

“ไม่ใช่แบ่ง…” กู้ชิงเหอยิ้ม “แต่คนที่ขึ้นมาเก็บก่อนหน้า ย่อมรู้แหล่งของกินบนเขาดีกว่า ข้าแค่อยากพูดคุยดู”

ทั้งสองเดินเลาะเนินเขาขึ้นไปเรื่อย ๆ จนกระทั่งพบเงาร่างชาวบ้านกลุ่มหนึ่งนั่งพักอยู่ใต้ต้นไม้ริมทาง

เมื่อเห็นกู้ชิงเหอและเจียงเหยียนเดินเข้ามา พวกเขาก็หันมามอง ก่อนชายวัยกลางคนผู้หนึ่งจะส่งเสียงทักทาย

“อ้าว..หลานสาวบ้านกู้ที่ถูกขายไปเมื่อวานนั่นเอง”

เสียงของเขาเจือความขบขัน แต่สายตากลับอบอุ่นกว่าที่คิด

สตรีข้างเขาเบะปาก “พวกตระกูลกู้นี่มันหน้าด้านจริง ๆ ลูกหลานก็ยังไม่เว้น!”

กู้ชิงเหอรีบกระซิบถามเจียงเหยียน ว่าคนกลุ่มนั้นคือใคร ซึ่งก็ได้คำตอบมาว่าบุรุษและสตรีที่ส่งเสียงทักทายออกมาเมื่อครู่เป็นสองสามีสกุลไห่ แต่อีกสองคนเจียงเหยียนไม่รู้จัก

กู้ชิงเหอขยับรอยยิ้มเจือจาง โอกาสดีของนางมาถึงแล้ว! 

สองสามีภรรยาสกุลไห่นี่นางรู้จัก!! คนคู่นี้เป็นศัตรูคู่อาฆาตของหวางชุ่นฮวาป้าสะใภ้ของนางเอง! 

ดูเหมือนว่าทั้งสองฝ่ายจะเริ่มต้นทะเลาะกันด้วยเรื่องป้าสะใภ้ของนางรุกล้ำเขตที่ดินเพาะปลูกของสกุลไห่เมื่อหลายปีก่อน หลังจากนั้นก็มีปัญหาไม่ลงรอยกันมาตลอดไม่ว่าจะเรื่องใหญ่เรื่องเล็ก ชนิดที่ว่าหากเดินผ่านกันก็ต้องมีเสียงตะโกนด่าทอกันตลอดทุกครั้ง!

นางค้อมศีรษะอย่างนอบน้อม “ท่านลุง ท่านป้า”

ชายคนนั้นโบกมืออย่างไม่ใส่ใจ สตรีข้างกายที่ใบหน้าหงิกงอเมื่อครู่ หรี่ตามองนาง

กับกู้ชิงเหอสองสามีได้ไม่เกลียดชังเหมือนอย่างที่คิดกับกู้ต้าซุนกับภรรยาของเขา อีกทั้งยังสงสารสองพี่น้องอยู่ไม่น้อย

“แล้วเจ้าอยู่เรือนสกุลเจียง เป็นอย่างไรบ้างเล่า?”

กู้ชิงเหอก้มศีรษะต่ำ คล้ายไม่อยากให้ใครเห็นสีหน้า น้ำเสียงของนางนิ่งเรียบ แต่หยอดด้วยความเศร้าบางเบา

“ข้า..สบายดีเจ้าค่ะ ห่วงก็แต่ชิงฉีที่ต้องอยู่คนเดียว”

“เด็กคนนั้นก็น่าสงสารจริงๆ นั่นล่ะ ไม่มีเจ้าอีกคนคงลำบากไม่น้อย ผิดก็ป้าสะใภ้กับลุงสารเลวของเจ้ามันไม่ใช่คน!” อู๋ซื่อหน้าหงิกขึ้นมาทันทีเมื่อต้องเอ่ยถึงสองสามีภรรยาคู่นั้น

กู้ชิงเหอก้มหน้าเช็ดน้ำตาเงียบๆ คล้ายพยายามข่มกลั้นก่อนจะเงยหน้าขึ้นมาอีกครั้ง 

“ตอนจากเรือน ข้าไม่มีเสื้อผ้าสักชิ้นติดตัว ท่านลุงบอกจะเอาไปส่งให้ จนถึงวันนี้ก็ยังไม่เห็นแม้แต่เงา" นางถอนใจเบา ๆ

“พรุ่งนี้ ข้าจำต้องกลับไปเรือนสกุลกู้สักวันหนึ่ง ก็ยังไม่รู้ว่าพวกเขาจะยอมให้ข้าเหยียบเข้าไปในเรือนหรือไม่”

อู๋ซื่อฮึดฮัดอยากจะด่าคนขึ้นมา แต่ถูกท่านลุงไห่ปรามไว้เพราะความเกลียดชังที่มีต่อกู้ต้าซุนและหวางชุ่นฮวาไม่สมควรมาลงที่กู้ชิงเหอ

กู้ชิงเหอยกมือลูบผมเจียงเหยียนที่ยืนเงียบอยู่ด้านข้าง “ไปเถิดเจียงเหยียน กลับเรือนกัน พวกเรายังต้องหาน้ำหุงข้าวอีก”

หญิงสาวทั้งสองโค้งตัวให้ชาวบ้านกลุ่มนั้นอย่างนอบน้อมแล้วจึงหมุนตัวเดินแยกไปทางอื่น

สองสาวก้าวเท้าจากไปเพียงสองก้าว ไห่เทาก็เริ่มบ่น

“พวกเจ้าได้ยินหรือไม่ เจ้ากู้ต้าซุนมันเลวไม่เปลี่ยน…”

“ได้ยิน! ได้ยินเต็มหู!” นางอู๋ซื่อขบฟันแน่น “อยากรู้เหลือเกิน พรุ่งนี้สองคนนั้นจะทำหน้าอย่างไร ถ้าข้าผ่านไปทางเรือนสกุลกู้สักรอบ!”

กู้ชิงเหอแอบยิ้มน้อยๆ ดวงตาดูสงบ แต่ลึกลงไปกลับฉายแววเจิดจ้าด้วยประกายของแผนการ