ตอนที่ 16 ถูกรังแก

เจียงเหิงกลับมาถึงเรือนในปลายยามโหยว่ (ประมาณ 18.00) หลังจากใช้เวลาทั้งวันเข้าไปในตัวตำบลหลินซู เขาเหนื่อยล้าแต่ยังไม่ทันวางสัมภาระลง สายตาก็สะดุดกับร่างหนึ่งที่คุ้นตา

กู้ชิงเหอนั่งยอง ๆ อยู่ริมลำธารแห้ง ไม่ไกลจากกระท่อม แขนเสื้อของนางพับขึ้นสูง ผมเผ้ารุงรัง ใบหน้ายังคงมอมแมมเหมือนเด็กชายดังเดิม

ก้อนหินก้อนแล้วก้อนเล่าถูกยกขึ้นมาจากลำธาร เรียงต่อกันเป็นแนวยาวแคบ ๆ เลียบไปกับทางน้ำที่แห้งขอด เหมือนกับที่นางทำในตอนเช้า แต่ตอนนี้แนวนั้นทอดยาวไกลกว่าสามช่วงตัว

พอนางเห็นเขา ก็รีบวักน้ำในแอ่งน้ำใสสะอาดที่นางเพิ่งขุดขึ้นมาเองเมื่อเช้ามาล้างมือ แล้ววิ่งกลับมาหาเขาที่เรือน

“เจียงเกอเกอกลับมาแล้ว!”

“พี่ชายกลับมาแล้ว!” 

น้องสาวสองคนทักทายเขาพร้อมกันด้วยใบหน้าสดใส ทำเอาเจียงเหิงรู้สึกหายเหนื่อยเป็นปลิดทิ้ง

“ข้าไปรับจ้างเขียนจดหมายให้พ่อค้าร้านชาในตำบล ได้เงินมานิดหน่อย” เขากล่าวพลางยิ้มมุมปาก “เลยซื้อข้าวสารมาเพิ่ม ที่เหลือก็เผื่อไว้วันหน้า”

เขาหันมาทางกู้ชิงเหอ สีหน้าย้ำแน่วแน่ “เจ้าไม่ต้องกังวลเรื่องข้าวสารในเรือน หุงหาได้ตามสบาย ข้าจะออกไปทำงานทุกวันเอง วันนี้เพิ่งเริ่มคนยังไม่รู้ว่าข้ารับจ้างเขียน แต่ถ้าไปทุกวันอาจจะมีคนจ้างให้ทำงานอื่นเพิ่มขึ้น”

แม้จะกล่าวว่าให้กู้ชิงเหอหุงหาได้ตามชอบ แต่ในใจของเจียงเหิงก็หดหู่ไม่น้อย 

เดือนก่อนกู้ต้าซุนใช้เงินหกร้อยอีแปะซื้อข้าวสารมาได้ยี่สิบชั่ง แต่วันนี้ข้าวราคาขึ้นสูงถึงชั่งละ 45 อีแปะแล้ว 

ทั้งตำบล มีเพียงไม่กี่คนที่อ่านออกเขียนได้ แต่ใช่ว่าผู้มีวิชาเหล่านั้นจะยอมลดตนลงมารับจ้างเขียนจดหมายให้ใครคนมีการศึกษายิ่งหายาก ยิ่งถือตัว ห่วงศักดิ์ศรีมากกว่าปากท้อง

มีเพียงตนเท่านั้น ที่ยอมตั้งโต๊ะเล็ก ๆ หน้าศาลเจ้าประจำตำบล แม้จะตั้งราคาเขียนจดหมายฉบับละสามสิบอีแปะ ก็ยังไม่วายถูกต่อรองจนเหลือเพียง 25 อีแปะแลกข้าวมาได้เพียงครึ่งชั่ง เงินที่เหลือคิดอยากจะซื้อผักติดมือมาสักกำก็ยังไม่พอ

“จริง ๆ แล้วพี่ไม่ต้องห่วงมากก็ได้เจ้าค่ะ!” เจียงเหยียนยิ้มกว้าง ตาวาวเป็นประกาย “วันนี้พี่ชิงเหอหาปลาใต้ดิน มาได้ด้วยนะ!”

เจียงเหิงขมวดคิ้วนิด ๆ "ปลา..ใต้ดิน?”

กู้ชิงเหอยกไหล่เล็กน้อย “ลำธารสายนี้ยังไม่ถึงกับแห้งเหือด ปลาบางชนิดติดอยู่ในหลืบดิน ตรงไหนที่ยังพอมีความชื้นอยู่บ้าง มันก็ขุดโพรงอยู่ได้ใต้ทรายแห้ง”

เจียงเหิงฟังอย่างตื่นตะลึง ชายหนุ่มที่ร่ำเรียนแต่ตำรา คุ้นเคยแต่ตัวอักษรและกลิ่นหมึก ไม่เคยคิดเลยว่าใต้ดินแห้งกรังจะมีสิ่งมีชีวิตซ่อนอยู่!

ไม่สิ! เขาไม่เคยได้ยินมาก่อนเลยด้วยซ้ำว่าจะมีใครจับปลาจากใต้ดินมากินได้!

“พวกเราจะไม่จับมันออกมาหมดหรอก” กู้ชิงเหอกล่าวต่อเสียงเบา “เอาแค่พอมาทำเป็นอาหารสักสองมื้อ แล้วอีกหลายวันค่อยดูอีกที”

เจียงเหยียนพยักหน้าเร็ว “ใช่! ข้าก็บอกพี่สาวเหมือนกันว่าอย่าเอาไปขายนะ ถ้าชาวบ้านรู้เข้าพวกเขาต้องมาแย่งกันจับไปจนหมดแน่”

เจียงเหิงสบตาหญิงสาวเงียบ ๆ เขาไม่รู้ว่านางเรียนรู้สิ่งเหล่านี้มาจากที่ใด

กู้ชิงเหอคล้ายจะอ่านสายตาของอีกฝ่ายได้ชัดแจ้ง

“ข้ากับน้องชายอยู่ในสกุลกู้ลำบากยิ่งนัก มีคราวหนึ่งที่เราสองคนอดข้าวถึงสองวันหิวจนแทบจะขุดดินกินกันเลยทีเดียวล่ะ!” นางหัวเราะแผ่ว คล้ายจะเยาะตนเอง

“เหตุการณ์ในวันนั้นทำให้ข้าบังเอิญพบว่าในดินยังมีปลาซ่อนตัวอยู่”

แววตาของเจียงเหิงไหววูบ เข้าใจเรื่องราวโดยถ่องแท้

“เสียดายที่เรือนสกุลกู้มิได้อยู่ใกล้ลำธารเหมือนที่นี่ หากไม่มีข้าชิงฉีก็ต้องทำงานหนักอยู่แต่ในเรือนคงไม่มีโอกาสแอบออกมาหาปลากิน..”

นางจบคำพูดแค่เพียงเท่านั้น เหมือนกล่าวเปรย ๆ แต่เจียงเหิงกลับมองเห็นทะลุปรุโปร่ง

“ท่านลุงกับอาสะใภ้ของเจ้าขายเจ้าแลกเงิน กับน้องชายเจ้าหากพวกเขาจะขับออกก็คงทำเพื่อเงินเช่นกัน”

“แต่เราไม่มีเงินแล้ว” เจียงเหยียนเป็นฝ่ายสรุปบทสนทนาอย่างชาญฉลาด 

นางไม่เพียงน้ำตาคลอกับเรื่องราวของกู้ชิงเหอและน้องชาย เจียงเหยียนมองไปรอบกายคล้ายจะหาสิ่งของที่มีราคาคิดจะขายสมบัติเอาเงินไปซื้อตัวกู้ชิงฉีมาอีกคน!

กู้ชิงเหอแอบชำเลืองมองใบหน้าด้านข้างของเจียงเหิงแวบหนึ่ง นางไม่ได้คาดหวังว่าเขาจะรีบเข้าไปช่วยเหลือน้องชายของตนในทันที แต่ยังแอบหวังเล็กๆ ว่าเขาจะเสนอความคิดเห็นอะไรออกมาบ้าง

แต่อีกฝ่ายกลับนิ่งเงียบ

‘บางทีเขาอาจเป็นคนที่ไม่ชอบยื่นมือเข้าไปในปัญหาของใคร’ นางได้ข้อสรุปในใจ

บรรยากาศน่าอึดอัดบริเวณหน้ากระท่อมดูเหมือนจะดำเนินต่อไปอีกนาน หากกู้ชิงเหอไม่เอ่ยขึ้นพลางยิ้มบาง

“ไปกินข้าวกันก่อนเถิดเจ้าค่ะ น้ำแกงปลาถู่อวี๋รสชาติไม่เลวเลยทีเดียวนะ”

เจียงเหิงยังไม่เอ่ยอะไร เขาเพียงลุกขึ้นยืนเงียบ ๆ แล้วเดินตามมานั่งลงที่โต๊ะด้านหนึ่ง

น้ำแกงปลาในหม้อดินส่งกลิ่นหอมฟุ้งไปทั่วเรือน เจียงเหิงมองเห็นพืชใบเขียวคุ้นตาลอยอยู่ในน้ำก็เอ่ยถาม

“นี่คือผักอะไร?”

“ข้าใส่ผักป่าที่เก็บมาได้จากริมน้ำ ท่านลองชิมดูก่อนก็แล้วกัน” นางเอ่ยเรียบ ๆ ขณะตักน้ำแกงให้แต่ละคน

เสียงซดซุปเบา ๆ ดังขึ้นแทบพร้อมกัน แล้วจึงตามมาด้วยเสียงข้าวตักจากถ้วยดังเบา ๆ รัวขึ้นเรื่อย ๆ

เจียงเหิงนิ่งไปครู่หนึ่ง แล้วก็ตักข้าวเพิ่มเงียบ ๆ อีกถ้วย และอีกถ้วย..เป็นถ้วยที่สาม! 

กล่าวตามจริงเขาไม่ได้กินเนื้อปลามานานมากแล้ว พูดออกไปใครจะเชื่อว่าในลำธารยังมีปลาให้จับกินได้อยู่!

เจียงเหยียนหัวเราะคิก“ท่านพี่ไม่ชม แต่เติมข้าวไม่หยุดเลยนะเจ้าคะ!”

เจียงเหิงหลุบตาลง พูดด้วยน้ำเสียงเรียบเฉยว่า “ที่เรือนไม่มีเกลือ แต่เจ้ากลับปรุงออกมาได้รสชาติดีกว่าที่คิด”

คำพูดนั้นดูเหมือนไม่มีอะไรพิเศษ แต่กู้ชิงเหอกลับสังเกตเห็นความผิดปกติเล็กๆ ที่ตรงกันข้ามกับถ้อยคำเย็นชาที่เขาแสดงออกมา

แววตาของเขากลับอ่อนโยนอย่างน่าแปลกใจ ใบหน้าที่ไม่เคยเผยรอยยิ้มกลับขึ้นสีแดงระเรื่อดุจเด็กน้อย

ในใจนางพลันรู้สึกอบอุ่นอย่างบอกไม่ถูก ราวกับได้รับแสงสว่างในความมืดมิด ถ้านางสามารถเปลี่ยนตัวร้ายที่คนอื่นหวาดกลัว ให้กลายเป็นชายหนุ่มอ่อนโยนเช่นนี้ได้ตลอดไปเล่า?