ตอนที่ 18 กลับเรือนสกุลกู้

"ศาลเจ้าเล็กๆ ของหมู่บ้านเกาซาน" นางพึมพำกับตัวเอง พยายามนึกถึงรายละเอียดที่เคยอ่านเจอในนิยาย ต้นฉบับไม่ได้บรรยายบ้านสกุลกู้ไว้ละเอียดนัก นางรู้เพียงว่าก่อนจะถึงเรือนสกุลกู้จะมีศาลเจ้าเล็กๆ ของหมู่บ้าน

ร่างเล็กก้าวเท้าเร็วขึ้นเมื่อเห็นหลังคาศาลาเล็กๆ สีแดงซีดโผล่พ้นแนวไม้ ทันใดนั้น สายตาพลันเหลือบไปเห็นร่างสูงโปร่งของชายหนุ่มคนหนึ่งกำลังเดินออกมาจากด้านหลังศาลเจ้า 

เขาอยู่ในชุดเสื้อผ้าเนื้อหยาบที่ดูเก่าซีด เมื่อเขาหันมามองนางชั่วครู่ ดวงตาเล็กเชิดสูงกับไฝเม็ดใหญ่ที่ต้นคอนั้นทำให้นางรู้ได้ทันที นี่คือ กู้ชิงเป่า ลูกพี่ลูกน้องวัยสิบเจ็ดปีของนางนั่นเอง!

กู้ชิงเป่าเคยเป็นหนึ่งในคนที่กลั่นแกล้งนางและกู้ชิงฉีอยู่เป็นประจำ เขามักจะใช้กำลังแย่งอาหารของนางและน้องชายไปเสมอ ทำให้พวกนางอดอยากยิ่งกว่าเดิม 

ครั้งหนึ่งนางเคยแม้กระทั่งถูกเขาผลักตกจากเนินดินเพียงเพราะต้องการชิงผักป่าต้นเดียวไปจากนาง การเจอเขาที่นี่จึงยิ่งตอกย้ำว่านางมาถูกทางแล้ว!

กู้ชิงเป่าทำเพียงปรายตามองนางแล้วเบ้ปากก่อนจะรีบเดินจากไปราวกับไม่อยากจะข้องเกี่ยวกับนาง

เห็นได้ชัดว่ามันผิดปกติ!! นางมั่นใจว่ากู้ชิงเป่าจะไม่ปล่อยนางให้เดินผ่านไปเฉยๆ โดยไม่หยิบหินมาขว้างปาใส่นางอย่างแน่นอน!

เขาคงจะรีบกลับไปบอกท่านลุงกับป้าสะใภ้แน่! นางคิด

เมื่อเดินผ่านศาลเจ้าไปอีกไม่ไกล ก็ปรากฏเรือนไม้เก่าๆ หลังหนึ่งอยู่เบื้องหน้า กำแพงดินทรุดโทรม ประตูไม้เก่าสีซีดดูราวกับพร้อมจะพังลงมาได้ทุกเมื่อ นางรู้ทันทีว่าที่นี่คือบ้านสกุลกู้

เรือนสกุลกู้แห่งนี้แม้จะเป็นเรือนหลัก แต่ก็ไม่ได้ใหญ่โตตามสภาพบ้านเรือนชนบท มันเป็นที่อยู่ของสามพ่อแม่ลูก คือ กู้ต้าซุนผู้เป็นลุง หวางชุ่นฮวาป้าสะใภ้จอมเห็นแก่ตัว และกู้ชิงเป่าผู้เป็นบุตรชายนั่นเอง 

ส่วนนางและกู้ชิงฉี ซึ่งเป็นลูกของน้องชายกู้ต้าซุนที่เสียชีวิตไปแล้ว ถูกส่งให้ไปอาศัยอยู่ในเล้าไก่เก่าๆ ข้างเรือนหลัก ซึ่งถูกดัดแปลงให้เป็นที่นอนอันคับแคบและสกปรก ไร้ซึ่งความสะดวกสบายใดๆ

กู้ชิงเหอตรงเข้าไปที่หน้าเรือน ทันใดนั้นประตูไม้ที่แง้มอยู่ก็เปิดออก ป้าสะใภ้ของนางปรากฏกายขึ้นด้วยใบหน้าถมึงทึง  เสื้อผ้าของหวางชุ่นฮวาดูยับ ผมเผ้ายุ่งเหยิง บ่งบอกว่าเพิ่งตื่นนอนและเพิ่งจะถูกปลุกให้ตื่นขึ้นมาอย่างไรอย่างนั้น

"อ้าว! เจ้าเองหรือ? นึกว่าไปดีแล้ว จะกลับมาทำไมกันอีก?" หวางชุ่นฮวาแสร้งทำเป็นยิ้มเย็น แต่แววตาเต็มไปด้วยความไม่พอใจอย่างเปิดเผย นางก้าวออกมาขวางทางประตูรั้วอย่างรวดเร็ว ราวกับกลัวว่ากู้ชิงเหอจะก้าวล้ำเข้าไปในอาณาเขตของนาง

“ท่านลุงบอกว่าจะเอาเสื้อผ้ากับของใช้ของข้าไปส่งให้ที่เรือนสกุลเจียง ผ่านมาสองวันแล้วข้าไม่เห็นท่านลุงไปหาก็เลยกลับมาเอาเองเจ้าค่ะ”

หวางชุ่นฮวาแค่นหัวเราะเสียงดังฟังชัด ราวกับได้ยินเรื่องตลกที่สุดในชีวิต "หึ! เสื้อผ้าอะไรของเจ้า? ข้าโยนทิ้งไปหมดแล้ว! ออกไปแล้วยังคิดจะกลับมาเอาเปรียบบ้านเดิมอีก ช่างไม่รู้จักสำนึกเสียบ้างเลย!"

“ข้าเอาเปรียบ? ป้าสะใภ้ข้าแค่จะกลับมาเอาเสื้อผ้ากับของใช้ส่วนตัวของข้าเท่านั้นเองนะเจ้าคะ! เสื้อของข้าพี่ชิงเป่ากับท่านก็สวมใส่ไม่ได้เสียหน่อย ท่านจะเก็บเอาไว้ทำอะไร”

หวางชุ่นฮวาสะบัดหน้า 

"ไม่มี! จะไปไหนก็ไป แล้วอย่ากลับมาที่นี่อีก!" หวางชุ่นฮวาผลักกู้ชิงเหอเบาๆ พยายามจะดันประตูปิด กู้ชิงเหอเสียหลักเล็กน้อย แต่ก็ทรงตัวไว้ได้ทันที

ข้าจะเข้าไปเอาเสื้อผ้า!" กู้ชิงเหอไม่ยอมแพ้ นางรีบลุกขึ้นไปขวางประตูเอาไว้

"ไม่ได้! เจ้าไม่มีสิทธิ์! นี่ไม่ใช่บ้านเจ้าแล้ว!" หวางชุ่นฮวาตะโกนเสียงแหลม 

นางพยายามขวางทางอย่างเต็มที่ สีหน้าบ่งบอกถึงความกระวนกระวายใจอย่างเห็นได้ชัด นางรู้ดีว่าหากกู้ชิงเหอเข้าไปในเรือนและเห็นสภาพของกู้ชิงฉี เรื่องจะต้องถึงหูชาวบ้านและหัวหน้าหมู่บ้านแน่ๆ!

"เสื้อผ้าข้าไม่เอาก็ได้ แต่ท่านป้าต้องให้ข้าได้พบกับน้องชายก่อน ข้ามีอะไรจะกล่าวกับเขาสักสองสามประโยค" กู้ชิงเหอถามเสียงดังขึ้นอีก กวาดสายตาไปรอบๆ อย่างร้อนใจ

"น้องชายอะไรของเจ้า? ไปให้พ้น! อย่ามายุ่งกับสกุลกู้!" หวางชุ่นฮวาตะโกนสุดเสียง พลางใช้มือผลักกู้ชิงเหออย่างแรง 

คราวนี้นางผลักอย่างตั้งใจให้ล้ม กู้ชิงเหอเสียหลักและล้มลงไปนั่งกับพื้น 

แต่ในจังหวะที่ล้มนั้น นางก็ฉวยโอกาสใช้เท้าข้างหนึ่งที่ซ่อนอยู่ใต้ชายกระโปรง ถีบเข้าไปที่หน้าแข้งของป้าสะใภ้เต็มแรง โดยที่อีกฝ่ายไม่ทันตั้งตัว 

เพราะกู้ชิงเหอในยามนี้มีพละกำลังมากกว่าคนปกติทั่วไป หวางชุ่นฮวาถึงกับร้องเสียงหลง กระโดดเขย่งขาไปมาด้วยความเจ็บปวด ใบหน้าบิดเบี้ยวด้วยความโกรธแค้น

เสียงทะเลาะกันที่ดังขึ้นเรื่อยๆ พร้อมกับเสียงหวางชุ่นฮวาที่ร้องด้วยความเจ็บปวด เริ่มดึงดูดความสนใจของชาวบ้านที่กำลังเริ่มทำกิจวัตรประจำวันในยามเช้า หลายคนเริ่มหยุดมองและซุบซิบกัน ก่อตัวเป็นวงล้อมเล็กๆ ที่หน้าเรือนสกุลกู้ 

และแน่นอน สองสามีภรรยาสกุลไห่ ไห่เทา และ นางอู๋ซื่อ ก็อยู่ในกลุ่มนั้นด้วย นางอู๋ซื่อผู้มีนิสัยชอบสอดรู้สอดเห็นและเป็นไม้เบื่อไม้เมากับสกุลกู้มาตลอด ยิ่งเมื่อได้เห็นหวางซื่อลงไม้ลงมือกับหลานสาวก็ยิ่งตาโต รีบส่งเสียงตะโกนเรียกผู้คนให้มารวมตัวกัน

“ฆ่าคนแล้ว!! นางหวางซื่อเสียสติไปแล้ว พวกเรามาดูกันเร็ว!” 

หางตาของกู้ชิงเหอมองเห็นกลุ่มชาวบ้านที่เดินเข้ามาใกล้เรื่อยๆ นางก็แสร้งยันร่างตัวเองขึ้นจากพื้นด้วยแขนข้างหนึ่งสีหน้าบ่งบอกถึงความเจ็บปวด

“ข้าไม่เอาเสื้อผ้าหรืออะไรไปก็ได้เจ้าค่ะ แต่ข้าอยากพบหน้าฉีเอ๋อร์ พวกเรามีกันอยู่แค่สองคน ต้องแยกจากกันข้าคิดถึงน้องชายเหลือเกิน”

หวางชุ่นฮวาที่ยังคงเจ็บแปลบที่หน้าแข้ง เมื่อได้ยินคำของกู้ชิงเหอก็ยิ่งโมโหจนหน้าบิดเบี้ยวหนักขึ้น นางรู้ว่าคำขอพบน้องชายคือจุดประสงค์ที่แท้จริงของอีกฝ่ายนั่นเอง!

"ไม่มีทาง! จะไปไหนก็ไป! น้องชายเจ้าสบายดี ไม่ต้องให้คนนอกอย่างเจ้ามาเยี่ยม!" หวางชุ่นฮวาปฏิเสธเสียงแข็ง นางหันไปทางชาวบ้านที่เริ่มเข้ามามุงดู 

"พวกเจ้าก็กลับกันไปเสียให้หมด เจ้าก็ด้วยนางอู๋ซื่อ เจ้าคิดจะมาก่อความวุ่นวายให้เรือนข้าใช่หรือไม่!"

“ข้าหรือก่อเรื่อง?” อู๋ซื่อขี้นิ้วเข้าหาตัวเอง “คนเขาเห็นกันทั้งหมู่บ้านว่าเจ้ากำลังทำร้ายหลานสาว!"

ชาวบ้านหลายคนก็เริ่มรู้สึกสงสัยในคำพูดและการกระทำของหวางซุ่นฮวา เพราะท่าทางลุกลี้ลุกลนของนาง รวมถึงประวัติการเอาเปรียบหลานทั้งสองคนก็เป็นที่รู้กันดีในหมู่บ้าน

"หวางซื่อ ทำไมเจ้าถึงไม่ยอมให้กู้ชิงเหอเข้าไปพบน้องชายล่ะ" ชายคนหนึ่งในกลุ่มมุงถามขึ้นด้วยความสงสัย

"ใช่แล้ว! แค่เข้าไปดูน้องชายตัวเองก็ไม่ได้รึ? มันจะอะไรกันนักหนาเชียว!" หญิงอีกคนเสริม