ตอนที่ 18 เก็บหญ้ากิน

เจียงเหยียนตาลุก กระตือรือร้นขึ้นมาทันใด “กินได้ใช่หรือไม่เจ้าคะ”

“เด็ดเอาเฉพาะยอดอ่อนของมัน ลวกกินได้ หวานด้วย!”

เจียงเหยียนกะพริบตา “เหมือนหญ้าชัด ๆ…”

กู้ชิงเหอหันไปสบตา “ผักแว่นเมื่อวานเจ้าก็ว่าเหมือนหญ้า”

“จริงสินะ ผักแว่นเมื่อวานก็กินได้จริงๆ ข้าเชื่อพี่สาวเจ้าค่ะ!!”

กู้ชิงเหอไม่พูดมาก นางรีบเด็ดยอดเฟินใส่ตะกร้า หันมองไปรอบๆ ก็ยังเห็นอีกว่าบริเวณนี้มีต้นเฟินป่าขึ้นอยู่ไม่น้อย และคาดว่าบริเวณอื่นก็น่าจะพบมันได้อีกจึงเด็ดยอดใส่ตะกร้าไม่ยั้งมือ!

“ดีจังเลยที่ไม่มีใครสนใจเจ้าต้นนี้” 

เสียงหัวเราะแผ่วเบาของเจียงเหยียนลอยวนเวียนอยู่ในอากาศ แต่แล้วเสียงหัวเราะของสตรีผู้หนึ่งกลับดังแทรกขึ้นมาจากด้านหลัง

“ซูหลานเจ้าดูนั่นสิ ภรรยากับน้องสาวของเจียงซิ่วไฉถึงกับต้องเก็บหญ้าไปต้มกินกันแล้ว" 

กู้ชิงเหอชะงักมือ เงยหน้าขึ้นตามเสียง

นางเห็นหญิงสาวอายุราว 16-17 ปีสองคนยืนอยู่ใต้ร่มเงาไม้เตี้ย ๆ คนหนึ่งใบหน้าจืดชืดทว่านัยน์ตาคม ปลายตายิ้มเยาะอย่างเปิดเผย

ส่วนอีกคนดวงตาและจมูกเรียวเล็ก แม้จะไม่งดงามแต่ก็ยังน่ามองกว่าสตรีคนแรก กำลังจ้องมองนางตรงๆ ด้วยสายตาไม่เป็นมิตรเท่าใดนัก

แน่นอนว่ากู้ชิงเหอไม่รู้ว่าสตรีทั้งสองคนนี้คือใคร แต่สิ่งที่ทำให้นางสนใจกลับเป็นเถาวัลย์สีเขียวอมเทาในตะกร้าของสตรีทั้งสองมากกว่า

เถาเงาเทาหรือฮุยเถิงเฉ่า เป็นเถาวัลย์ที่อมน้ำใสไว้ข้างใน มันมีรสขมเล็กน้อยแต่ชาวบ้านในยุคนี้ก็ยังรู้จักเก็บไปกินแก้กระหาย

หลินซูหลานเม้มริมฝีปากยิ้มในใจ

นางแอบชอบเจียงซิ่วไฉมานานแต่อีกฝ่ายกลับไม่ยอมหยุดพูดจากทักทายกับนางเลยสักประโยค วันที่รู้ว่าเจียงเหิงรับเอากู้ชิงเหอไปเป็นภรรยา นางปวดใจจนอกแทบจะระเบิด แต่เมื่อเห็นกู้ชิงเหอต้องมาเก็บหญ้าไปต้มกินกลับรู้สึกโล่งใจเล็กน้อย

เจียงซิ่วไฉเป็นบัณฑิตตกอับอย่างผู้อื่นเขาว่ากันจริงๆ เป็นภรรยาของซิ่วไฉก็ใช่ว่าจะสุขสบายมีหน้ามีตาเมื่อใดกัน!

“เหมยลี่อย่าไปสนใจพวกนางเลย รีบไปหาของป่ากันก่อนเถอะ วันนี้คนขึ้นเขาเยอะมัวชักช้าจะไม่เหลืออะไรให้เก็บกิน”

เฉินเหมยลี่ผู้เป็นสหาย มองสตรีทั้งสองอีกครั้งแล้วยิ้มเยาะ ก่อนจะตะโกนกลับมาเสียงดังลั่น “ภรรยาซิ่วไฉ อย่าลืมเก็บหญ้าไปให้น้องชายเจ้ากินด้วยเล่า! เห็นว่าตั้งแต่เช้ายังเก็บอะไรไม่ได้สักอย่าง!”

มือของกู้ชิงเหอสั่นเล็กน้อยบ่งบอกอารมณ์ของเจ้าของ เพียงแค่ได้ยินชื่อกู้ชิงฉีนางก็รู้สึกอึดอัดไปทั่วร่าง

"พวกเจ้าพูดอันใด? ใครเป็นภรรยาของพี่ข้า?" เจียงเหยียนหน้าบึ้งมองสตรีสองคนด้วยความไม่พอใจ

เฉินเหมยลี่ปรายตาหยาม

"ก็แม่นางกู้นั่นอย่างไรเล่า หรือจะให้ข้าพูดให้ชัดว่าพี่เจ้าซื้อนางมาอยู่เรือนเดียวกัน คนทั้งหมู่บ้านต่างก็รู้กันทั้งนั้น"

เจียงเหยียนเม้มริมฝีปากแน่น นางได้ยินพี่ชายย้ำหลายครั้งไม่ให้ผู้ใดมาหมิ่นเกียรติพี่สาว แม้จะกลัว..แต่หญิงสาวก็ยังโต้ตอบกลับ "นางมาอยู่เรือนเดียวกับข้าในฐานะใด ก็ไม่ใช่เรื่องที่เจ้าต้องมาว่าร้ายป้ายสี!"

“เหอะ! เจ้าคิดนางจะช่วยเจ้าได้งั้นหรือถึงได้กล้าเถียงข้า เจียงเหยียน!” เฉินเหมยลี่ถลึงตาโตข่มขู่

น้องสาวสกุลเจียงผู้นี้แต่ก่อนไม่เคยแม้แต่จะกล้าสบตาพวกนาง แต่วันนี้กลับคิดอยากลองดี นางคงต้องสั่งสอนสักหน่อยเสียแล้ว!

เพียะ!

ก่อนที่เฉินเหมยลี่จะทันได้เอื้อมมือแตะตัวเจียงเหยียน กู้ชิงเหอก็สาวเท้าเข้ามายืนกั้นระหว่างทั้งสองไว้ มือของนางแตะเบา ๆ ที่แขนของอีกฝ่ายเพียงหวังจะกันไม่ให้เข้ามาใกล้ 

ทว่าทันใดนั้น...

ร่างของเฉินหมยลี่กลับกระเด็นถอยหลังไปถึงสองก้าวเต็ม!

"อ๊าย!" นางร้องเสียงหลงก่อนจะล้มลงบนพื้นอย่างหมดท่า

ทุกคนชะงัก รวมทั้งกู้ชิงเหอด้วย ดวงตานางเบิกกว้างเล็กน้อยด้วยความประหลาดใจ

นางแค่ยื่นมือออกไปกันโดยแทบไม่ใช้แรงเลยด้วยซ้ำ เหตุใดอีกฝ่ายถึงได้ล้มแรงปานนั้น?

จะว่าไปแล้ว วันแรกที่นางเดินจากเรือนสกุลกู้มาถึงชายป่ายังเหนื่อยแทบขาดใจ แต่วันนี้นางเดินขึ้นเขามาครึ่งค่อนวันก็ยังไม่มีอาการเหน็ดเหนื่อยเจียนตายเหมือนที่คาดไว้

อาจเป็นเพราะนางได้กินปลากินข้าวเต็มอิ่มแล้วกระมัง ถึงได้มีเรี่ยวแรงกลับมาบ้าง

หลินซูหลานรีบเข้าไปพยุงสหายขึ้น พลางถลึงตาใส่ "เจ้ากล้าผลักนางหรือ?!" นางตะคอกลั่น ๆ แต่เสียงกลับแฝงความลังเล

เฉินเหมยลี่เองก็มองกู้ชิงเหออย่างหวาดระแวงอยู่บ้าง มือยังสั่นน้อย ๆ

"ข้าไม่ได้ผลัก" กู้ชิงเหอ "ข้าเพียงแต่ห้ามไม่ให้เจ้าทำร้ายน้องสาว!"

"เด็กอย่างนางปากกล้าขนาดนั้น โดนตีเสียบ้างก็สมควรแล้ว!"

"สมควรงั้นรึ!? เช่นนั้นพอเจียงซิ่วไฉกลับมาข้าจะเชิญเขาให้มาฟังเจ้าพูดอีกครั้ง ดูสิจะยังกล้าพูดอีกหรือไม่?" กู้ชิงเหอเอ่ยอย่างเยือกเย็น "หรือเจ้าคิดว่าบัณฑิตเจียงไม่มีหูไม่มีตา?"

สีหน้าของหลินซูหลานพลันซีดเผือด ถึงเจียงซิ่วไฉจะไม่ได้ชอบนาง แต่หญิงสาวก็ไม่อยากให้เขาเกลียด หากรู้ว่าตนกับเสี่ยวเหมยคิดรังแกเจียงเหยียนมั่นใจได้เลยว่าเจียงเหิงต้องเอาเรื่องนางสองคนแน่ๆ 

เจียงซิ่วไฉเป็นห่วงน้องสาวมากใครๆ ก็รู้!

นางก้าวถอยหลังไปครึ่งก้าว มือสั่นแรงกว่าเดิม “เหมยลี่…ไปกันเถอะ”

หลินซูหลานเม้มปากแน่น แววตาวูบไหวอย่างชัดเจน แล้วจำต้องคว้าข้อมือสหายลากออกไปในที่สุด คราวนี้ไม่แม้แต่จะหันกลับมามองอีก

กู้ชิงเหอมองตามแผ่นหลังของสตรีทั้งสองไปเงียบๆ แต่ใจกลับคิดถึงอีกคนหนึ่ง

กู้ชิงฉี! 

วันนี้เขาจะไม่ได้อาหารอะไรติดมือกลับไปที่เรือนสกุลกู้แม้แต่ชิ้นเดียว ป้าสะใภ้ซึ่งปกติก็ไม่ค่อยจะดูแลเรื่องอาหารการกินของสองพี่น้องอยู่แล้วจึงทำโทษน้องชายของนางโดยการไม่ให้อาหารเขาอีกหนึ่งวัน!

พรุ่งนี้คือวันตายของกู้ชิงฉี! นางต้องรีบแล้ว!

เสียงสตรีสองคนเมื่อครู่ยังวนเวียนในโสตประสาท “วันนี้มีคนขึ้นเขามาเยอะ..” เสียงนั้นกระตุกความคิดนางขึ้นมาทันที

“เหยียนเอ๋อร์” กู้ชิงเหอหันมาพูดเสียงนุ่ม “เราได้เฟินป่ามามากพอแล้ว ไม่ต้องเก็บเพิ่มแล้วล่ะ เจ้าช่วยข้าดูทีว่ามีผู้ใดขึ้นมาบนเขาบ้าง”

เจียงเหยียนตาโต “พี่ชิงเหอคิดจะขอแบ่งอาหารจากคนอื่นหรือเจ้าคะ?”

“ไม่ใช่แบ่ง…” กู้ชิงเหอยิ้ม “แต่คนที่ขึ้นมาเก็บก่อนหน้า ย่อมรู้แหล่งของกินบนเขาดีกว่า ข้าแค่อยากพูดคุยดู”

ทั้งสองเดินเลาะเนินเขาขึ้นไปเรื่อย ๆ จนกระทั่งพบเงาร่างชาวบ้านกลุ่มหนึ่งนั่งพักอยู่ใต้ต้นไม้ริมทาง

เมื่อเห็นกู้ชิงเหอและเจียงเหยียนเดินเข้ามา พวกเขาก็หันมามอง ก่อนชายวัยกลางคนผู้หนึ่งจะส่งเสียงทักทาย

“อ้าว..หลานสาวบ้านกู้ที่ถูกขายไปเมื่อวานนั่นเอง”

เสียงของเขาเจือความขบขัน แต่สายตากลับอบอุ่นกว่าที่คิด

สตรีข้างเขาเบะปาก “พวกตระกูลกู้นี่มันหน้าด้านจริง ๆ ลูกหลานก็ยังคิดจะขายกิน!”