ตอนที่ 19 ศึกเล็กๆ ที่หน้าเรือน

“เงินสินสอดของหลานสาวนางก็รับไปหมด แต่กลับไม่ยอมหยิบยื่นเสื้อสักตัวให้หลาน ดูเอาเถิดเวลานี้ยังทำร้ายนางหนูชิงเหอนั่นอีก ข้าว่านะ..ดีไม่ดีน้องชายของนางป่านนี้คงอดข้าวปางตายอยู่ในเรือนแล้วกระมัง!”

กู้ชิงเหอถึงกับต้องแอบยกนิ้วให้กับอู๋ซื่อในใจ ที่นางกล่าวได้ตรงประเด็นยิ่งนัก!!

เสียงซุบซิบและคำตำหนิจากชาวบ้านเริ่มดังขึ้นเรื่อยๆ คล้ายกับคลื่นที่โถมเข้าใส่หวางชุ่นฮวา นางเริ่มเหงื่อแตกพลั่ก สีหน้าบ่งบอกถึงความกระวนกระวายใจอย่างชัดเจน ก่อนจะหันมองไปที่ไห่เทาและนางอู๋ซื่อด้วยแววตาอาฆาต

"ไม่มีอะไร! ไม่มีอะไรทั้งนั้น! เด็กนั่นสบายดี ดูเอาเถิดสายป่านนี้แล้วเขายังนอนขี้เกียจอยู่เลย! พวกเจ้าอย่ามารู้ดีสอดเรื่องของผู้อื่น!" หวางชุ่นฮวาพยายามตะโกนกลบเกลื่อน แต่เสียงของนางกลับสั่นเทา

นางอู๋ซื่อเห็นพิรุธชัดเจนรีบหันไปกระซิบให้สามีของนางวิ่งไปตามหูซุนจ่างมาล่วงหน้า นางมั่นใจว่าต้องมีอะไรเกิดขึ้นกับกู้ชิงฉีเป็นแน่!

"หากไม่ให้แม่หนูชิงเหอเข้าไป เจ้าก็เรียกน้องชายนางออกมาสิ เขาสบายดีอยู่มิใช่หรือ?!" นางอู๋ซื่อตะโกนกลับบ้าง น้ำเสียงเต็มไปด้วยความเยาะเย้ย "หรือว่าเจ้ามีอะไรปิดบังเอาไว้!"

คำพูดของนางอู๋ซื่อเป็นเหมือนน้ำมันที่ราดลงบนกองไฟ ทำให้ชาวบ้านยิ่งสงสัยมากขึ้นไปอีก แรงกดดันจากรอบด้านเริ่มบีบคั้นหวางชุ่นฮวาอย่างหนัก

เสียงตะโกนโวยวายหน้าประตูเรือนกู้ดังขึ้นต่อเนื่อง

“นี่มันเรือนข้า ข้าจะให้ใครเข้าหรือออกมันก็เป็นเรื่องของข้า เจ้าอย่าสร้างเรื่องให้มากนัก!” หวางซื่อแหวขึ้น ทั้งยืนกางแขนปิดประตูรั้วบ้านไว้

กู้ชิงเหอลุกขึ้นยืนช้าๆ ก่อนจะเอ่ยด้วยน้ำเสียงเจ็บปวดปนโกรธ "น้องชายของข้าอยู่ในเรือนนี้ ป้าสะใภ้จะปฏิเสธไม่ให้ข้าเข้าไปดูน้องได้อย่างไร!"

"ใช่แล้ว!" ชาวบ้านบางคนตะโกนเสริม "คนเป็นพี่จะขอพบน้องชายตัวเองแค่นี้มันยากเย็นนักหรือไง!"

หวางชุ่นฮวากัดฟันแน่น นางเหวี่ยงแขนผลักกู้ชิงเหออีกครั้ง "ใครจะรู้ เจ้าอาจจะกลับมาขโมยของก็ได้!"

“ป้าสะใภ้!” กู้ชิงเหอขบกรามแน่น รู้สึกเลือดขึ้นหน้า "ท่านเองต่างหากที่เคยยักยอกของจากข้าไปนับครั้งไม่ถ้วน!"

เสียงฮือฮาเริ่มดังขึ้นอีกครั้ง หลายคนเริ่มขยับเท้าเข้ามาใกล้เรือนมากขึ้น นางหวางซื่อก็ไม่ยินยอมจนเกิดการยื้อยุดฉุดกระชากกันอยู่หน้าเรือน

กู้ชิงเหออาศัยช่วงชุลมุนลอบทุบตีและถีบป้าสะใภ้ของนางไปหลายครั้ง พลันสายตาเหลือบไปเห็นคนผู้หนึ่งกำลังวิ่งเหยาะๆ มาทางเรือนสกุลกู้นางก็รีบล้มลงไปกองอยู่กับพื้น

"หยุด! หยุดกันเดี๋ยวนี้! พวกเจ้าคือชาวบ้านหรือนักเลงกันแน่!

เสียงนั้นคุ้นหูชาวบ้านทุกคน หูซ่างซุนหัวหน้าหมู่บ้านเกาซานในชุดผ้าฝ้ายธรรมดาเดินตรงเข้ามา แววตาของเขากรุ่นโกรธแฝงไปด้วยความเด็ดขาด

หูซ่างซุนหันไปมองกู้ชิงเหอซึ่งกำลังพยุงตัวลุกขึ้นอีกครั้ง

"แม่หนูกู้ เจ้าบาดเจ็บตรงไหนหรือไม่?"

"ข้าไม่เป็นไรเจ้าค่ะ ข้าเพียงอยากเจอน้องชาย...ท่านลุงบอกว่าจะส่งของมาให้แต่ก็ไม่มา ข้าก็เลยมาด้วยตัวเอง แต่ป้าสะใภ้ไม่ยอมให้ข้าเข้าไป"

“หวางซื่อ หากเจ้าพูดจาดีๆ อย่างผู้อื่นเขาไม่รู้เรื่องก็ไม่ตามกู้ต้าซุนออกมา!” หูซ่างซุนหรี่ตา ไม่อยากจะสนทนากับสตรีจิตใจมืดบอดผู้นี้เท่าใดนัก

ยังไม่ทันที่ใครจะพูดอะไรต่อ เสียงฝีเท้าก็เร่งเร้ามาจากด้านหลัง

“พี่ชิงเหอ!” 

“เหยียนเอ๋อร์..เจียงเกอเกอ!” กู้ชิงเหอไม่คิดมาก่อนว่าเจียงเหิงจะตามมาดูนางถึงที่นี่

เจียงเหยียนวิ่งเข้าไปประคองร่างแบบบางของกู้ชิงเหอเอาไว้ ส่วนเจียงเหิงทำเพียงจ้องมองคราบฝุ่นดินบนร่างกายของน้องสาวสกุลกู้นิ่งๆ หัวใจของเขาเต้นระรัวด้วยโทสะ แต่กลับค้อมตัวให้หูซ่างซุนด้วยความสุภาพ

“ซุนจ่าง ข้าเห็นว่านางหายออกมานานก็เลยตามมาดู ไม่คิดว่า..” เขาหรี่ตามองไปทางกู้ชิงเหอปราดหนึ่ง ก่อนจะย้ายสายตาไปที่ร่างของหวางชุ่นฮวา

ทันใดนั้น เสียงฝีเท้าหนัก ๆ ก็ดังมาจากด้านใน ประตูรั้วถูกเปิดออกกว้าง กู้ต้าซุนเดินออกมาด้วยสีหน้างุนงง

“เอะอะเสียงดังอะไรกัน? เอ๋! ทุกคนมาทำอะไรกันที่เรือนข้าแต่เช้ากันเล่านี่?”

นางอู๋ซื่อกลอกตาไปสิบแปดรอบก่อนจะเปิดปากเป็นคนแรก “ถามภรรยาตัวดีของเจ้าสิ! หลานสาวเจ้ากลับมาเอาเสื้อผ้านางก็ไม่ให้ ขอพบหน้าน้องชายนางก็ไม่ยอม ซ้ำยังทำร้ายตบตีแม่หนูชิงเหอเข้าอีก!”

ได้ยินว่ากู้ชิงเหอถูกตี เจียงเหิงก็กัดกรามแน่นจนเป็นสัน แววตาลุกวาบด้วยโทสะเพียงชั่วขณะ ก่อนจะกลับมาเรียบเฉยราวไม่เคยมีอะไรเกิดขึ้น

“จริงหรือ? เหตุใดเจ้าต้องทำให้เป็นเรื่องใหญ่เรื่องโตด้วยเล่า ก็แค่เสื้อสองสามชุด เจ้าก็ใส่ของนางไม่ได้ ก็ให้นางไปเสียสิ ไม่อย่างนั้นก็ให้ชิงฉีนำออกมาให้นาง” กู้ต้าซุนหันมาถามภรรยาอย่างไม่รู้ต้นสายปลายเหตุ

หวางชุ่นฮวาหน้าซีดลงไปถนัดใจ แต่กู้ชิงเหอกลับมองเลยไปทางกู้ชิงเป่าที่ยืนอยู่ด้านหลังกู้ต้าซุน

เจ้าอันธพาลนั่นหน้าซีดตัวสั่นยิ่งกว่านางหวางซื่อเสียอีก!

ทันทีที่เห็นพิรุธบนใบหน้าซีดขาวของกู้ชิงเป่า นางก็ไม่รอช้า รีบแทรกตัวผ่านประตูเข้าไปในเรือนสกุลกู้ทันที 

สายตาของนางกวาดไปรอบบริเวณบ้าน ก่อนจะพุ่งตัวไปยังเล้าไก่ที่ถูกดัดแปลงให้เป็นที่พักอาศัยของนางกับกู้ชิงฉี ตามที่นิยายบรรยายเอาไว้ 

"ฉีเอ๋อร์!" เสียงนางสั่นไหวเมื่อเห็นร่างผอมแห้งของเด็กชายวัยสิบปี นอนคุดคู้อยู่บนแผ่นไม้กระดานเก่าๆ ที่ไม่มีแม้แต่ฟางรองพื้น ผิวหน้าของเขาแดงจัด หายใจแรงและไม่รู้สึกตัว

"ทำไมถึงได้ไข้ขึ้นสูงขนาดนี้..." นางพึมพำ ในนิยายบอกว่ากู้ชิงฉีอดอาหารจนตายมิใช่หรือ? เหตุใดเขาจึงมีไข้!

นางเริ่มแกะเสื้อเปื้อนและอับชื้นออกจากตัวเด็กชายเพื่อช่วยระบายความร้อน

“ช้าก่อน!”

กู้ชิงเหอหันกลับไป พบว่าเจียงเหิงกำลังเดินเข้ามา ด้านหลังของเขายังหูซ่างซุนและชาวบ้านตามมาอีกด้วย

"ข้าจะทำเอง" เขากล่าว 

นางลังเลชั่วครู่ก่อนจะลุกขึ้นถอยไปด้านข้าง ปล่อยให้เจียงเหิงนั่งลงข้างร่างของกู้ชิงฉี มือข้างหนึ่งประคองหัวเด็กชายอย่างระมัดระวัง ส่วนอีกข้างค่อยๆ ปลดเสื้อออก

เสียงฮือฮาดังขึ้นทันที

รอยเขียวคล้ำกระจายเต็มแผ่นหลังของเด็กชาย บางรอยเพิ่งเกิดใหม่ บางรอยกลืนกับสีผิวจนแทบมองไม่เห็น ชาวบ้านที่ติดตามเข้ามาในเรือนต่างตกตะลึงและเริ่มก่นด่ากันอีกรอบ

แม้แต่หูซุนจ่างก็ยังเลิกคิ้วสูง ก่อนจะหันไปมองกู้ต้าซุนซึ่งยืนอยู่ตรงมุมห้อง สีหน้าชายสูงวัยนั้นเต็มไปด้วยความตกใจปนงุนงง

"นี่มัน..." เขาพึมพำเหมือนเพิ่งรู้ตัว พลางหันไปสบตาบุตรชายกับภรรยาที่หน้าซีดเผือดลงยิ่งกว่าเดิม

"ข้า...ข้าให้หลานชายไปแบกน้ำเมื่อวาน คงจะหนักเกินไป คานหามมันกระแทกหลังเขา!" กู้ต้าซุนรีบพูดขึ้น ราวกับเพิ่งต่อประโยคได้ทันเวลา "ใช่ คานหาม! นั่นเป็นรอยคานหาม"