ตอนที่ 19 ภาระในใจ

กู้ชิงเหอรีบกระซิบถามเจียงเหยียน ว่าคนกลุ่มนั้นคือใคร ซึ่งก็ได้คำตอบมาว่าบุรุษและสตรีที่ส่งเสียงทักทายออกมาเมื่อครู่เป็นสองสามีสกุลไห่ แต่อีกสองคนเจียงเหยียนไม่รู้จัก

กู้ชิงเหอยิ้มแป้น โอกาสดีของนางมาถึงแล้ว! 

สองสามีภรรยาสกุลไห่ นางไม่เคยเห็นหน้าพวกเขามาก่อน แต่เพียงได้ยินชื่อ นางก็ตาวาวด้วยความตื่นเต้น เพราะจำได้ชัดจากในนิยายว่าคนคู่นี้คือศัตรูคู่อาฆาตของหวางชุ่นฮวา ป้าสะใภ้ของนาง!

ดูเหมือนว่าทั้งสองฝ่ายจะเริ่มต้นทะเลาะกันด้วยเรื่องป้าสะใภ้ของนางรุกล้ำเขตที่ดินเพาะปลูกของสกุลไห่เมื่อหลายปีก่อน หลังจากนั้นก็มีปัญหาไม่ลงรอยกันมาตลอดไม่ว่าจะเรื่องใหญ่เรื่องเล็ก ชนิดที่ว่าหากเดินผ่านกันก็ต้องมีเสียงตะโกนด่าทอกันตลอดทุกครั้ง!

นางรีบค้อมศีรษะทักทายอย่างนอบน้อม “ท่านลุง ท่านป้า”

ชายคนนั้นโบกมืออย่างไม่ใส่ใจ สตรีข้างกายที่ใบหน้าหงิกงอเมื่อครู่ หรี่ตามองนาง

กับกู้ชิงเหอและกู้ชิงฉี สองสามีภรรยาได้ไม่เกลียดชังพวกเขาเหมือนอย่างที่คิดกับกู้ต้าซุนกับหวางชุ่นฮวา อีกทั้งยังสงสารสองพี่น้องอยู่ไม่น้อย

“แล้วเจ้าอยู่เรือนสกุลเจียง เป็นอย่างไรบ้างเล่า?” ไห่เทาถาม

กู้ชิงเหอก้มศีรษะต่ำ คล้ายไม่อยากให้ใครเห็นสีหน้า น้ำเสียงของนางนิ่งเรียบ แต่หยอดด้วยความเศร้าบางเบา

“ข้า..สบายดีเจ้าค่ะ ห่วงก็แต่ชิงฉีที่ต้องอยู่คนเดียว”

“เด็กคนนั้นก็น่าสงสารจริงๆ นั่นล่ะ ไม่มีเจ้าอีกคนคงลำบากไม่น้อย ผิดที่ป้าสะใภ้กับลุงสารเลวของเจ้ามันไม่ใช่คน!” อู๋ซื่อหน้าหงิกขึ้นมาทันทีเมื่อต้องเอ่ยถึงสองสามีภรรยาคู่นั้น

กู้ชิงเหอก้มหน้าเช็ดน้ำตาเงียบๆ คล้ายพยายามข่มกลั้นก่อนจะเงยหน้าขึ้นมาอีกครั้ง 

“ตอนออกจากเรือน ข้าไม่มีเสื้อผ้าสักชิ้นติดตัว ท่านลุงบอกจะเอาไปส่งให้ จนถึงวันนี้ก็ยังไม่เห็นแม้แต่เงา" นางถอนใจเบา ๆ

“พรุ่งนี้ ข้าจำต้องกลับไปเรือนสกุลกู้สักวันหนึ่ง ก็ยังไม่รู้ว่าพวกเขาจะยอมให้ข้าเหยียบเข้าไปในเรือนหรือไม่”

อู๋ซื่อฮึดฮัดอยากจะด่าคนขึ้นมา แต่ถูกไห่เทาปรามไว้เพราะความเกลียดชังที่มีต่อกู้ต้าซุนและหวางชุ่นฮวาไม่สมควรมาลงที่กู้ชิงเหอ

กู้ชิงเหอยกมือลูบผมเจียงเหยียนที่ยืนเงียบอยู่ด้านข้าง “ไปเถิดเจียงเหยียน กลับเรือนกัน พวกเรายังต้องหาน้ำหุงข้าวอีก”

หญิงสาวทั้งสองโค้งตัวให้ชาวบ้านกลุ่มนั้นอย่างนอบน้อมแล้วจึงหมุนตัวเดินแยกไปทางอื่น

สองสาวก้าวเท้าจากไปเพียงสองก้าว ไห่เทาก็เริ่มบ่น

“พวกเจ้าได้ยินหรือไม่ เจ้ากู้ต้าซุนมันเลวไม่เปลี่ยน…”

“ได้ยิน! ได้ยินเต็มหู!” นางอู๋ซื่อขบฟันแน่น “อยากรู้เหลือเกิน พรุ่งนี้สองคนนั้นจะทำหน้าอย่างไร ถ้าข้าผ่านไปทางเรือนสกุลกู้สักรอบ!”

กู้ชิงเหอแอบยิ้มน้อยๆ ดวงตาดูสงบ แต่ลึกลงไปกลับฉายแววเจิดจ้าด้วยประกายของแผนการ ขึ้นเขาวันนี้ไม่เสียเที่ยวจริงๆ!

สุดท้ายแล้ววันนี้กู้ชิงเหอก็ได้ยอดอ่อนของเฟินป่าเต็มตะกร้ากับเถาเงาเทาติดมือกลับไปที่เรือน 

พอเก็บของไว้ในเรือนเสร็จนางก็ออกมาเก็บหินจากลำธารแห้งขึ้นมาทำแนวคันหินริมธารอีกครั้ง จนเจียงเหยียนต้องเอ่ยปากถามด้วยความสงสัย

“พี่สาวไม่เหนื่อยหรือเจ้าคะ หินพวกนี้ก็ไม่ใช่เบาๆ เลยนะ”

“ไม่เหนื่อยหรอก เจ้าเหนื่อยหรือ? เช่นนั้นก็นั่งดูเฉยๆ” หญิงสาวตอบพลางนึกสงสัยเช่นกันว่าตนเอาเรี่ยวแรงมาจากไหน

“ทำไมต้องเอาหินมาเรียงกันแบบนี้ด้วยเล่าเจ้าคะ”

"ถ้าเริ่มสร้างแนวกั้นไว้แต่เนิ่น ๆ พอฝนตกลงมาก็จะช่วยกั้นน้ำเอาไว้ได้”

เด็กสาวหัวเราะร่วน “แต่ละปีมีฝนตกลงมาเพียงไม่กี่วันเท่านั้นเองเจ้าค่ะ บางปีไม่ตกเลยสักหยดด้วยซ้ำ พี่สาวคงต้องเหนื่อยเปล่าแล้ว”

กู้ชิงเหอได้แต่ก้มหน้าทำต่อไปเงียบ ๆ เพราะนางไม่รู้จะตอบอย่างไร 

มีบางเรื่องหรือบางคน เช่นหูซุนจ่างและสตรีสองคนบนภูเขาที่นางไม่เคยอ่านเจอในนิยาย อาจมีบางสิ่งที่เปลี่ยนแปลงไปหลังจากที่นางทะลุมิติเข้ามา แต่บางเส้นเรื่องย่อมยังดำเนินตามเดิม เช่นฤดูฝนที่ต้องมาถึง

นางรู้ว่าอีกราวหนึ่งเดือนข้างหน้าฝนจะตกลงมาทันเวลากับที่น้ำในลำธารของหมู่บ้านแห้งสนิทลงไปพอดิบพอดี ชาวบ้านจะมีน้ำไว้ใช้ดื่มกินต่อไปได้ แต่มันก็ยังไม่เพียงพอสำหรับการเพาะปลูก

นางจะไม่ปล่อยให้ชะตาชีวิตใหม่ของนางถูกแขวนไว้กับฟ้าฝนเป็นแน่!

……….

เป็นเพราะห่วงน้องสาวสองคนที่จะขึ้นไปบนเขากันลำพัง ถึงยามเซิน (ราว 16.00) เจียงเหิงก็กลับมาถึงหมู่บ้านแล้ว 

เมื่อใกล้จะถึงเรือน เขาก็เหลือบตาไปมองทางลำธาร แล้วก็ต้องหยุดยืนมอง

ก้อนหินหลากขนาดถูกเรียงไว้อย่างมีทิศทาง คล้ายว่ากู้ชิงเหอต้องการทำอะไรสักอย่าง และมันก็รวดเร็วเกินกว่าที่หญิงสาวตัวเล็กๆ คนหนึ่งจะทำได้ในสายตาของเขา

เขาขมวดคิ้วเล็กน้อย พึมพำกับตัวเอง “นางทำอะไรอยู่กันแน่...” แต่ก็เพียงปรายตามองอีกครั้ง แล้วเดินเข้าเรือนไปเงียบ ๆ ราวกับไม่ใส่ใจสิ่งใด

หลังอาหารมื้อเย็น กู้ชิงเหอและเจียงเหยียนก็ยังเห็นว่าเจียงเหิงยังคงนิ่งเงียบจนผิดปกติ

“พี่ใหญ่..ท่านเป็นอะไรหรือเจ้าคะ? พี่ชิงเหอได้ผักมาลวกกินตั้งมากมาย พี่ใหญ่ยังไม่ได้ชมนางสักประโยคเลย”

เจียงเหิงยังคงนิ่งอยู่อีกครู่หนึ่ง

“ขอบใจนะชิงเหอ เพียงแต่วันนี้ข้ามีเรื่องต้องคิดมากเกินไปหน่อยน่ะ" ชายหนุ่มเอ่ยเสียงเบา

"ไม่มีใครมาจ้างเขียนจดหมายเลย ยังดีที่ข้าแวะเข้าไปคำนับท่านอาจารย์ในสำนักศึกษา ก็เลยได้งานคัดลอกตำราเรียนสำหรับเด็กที่เพิ่งเริ่มเรียนมานิดหน่อย” 

เจียงเหยียนเม้มริมฝีปาก ไม่รู้จะพูดปลอบอย่างไร

“ข้าอาจจะไม่ได้เข้าเมืองไปซื้อข้าวมาเพิ่ม ระยะนี้รบกวนเจ้าใช้ธัญพืชกับแป้งที่เหลือปรุงเป็นอาหารก่อนแล้วกันนะ คัดตำราชุดแรกเสร็จเมื่อใดข้าจะไปซื้อข้าวสารมาให้” ชายหนุ่มหันมาพูดกับกู้ชิงเหอ

“เจียงเกอเกอไม่ต้องกังวลเจ้าค่ะ ข้าวฟ่าง ถั่วเขียวกับแป้งสาลียังพอมี ข้าจะจัดการให้เอง” นางตอบและเห็นถึงความกังวลในแววตาของเจียงเหิงได้ชัดเจน

เขาคงห่วงเรื่องค่าใช้จ่ายภายในเรือน และหากมัวแต่ออกไปทำงานหาเงินก็จะไม่มีเวลาอ่านหนังสือเตรียมสอบอีก

ตอนนี้มีนางอยู่ทั้งคน จะปล่อยให้เจียงเหิงต้องเป็นห่วงเรื่องปากท้องได้อย่างไรเล่า?

นางรู้เรื่องอนาคตอยู่ครึ่งหนึ่ง อีกครึ่งก็มีความรู้เกษตรจากโลกเดิมติดตัว หากยังใช้ความรู้ที่มีมาหาเงินไม่ได้ เรื่องที่นางฝ่ามิติมายังโลกนี้ก็จะไร้ประโยชน์เกินไปหน่อยกระมัง!

ในเมื่อสวรรค์ยังไม่ริบลมหายใจของนางไป ย่อมต้องมีเหตุผลให้ต้องอยู่ต่อ และเหตุผลนั้นคือการพลิกชะตาของตนเองและผู้คนรอบข้างให้ได้!