ตอนที่ 13 โยคะฟลาย ไม่ใช่ฆ่าตัวตาย!

ตอนที่ 13 โยคะฟลาย ไม่ใช่ฆ่าตัวตาย!

ไป๋จ้าวเหม่ยตื่นสายกว่าทุกวัน สารภาพว่าเมื่อคืนเธอนอนไม่ค่อยหลับเลยด้วยซ้ำ ตอนแรกก็นับแกะอยู่ดี ๆ แต่เผลอแป๊บเดียวจากที่นับแกะ ก็กลายเป็นด่ากราดไอ้หมาบ้าอู๋เหวยไปพันกว่ารอบ รอบที่พันหนึ่งร้อยสิบเอ็ดจึงได้หลับไปในที่สุด

หญิงสาวสะบัดตัวลุกจากที่นอน เธอพับผ้าห่มเอาไว้ปลายเตียง แล้วจึงเดินไปเทน้ำในอุณหภูมิห้องดื่มไปก่อนหนึ่งแก้ว จากนั้นก็ยืดเส้นยืดสาย บิดตัวออกกำลังกายเบา ๆ เหมือนเช่นทุกเช้าราวสักสิบห้านาทีพอได้เหงื่อ ก็ออกไปข้างนอก แต่เมื่อเปิดประตูออกมา ภายในบ้านกลับว่างเปล่า ไร้เงาของสองพ่อลูกอยู่ในนี้ เธอเดินออกไปชะโงกหน้าดูที่ร้านซ่อมรถ ก็ไร้เงาของทั้งคู่เช่นกัน

“ไปไหนกันนะ” หญิงสาวขมวดคิ้วเดินหารอบบ้านไม่เจอ ก็ล้มเลิกความตั้งใจจะหาอีก

“ไปไหนก็ช่าง” ไป๋จ้าวเหม่ยยักไหล่ขึ้น คว้าผ้าเช็ดตัวเดินไปอาบน้ำด้านหลัง อาบน้ำเช้า ๆ จะทำให้ร่างกายตื่นตัวกระปรี้กระเปร่า สมองปลอดโปร่งอีกด้วย แต่หลายคนก็ไม่ชอบอาบน้ำสักเท่าไรนัก ทว่าเธอติดนิสัยต้องอาบน้ำเช้าเย็น เพราะชาติก่อนเธอเป็นครู จะให้ตัวเหม็น ๆ ไปสอนเด็กก็ไม่ได้

อาบน้ำเสร็จ ร่างอวบอ้วนก็ไปทำอาหารเช้ากินง่าย ๆ จากนั้นก็เริ่มลงมือปลูกผัก ให้อาหารไก่ กว่าจะเสร็จก็สายมากแล้ว เธอเดินกลับเข้าไปในห้อง นั่งแก้ขนาดของชุดกระโปรงให้อู๋ชิงซวน เสร็จแล้วก็ปักรูปการ์ตูนมินิมอลน่ารัก ๆ เป็นรูปเด็กผู้หญิงในชุดแม่ครัวกำลังถือเค้กก้อนใหญ่ แล้วมีแมวส้มนอนอยู่บนเค้ก

ลายเส้นพวกนี้เป็นลายเส้นของเธอเอง ไม่ได้ลอกเลียนแบบการ์ตูนยอดฮิตในยุคปัจจุบันมา เพราะหากวันหนึ่งลวดลายที่เธอปักเกิดดังขึ้นมาจะทำยังไง ไม่ใช่หมายความว่าเธอดึงเอาการหยั่งรู้ในอนาคตมาใช้หรอกหรือ

“น้าอวบฉันกลับมาแล้วค่ะ” ไป๋จ้าวเหม่ยพับชุดกระโปรงที่ปักลายเสร็จแล้ว ลงบนแคร่ไม้ไผ่ เงยหน้าขึ้นมองอู๋ชิงซวนที่วิ่งเข้ามาหา

“น้าอวบตัดชุดให้ฉันเสร็จแล้วเหรอคะ” เด็กน้อยมองไปเห็นชุดที่ถูกพับเอาไว้อย่างเรียบร้อย ก็ตื่นเต้นดีใจออกมา

“ใช่เสร็จแล้ว เอาไปสิ” อู๋ชิงซวนรีบรับมาคลี่ออกดู ครั้นเห็นลวดลายปักที่แปลกใหม่ ก็ยิ้มกว้างออกมา

“น้าอวบขอบคุณน้ามาก ๆ เลยค่ะ เด็กน้อยคนนี้น่ารักมากเลย ฉันชอบมาก แต่ทำไมที่นอนแมวถึงได้แปลก ๆ มันสูงมาก แมวจะไม่ตกเหรอคะ”

“ไม่ใช่ที่นอนแมวเสียหน่อย เขาเรียกว่าเค้กจ้ะ เอาไว้วันหลังฉันจะหาวิธีทำให้เธอกินนะ ตอนนี้เธอเอาไปเก็บได้แล้ว” อู๋ชิงซวนผงกหัวรับคำ ก่อนจะวิ่งหายเข้าไปในบ้าน

ครั้นไป๋จ้าวเหม่ยเงยหน้าขึ้นมองก็เห็นว่าอู๋เหวยมายืนมองเธอกับเด็กน้อยเงียบ ๆ เธอเบ้ปากใส่และสะบัดหน้าเดินหนีออกไป ไม่ว่าสีหน้าโง่ ๆ นั้นจะแฝงไปด้วยความรู้สึกผิด สำนึกผิดอะไรก็ตาม

เธอไม่สนใจทั้งนั้น และใช่ อู๋เหวยได้รับรู้ความจริงจากลูกสาวแล้วว่า แม่เลี้ยงสาวไม่ได้ทำร้ายเธอ รอยช้ำที่ข้อศอกได้มาเพราะเธอกระแทกกรงไก่ ไม่ใช่ถูกตี และที่ตาแดง ๆ เพราะเธอหาว เธอง่วงนอนต่างหาก

“อาเหวย จักรยานฉันล้อมันเบี้ยว นายช่วยดูให้ฉันหน่อย” หลังจากที่ถูกเมินอู๋เหวยก็เดินออกมาเปิดร้านซ่อมรถของตัวเอง ไม่นานก็มีลูกค้าเอารถมาซ่อมไม่หยุด

การทำงานมันก็เพลินจนลืมเวลาไปชั่วขณะ กว่าจะรู้ตัวพระอาทิตย์ก็เคลื่อนตัวไปที่ปลายขอบฟ้าแล้ว กำลังจะปิดร้าน ก็เห็นหญิงสาวร่างเพรียวบางถีบรถเข้ามาจอดเสียก่อน

“พี่เหวยคะ ล้อรถฉันแบนอีกแล้วค่ะ พี่ช่วยเติมลมให้ฉันหน่อยได้ไหมคะ” ไป๋จ้าวเหม่ยถือผ้าออกมาจากในห้อง ทันได้ยินเสียงหวานที่ดัดจนเล็กของหลิวชิงฮุยดังขึ้นมาเสียก่อน เธอเบ้ปากพูดตามเบา ๆ อย่างหมั่นไส้

“คนอะไรขี่รถยางแบนได้ทุกวัน ขนาดร่างนี้อ้วนตุ๊บ ๆ ยังไม่ขี่รถยางแบนเลย หึ...มารยาของสตรียุค 80 ดูเบาไม่ได้เลย”

“น้าอวบบ่นอะไรคะ อ่าพี่ชิงฮุยมานี่เอง” อู๋ชิงซวนเหลือบสายตาไปมองแม่เลี้ยงที่ตนเองเริ่มจะรู้สึกดีด้วย ก็พลันเป็นห่วงนิด ๆ แม่เลี้ยงคนนี้หึงหวงพ่อเธอเก่งที่สุด และทุกครั้งที่ทั้งคู่มีปากเสียงกัน ก็เพราะว่าเธอหึงพี่สาวชิงฮุย

“ไม่มีอะไรหรอกค่ะ”

“จะมีหรือไม่มีก็ไม่เกี่ยวกับฉัน” พูดยังไม่ทันขาดคำ เสียงร้องของหลิวชิงฮุยก็ดังขึ้นมา พร้อมกับร่างกายที่ถลาเข้าไปในอ้อมอกของอู๋เหวย

“ว้าย!...เอ่อขอโทษด้วยค่ะ ฉันสะดุดล้มน่ะ อู๊ย...พี่เหวยเหมือนขาฉันจะพลิก เจ็บมากเลยค่ะ พี่ปั่นจักรยานไปส่งฉันหน่อยได้ไหมคะ นะคะ” สาวงามช้อนสายตาด้วยดวงตาแดงก่ำ ฉ่ำคลอไปด้วยหยาดน้ำตา มีหรือคนบางคนจะไม่ใจอ่อน

ไป๋จ้าวเหม่ยไม่รู้ตัวเลยว่า ตนเองกำลังยืนกอดอกมองละครรักน้ำเน่าของสามีตนเอง และแม่ดอกบัวขาวใต้ตม และข้าง ๆ กันนั้นก็มีเด็กน้อยที่ยืนมองด้วยสายตาแปลกประหลาด เมื่อมือเล็กยื่นมากุมมืออวบ เธอก็พลันรู้สึกตัวขึ้น หญิงสาวยักไหล่ ก่อนจะตบลงที่หลังมือเล็กเบา ๆ สองครั้ง และเดินหนีไปอีกทาง

ไป๋จ้าวเหม่ยเริ่มวอร์มร่างกายตนเอง บิดตัวไปมาอย่างละสิบครั้ง ก่อนจะเอาผ้าขึ้นไปคล้องกับกิ่งต้นไม้ อู๋ชิงซวนเห็นดังนั้นก็กรีดร้องขึ้นมาหนึ่งคำ เด็กหญิงตัวน้อยรีบวิ่งออกไปทางหน้าบ้าน หน้าตาตื่นตระหนก

“พ่อคะ ๆ เร็วเข้า น้าอวบจะฆ่าตัวตายแล้ว หนูคิดว่าเธอกำลังหึงหวงพ่อกับพี่สาวชิงฮุยอยู่นะคะ ทำยังไงดี” อู๋เหวยที่กำลังจูงจักรยานออกไปหน้าบ้าน เขาจะไปส่งหลิวชิงฮุยตามคำขอของหญิงสาว ทว่าพอได้ยินลูกสาวบอกอย่างนั้นก็รีบเตะขาตั้งลง และเดินเร็วเข้าไปในบ้าน

“ไป๋จ้าวเหม่ยเธอจะเรียกร้องความสนใจไปถึงไหน อยากตายก็ไม่ควรทำให้ลูกสาวฉันเห็น” ไป๋จ้าวเหม่ยที่ตอนนี้กำลังโหนตัวอยู่บนผ้า มือหนึ่งดึงผ้าเอาไว้ อีกมือกางไปข้างหน้า ขาทั้งสองชี้ไปด้านหลัง เหมือนกำลังบินอยู่บนอากาศ ได้ยินเสียงคำรามของไอ้หมาบ้า ก็ขมวดคิ้วเหยียดปากมอง

“ปัญญาอ่อน ฉันกำลังโยคะฟลายต่างหาก”

“โยคะฟลายบ้าฟลายบออะไรของเธอ หยุดเรียกร้องความสนใจผิด ๆ ได้แล้ว ไม่มีใครสนใจเธอหรอก”

“สหายไป๋เธออย่าได้คิดมากเลย ฉันกับพี่เหวยไม่ได้มีอะไรอย่างที่เธอคิดหรอกนะ อย่าฆ่าตัวตายเพราะพี่เหวยไม่รักเธอเลยนะ” คำพูดเหมือนจะห้าม เหมือนจะปลอบใจ แต่ทำไมฟังแล้วคล้ายเร่งให้เธอฆ่าตัวตายเร็วขึ้นอีก

แต่ขอโทษที ไม่ได้คิดจะฆ่าตัวตาย คนที่ตายมาแล้วครั้งหนึ่งไม่มีวันอยากตายซ้ำตายซ้อนอีก เธอหวงแหนชีวิตในตอนนี้มาก มีอะไรหลายอย่างที่คนเป็นเท่านั้นที่จะทำได้ และคนตายคงหมดสิทธิ์ที่จะทำเรื่องต่าง ๆ

ไป๋จ้าวเหม่ยเชิดหน้าขึ้นไม่สนใจคนปัญญาอ่อนพวกนี้อีก หญิงสาวขยับตัวเปลี่ยนท่าใหม่ แต่แล้วเสียงกิ่งไม้ก็ลั่นดังกร๊อบ ดวงตาเรียวเบิกขึ้น พร้อมกับร่างอวบอ้วนที่ตกลงมาพร้อมกับกิ่งไม้และผ้ายืด กระแทกพื้นดังปึก!

“โอ๊ย!...สะโพกฉัน” หญิงสาวยกมือขึ้นลูบไปที่สะโพกตนเอง ใบหน้าเบ้เพราะจุก แต่ใบหูก็ได้ยินเสียงกลั้นหัวเราะของหลิวชิงฮุยอยู่ดี

“สวรรค์คงไม่ต้องการให้สหายไป๋ตาย ต่อไปนี้เธอก็อย่าคิดสั้นอีกเลย”

“หึ! ไป๋จ้าวเหม่ย ฉันไม่เคยเห็นใครโง่เง่าเท่าเธอมาก่อน จะฆ่าตัวตายก็เลือกวิธีหน่อยเถอะ และที่สำคัญช่วยดูน้ำหนักตัวเธอด้วย ผูกคอตายไม่ได้แล้วยังทำลายกิ่งไม้บ้านฉันอีก!”

ไป๋จ้าวเหม่ยใช้แขนยันตัวเองขึ้นมาด้วยความทุลักทุเล แต่ก็เห็นเพียงแผ่นหลังแกร่งที่เดินหายออกไป โดยมีหลิวชิงฮุยที่เดินตามไปติด ๆ

“สหายหลิวข้อเท้าเธอหายเจ็บแล้วเหรอ เดินเร็วขนาดนี้” ตอนแรกหลิวชิงฮุยหันมายิ้มเยาะเย้ยด้วยความสะใจ ทว่าพอได้ยินคำพูดของไป๋จ้าวเหม่ย เธอก็สะใจไม่ออกแล้ว

“อาชิงฮุยขาเธอไม่เจ็บแล้วใช่ไหม ผมไม่ไปส่งก็แล้วกัน เธอรีบกลับไปก่อนจะมืดเถอะ ค่าเติมลมผมไม่เก็บหรอก” หลิวชิงฮุยทำท่าจะปฏิเสธ แต่อู๋เหวยก็เดินเข้าไปในบ้านก่อนแล้ว ทำให้เธอได้แต่ยืนกระฟัดกระเฟียด ถลึงตาใส่ไป๋จ้าวเหม่ย ก่อนจะถีบจักรยานออกไป

***********