ตอนที่ 14 คนโง่อย่างอู๋เหวยก็เหมาะกับแม่ดอกบัวเน่า

ตอนที่ 14 คนโง่อย่างอู๋เหวยก็เหมาะกับแม่ดอกบัวเน่า

ไป๋จ้าวเหม่ยมองชายโง่กับหญิงร่านที่ยืนส่งกันที่หน้าประตูบ้าน สายตาของหลิวชิงฮุยจ้องมองอู๋เหวยราวกับจะกลืนกิน หากกลืนลงท้องได้เจ้าหล่อนก็คงทำไปแล้ว และคนที่ตาไม่บอดก็คงมองเห็น  เธอไม่ได้หึงหวง ไหน้ำส้มนางยังปิดสนิทไม่หกออกมาแม้แต่หยดเดียว เหตุผลง่าย ๆ ก็คือข้างในร่างกายนี้เป็นเพียงคนแปลกหน้าคนหนึ่งเท่านั้น ย่อมไม่ได้รู้สึกนึกรักหรือชอบ

ทว่าคำขอของไป๋อ้วน ที่ขอให้เธอทำให้อู๋เหวยหันมามองหันมารักเธอบ้าง ถือว่าตอบแทนกายเนื้อร่างนี้ เท่านี้ก็พอแล้ว ความจริงไป๋จ้าวเหม่ยจะไม่สนใจเลยก็ได้ แต่นั่นเป็นคำขอสุดท้ายของคนตายเชียวนะ อย่างไรก็ถือว่าคำขอสุดท้ายแลกกับร่างกาย ยังไงก็คุ้ม แต่ปัญหาคือเธอจะทำให้ไอ้หมาบ้าหน้าเดียวนั่นรักได้อย่างไร

“น้าอวบ...น้าไม่เป็นอะไรใช่ไหมคะ” อู๋ชิงซวนทำหน้าแหยง ๆ เหลือบตามองไปยังสะโพกอวบที่ถูกคนเป็นเจ้าของยกมือขึ้นลูบไม่หยุด ก็ตกมาแรงขนาดนั้นจะไม่เจ็บได้อย่างไร น้าอวบก็นะ ทำไมชอบประชดชีวิตด้วยวิธีไร้สาระ รู้ทั้งรู้ว่าพ่อไม่ชอบ ก็ยังจะทำอีก ไม่รู้สึกเจ็บบ้างหรือยังไง

“ยังไหวน่ะ ซวนซวนเธออยากกินอะไร  เดี๋ยวฉันจะทำให้กิน พ่อเธอซื้อของมาเยอะเลยนี่” โยคะฟลายที่งดงามของเธอ พลันจบสิ้นแล้ว ให้ตายเถอะ คราวหน้าต้องหาที่ยึดดี ๆ กิ่งไม้ผุง่ายเหลือเกิน

“อะไรก็ได้ค่ะ พ่อซื้อของเอาไว้ในห้องครัวน้าอวบไปดูก่อนสิ” ไป๋จ้าวเหม่ยพยักหน้าแกน ๆ

อู๋ชิงซวนเหลือบมองที่สะโพกแม่เลี้ยงอีกครั้ง ครั้นเห็นว่าเธอเดินกดเอวเข้าไปในบ้าน เด็กน้อยก็วิ่งออกไปที่หน้าบ้าน

“พ่อคะ ๆ หนูขอเงินหน่อยค่ะ”

“อ้อ...ได้สิรอสักครู่ เดี๋ยวพ่อไปหยิบให้” แต่ไหนแต่ไรมาลูกสาวก็ไม่เคยคิดจะขอเงินเขาเลยสักครั้ง ในเมื่อวันนี้เด็กน้อยเอ่ยปากขอ ยังไงเขาก็ให้

“ขอบคุณค่ะพ่อ เดี๋ยวหนูกลับมาช่วยเก็บของนะคะ” ได้เงินแล้วก็รีบวิ่งออกไปจากบ้าน อู๋เหวยกอดอกมองตามไป ครั้นเห็นว่าลูกสาวไปทางร้านค้าในหมู่บ้าน ก็เดินกลับมาเก็บของต่อไป

ไป๋จ้าวเหม่ยไม่รู้ว่าสองพ่อลูกกำลังทำอะไรกันอยู่ เพราะว่าตอนนี้เธอก็กำลังนำเต้าหู้ไข่มาชุบแป้ง แล้วก็นำไปทอดให้กรอบเสร็จแล้วก็ตักขึ้นมาพักเอาไว้ เธอนำกระทะใบใหม่มาตั้งนำหมูที่สับจนละเอียดไปผัด ใส่ผักสามสี เติมเครื่องปรุงแล้วจึงใส่เต้าหู้ทอดตามไป

เสร็จอย่างแรกเธอก็ทำน้ำแกงแกะใส่พริกเสฉวนจนออกรสเผ็ด เคี่ยวจนส่งกลิ่นหอม ก็พอดีกับที่สองพ่อลูกเดินตามกันเข้ามาในครัว

“หอมมากเลยค่ะน้า ใกล้เสร็จหรือยังคะ ฉันหิวแล้ว”

“ใกล้แล้ว แต่ก่อนอื่นหนูต้องไปอาบน้ำก่อนนะจ๊ะ วันนี้ออกไปข้างนอกกลับมาก็ทำงานในร้านซ่อมรถ กลิ่นน้ำมัน กลิ่นสนิมติดเต็มตัว ไปอาบน้ำเลย อาบเสร็จก็ได้กินพอดี”

“ได้ค่ะ” เด็กก็คือเด็ก ต่อให้อู๋ชิงซวนจะกลัวไป๋จ้าวเหม่ยแค่ไหน ทว่าเมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายทำดีด้วย เด็กน้อยก็เริ่มจะกล้าเข้าใกล้อย่างไม่รู้ตัว

เช่นเดียวกับตอนนี้ แค่เพียงแม่เลี้ยงตัวอ้วนบอกว่า ให้ไปอาบน้ำ เธอก็ทิ้งคนเป็นพ่อเอาไว้ และวิ่งออกไปนอกบ้านแล้ว ห้องอาบน้ำและห้องส้วมอยู่ที่นอกตัวบ้าน แต่เพราะที่บ้านติดไฟฟ้าแล้ว อู๋ชิงซวนจึงไปคนเดียวได้ เด็กก็ไปแล้ว แต่ทำไมไอ้ผู้ใหญ่บางคนถึงยังไม่ไปอีก

“ไม่ไปอาบน้ำกับลูกล่ะ มารอตรงนี้ก็ยังไม่มีกระดูกให้กินหรอกนะ”

“เธอน่ะสิกินกระดูก” อู๋เหวยถลึงตาใส่ ทว่าไป๋จ้าวเหม่ยก็เบ้ปากยักไหล่และหันกลับมาทำอาหารต่อ กับข้าวสองอย่างแล้ว ยำแตงกวาอีกสักจาน ไม่ต้องเยอะมาก ที่บ้านยังไม่มีเงินมากพอ สมองเล็ก ๆ ของเธอเริ่มวกกลับมาคิดอีกแล้วว่าจะหาเงินยังไง ทว่ายังไม่ทันได้คิดดี เงินหยวนและคูปองก็ถูกยื่นมาตรงหน้า

“อะไร?” หญิงสาวเงยหน้าขึ้นถาม

อู๋เหวยชักสีหน้าเข้ม พลางถลึงตามองอย่างไม่สบอารมณ์ สงสัยผู้หญิงคนนี้จะบ้าไปแล้วจริง ๆ เมื่อเช้าเขาหนีออกไปซื้อของก่อนก็แล้วไปเถอะ ตอนเขากลับมาเธอก็ไม่ปรี่เข้ามาขอเงิน รอจนกระทั่งตอนนี้ เขายื่นให้ก็ทำหน้างงไปอีก

“เงินเดือนฉันไง หรือเธอจะไม่เอา แต่บอกก่อนนั่นเพราะเธอไม่เอาเองไม่ใช่ฉันไม่ให้ ดังนั้นเธอก็ห้ามมาระบายอารมณ์ที่ซวนซวน”

“ฉันไม่เคย...” ความจริงไป๋จ้าวเหม่ยโมโหมากที่ได้ยินคำพูดพล่อย ๆ ของอู๋เหวย แต่แล้วเธอก็ต้องชะงักหุบปากตนเองลงอย่างรวดเร็ว เธอไม่เคยก็ไม่แน่ว่าไป๋อ้วนอาจจะเคย

“เคยอะไร ทำไมไม่พูดให้จบ”

“เคยอะไรล่ะ นายอย่ามาเปลี่ยนเรื่อง เอาเงินมาให้ฉันเลย ดูสิเหลือเท่าไรแล้ว” สีหน้าอู๋เหวยพลันเขียวคล้ำขึ้นมาทันที จากตอนแรกที่เขากำลังจะมองผู้หญิงคนนี้ดีขึ้น ว่าในที่สุดเธอก็รู้จักรอ ไม่มาขอเงินเขา ที่ไหนได้ เธอก็ยังเป็นนังอ้วนหน้าเงินเหมือนเดิม

“เอาไป แล้วก็จำเอาไว้ ฉันให้เงินเธอ เธอก็ต้องดูแลลูกฉันดี ๆ” 

“โอ๊ยทำไมเหลือแค่นี้อู๋เหวยเงินเดือนนายเจ็ดสิบหยวนไม่ใช่เหรอ ทำไมตอนนี้เหลือแค่นี้”

“มันจะมากไปแล้วนะไป๋จ้าวเหม่ย เธอแหกตาดูข้าวของที่ฉันซื้อมาก่อนแล้วค่อยพูด ฉันซื้อของกินมาเต็มบ้าน มันจะเหลือเท่าเดิมได้ยังไง หึ! แล้วอย่ามาถามว่าทำไมไม่ให้เธอไปซื้อ เธอก็ลองนึกดูว่าแต่ละเดือนเธอซื้อเศษเนื้อ เศษผัก แป้งขึ้นรามาจากไหน ต่อไปนี้ฉันจะเป็นคนซื้อข้าวของในบ้านเอง เงินที่เหลือเธอก็ค่อยมาเอาไป”

เหมือนนี่จะเป็นครั้งแรกที่เขาต่อว่าไป๋จ้าวเหม่ยยืดยาวขนาดนี้ ไม่ใช่ว่าก่อนหน้านี้ไม่อยากจะด่า ทว่าเมื่อเขาเริ่มต่อว่า เธอก็จะหาไม้มาทุบตีเขา ถ้าเขาสู้ เธอก็จะวิ่งไปนอนร้องอยู่ที่หน้าบ้านย่าสาม ทำให้เขาต้องยอมแพ้ไปตลอด ครั้นเมื่อด่าเสร็จก็ไม่รอให้หญิงสาวได้ทันตั้งตัว เขาก็หมุนตัวเดินออกไปได้เพียงสามก้าว เสียงของไป๋จ้าวเหม่ยก็แทบทำให้เขาเข่าทรุด

“อ้อได้”  อ้อได้!...นี่มันคำพูดอะไรกัน ตอบรับง่าย ๆ อย่างนี้เลยหรือ สรุปแล้วผู้หญิงคนนี้ยังเป็นเหมือนเดิม หรือเปลี่ยนไปแล้วกันแน่

อู๋เหวยสะบัดหัวเรียกสติตนเอง จะเหมือนเดิมหรือเปลี่ยนไป ก็ไม่เกี่ยวกับเขา ขอเพียงแค่เธออยู่ไปอย่างสงบ เงินทองเขาก็ให้ได้ แต่อย่าได้รังแกซวนซวนอีก เพราะหากมีอีกครั้ง เขายอมแลกชีวิตกับเธอแน่

“ซวนซวนถูสบู่หรือยัง มาพ่ออาบให้” ห้องอาบน้ำที่บ้านหลังนี้ไม่ได้สร้างมิดชิด มีเพียงแค่ถังน้ำกลางลานแจ้งเท่านั้น ห้องส้วมก็กั้นแค่เพียงสี่ด้าน หลังคาเปิดโล่ง นั่นเพราะเขาไม่มีเงินมากพอจะมาทำบ้านให้ดี ๆ

สองพ่อลูกอาบน้ำด้วยกันจนสะอาดก็เดินกลับเข้ามาในบ้าน โต๊ะอาหารถูกจัดตั้งเตรียมเอาไว้หมดแล้ว สีสันของผัดเต้าหู้สวยงามจนเด็กน้อยปล่อยมือคนเป็นพ่อวิ่งเข้ามานั่ง

“น้าอวบสีสวยน่าทานจังค่ะ มันคืออะไรคะ”

“มันคือผัดเต้าหู้ทอดสามสหาย ที่เรียกว่าสามสหายก็เพราะน้าเอาผักสามสีมาผัดรวมกันยังไงล่ะ ส่วนจานนี้เป็นน้ำแกงแพะกับพริกเสฉวน จานนี้ยำแตงกวากรอบ มากินกันเถอะน้าตักข้าวให้”

ไป๋จ้าวเหม่ยตักข้าวใส่ชามให้กับอู๋เหวย และก็อู๋ชิงซวน จากนั้นก็นั่งคีบอาหารใส่จานเด็กน้อยอย่างเอาใจ อู๋เหวยยื่นตะเกียบไปคีบผัดสามสหายขึ้นมากิน ดวงตาเรียวเบิกขึ้น จากนั้นเขาก็เริ่มคีบไม่หยุด รวมทั้งน้ำแกงแพะและยำแตงกวาอร่อยจนแทบจะกลืนลิ้น แต่เมื่อหันมามองฝั่งตรงข้าม เขาก็เห็นว่าตรงหน้าไป๋จ้าวเหม่ยไม่มีชามข้าว

“เธอไม่กินเหรอ” คราวนี้อู๋ชิงซวนก็สังเกตเห็นบ้างแล้ว

“นั่นน่ะสิ หรือว่าข้าวไม่พอคะ น้ากินของหนูก็ได้” อู๋ชิงซวนมองชามข้าวตนเองอย่างอาลัยอาวรณ์ ก่อนจะกัดฟันตัดใจยื่นไปตรงหน้า

“นี่ค่ะ”

“ซวนซวนของเราช่างมีน้ำใจเหลือเกิน แต่น้าไม่กินหรอกจ้ะ น้ากำลังลดน้ำหนักอยู่ ไม่อยากเป็นน้าอ้วน น้าอวบอีกแล้วน่ะ”  สองพ่อลูกมองหน้ากัน แต่กระนั้นในชามก็ถูกแม่เลี้ยงคีบอาหารใส่เข้ามาเพิ่ม เธอจึงก้มลงไปกินเงียบ ๆ ต่อไปจนหมด

********************