ตอนที่ 16 ขึ้นเขา

ตอนที่ 16 ขึ้นเขา

ในใจไป๋จ้าวเหม่ยอยากจะขึ้นเขาตั้งแต่วันที่ได้รับยาแก้ฟกช้ำจากอู๋ชิงซวนแล้ว ทว่าเธอดูเบาอาการเจ็บปวดของร่างอ้วน ๆ นี่เกินไป เพราะวันต่อมาสะโพกเธอก็เขียวช้ำ ปวดจนแทบจะกระดิกไม่ได้ แผนการขึ้นเขาจึงพับไปก่อนชั่วคราว รอจนกระทั่งวันนี้ในที่สุดสะโพกเธอก็หายปวดแล้ว หลังจากส่งอู๋เหวยไปทำงานเธอก็ไม่รอช้า รีบจัดอาหารใส่ถุงผ้าที่เธอเย็บเอง และอุ้มเด็กน้อยไปที่บ้านย่าสามทันที

“ย่าสามคะฉันขอฝากซวนซวนไว้กับย่าสักครึ่งวันได้ไหมคะ”

“น้าจะไปไหนเหรอ ให้ฉันไปด้วยสิ” อู๋ชิงซวนก็ว่าแล้ว ทำไมแม่เลี้ยงของเธอจึงพาเธอมาที่บ้านของทวดสาม ที่แท้ก็พาเธอมาฝากเอาไว้ ความจริงไม่ต้องฝาก เธอรออยู่ที่บ้านก็ได้

“ฉันจะขึ้นเขาน่ะ”

“ขึ้นเขา?” ไม่ใช่เสียงของอู๋ชิงซวนที่ถาม แต่เป็นคำถามที่ฟังดูคล้ายแปลกใจจากปากของหญิงชรา

“อาเหม่ยเธอจะขึ้นไปทำอะไรบนเขากัน มันอันตรายนะ หรือว่าเธออยากได้เนื้อ มาแบ่งเอาจากบ้านย่าก็แล้วกัน ยังไงพี่อาอู่ของพวกเธอก็ขึ้นเขาไปล่าสัตว์มาขายประจำอยู่แล้ว” บ้านตระกูลเจียงมีอาชีพเป็นนายพราน ทุกวันจะต้องขึ้นเขาไปล่าสัตว์มาขาย ที่บ้านย่าสามจึงไม่เคยอดอยากกับการกินเนื้อ

“ฉันไม่ได้จะไปล่าสัตว์หรอกค่ะ ฉันจะไปหาสมุนไพรน่ะ ตอนนี้ที่บ้านมีรายได้จากทางอาเหวยคนเดียว วันข้างหน้าซวนซวนของพวกเรายังต้องเรียนหนังสือ ถ้าช่วยกันหาเงินเอาไว้ให้มาก ๆ วันหน้าจะได้ไม่ลำบากอีก” อู๋ชิงซวนเงยหน้าขึ้นมองปลายคางของแม่เลี้ยง แววตาของเด็กน้อยสั่นไหว น้าอวบดูเหมือนจะทำเพื่อเธอมากมายเหลือเกิน

“น้า...” เสียงเล็กสั่นเครือ ไป๋จ้าวเหม่ยก้มลงไปมองก็เห็นว่า ดวงตาลูกเลี้ยงแดงก่ำ เธอยิ้มบาง ๆ ออกมา

ดวงอาทิตย์ที่ส่องแสงด้านหลังของไป๋จ้าวเหม่ยสว่างจ้า จนทำให้เด็กหญิงดวงตาพร่ามัว รู้สึกได้ว่าวันนี้รอยยิ้มของแม่เลี้ยงดูอ่อนหวานขึ้นเป็นอย่างมาก

“ซวนซวนอยู่เล่นกับพี่เสี่ยวเจินที่นี่ อย่าดื้ออย่าซน ที่สำคัญอย่าไปเล่นน้ำล่ะ ถ้าไม่มีผู้ใหญ่ไปด้วยห้ามไปเด็ดขาด ฉันทำของกินเล่นเอาไว้ให้แล้ว แบ่งเจินเจินด้วยนะ”

“อาเหม่ยวางใจได้ หนูจะดูแลซวนซวนเองค่ะ”

“ไปเถอะ เดี๋ยวขึ้นไปพร้อมกับอาอู่ และอาจัวของเธอก็แล้วกัน ในป่าอาอู่เดินมาตั้งแต่เด็ก ๆ เผื่อได้แนะนำอะไรได้บ้าง ไม่ต้องห่วงซวนซวน ย่าจะดูแลให้เอง”

“ขอบคุณย่ามากค่ะ” ไป๋จ้าวเหม่ยโค้งตัวให้กับย่าสาม

เจียงจัวและลูกชายยืนรออยู่ก่อนแล้ว ครั้นเห็นมารดาของตนกำชับสะใภ้อู๋เสร็จแล้ว ก็เดินนำไปที่บนเขา พร้อมกับลูกชายและหลานสะใภ้สกุลเดิมของภรรยา

ไป๋จ้าวเหม่ยมองภูเขาด้วยสายตาเป็นประกาย ในปี 80 ยังอุดมสมบูรณ์อยู่มาก แต่ก็ไม่มากเท่ายุค 60-70 ทว่าการล่าสัตว์มาขายเล็ก ๆ น้อย ๆ ก็ยังทำได้อยู่

“หลานสะใภ้อู๋ เธอจะเก็บสมุนไพรแบบไหน แล้วบ่วงนั่น เอามาดักสัตว์เล็กเหรอ ให้น้าเอาขึ้นไปดักบนเขาด้านโน้นหรือเปล่า ต้นเขาแบบนี้ชาวบ้านมาหากันไม่เหลือแล้ว”

“นั่นน่ะสิยังไงผมกับพ่อก็ต้องขึ้นไปบนเขาอยู่แล้ว สะใภ้อู๋ฝากดักสักบ่วงก็ไม่เป็นอะไร”

“ขอบคุณอาจัว และพี่อาอู่มากค่ะ แต่ฉันไม่กล้ารบกวนมากขนาดนั้นหรอก ลองดักทิ้ง ๆ ไว้ดูถ้าได้ก็ดีไม่ได้ก็ไม่เป็นไรค่ะ เมื่อกี้อาจัวบอกว่าทางนั้นเป็นทางหน้าผาใช่หรือเปล่าคะ”

“ใช่ ๆ ทางนั้นเป็นหน้าผาชัน คนไม่ค่อยไปด้านนั้น ลมหวนมันแรงด้วย เคยพัดหอบเอาคนตกเขาไปแล้ว หลานสะใภ้อู๋อย่าไปทางนั้นล่ะ”

“อ้อ...ค่ะ ถ้าอย่างนั้นฉันกับอาจัวแยกกันตรงนี้เลยก็แล้วกัน เดี๋ยวอาจัวกับพี่อาอู่ขึ้นด้านบนช้า จะไม่ทันคนอื่น ฉันหาดูสมุนไพรแถว ๆ นี้ก็จะกลับแล้วค่ะ”

“ได้ ๆ เธอระวังตัวด้วยก็แล้วกัน” เจียงจัวและเจียงอู่ผงกหัว ก่อนจะแยกออกไปอีกทาง ทว่าเมื่อหันกลับมามอง ก็เห็นไป๋จ้าวเหม่ยเดินไปยังด้านซ้ายของภูเขา เขาจึงส่ายหน้าและหันกลับไป

“พ่อว่าสะใภ้อู๋จะเก็บสมุนไพรอะไรได้ แต่ผมรู้สึกว่าเธอจะแปลก ๆ ไปนะ”

“พูดเหมือนเมื่อก่อนแกสนิทกับหลานสะใภ้อู๋อย่างนั้นแหละ อาอู่อย่าไปฟังคำพูดเหลวไหลของเมียแกมากนัก วัน ๆ ไม่ทำอะไร จับกลุ่มนินทาไปวัน ๆ”

ทางด้านซ้ายยังมีผักป่าพอได้เก็บไปทำอาหารได้บ้าง แต่หากจะวางบ่วงดักสัตว์แล้วละก็ คงจะยากเกินไป ไม่มีสัตว์หน้าโง่ตัวไหนหาเรื่องตายมาที่ชายเขาหรอก พวกมันอยู่ในป่าลึกโน่น ในใจเจียงอู่ปรามาสไปแล้วว่า ไป๋จ้าวเหม่ยจะต้องกลับบ้านมือเปล่า

ทางด้านไป๋จ้าวเหม่ยครั้นเห็นว่าเจียงอู่เดินหายไปจากสายตาแล้ว เธอก็หมุนตัวเดินไปทางด้านขวา ด้านที่เป็นหน้าผาชัน หญิงสาวค่อย ๆ ก้าวขาเดินขึ้นไปอย่างช้า ๆ มือเกาะต้นไม้พยุงร่างกายเวลาเหนื่อย เพียงไม่นานก็ถึงหน้าผาแล้ว และที่นี่ลมแรงเหมือนที่เจียงอู่บอกจริง ๆ

“เอาละ หวังว่าวันนี้เราจะโชคดีหาสมุนไพรได้สักอย่าง หรือถ้าไม่ได้จริง ๆ ค่อยไปเก็บผลซานจาไปตากแห้งขายก็ได้” ไป๋จ้าวเหม่ยดึงบ่วงเชือกออกมาจากตะกร้าด้านหลัง เธอจัดการผูกมัดวางเอาไว้เหนือพงหญ้า หญิงสาวโรยเมล็ดงาเอาไว้ ก่อนจะเดินขึ้นไปสูงอีกหน่อย

ครั้นเมื่อใกล้หน้าผามากเท่าไร เธอก็ต้องระมัดระวังมากเท่านั้น หากพลาดตกลงไป คงไม่โชคดีทะลุมิติไปภพอื่นอีกกระมัง ชาติที่แล้วเธอก็เป็นนักกีฬาเอ็กซ์ตรีม แข่งสกี ปีนหน้าผาล้วนแต่ชนะเลิศมาแล้วทั้งนั้น หน้าผาแค่นี้ไม่เท่าไรหรอก ร่างอวบอ้วนมัดเชือกเส้นใหญ่ไว้กับต้นไม้ และปลายเชือกผูกเอาไว้ที่เอวของตนเอง เคยอ่านเจอมาว่า สมุนไพรราคาแพงมักจะซ่อนตัวอยู่แถวหน้าผาชัน

ไป๋จ้าวเหม่ยค่อย ๆ เกาะชะง่อนโหนตัวจนลืมอ้วนลงไปช้า ๆ และเมื่อปลายเท้าสัมผัสกับพื้นดินอีกครั้ง เธอก็ปลดเชือกที่เอวมัดเอาไว้ที่กิ่งไม้ตรงหน้า สายลมพัดเอากลิ่นหอมสดชื่นโชยเข้ามา ดวงตาเรียวพลันไหวระริก พร้อมกับเสียงหัวเราะที่คำรามลั่นป่า

“ฮ่าๆ  ว่าแล้วเชียว มันต้องมีสมุนไพร กลิ่นโสมซานซี[1]เข้มข้นมาก” ไป๋จ้าวเหม่ยรีบวิ่งตามกลิ่นเข้าไปในหุบเขา แต่แล้วปลายเท้าก็ต้องชะงักนิ่ง

“ศาสตราจารย์เหงียนชุนคะ ฉันขอโทษนะคะ หุบเขาสวรรค์ที่คุณพบในปี 1990 ฉันขอเจอก่อนคุณนะคะ แต่ฉันสัญญาว่าจะเหลือให้คุณได้ค้นพบ และเป็นศาสตราจารย์เลื่องชื่อเหมือนเดิม ขอแบ่งไปขายสักหน่อยเถอะ”

ใช่แล้ว สถานที่แห่งนี้เหมือนหุบเขาสวรรค์ที่เต็มไปด้วยสมุนไพร สถานที่แห่งนี้เหมือนได้รับการปกป้องจากสวรรค์ เพราะหลบพ้นจากเงื้อมมือของมนุษย์จนกระทั่ง ศาสตราจารย์เหงียนชุนบิดาแห่งสมุนไพรจีนได้ค้นพบในปี 1990 หรือว่าปลาย ๆ ปี 1989 ประมาณนี้ เธอเองก็จำได้ไม่ชัดเจนเหมือนกัน

ไป๋จ้าวเหม่ยไม่รอช้าปลดตะกร้าด้านหลังตนเอง ค่อย ๆ ถอนต้นโสมซานซีออกมาอย่างเบามือ โสมซานซีสามารถนำมาใช้ประโยชน์ได้ทั้งหมด ต้น ใบ กิ่ง ก้าน ดอก เกสร เมล็ด หัว ราก ทุกส่วนมีประโยชน์ทั้งนั้น หญิงสาวขุดออกมาราวสามสิบต้น เป็นต้นที่โตเต็มที่แล้ว จากนั้นก็เดินไปหาสมุนไพรอย่างอื่น

“ฮ่า ๆ สมแล้วกับที่บอกว่าเป็นหุบเขาแห่งสรวงสวรรค์ โอ๊ยไป๋จ้าวเหม่ย เธอมีเงินทุนต่อยอดชีวิตแล้ว” ไป๋จ้าวเหม่ยแทบจะกระโดดจนตัวลอย ถ้าไม่ติดว่าไขมันยังเยอะอยู่คงกระโดดไปแล้ว เธอค่อย ๆ ใช้มีดเล็กแซะเห็ดหลินจือขึ้นมา แค่ดอกเดียวก็น่าจะขายได้เป็นร้อยหยวนแล้ว เป็นคนอย่าโลภมาก วันนี้เธอเก็บแค่ซานซีกับหลินจือก็ถือว่ามีเงินแล้ว  แต่พวกตังกุย[2] อู่เว่ยจื่อ[3] จะปล่อยผ่านไปเลย ในใจก็รู้สึกไม่ยินยอม ดังนั้นจึงเก็บไปด้วยอย่างละไม่มาก ไม่ใช่อะไรตะกร้าเธอเต็มแล้ว

ตอนปีนเขาลงมาว่ายากแล้ว อีตอนปีนขึ้นยากกว่า ไป๋จ้าวเหม่ยในร่างอ้วนท้วนเกือบจะพลัดตกเขาไปตั้งหลายรอบ ปลายเท้าเหยียบพลาดตกลงมาดีที่มีเชือกกระตุกรัดเอาไว้ ตะกร้าเธอก็มีฝาปิด สมุนไพรไม่ตกลงไปก็ดีมากแล้ว กว่าจะปีนขึ้นมาถึงบนหน้าผา ร่างกายก็พลันหมดเรี่ยวแรงนอนแผ่หลาอยู่บนพื้นดวงตาเรียวปิดลงไปพร้อมกับลมหายใจที่เข้าออกอย่างสม่ำเสมอ เสียงกรนดังออกมาจากปากดังฟี่ ๆ

“ทวดสามคะทำไมน้าอวบถึงยังไม่ลงมาอีก ไม่ใช่บอกพวกเราว่าจะมาตอนกลางวันหรอกหรือ นี่เลยมาช่วงเย็นแล้ว”

“ซวนซวนใจเย็น ๆ ก่อน เดี๋ยวถ้าอีกหน่อยไม่ลงมา พวกเราค่อยไปขอให้ผู้นำหมู่บ้านช่วยตามหา แต่เธอเรียกแม่เลี้ยงเธอว่าอะไรนะ”

************

[1] สมุนไพรโสมซานชี มีชื่อเรียกอื่นว่า โสมจีน, ชั่งชิก สมุนไพรโสมซานชี เป็นอาหารที่กินแล้วจะช่วยทำให้ร่างกายแข็งแรง ชาวจีนจึงนิยมนำมาปรุงอาหารกิน

[2] ตังกุย ตังกุย (Angelica Sinensis)

สมุนไพรนี้ใช้เพื่อบำรุงเลือดและปรับปรุงการไหลเวียน มีประโยชน์สำหรับสภาวะต่างๆ เช่น โรคโลหิตจาง และประจำเดือนมาไม่ปกติ

[3] อู่เว่ยจื่อ (อู่เว่ยจื่อ)

เป็นที่รู้จักในด้านคุณสมบัติการปรับตัว ใช้เพื่อต่อสู้กับความเครียดและปรับปรุงพลังโดยรวม อู่เว่ยจื่อ เป็นผลของไม้เถา ซึ่งใช้ในการแพทย์แผนจีน มานานนับพันปี อู่เว่ยจื่อ มีประโยชน์ต่อสุขภาพมากมายและมักใช้ใน การแพทย์แผนจีน เพื่อสนับสนุนสุขภาพโดยรวมและความเป็นอยู่ที่ดี มีคุณสมบัติในการปรับตัว ซึ่งหมายความว่าช่วยให้ร่างกายปรับตัวเข้ากับความเครียดและเพิ่มความยืดหยุ่น