ตอนที่ 17 กระต่ายแก่

ตอนที่ 17 กระต่ายแก่

อู๋ชิงซวนชะงักค้าง เด็กน้อยค่อย ๆ เอียงตัวกลับมายืนก้มหัว มือกุมกันที่ด้านหน้า สายตาจ้องมองที่ปลายเท้าตนเอง ไม่ใช่ว่าเธอไม่รู้ การเรียกแม่เลี้ยงว่าน้า ก็ไม่สมควรแล้ว นี่เธอยังเรียกว่าน้าอวบอีก

“น้าบอกว่า เธอไม่ได้อ้วน แค่อวบเฉย ๆ ไม่ให้หนูเรียกว่าน้าอ้วน หนูก็เลยเรียกว่าน้าอวบแทนค่ะ” ย่าสามหลุดหัวเราะออกมา น้าอวบเหรอ ตั้งแต่เกิดมาเธอก็เพิ่งเคยได้ยินนี่แหละ

“ซวนซวนหนูคิดว่าแม่เลี้ยงของหนูเป็นอย่างไรบ้าง เธอยังตีหนูอยู่หรือเปล่า เธอยังแอบเก็บของกินอยู่อีกหรือไม่” อู๋ชิงซวนก้มหน้าลง จึงเห็นว่าที่ตรงหน้าอกชุดกระโปรง ปักรูปเด็กผู้หญิงถือเค้ก บนก้อนเค้กมีเจ้าแมวส้มนอนเกียจคร้านอยู่หนึ่งตัว ลายปักมีเพียงแค่ด้ายเป็นเส้นบาง ๆ แต่กลับสวยงามและแปลกตา เธอไม่เคยเห็นใครมีชุดแบบนี้ ขนาดพี่เสี่ยวเจินยังอยากได้ นี่ไม่รวมเด็ก ๆ ในหมู่บ้านอีก

“น้าเหม่ยดีกับหนูมากค่ะ ชุดนี้เธอก็ตัดเย็บให้ เธอซื้อขนมให้หนูกิน ทำอาหารอร่อย ๆ เสื้อผ้าก็ซักจนได้กลิ่นหอม เธอไม่ตีหนูอีกเลย อ้อเธอสอนหนังสือหนูด้วยนะคะ”

“หืมสอนหนังสือเหรอ”

“ใช่ค่ะ เรียกว่าพินอิน ง่ายมากด้วย หนูชอบที่เธอเป็นแบบนี้ เธอใจดีมากเลยค่ะ”

“ถ้าเธอดีกับหนู หนูก็ควรจะดีกับเธอ คนเราน่ะซวนซวนไม่ชอบให้คนอื่นทำตัวแย่ ๆ กับเราหรอกนะ เมื่อก่อนเธอไม่ดีกับหนู หนูทำตัวไม่ดีกับเธอก็พอเข้าใจได้ แต่ทุกวันนี้เธอเปลี่ยนไปแล้วไม่ใช่เหรอ ไม่มีใครไม่เคยทำผิดหรอก”

“หนูรู้แล้วค่ะ หนูจะไม่เรียกเธอว่าน้าอวบอีก แต่พี่ชิงฮุยบอกว่า เธอไม่ใช่แม่หนู ถ้าหนูเรียกเธอว่าแม่ แม่ที่ให้กำเนิดหนูมาจะเสียใจและเกลียดหนู หนูกลัวแม่จะเกลียดหนู”

“จะแม่ที่ให้กำเนิดก็ดี แม่ที่เลี้ยงดูก็ดี คนที่สมควรเรียกแม่ก็ควรต้องเรียก ทวดไม่บังคับให้หนูเรียกน้าเหม่ยว่าแม่ในวันนี้ แต่หากวันหนึ่ง หนูรู้สึกรักเธอ และอยากให้เธออยู่กับหนูตลอดไป คำว่าแม่ก็จะออกมาจากใจจริง ๆ”

“อาเหม่ย! อาเหม่ยมาแล้ว” อู๋ชิงซวนหันไปมองตามเสียงที่ตะโกนของเจียงเจินเจิน กำลังจะวิ่งออกไปหา แต่แล้วเธอก็คิดได้ว่าทวดสามกำลังอบรม จึงไม่ควรออกไปอย่างนี้

“ไปเถอะ หนูรอน้าเหม่ยมาทั้งวันแล้วนี่” แน่นอนว่าย่าสามย่อมรู้ใจเด็กน้อย

“น้าเหม่ย น้ากลับมาแล้ว” ไป๋จ้าวเหม่ยรู้สึกเหมือนเด็กน้อยจะเสียงดังเป็นพิเศษ กำลังจะอ้าปากตอบ ก็เห็นร่างเล็ก ๆ วิ่งพรวดเข้ามาหา ตอนแรกคิดว่าจะเข้ามากอด ทว่ากลับหยุดที่ตรงหน้า และขยำเสื้อไปมาแทน

“ฉันกลับมาแล้ว ซวนซวนเป็นเด็กดีหรือเปล่าจ๊ะ”

“หนูเป็นเด็กดีค่ะ แต่คราวหน้าน้าเหม่ยให้หนูไปด้วยนะคะ” ไป๋จ้าวเหม่ยยกคิ้วขึ้น น้าเหม่ยอย่างนั้นเหรอ เอ๋...เกิดอะไรขึ้นทำไมเด็กน้อยถึงได้เปลี่ยนไป แต่ถึงอย่างนั้นเธอก็เลือกที่จะไม่ถามออกไป ค่อยเป็นค่อยไปเถอะ

“ไปหาย่าสามกัน” ไป๋จ้าวเหม่ยยื่นมือไปจับมือเด็กน้อยเดินกลับเข้าไปในบ้าน

“โอ้ว...สะใภ้อู๋เธอได้กระต่ายมาด้วย แต่กระต่ายแก่มันเหนียวนะ ฮิฮิ โธ่เอ๊ย ช่างเป็นกระต่ายโง่เง่าที่หาเรื่องฆ่าตัวตาย เหมือนเธอวันก่อนไม่มีผิด เฮ้อ...” สงสัยเรื่องที่เธอเล่นพิลาทิสฟลายแล้วตกลงมาจะดังไปทั่วหมู่บ้านแล้ว และทุกคนก็คงคิดว่าเธอฆ่าตัวตายจริง ๆ เฮ้อ...ปากคนหนอปากคน

“ไม่เป็นไรหรอกค่ะพี่สะใภ้เจียง แก่ไปหน่อยแต่อร่อยแน่ เดี๋ยวฉันทำมาให้พี่ลองชิมดูนะคะ”

“โอ๊ยอาหว่านเธออดอยากถึงกับต้องไปแย่งอาหารอาเหม่ยหรืออย่างไร อาเหม่ยเธออย่าไปสนใจพี่สะใภ้เธอเลย ทำให้อาเหวยและซวนซวนกินเถอะ กระต่ายตัวเดียวจะกินได้สักกี่คนกัน” สะใภ้เจียงถูกตำหนิก็ก้มหน้าลง ปกติย่าสามีไม่ค่อยอะไรกับใครนัก แต่หากเมื่อไรก็ตามที่เธอด่าไป๋จ้าวเหม่ยย่าสามีจะต้องออกมาปกป้องอีกฝ่ายตลอด

ไป๋จ้าวเหม่ยกล่าวขอบคุณย่าสาม และจูงมือซวนซวนจะกลับบ้าน ทว่าหูก็ได้ยินเสียงอ่านหนังสือของเจียงจุนพี่ชายของเจียงเจินเจินเสียก่อน เธอจึงหยุดและหันไปทางเด็กชายที่นั่งท่องตำราใต้ต้นไม้

“เสี่ยวจุนเขียนคำตอบเองเหรอ ตอบได้ดีนี่”

“จริงหรือครับ ปีนี้ผมจะต้องไปสมัครเรียนที่โรงเรียนมัธยมในอำเภอแล้ว ครูใหญ่เผยบอกให้ผมกลับมาทบทวนให้ดี เพราะผมมีรายชื่อในการสอบชิงทุน ถ้าสอบติดที่บ้านก็ไม่ต้องเสียเงินส่งเรียนแล้ว”

ดวงตาเด็กชายเป็นประกายขึ้นมา แต่แล้วก็สลดลงเช่นเดิม หากเขาไม่ได้ทุน เขาก็ไม่อาจเห็นแก่ตัวไปเรียนหนังสือแล้ว ค่าเล่าเรียนไม่ใช่ถูก ๆ

“เสี่ยวจุนของเราต้องสอบติดแน่ ๆ มาไหนให้อาเหม่ยดูหน่อย” ไป๋จ้าวเหม่ยปลดตะกร้าที่หลังลง เธอหยิบแบบฝึกหัดที่ครูใหญ่เผยออกข้อสอบให้กับเด็กชาย

“ข้อนี้เป็นการเปรียบเทียบทศนิยมของบวก เสี่ยวจุนต้องเอาตัวเลขมาเรียงกันคนละบรรทัด ที่สำคัญจุดทศนิยมต้องตรงกัน แล้วก็มาดูตัวเลขโดดแต่ละหลักก่อน ไม่ต้องสนใจจุดทศนิยม และดูว่าจำนวนใดของตัวเลขโดดที่มากกว่า จุดทศนิยมก็ย่อมมากกว่าตามไปด้วย เช่นข้อนี้เห็นไหมจ๊ะ”

ไป๋จ้าวเหม่ยหยิบดินสอมาเขียนที่กระดาษทด เธอค่อย ๆ ชี้ไปทีละตัว สอนวิธีการคิดคำนวณแบบง่าย ๆ ให้กับเด็กชาย เจียงจุนจ้องมองดวงตาเบิกโพลง

“ผมขอลองทำดูหน่อยครับ” หญิงสาวยื่นดินสอให้อีกฝ่าย นั่งดูเขาเขียนโจทย์เลขขึ้นมา และหาค่าจุดทศนิยม อันไหนที่ไม่ได้เธอก็ค่อย ๆ อธิบายช้า ๆ ผ่านไปเพียงสามข้อเจียงจุนก็ทำได้อย่างไม่ติดขัดแล้ว

“อาเหม่ยวิธีของอาเหม่ยดีจังเลยครับ คิดง่ายด้วย อาสอนวิชาภาษาจีนกับสังคมให้ผมด้วยได้ไหมครับ เดี๋ยวผมเอาสมุดมาแป๊บเดียว” เจียงจุนวิ่งออกไปอย่างรวดเร็ว เพียงไม่นานก็กลับมาพร้อมกับสมุดภาษาจีน และสังคมจีน

“วันนี้อาจะสอนภาษาก่อน แต่วันพรุ่งนี้เสี่ยวจุนเอาหนังสือไปที่บ้านของอาได้ เดี๋ยวอาจะสอนให้รับรองการสอบคราวนี้รายชื่อเสี่ยวจุนจะต้องติดหนึ่งในห้าแน่ ๆ”

“จริงหรือครับ อาเหม่ยรับปากแล้วนะ”

“โอ๊ย! เสี่ยวจุนเด็กดีของแม่ อย่าไปรบกวนอาเหม่ยเขาเลย เขาออกจะยุ่ง” ความจริงสะใภ้หว่านไม่มั่นใจหรอกว่า สะใภ้อู๋จะมีความรู้ขนาดสอนหนังสือลูกชายเธอได้ ดูอย่างตัวเลขคำนวณนั้น เดี๋ยววันนี้เธอต้องแอบเอาไปให้ครูใหญ่เผยดูเสียก่อน ถ้าสอนอะไรผิด ๆ แล้วลูกเธอสอบไม่ติดจะทำยังไง เธอไม่เสี่ยงด้วยคนหรอก

“รบกวนหรือเปล่าครับ”

“ไม่รบกวนหรอกจ้ะ ซวนซวนของอาก็ต้องเรียนหนังสือเช่นกัน เจินเจินหนูไปเรียนด้วยกันได้นะ ไปพร้อมพี่ชายหนูเลย”

เสร็จเรื่องบ้านตระกูลเจียงแล้ว ไป๋จ้าวเหม่ยก็พาลูกเลี้ยงกลับมาที่บ้าน แหงนหน้าขึ้นมองบนท้องฟ้า แล้วก็ต้องรีบจัดการงานบ้านให้เสร็จ เดี๋ยวต้องทำกับข้าวอีก ล้างสมุนไพรอีก

“น้าไปทำกับข้าวเถอะ หนูกวาดบ้านเองค่ะ”

“เด็กดีของน้า ขอบใจหนูมากนะคะ” ไป๋จ้าวเหม่ยยื่นมือไปดึงแก้มเล็ก ๆ ที่เริ่มอวบอิ่มขึ้นมาบ้างแล้ว ทว่าอู๋ชิงซวนไม่เคยถูกจับแก้มแบบนี้ เธอทั้งเขินทั้งตกใจ จึงได้ปัดมือแม่เลี้ยงออก

“หนูไม่ใช่เด็กนะ”

“จ้า ๆ ซวนซวนของเราโตแล้ว” ทางบ้านตระกูลอู๋เต็มไปด้วยเสียงหัวเราะ

 ทว่าบ้านตระกูลเจียงกลับไม่ใช่ ย่าสามเห็นหลานสะใภ้แย่งสมุดแบบฝึกหัดของเจียงจุนได้ก็ปั่นรถจักรยานออกไปจากบ้าน ก็พลันโมโหด่ากราดขึ้นมา ดูก็รู้ว่าหลานสะใภ้ไม่ได้คิดจะทำเรื่องดี ๆ ไม่ช่วยไม่ว่า แต่หากมาขวางทางการศึกษาของเจียงจุน เช่นนั้นก็อย่ามากล่าวหาว่าย่าสามีอย่างเธอใจร้าย

“ทวดครับแม่เอาแบบฝึกหัดผมไปไหน”

“เด็กดีไม่ต้องกลัวเดี๋ยวทวดจัดการให้ อาหนี่ย์ลูกสะใภ้ที่หล่อนเลือกมา เลอะเลือนอย่างนี้ หากทำให้เสี่ยวจุนเสียเรื่องอย่ากลัวที่ฉันจะให้อาอู่หย่าขาด”

“แม่คะรออาหว่านกลับมาฉันจะจัดการหล่อนเองค่ะ”

**********