ตอนที่ 18 เหตุผลที่อ้วน

ตอนที่ 18 เหตุผลที่อ้วน

อู๋เหวยกลับมาถึงบ้านในเวลาเดิม ทว่าเมื่อเขาจอดรถที่ในบ้าน กลับไม่เห็นเงาร่างเล็ก ๆ ของลูกสาววิ่งเข้ามากอด หลายวันแล้วที่ซวนซวนไม่ได้กอดเขา รอต้อนรับเขากลับบ้าน หรือว่าเขาควรจะชินได้แล้ว แต่ก็ไม่ชินเสียที

“ซวนซวนพ่อกลับมาแล้ว” ครั้นเมื่อเดินเข้าไปถึง เขาก็ได้ยินเสียงท่องหนังสือของลูกสาว และเสียงละมุนที่คอยบอกเวลาที่ซวนซวนท่องผิด คำพูดของไป๋จ้าวเหม่ยไม่มีคำไหนที่จะด่า หรือตำหนิ มีแต่ค่อย ๆ บอกค่อย ๆ สอน

“ไป๋จ้าวเหม่ยรู้หนังสือตั้งแต่เมื่อไรกัน” ชายหนุ่มหยุดฟังอยู่พักใหญ่ ก็ได้ยินเสียงเรียกจากทางหน้าบ้าน เป็นหลิวชิงฮุยอีกแล้ว และคราวนี้หญิงสาวสองคนที่อยู่หลังบ้านก็ได้ยินเช่นกัน

“พ่อหนูมาแล้ว เอาไว้ท่องต่อกลางคืนก็ได้ ไปหาพ่อหนูเถอะ น้าล้างสมุนไพรอีกแป๊บเดียวเดี๋ยวจะตามออกไป”

“ได้ค่ะ” อู๋ชิงซวนวิ่งออกไปข้างนอก อู๋เหวยได้ยินเสียงฝีเท้า ก็ย่อตัวอ้าแขนออก

ร่างเล็กกระโจนเข้ามากอด พร้อมกับที่คนเป็นพ่ออุ้มขึ้นมา เหวี่ยงหมุนตัวไปมา เขากดจมูกลงจูบที่หน้าผากเล็ก สูดลมหายใจเข้า กลิ่นของลูก อ้อมกอดของลูก เป็นการเพิ่มพลังชีวิตให้เขาเป็นอย่างดี ไม่ว่าจะเหนื่อยแค่ไหน ไม่ว่าจะท้อเท่าไร แค่เพียงได้กอดเด็กคนนี้ ความเหนื่อยล้าก็พลันหายไป

“ซวนซวนไม่เจอหลายวัน หนูผอมลงไปอีกแล้ว ไม่ได้กินอาหารเหรอจ๊ะ โธ่เอ๊ยน่าสงสารจัง พี่เหวยคะ ฉันว่าพี่ต้องจัดการภรรยาพี่สักทีแล้ว วันก่อนฉันเอาขนมมาให้ซวนซวน ฉันเห็นสหายไป๋นั่งกินเนื้อสามชั้น ข้าวก็ไม่กิน ซวนซวนได้กินบะหมี่ ฉันต่อว่าออกไป เธอก็ด่าว่าฉันยุ่ง เฮ้อถ้าไม่เห็นว่าลูกสาวพี่ต้องอยู่กับเธอทุกวัน ฉันไม่ทนหรอกค่ะ กลัวแค่สหายไป๋จะตีเด็กน้อยอีก”

หลิวชิงฮุยเล่าเรื่องราวกับเป็นเรื่องใหญ่โต ยิ่งเล่าก็ยิ่งหยุดไม่ได้ สีหน้าของอู๋เหวยก็ยิ่งเขียวคล้ำมากยิ่งขึ้น

“กินเนื้อสามชั้น” หากจำไม่ผิดวันเงินเดือนออก อู๋เหวยซื้อมาสองชิ้น หรือว่ายัยอ้วนนั่นจะแอบกินคนเดียวหมดไปอีกแล้ว ช่างเป็นผีหมูอดอยากต่ำทรามจริง ๆ

“ใช่ค่ะพี่เหวย สหายไป๋กินเล่นเปล่า ๆ ด้วยค่ะ ปกติชาวบ้านอย่างพวกเรา มีเนื้อกินสักชิ้นก็ต้องรอเทศกาล ไหนเลยจะกินได้ทุกวัน บ้านพ่อฉันยังไม่กินแบบนี้”  หากจะถามว่าใครรวยที่สุดในหมู่บ้าน ก็ไม่พ้นผู้นำหมู่บ้านหลิวกัง และหากบ้านตระกูลหลิวยังกินเนื้อไม่ได้ บ้านอื่นก็อย่าพูดถึง ยกเว้นบ้านสกุลเจียงที่ทำอาชีพล่าสัตว์ขาย

“ไม่ใช่อย่างนั้นนะคะพี่ชิงฮุยเข้าใจผิดแล้ว น้าเหม่ยเขากำลังลดน้ำหนัก เขาเรียกว่าอะไรน้าขี้โต”

“ไม่ใช่ขี้โต เขาเรียกว่าคีโตต่างหาก” ไป๋จ้าวเหม่ยเดินออกมาได้ยิน หัวเข่าก็แทบจะทรุดลงกับพื้น ใครจะกินขี้โตกันล่ะยัยหนูน้อยเอ๊ย

“ใช่ๆ  นั่นแหละ แฮ่ ๆ หนูจำไม่ได้” อู๋ชิงซวนซบหน้าลงที่หัวไหล่ของคนเป็นพ่อ เธอโผล่หน้าออกมาแลบลิ้นอีกมือก็เกาท้ายทอยแก้เขิน

“เธอกินเนื้อสามชั้นติดมันเข้าไปจริง ๆ น่ะเหรอ” อู๋เหวยหันมาถามหน้าตึง แต่เดี๋ยวก่อนเขาจะดึงหน้าให้ใครดู มาชักสีหน้าใส่ เธอก็ไม่กลัวหรอกนะ

“ใช่ฉันกินคีโต และทำไอเอฟเพื่อลดน้ำหนัก” ครั้นได้ยินคำตอบหน้าตาเฉยของไป๋จ้าวเหม่ย อู๋เหวยก็สูดลมหายใจเข้าอย่างเต็มแรง ตั้งแต่เกิดมาเขายังไม่เคยเห็นใครลดน้ำหนักด้วยการกินหมูเลย

“กินหมูติดมันเพื่อลดน้ำหนัก ไป๋จ้าวเหม่ยเธอคิดจะหลอกซวนซวนก็แล้วไปเถอะ ยังไงคนหน้าด้านอย่างเธอ ก็ถนัดการหลอกเด็กอยู่แล้ว แต่เธอยังคิดจะมาหลอกฉัน บ้านตระกูลไป๋สอนเธอมาเหรอ กินมันเพื่อลดน้ำหนัก ปัญญาอ่อน! เนื้อที่ฉันซื้อมา ฉันต้องการให้เธอทำอาหารให้ลูก ไม่ใช่ให้ผีหมูอดอยากอย่างเธอกิน”

“พี่เหวยใจเย็น ๆ ค่ะ อย่าไปถือสาเธอเลย คนอ้วนก็มักจะกินเยอะแบบนี้ นี่ถ้าไม่รู้ว่าเธอแอบกินเนื้อที่พี่ซื้อไว้ ฉันก็สงสัยนะว่าทำไมเธอถึงอ้วน แต่เห็นแบบนี้แล้ว เฮ้อ...มิน่าซวนซวนของเราถึงได้ผอมจนเห็นกระดูก”

“จะกินเยอะกินน้อย ฉันก็ไม่ได้ไปกินบนหัวเธอ แล้วรู้อะไรไหม นอกจากกินหมูติดมันแล้ว ฉันยังกินอะไรอีกถึงทำให้อ้วนขนาดนี้”

“เธอกินอะไรอีกล่ะสหายไป๋” หลิวชิงฮุยรีบถามออกมา เพราะอยากให้อีกฝ่าย เอ่ยคำพูดเห็นแก่ตัวต่อหน้าอู๋เหวยอีก พี่เหวยจะได้หมดใจหย่าขาดจากเธอสักที สารเลวขนาดนี้ไม่เข้าใจเลยทำไมพี่เหวยไม่หย่า

“ฉันกินพ่อ! เธอเข้าไปยังไงล่ะ นี่เดี๋ยวถ้าไม่อิ่มฉันจะกินแม่! เธอเข้าไปด้วย บางทีอาจจะไปกินญาติพี่น้อง ปู่ย่าตายายเธอให้หมด อย่าเก็บไว้เลยพวกขี้เสือกอะ กิน ๆ มันให้หมดเถอะ”

“ไป๋จ้าวเหม่ย! พี่เหวยคะฉันไม่ยอมนะคะ พี่ต้องจัดการเธอให้ฉัน หยาบคายเกินไปแล้ว ฉันไม่ได้เสือกนะคะพี่เหวย ที่ฉันทำไปเพราะเป็นห่วงลูกสาวพี่”

“อุ๊ย...ขอโทษทีนะ เธอเป็นห่วงในฐานะอะไร เธอน่ะห่วงไม่ได้ แต่ฉันห่วงได้ ฉันเป็นแม่เลี้ยงแต่เธอเป็นอะไร” ความจริงไป๋จ้าวเหม่ยก็โมโหอู๋เหวยด้วยเช่นกัน แต่เธอด่าเขาไม่ถนัดปาก เพราะเธอเอาหมูที่เขาซื้อมากิน ใช้เงินที่เขาให้ไว้มาซื้ออีก รอให้ขายสมุนไพรได้ก่อนเถอะ แม่จะด่ากราดให้หมด แต่ตอนนี้ด่านังดอกบัวขาวก่อนเลย

บอกตรง ๆ อู๋เหวยก็ขยาดฝีปากของไป๋จ้าวเหม่ยเหมือนกัน ดีไม่ดีถ้าด่าเธอมาก ๆ เธอวิ่งไปนอนกลิ้งหน้าบ้านย่าสามอีก เขาไม่ต้องถูกอบรมยกใหญ่เหรอ และอีกอย่างต่อให้เขาและไป๋จ้าวเหม่ยจะทะเลาะกัน ก็ควรปิดประตูทะเลาะกันในบ้าน อย่าให้คนอื่นมาวุ่นวายด้วยเป็นดีที่สุด

“เดี๋ยวผมจะคุยกับอาเหม่ยเอง ชิงฮุยมาเติมลมยางรถใช่ไหม มาสิเดี๋ยวผมเติมให้”

“เติมลมรถ โอ๊ย! หล่อนขี่รถบนดวงจันทร์หรือยังไง ถึงได้ล้อแบนบ่อย ๆ เดือนหนึ่งมาเติมลมไปแล้วยี่สิบห้าวัน ฉันว่าหล่อนให้ผู้นำหลิวไปซื้อสูบลมมาไว้ไม่ดีกว่าเหรอ นี่ขนาดฉันอ้วนแบบนี้ยังไม่ขี่รถล้อแบนเลย นี่สหายหลิวหล่อนปล่อยลมออกเองหรือเปล่าเถอะ”

“ไป๋จ้าวเหม่ย! พี่เหวยคะ”

“เอาละ ๆ อย่าสนใจเลย มา ๆ ผมเติมลมให้” อู๋เหวยส่งลูกสาวให้กับไป๋จ้าวเหม่ย และเดินไปที่เพิงร้านซ่อมรถ หลิวชิงฮุยถลึงตาใส่หญิงสาว จากนั้นก็รีบตามชายหนุ่มไป

ไป๋จ้าวเหม่ยยักไหล่ไม่สนใจ เธออุ้มเด็กน้อยไปที่ประตูรั้ว เปิดออกให้สุด แขวนป้ายเปิดร้านเอาไว้ แน่นอนว่านอกจากตัวหนังสือที่ชาวบ้านส่วนใหญ่อ่านไม่ออกแล้ว ยังมีเครื่องหมายขีดผิด ขีดถูกเอาไว้ด้วย คราวนี้อ่านไม่ออก ก็เข้าใจตรงกัน

“น้าเหม่ยคะ น้าจะกินคนไม่ได้นะ” อู๋ชิงซวนฉวยโอกาสตอนที่ทั้งคู่เดินออกมาที่ประตู กระซิบเตือนแม่เลี้ยงสักคำ

“หืม...กินคน”

“ก็ใช่ไงคะ มันผิดกฎหมายค่ะ น้ากินคีโตเนื้อหมูต่อไปเถอะ อย่าคีโตเนื้อคนเลย นายตำรวจจับแน่ ๆ”

“น้าไปกินเนื้อคนตั้งแต่เมื่อไรกันหืม”

“อ้าวก็ลุงผู้นำหลิว กับป้าสะใภ้หลิวยังไงล่ะคะ ไหนจะคนตระกูลหลิวที่น้าบอกว่าจะไปกิน” อู๋ชิงซวนมองซ้ายมองขวา ขยับริมฝีปากเข้าไปชิดใบหูของหญิงสาว พลางกดเสียงให้เบาลงไปอีก

“อีกอย่างนะคะ ลุงหลิวหัวล้าน หนูได้ยินป้าสะใภ้หลิวชอบด่าว่าเหม็นเขียว ท้องใหญ่ ๆ นั่นมีแต่อึ อี๋สกปรกอย่ากินเลยค่ะ”

“ฮ่า ๆ ๆ โอ๊ยซวนซวนทำไมหนูน่ารักขนาดนี้ โอ๊ย ๆ น้าปวดท้อง” ไป๋จ้าวเหม่ยกดริมฝีปากตนเองลงที่แก้มเล็ก ๆ อย่างมันเขี้ยว ให้ตายเด็กคนนี้มันซื่อจนน่ารัก เธอหลงรักไม่ไหวแล้ว

“เดี๋ยวน้าขายสมุนไพรได้ จะซื้อผ้ามาตัดชุดให้หนูอีก คราวนี้เอาชุดนอน ชุดใส่เล่นด้วยหลาย ๆ ชุดเลย”

*************