ตอนที่ 24 ออกตามหา

ตอนที่ 24 ออกตามหา

กว่าจะปลอบให้เด็กน้อยหยุดร้องไห้ ร่างอวบ ๆ ของเธอก็หนาวสั่น เธอรีบล้วงเข้าไปในตะกร้าสมุนไพร หยิบกลักไม้ขีดออกมา รวบเศษกิ่งไม้ใบไม้แห้ง ๆ ที่ถูกลมปลิวพัดมากระจุกอยู่ในถ้ำ และจุดไฟให้ความอบอุ่น

“ซวนซวนหนูใส่เสื้อทับด้วยหรือเปล่าจ๊ะ”

“ใส่ค่ะ”

“ดีเลย ตอนนี้หนูถอดเสื้อผ้าออกมาก่อน เหลือเพียงแค่กางเกงชั้นในและเสื้อกล้ามก็พอ เอาออกมาอังไฟให้แห้งก่อน” อู๋ชิงซวนรีบถอดชุดออกมา รวมทั้งถุงเท้ารองเท้าทั้งหมด กางเกงในของเด็กน้อยเป็นทรงสามเหลี่ยม ที่แม่เลี้ยงตัดเย็บให้ และเสื้อกล้ามก็เป็นเสื้อที่ปิดถึงแค่เหนือสะดือ แต่เพราะที่นี่มีเพียงเธอสองคน เด็กหญิงจึงไม่อาย

“รอน้าอยู่ตรงนี้แป๊บเดียว น้าจะไปเอากิ่งไม้ ถึงจะเปียกแต่ก็ดีกว่าไม่มีเลย” กำลังจะก้าวขาออกไป ทว่ามือเล็กก็ดึงเอาไว้ก่อน

“น้าไปตรงนี้เอง หนูนั่งมองออกไปก็เห็น”

“ไม่ใช่น้า” เด็กหญิงทำปากยู่ราวกับเป็ดตัวน้อยแสนงอนอย่างนั้น ไป๋จ้าวเหม่ยหลุดขำออกมา พลางยื่นมือไปบีบปากแหลม ๆ นั่น

“เอาละ ๆ แม่ผิดไปแล้ว ต้องโทษที่แม่สมองไม่ดี ทำให้ลืมเสียได้ ซวนซวนน้อยไม่โกรธแม่นะคะลูก”

“ไม่โกรธค่ะ แม่รีบไปรีบมานะคะ หนูนั่งผิงไฟตรงนี้ แต่แม่ถอดเสื้อคลุมออกมาตากไฟก่อนดีไหมคะ”

“อุ๊ยแม่ลืมน่ะ ดีนะที่มีซวนซวนคอยเตือน ขอบคุณนะคะลูกสาวคนสวย”

“อิอิ ต่อไปนี้หนูจะคอยเตือนแม่เอง”  ไป๋จ้าวเหม่ยถอดเสื้อพาดเอาไว้กับกำแพงหินข้างกองไฟ จากนั้นก็รีบวิ่งผ่าฝนออกไปเก็บกิ่งไม้ที่อยู่กับพื้น ได้มาแล้วก็ลากมาตั้งไว้ข้างกองไฟ ดีที่กิ่งไม้พวกนี้เป็นกิ่งไม้แห้ง แต่กระนั้นตากฝนก็เปียกชุ่มไปหมดแล้วเช่นกัน

สายฝนยังคงตกมาอย่างไม่ลืมหูลืมตา ท้องฟ้าก็มืดสนิท คิดว่าป่านนี้คงเข้าสู่ช่วงกลางคืนแล้วกระมัง เด็กน้อยในอ้อมกอดนอนหลับไปแล้ว ดีที่ก่อนจะขึ้นเขาเด็กน้อยเอากล่องข้าวที่เธอห่อให้ไปกินบ้านย่าสามขึ้นมาด้วย เธอจึงให้ซวนซวนกินข้าวไปก่อน ส่วนตนเองก็ทนหิวได้ไม่เป็นอะไร

ไป๋จ้าวเหม่ยคอยเติมไม้ฟืนที่ผิงจนชื้นเข้ากองไฟ ไม้ชื้นถูกไฟย่อมเกิดควัน แต่ดีที่ถ้ำนี้เปิดโล่งข้างหน้า จึงทำให้อากาศถ่ายเท ไม่อย่างนั้นก็ไม่อาจจุดไฟรมควันให้ตนเองตายได้

“ซวนซวน อาเหม่ย” ไป๋จ้าวเหม่ยขยับตัวขึ้น เสียงร้องดังแข่งกับเสียงฝน แต่กระนั้นเธอก็จำได้ว่าเป็นเสียงของอู๋เหวย

“อู๋เหวยฉันอยู่นี่” เธอตะโกนตอบไปเสียงดัง พร้อมกับหยิบไม้ฟืนขึ้นมาโบกไปมา

อู๋เหวยเห็นแสงไฟ ก็รีบวิ่งเข้ามาหา ครั้นมาถึงก็ถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก ทว่าความหวาดกลัวก็ทำให้เขาอ้าปากด่าหญิงสาวทันที

“ไป๋จ้าวเหม่ย! เธอปัญญาอ่อนหรือเปล่า จะขึ้นเขาทำไมไม่มาคนเดียว พาลูกฉันมาด้วยทำไม ถ้าซวนซวนเป็นอะไรไป ฉันไม่ปล่อยเธอเอาไว้แน่”

“แล้วตอนนี้ซวนซวนเป็นอะไรหรือเปล่าล่ะ อู๋เหวยอันดับแรกที่นายควรทำ คือการมากอดลูกสาว ไม่ใช่มายืนด่าฉันฉอด ๆ แบบนี้” อู๋เหวยถูกด่ากลับก็พลันได้สติ เขารีบผลักหญิงสาวออก และเดินไปคุกเข่าที่พื้น

“ซวนซวนหนูเป็นอย่างไรบ้างลูก เจ็บตรงไหนหรือเปล่า” อู๋เหวยมองไปที่หัวเข่าของลูกสาว ครั้นเห็นว่าหัวเข่าเด็กน้อยมีรอยแตกก็โมโหขึ้นมาอีกครั้ง

“นังอ้วนเธอวางแผนจะเอาซวนซวนมาทิ้งในป่าใช่ไหม รอยแผลนี่เธอเป็นคนทำใช่ไหม เธอนี่มันชั่วกว่าที่ฉันคิดเสียอีก เสียแรงที่ฉันคิดว่าเธอดีขึ้นมาแล้ว”

ใช่เขาคงบ้าไปแล้วกระมังที่คิดว่าผู้หญิงคนนี้ไม่ใช่คนเดิม แต่ที่ไหนได้เธอยังเป็นคนเดิม เป็นวิญญาณชั่วสารเลวตัวเดิม

“พ่อคะไม่ใช่นะคะ อย่าว่าแม่ค่ะ”

“แม่?” อู๋เหวยยกมือขึ้นมาตบที่หูตนเอง หรือว่าเขากลัวจนหูฝาดไปแล้ว ซวนซวนเรียกผู้หญิงชั่วคนนี้ว่าแม่เลยเหรอ เขามองมือเล็กที่กำเสื้อเขาเอาไว้ พลางส่ายหน้าไปมา

“ใช่ค่ะแม่ไป๋จ้าวเหม่ย ไม่ได้ทำร้ายหนู และแม่ก็ไม่ได้ให้หนูมาด้วย แต่หนูตามมาเองค่ะ แม่เห็นว่าหนูอยากเก็บพุทราจีนไปขาย จึงได้ยอมให้มาด้วย แล้วแผลนี่ก็เป็นหนูที่วิ่งล้มเอง ไม่ใช่ความผิดแม่นะคะ”

สีหน้าของอู๋เหวยพลันเปลี่ยนไปมา เขาหันไปมองไป๋จ้าวเหม่ยที่ยืนอยู่หน้าถ้ำ แสงไฟกระทบใบหน้าด้านซ้าย เป็นเงาสีดำเลือนรางหลอมรวมเข้ากับสีหน้าเย็นชาของไป๋จ้าวเหม่ย อู๋เหวยพลันขนลุกชัน

“เอ่อ...พ่อเข้าใจผิดเหรอนี่ อ่า...ซวนซวนไม่เป็นอะไรก็ดีแล้ว พ่อตกใจแทบแย่ แล้วนี่เจ็บไหมคะ มาค่ะพ่อเป่าให้ เพี้ยง!”

“เฮอะ!” ไป๋จ้าวเหม่ยแค่นเสียงออกมาหนึ่งคำ ก่อนจะหันหลังมองตรงผ่านความมืดออกไปข้างหน้า ความดีใจที่ได้ยินเสียงชายหนุ่มพลันดับมอด เธอลืมไปได้อย่างไร ไอ้คนปากสุนัข จะมีงาช้างงอกออกมาได้อย่างไร หนาวจนบ้าไปแล้วกระมัง

“พ่อต้องขอโทษแม่นะคะ ทำผิดก็ต้องยอมรับผิด แม่โกรธแล้วเห็นไหม” อู๋เหวยเม้มปากเหลือบมองไปยังหญิงสาวที่หันหลังให้ตนเอง

 เส้นผมของเธอแห้งแล้ว แต่ก็ฟูฟ่อง ทั้งยังมีเศษดินเศษใบไม้ติดเต็มไปหมด ใบหน้าก็เต็มไปด้วยเขม่าดำ ทว่าลูกสาวเขากลับขาวสะอาดเช่นเดิม ดูก็รู้ว่าได้รับการดูแลเป็นอย่างดี และใช่ก่อนหน้านี้เขาไม่เห็น!

“พ่อคะ”

“ไม่เป็นไรค่ะซวนซวน บังคับให้คนที่ไม่เต็มใจทำ ก็เหมือนบังคับวัวให้เคี้ยวหญ้า ไม่มีประโยชน์” วัวบางตัวได้ยินก็สะดุ้งขึ้น แต่เจ้าหนูน้อยก็ดึงมือตนเองออก พลางกอดอกทำหน้าเข้ม ตกลงลูกสาวเขาแปรพักตร์แล้วใช่ไหม

อู๋เหวยยอมรับว่าตนเองผิด เขาไม่ควรด่วนตัดสินเธอ แต่กระนั้นก็เขินอายเหลือเกิน ทำไมตอนด่ามันสนุกปากยิ่ง แต่ตอนจะขอโทษกลับกระอักกระอ่วนยิ่งกว่า

ไป๋จ้าวเหม่ยมองเห็นอู๋เหวยหมุนตัวมาจากทางหางตา เธอไม่รอให้เขาได้เอ่ยอะไรออกมา เพราะยังไงเธอก็ถูกด่าไปแล้ว จะมาขอโทษมันก็ไม่ได้ทำให้เธอหายโกรธหรอก

“นายเอาร่มมาหรือเปล่า บนเขาอากาศเย็นเราควรรีบลงเขาก่อนที่ซวนซวนจะป่วย”

“เอาร่มมา และเอาเสื้อฟางกันฝนมาฝากเธอด้วย แต่ตอนนี้ทางลงเขาลื่นมาก ฉันเองก็เกือบจะขึ้นมาไม่ไหว เธอกับลูกหิวหรือยัง นี่กินอะไรก่อน ดีนะที่โรงอาหารวันนี้ขายไม่ดี เหล่าซานจึงให้อาหารกลับมามากหน่อย เธอกับลูกกินก่อนฉันคิดว่าพวกเธอคงจะหิว จึงได้ถือมาด้วย”

 อู๋เหวยปลดกระเป๋าสานด้านหลังลงมา หยิบกระบอกน้ำและกล่องอาหารมาเรียงไว้ที่พื้น เอาผ้าจับกล่องไปตั้งไว้ที่กองไฟอุ่นจนน้ำแกงมีกลิ่นหอมโชยออกมา จากนั้นก็ใช้ตะเกียบคีบแผ่นแป้ง ไปย่างอุ่นให้มีความร้อน ก่อนจะกระตือรือร้นเรียกไป๋จ้าวเหม่ยมากินอาหาร

“อาเหม่ยฉันรู้ว่าเธอทำไอเอฟ ไออะไรนั่น แต่ว่าวันนี้งดสักวันเถอะ ดูท่าคืนนี้เราจะต้องอยู่ที่นี่จนกว่าฝนจะหยุดตก ตอนกลางคืนอากาศหนาวอย่างที่เธอบอกจริง ๆ ดังนั้นก็ควรกินให้อิ่มเอาไว้ก่อน”

 ใบหน้าหล่อเหลายิ้มออกมา พลางยื่นแผ่นแป้งไปตรงหน้า ไป๋จ้าวเหม่ยก็เริ่มหิวแล้วเหมือนกัน เธอไม่ได้กินอะไรทั้งวันจะไม่หิวได้อย่างไร

อู๋เหวยเห็นหญิงสาวรับแผ่นแป้งไป ก็ดีใจเป็นอย่างมาก ถือว่าเขาขอโทษเธอผ่านการกระทำก็แล้วกันนะ

“ซวนซวนกินเยอะ ๆ นะ ดื่มน้ำแกงไก่นี่ก่อนเร็วเข้า ผัดมะเขือเทศใส่ไข่ที่หนูชอบ มีขาหมูด้วย”

“ขาหมูให้แม่กินค่ะ แม่ต้องกินเนื้อเยอะ ๆ กินแป้งน้อย ๆ”

“วันนี้แม่ไม่กินขาหมูแล้วค่ะ วันนี้แม่อยากกินแป้ง ซวนซวนกินขาหมูเร็วเข้า ร่างกายจะได้อบอุ่น”

“ใช่ ๆ ซวนซวนกินไปเถอะ เดี๋ยวให้แม่เขากินน่องไก่ก็แล้วกัน” ความจริงอาหารที่อู๋เหวยเอามาไม่ได้มีมากมาย เนื้อก็มีเพียงอย่างละหนึ่งถึงสองชิ้นเท่านั้น แต่เวลาหิวแบบนี้ แย่งกันกินแบบนี้ มันกลับอร่อยจนแทบหยุดไม่ได้

“ถึงจะไม่อร่อยเท่าแม่ทำ แต่อาหารมื้อนี้ก็ทำให้แสงออกปากได้เหมือนกัน”

“ฮ่า ๆ ใช่ ๆ แสงออกมาเลยทีเดียว”

“พ่อก็แสงออกปากด้วย”  อาหารทั้งหมดถูกสามพ่อแม่ลูกกวาดลงท้องไปจนเกลี้ยง อู๋เหวยถอดเสื้อกันหนาวตัวหนาของตนเองออกคลุมตัวลูกสาว

“ผมจะออกไปหาเศษไม้มาเพิ่มอีก”

“ไม่ต้องหรอกแค่นี้ก็น่าจะพอแล้ว” อู๋ชิงซวนกินอิ่ม ได้ใส่เสื้อหนา ๆ ร่างกายทั้งอุ่น ทั้งง่วง ไม่นานก็หลับลงไปในอ้อมกอดของไป๋จ้าวเหม่ยอีกครั้ง

“เธอขยับมาตรงนี้สิ เข้ามาอยู่ด้านในลมไม่พัดเข้ามา อุ่นกว่าตรงนั้น”

“อื้มก็ดี” ไป๋จ้าวเหม่ยขยับเข้ามานั่งพิงผนังหิน กอดเด็กน้อยหลับตาลงไป

เสียงกิ่งไม้ชื้นถูกเผาไหม้ดังเปรี๊ยะ ๆ ด้านนอกฝนยังคงตกลงมาไม่หยุด ทว่าก็เบากว่าตอนแรกบ้างแล้ว สายลมบนเขาพัดโชยเข้ามาจนเส้นผมชายหนุ่มปลิวไสว เขาหัวสั่นขึ้นมาอย่างห้ามไม่อยู่

“นายเข้ามานั่งเบียด ๆ กันตรงนี้เถอะ ตรงนั้นลมมันพัดโดน นายจะไม่หนาวหรือไง”

“เธออยากให้ฉันนั่งใกล้ ๆ เหรอ” ดวงตาอู๋เหวยกระจ่างใส ไป๋จ้าวเหม่ยนิ่วหน้าลง

“อย่าเข้าใจผิดล่ะ ฉันไม่ได้อยากจะอ่อยนายเหมือนที่นายคิดหรอกนะ ฉันก็แค่ไม่อยากให้นายหนาวตายตรงนี้”

“อ้อ...อย่างนี้นี่เอง” อู๋เหวยยกยิ้มโง่งมออกมา เขาขยับไปนั่งข้าง ๆ หญิงสาว ความอบอุ่นสายหนึ่งพลันวูบเข้ามา

หัวไหล่ของทั้งคู่เสียดสีกันเบา ๆ ทว่าต่างก็ไม่ได้พูดคุยกันแม้แต่คำเดียว นั่งฟังเสียงของสายฝนที่ตกลงมานอกถ้ำ เพียงไม่นานก็ได้ยินเสียงลมหายใจเข้าออกอย่างสม่ำเสมอ และเสียงกรนเบา ๆ ของหญิงสาวข้าง ๆ

อู๋เหวยรั้งศีรษะของเธออิงที่หัวไหล่ของเขา ครั้นเห็นเธอไม่มีทีท่าจะตื่นขึ้นมา ก็ยกยิ้มขึ้นจาง ๆ จนแทบจะมองไม่เห็น เขาเบนสายตาไปมองด้านนอก ในใจพลันคิดไปว่า ตอนนี้มันช่างดีเหลือเกิน หัวใจเขาสงบเหลือเกิน มีความอบอุ่นเหมือนดังครอบครัวคนอื่นบ้างแล้ว

‘ชิงเหยา หากเป็นเธอ เธอจะดูแลซวนซวนได้ดีเหมือนกับจ้าวเหม่ยหรือเปล่านะ’