ตอนที่ 25 สงสัย

ตอนที่ 25 สงสัย

ไป๋จ้าวเหม่ยพลาดไปแล้ว เธอพลาดอย่างไม่น่าให้อภัย ลืมไปได้อย่างไรว่าเริ่มเข้าสู่ฤดูฝนแล้ว เธอมองท้องฟ้าที่สายฝนโปรยปรายลงมาอย่างไม่ขาดสาย

“เธอจะให้ฉันเอาสมุนไพรไปขายให้หรือเปล่า แต่เอาไปแบบไม่ตากแห้งมันจะขายได้ไหม ถ้าขายไม่ได้ก็ไม่เป็นไร เราเก็บเอาไว้ก่อน อบกับไฟก็แห้งเหมือนกันไม่ใช่เหรอ”

“แบบสดมันก็ขายได้ ฉันไม่แน่ใจว่าราคามันจะดีเหมือนแห้งหรือเปล่าน่ะสิ” บอกตรง ๆ เรื่องราคาของ หรือค่าเงินในยุคนี้เธอไม่ค่อยรู้เลยด้วยซ้ำ ดูอย่างที่ว่าทุกอย่างในยุคนี้ ราคาถูก เต้าหู้ก้อนหนึ่งแค่หนึ่งเหมาเท่านั้น ผ้าสวย ๆ หนึ่งพับแค่หนึ่งหยวน แต่!...มันกลับแพงยิ่งกว่าในยุคของเธอเสียอีก อาจเพราะค่าเงินมันไม่เท่ากันกระมัง

“จะดีไม่ดียังไงก็ต้องขายไม่ใช่เหรอ เอาไว้หมดหน้าฝน ฉันจะขึ้นไปเก็บสมุนไพรพวกนี้ให้เธอเอง ถึงตอนนั้นเธอก็จะได้เงินเท่าเดิมแล้ว”

ไป๋จ้าวเหม่ยพยักหน้าแกน ๆ ยังไงก็ต้องทำตามที่อู๋เหวยบอกนั่นแหละ เพราะนี่ก็สองวันแล้ว หากไม่รีบขายสมุนไพรของเธอก็คงจะเหี่ยวหมดราคาแน่ ๆ เห็ดหลินจือเธอสามารถเก็บเอาไว้ขายทีหลังได้ แต่โสมคนกับโสมซานซีและสมุนไพรอื่น ๆ คงต้องขายออกไป รวมทั้งพุทราแห้งด้วย

ในขณะที่ทั้งสองคนต่างก็เงียบและมองดูสายฝนนอกบ้านอยู่นั้น เจียงจุนก็ถือแบบฝึกหัดเดินออกมา พร้อมทั้งยื่นสมุดไปตรงหน้า สีหน้าก็ดูเหมือนไม่มั่นใจ ไป๋จ้าวเหม่ยรับมาถือเอาไว้

“อาเหม่ยครับผมทำแบบทดสอบเสร็จแล้วครับ”

“เสร็จแล้วเหรอ มีข้อที่ไม่เข้าใจใช่ไหม ไหนมาดูสิ”

“มีจริง ๆ ครับอาเหม่ย ข้อนี้ครับ ผมไม่เข้าใจระหว่างสมการตัวเลขอันนี้ครับ แล้วก็มีการปกครองท้องถิ่นอีกด้วย”

“ได้ถ้าอย่างนั้นอาจะอธิบายเรื่องสมการก่อน ตามอามา” เจียงจุนเดินตามไป๋จ้าวเหม่ยเข้าไปในห้องโถง โดยมีสายตาของอู๋เหวยมองตาม ทั้งสองไปนั่งยังโต๊ะ ที่ไป๋จ้าวเหม่ยจ้างให้เหล่าเถียนช่างไม้ทำขึ้นมาใหม่ เป็นโต๊ะที่เรียกว่าโต๊ะนักเรียน

ถึงแม้บ้านเขาจะหลังไม่ใหญ่ ทว่าก็เป็นระเบียบเรียบร้อย ซึ่งต่างจากเมื่อก่อนเป็นอย่างมาก ไป๋จ้าวเหม่ยคนนี้ ไม่ใช่ไป๋จ้าวเหม่ยคนเดิมแน่ ๆ พลันเมื่อความคิดนี้เกิดขึ้นมา ตัวเขาก็ชาไปทั้งตัว ขายาวก้าวไปที่กองหนังสือของตนเอง

เขารีบเปิดหาภาษาต่างประเทศ คำว่าอีพีหรือ Episode อะไรนั่น มันไม่ได้มีในหนังสือพวกนี้ วันนั้นเมื่อหลายเดือนก่อนเขาจงใจแก้ต่างให้เธอ และเธอก็ไหลตามน้ำ ทว่าในใจลึก ๆ ก็คิดว่าตนเอง อ่านข้าม คำนี้อาจจะมีอยู่จริง ทว่าความจริงก็ตีแสกหน้าเขาเต็ม ๆ Episode ไม่มีอยู่ในหนังสือ เขาเองยังไม่เข้าใจความหมาย แต่ไป๋จ้าวเหม่ยรู้ได้อย่างไร

“แม่คะหนูทำใบงานเสร็จแล้วค่ะ”

“อาเหม่ยหนูก็เสร็จแล้วเหมือนกันค่ะ”

“เก่งมาก เด็ก ๆ เอามาวางไว้ตรงนี้ เดี๋ยวอธิบายระบบการปกครองให้พี่เสี่ยวจุนเสร็จแล้วจะมาตรวจให้ ตอนนี้ทั้งคู่ไปเอาการ์ดคำศัพท์ออกมาเล่นก่อนค่ะ”

“ได้ค่ะ” ทั้งสองเดินออกไปนั่งตรงหน้าบ้าน ไป๋จ้าวเหม่ยก็นั่งอธิบายหลักการปกครองให้เจียงจุนฟัง

อู๋เหวยได้ฟังแล้วก็ต้องตกใจเป็นอย่างมาก ผู้หญิงคนหนึ่งจะรู้เรื่องการปกครองของสาธารณรัฐประชาชนจีนได้อย่างถ่องแท้ ทั้งยังมีข้อคิดเห็นที่ไม่เหมือนกับคนอื่น ๆ อีกด้วย แน่นอนว่าความคิดเห็นของไป๋จ้าวเหม่ยเป็นความคิดเห็นของ ประชาชนที่อยู่ในยุคปัจจุบัน ดังนั้นความรู้กระจ่างจึงต่างกัน

“ซวนซวนจับได้การ์ดอะไรน่ะ ผิงกั่ว[1]เหรอ” เจียงเจินเจินหันด้านรูปภาพออกไปตรงหน้าของอู๋ชิงซวน

“ใช่แล้ว ผิงกั่ว มาฉันจะสะกดคำแล้วนะ”

“ A P P L E แอปเปิล แปลว่า ผิงกั่ว ถูกต้องไหมพี่เจินเจิน”

“ถูกต้องแล้ว ตาฉันจับการ์ดบ้างนะ”  เห็นว่าอู๋ชิงซวนท่องครั้งเดียวผ่าน เจียงเจินเจินก็อยากจับบ้าง  ครั้นพอหลับตาจับได้ก็ยื่นให้น้องสาวลูกพี่ลูกน้อง

“ผูเถา[2] เอาละฉันขอนึกดูก่อน G R เอ๋แล้วก็อะไรอีกนะ”

“นึกดูดี ๆ สิพี่เจินเจิน หรือให้ฉันใบ้ให้ไหม”

“ไม่ต้อง ๆ ฉันขอนึกก่อน” เจียงเจินเจินยกนิ้วขึ้นเคาะหน้าผากตนเอง ริมฝีปากท่องขมุบขมิบ

อู๋ชิงซวนหัวเราะคิกคัก ตามองคำเฉลยที่อยู่ด้านหลังแผ่นป้าย พลางอ้าปากพะงาบ ๆ คล้ายจะบอกคล้ายจะไม่บอกอยู่อย่างนั้น

“ฉันรู้แล้ว G R A P E  เกรฟ ผูเถา”

“ว้าวพี่เจินเจินเก่งมาก ๆ”

อู๋เหวยยืนแอบดูอยู่นานแล้ว นอกจากเขาจะตกใจกับเจียงจุนแล้ว ยังต้องมาตกใจกับสองสาวนี่อีก ทั้งหมดนี่เป็นฝีมือของไป๋จ้าวเหม่ย เธอมีความรู้ขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อไร หัวใจชายหนุ่มเต้นแรงจนแทบจะหลุดออกมาจากอก เขาสลัดความคิดเดินเข้าไปหาเด็กหญิงทั้งสอง ต้องสืบให้รู้ชัดเสียก่อน แล้วค่อยตัดสิน

“เด็ก ๆ กำลังเล่นอะไรกัน น่าสนุกจังเลย ให้พ่อเล่นด้วยได้ไหมครับ”

“ได้ค่ะพ่อ กติกาง่าย ๆ พ่อหลับตาแล้วหยิบการ์ดมาหนึ่งใบ ยื่นให้หนู แล้วหนูจะหันด้านที่เป็นรูปภาพให้พ่อดู ส่วนคำเฉลยจะอยู่ด้านหลังค่ะ”

“ใช่แล้วอาอู๋ ตอนนี้หนูกับซวนซวนกำลังเล่นทายคำศัพท์ผลไม้ อาเหม่ยยังมีคำศัพท์สิ่งของ คำศัพท์สี และตัวเลขด้วยค่ะ”

“โอ้ว...แล้วเด็ก ๆ ท่องคำศัพท์ได้เยอะหรือยังครับ”

“หนูท่องได้เยอะแล้วค่ะ เพราะว่าหนูเรียนกับแม่มากกว่าพี่เจินเจิน” อู๋ชิงซวนเชิดหน้าอวด ใครใช้ให้เธอมีแม่ที่เก่งกาจขนาดนี้เล่า พี่เจินเจินไม่ได้มีแม่เก่ง ๆ เหมือนเธอก็แย่หน่อย

อู๋เหวยนั่งเล่นกับเด็ก ๆ อีกครู่ใหญ่ ก็ได้ยินเสียงไป๋จ้าวเหม่ยเรียกเด็ก ๆ ให้กลับเข้าไปในห้องแล้ว ชายหนุ่มยังนั่งอยู่ที่เดิม ทว่าหันตัวไปทางในห้อง เหม่อมองคนทั้งสี่เงียบ ๆ

“วันนี้เจินเจินกับซวนซวน ทำแบบฝึกหัดถูกทั้งคู่เลย เพราะฉะนั้นคะแนนทั้งคู่เสมอกัน ครูจะแจกขนมเท่ากัน และวันพรุ่งนี้พวกเราจะมาเรียนบทใหม่ ศิลปะและวัฒนธรรม” ไป๋จ้าวเหม่ยเดินกลับเข้าไปในห้อง เธอหยิบลูกอมกระต่ายขาวออกมาหนึ่งกำมือ จากนั้นก็แจกให้เด็กทั้งสามเท่า ๆ กัน

“เอาละวันนี้เรียนแค่นี้พอ เด็ก ๆ รอให้ฝนหยุดก่อนแล้วค่อยกลับก็แล้วกัน”

“ผมกับน้องเอาร่มมาครับ อาเหม่ยครับขอบคุณสำหรับวันนี้ ขอบคุณครับ”

“ขอบคุณค่ะ” สองพี่น้องกล่าวขอบคุณแล้วจึงขอตัวลากลับบ้าน

“อาเหม่ยฉันจะเอาสมุนไพรไปขายให้เธอแล้วนะ อาจจะกลับมาช้าหน่อย จะให้ซื้ออะไรเข้ามาด้วยหรือเปล่า” ไป๋จ้าวเหม่ยมองสายฝนที่ยังคงตกลงมาอย่างไม่ขาดสาย

“วันนี้ไม่ต้องไปหรอก หยุดงานก็ควรพักผ่อนอยู่บ้าน พรุ่งนี้ไปทำงาน นายค่อยเอาไปขายก็ยังไม่สาย นั่นลูกค้ามาซ่อมรถหรือเปล่า นายออกไปดูเถอะ”

อู๋เหวยและไป๋จ้าวเหม่ยมองออกไปข้างนอกบ้านพร้อมกัน ทว่าเมื่อรถจักรยานเข้ามาในบริเวณบ้าน จึงเห็นว่าเป็นใคร ใบหน้าชายหนุ่มพลันกระอักกระอ่วนขึ้นมา เขาเหลือบสายตาไปมองหญิงสาวข้าง ๆ เห็นว่าเธอมีสีหน้าเฉย ๆ ก็พลันห่อเหี่ยวลง

“คนของนายมาแล้วไปสิ”

“ไม่ใช่คนของฉัน เธออย่าได้พูดจามั่วซั่ว คนอื่นมาได้ยินจะไม่ดี อีกอย่างฉันก็มีภรรยาอยู่แล้ว ภรรยาฉันก็เธอไม่ใช่หรือไง” ไป๋จ้าวเหม่ยมองแผ่นหลังของอู๋เหวยที่เดินออกไป ใบหน้าเธอพลันแดงซ่าน

ใช่แล้ว เธอลืมไปแล้วจริง ๆ ว่าร่างกายที่เธอครอบครองอยู่ตอนนี้ เป็นภรรยาของอู๋เหวยจริง ๆ

“พี่เหวยคะ ฉันเอารถมาเติมลมค่ะ” อู๋เหวยมองไปยังล้อรถของหลิวชิงฮุย ลมอ่อนจริง ๆ ดูเหมือนว่าเดี๋ยวนี้ลมล้อรถของเธอ จะไม่ค่อยแบนเท่าไรแล้ว เพราะตั้งแต่ที่ถูกไป๋จ้าวเหม่ยตอกหน้าไปวันนั้น ลมก็ดูแข็งแรงขึ้นเยอะเชียว

“ได้สิ แต่ทำไมไม่รอให้ฝนหยุดก่อนแล้วค่อยมาล่ะ นี่ก็ยังขี่ได้อยู่เลยนะ”

“ฉันว่างน่ะค่ะ อีกอย่างฉันเพิ่งได้ข่าวว่าซวนซวนถูกสหายไป๋พาขึ้นไปหลงบนเขา พี่เหวยคะ...พี่จะใจดีเกินไปแล้วนะคะ ซวนซวนยังเด็กไม่ควรให้ขึ้นไปบนเขา”

“ไม่เป็นอะไรหรอก อาเหม่ยก็อยู่ด้วย อีกอย่างซวนซวนก็ติดแม่เลี้ยงของเธอมาก” คำว่าแม่เลี้ยงที่ออกมาจากปากของอู๋เหวย ทำเอามือเล็กที่กำลังถือถุงกระดาษชะงักค้าง ดวงตาเรียวเบิกขึ้นมองชายหนุ่มตรงหน้า

ทว่าอู๋เหวยกลับแสร้งทำเป็นมองไม่เห็น!

“พี่เหวย”

“เสร็จแล้วสามเหมาครับ” ความจริงจะไม่เก็บเงินก็ได้ ทว่าอู๋เหวยไม่อยากให้หลิวชิงฮุยเอาเรื่องนี้มาเป็นข้ออ้างหาของมาให้เขาอีก แค่นี้คนที่หมู่บ้านก็พูดกันเกินเลยแล้ว

เช่นเดียวกับอาหารที่ก่อนหน้านี้เธอทำมาให้เขาช่วยชิม เพราะจะเปิดร้านอาหาร จนตอนนี้ก็ยังไม่เห็นจะเปิด คงหลอกเขาเหมือนที่ไป๋จ้าวเหม่ยว่านั่นแหละ

“พี่เหวยฉันไปอยู่บ้านป้าที่เซี่ยงไฮ้มาหนึ่งเดือน พี่ไม่คิดถึงฉันบ้างเหรอ” อู๋เหวยแสร้งทำเป็นไม่ได้ยิน เขายกที่สูบลมเข้าไปเก็บด้านใน 

หลิวชิงฮุยเม้มปากน้ำตาคลอ แต่แล้วเธอก็รีบสะบัดศีรษะ และยิ้มออกมาอย่างขื่นขม

“ฉันซื้อชุดมาฝากซวนซวน เป็นชุดแบบใหม่ขายดีในห้างเสวียนเสวียนเลยนะคะ...นี่ค่ะ” ถุงกระดาษถูกยื่นไปตรงหน้า อู๋เหวยเห็นว่ายังไงหญิงสาวก็มีน้ำใจซื้อมาแล้ว จึงรับเอาไว้

“ขอบคุณเธอมาก แต่คราวหลังอย่าได้สิ้นเปลืองอีกเลย อาเหม่ยตัดชุดให้ซวนซวนเต็มตู้ ใส่ไม่ทันอยู่แล้ว”

หลิวชิงฮุยแทบจะหลั่งเลือดออกมาอยู่แล้ว เธอไม่อยู่บ้านแค่เดือนเดียว ที่นี่เกิดอะไรขึ้นกันแน่ ทำไมพี่เหวยของเธอถึงได้เปลี่ยนไป คำก็อาเหม่ย สองคำก็อาเหม่ย

“ฉันขอไปหาซวนซวนหน่อยค่ะ คิดถึงแกเหลือเกิน”

“ครับ เข้าไปสิ” ในเมื่ออีกฝ่ายบอกว่าคิดถึงลูกสาวเขา แล้วเขาจะห้ามได้อย่างไร เลยตามเลยก็แล้วกัน อยากรู้เหมือนกันว่าไหน้ำส้มของอาเหม่ยจะหกหรือเปล่า

[1]苹果 (píngguǒ) ผิงกั่ว แปลว่า แอปเปิล

[2]葡萄 (pútáo) ผูเถา แปลว่า องุ่น