บทที่ 2 ชีวิตใหม่ของหยางเทียนหรง

บทที่ 2 ชีวิตใหม่ของหยางเทียนหรง

         

“ทำไมยายแก่นั่นถึงโหดร้ายมากขนาดนี้ นั่นหลานตัวเองไม่ใช่หรือไง ตีกันจนตายได้ยังไง” หยางเทียนหรงมองดูเด็กน้อยที่มีชื่อเหมือนกับตนเองแต่แต่งกายราวกับอยู่ในยุคโบราณ อีกทั้งยังมีใบหน้าคล้ายคลึงตนเองในตอนเด็กอีก ด้วยความสงสารตนจึงก่นด่าหญิงชราใจร้ายไม่หยุด

          เขาไม่คิดว่าการที่ตนเองหมดอายุขัยในโลกเดิมด้วยโรคร้ายอย่างมะเร็งปอดระยะสุดท้าย สิ่งที่คิดคือ ตนอาจจะต้องไปชดใช้กรรมในนรกสักแห่งหรือไม่ก็ไปเกิดใหม่เป็นสุนัขไม่ก็เดรัจฉานสักตัวในโลกใหม่ ไม่ใช่ถูกดึงวิญญาณมาโผล่ยุคโบราณแบบนี้

          “แล้วคุณพาผมมาที่นี่ทำไมครับ ไม่ส่งไปเกิดใหม่หรือไงกัน” หยางเทียนหรงเอ่ยถามบุรุษข้างกายที่ยืนเงียบไม่พูดไม่จากับตนตั้งแต่พามาดูเหตุการณ์ดังกล่าวแล้ว

          “เจ้ามีนามว่าอะไรนะ” เสียงทุ้มเปล่งออกมาถามหลังก้มมองบันทึกการเกิดใหม่ในโลกจีนโบราณอีกครั้ง เพราะดวงวิญญาณที่ตนต้องนำมานั้นต้องมีนามว่า ‘หยางเทียนหลง’ วิญญาณชายหนุ่มผู้มีชะตาเป็นฮ่องเต้ไม่ใช่เด็กน้อยที่มีชะตาน่าอดสูเช่นนี้

          มิน่าถึงได้มาโผล่ที่นี่แทนที่จะเป็นวังหลวง

          หรือเจ้าหนุ่มนี่มีชะตาผูกกันกับเด็กคนนั้นกัน

          แต่ดวงวิญญาณของเด็กคนนั้นแตกสลายไปแล้วน่ะสิ แล้วทำไมกายหยาบถึงได้บอกว่าเจ้าของร่างมีอายุขัยนับร้อยปีกันทั้งที่ดวงวิญญาณไม่อยู่แล้ว

          “ผมหรือครับ หยางเทียนหรง น่ะสิ แล้วคุณจะให้ผมไปเกิดใหม่ได้หรือยัง ไม่เอาบ้านของยายแก่นั่นนะ ไม่อย่างนั้นผมคงได้วางมวยแน่”

          ผิดไปตัวอักษรเดียวงั้นหรือ

          แล้วเขาจะส่งอีกฝ่ายกลับไปได้อย่างไรในเมื่อโลกแห่งดวงวิญญาณได้ปิดลงไปแล้ว หากรั้งรอดวงวิญญาณของเจ้าหนุ่มได้แตกสลายตามเด็กน้อยชะตาอาภัพผู้นั้นเป็นแน่

          “เจ้าไม่ตกใจหรือที่ข้าพามายังสถานที่แห่งนี้” ผู้คุมดวงวิญญาณเอ่ยถามด้วยความสงสัย บุรุษผู้นี้ไม่มีท่าทีตื่นตระหนกหรือหวาดกลัวหน่อยหรือ

          “ผมจะตกใจทำไมครับในเมื่อผมตายแล้ว อีกอย่างผมอยากเกิดใหม่จะแย่แล้วอยู่ในร่างคนป่วยมานานก็อยากจะได้ร่างใหม่ที่ไร้โรคภัย สุขภาพแข็งแรง แล้วก็มีเงินเยอะจนใช้แทบไม่หมดบ้างก็เท่านั้น”

นี่ไม่ใช่การตัดพ้อให้อีกฝ่ายเห็นใจแต่อย่างใด ไม่ใช่เลยจริง ๆ แม้ตนไม่ใช่คนดีมากนักแต่ก็ไม่อยากเกิดใหม่ในร่างสุนัขจรจัดหรอกนะ

          “ไม่เอาเกิดเป็นหมาจรได้ไหมครับ ขอเป็นหมาคนรวยแทนนะ”  

          “เจ้าพูดอะไรของเจ้า ข้ากำลังคิดอยู่ว่าจะทำอย่างไรกับเจ้าดี”

          “ทำไมครับ หรือผมต้องเกิดเป็นหมาจริง ๆ”

          “ความจริงแล้วข้าพาวิญญาณมาผิดดวงน่ะ จริง ๆ แล้วเจ้าต้องไปชดใช้กรรมหนึ่งร้อยปีก่อนจะได้ไปเกิดใหม่ในโลกที่เจ้าเคยจากมาดังเดิม แต่วิญญาณที่ข้าต้องการนั้นเขาต้องมาเกิดเป็นฮ่องเต้ของแคว้นอี้หลางซึ่งมีชะตาเป็นมังกร แต่เจ้าไม่ใช่”

          “อ่าว แล้วผมต้องทำยังไงครับ นี่มันเป็นความผิดของคุณเลยนะ คุณต้องรับผิดชอบ” ให้ตายเถอะแม้แต่ผู้คุมดวงวิญญาณก็มีความผิดพลาดหรือนี่ เขาไม่อยากจะเชื่อเลย

          “ถ้าเช่นนั้น เจ้ายอมไปอยู่ในร่างของเด็กคนนั้นแทนได้หรือไม่เล่า” ผู้คุมดวงวิญญาณเสนอทางเลือกเดียวที่มีให้แก่ชายหนุ่ม

          “หลานของยายแก่มหาปะลัยนั่นน่ะหรือ ไม่เอาหรอกครับ” หยางเทียนหรงส่ายหน้า เขาไม่อยากไปวางมวยกับหญิงชราจนอีกฝ่ายความดันขึ้นหรอกนะ

          “หากเจ้าปฏิเสธ ดวงวิญญาณของเจ้าจะแตกดับไปร้อยปี จากนั้นจึงได้ไปเกิดใหม่อีกครั้ง แต่จะได้เกิดเป็นสุนัขจรจัด หลังเจ้าตายอีกครั้งจึงจะได้เกิดเป็นมนุษย์อีกครั้ง”

          “มันจะเกินไปแล้วนะครับ คุณเอาวิญญาณผมมาผิดแล้วยังคิดที่จะลอยแพกันอีกแบบนี้มันใช้ได้ที่ไหน ผมพึ่งตายนะ ดวงวิญญาณไร้ญาติ ตอนมีชีวิตก็ป่วยกระเสาะกระแสะจนตาย แล้วยังมาถูกใครก็ไม่รู้ที่บกพร่องในหน้าที่ทำร้ายอีก โฮ ผมจะร้องเรียนเจ้านายของคุณ ว่าคุณทำงานห่วยแตกมาก” ชายหนุ่มคร่ำครวญด้วยความเจ็บปวดรวดร้าวพลางเหล่สายตาไปยังผู้คุมวิญญาณตรงหน้าเล็กน้อยว่าอีกฝ่ายจะหลงกลความการละครของตนหรือไม่

          พาเขามาผิดที่แล้วจะไม่รับชอบกันมันใช้ได้ที่ไหน

          เขาไม่ยอมหรอกนะ

          “เอาล่ะ ข้าผิดเองที่นำพาดวงวิญญาณของเจ้ามาผิดที่ ดังนั้นข้าจะรับผิดชอบด้วยการมอบไก่วิเศษให้เจ้าหนึ่งตัว ไก่ตัวนี้มันจะให้ผลผลิตแก่เจ้าไปตลอดทั้งชีวิตจนกว่าตัวเจ้าจะตายจากโลกแห่งนี้ไป อ้อ แล้วต้องเป็นไก่ที่เจ้าสัมผัสเป็นตัวแรกหลังจากเข้าร่างเด็กคนนี้”

            “ให้แค่ไก่หนึ่งตัวทั้งที่คุณพาดวงวิญญาณผมมาผิดดวงเนี่ยนะ ให้น้อยเกินไปไหม เห็นคนอื่นเขาได้มิติเก็บของเอย น้ำพุวิเศษเอาไว้ปลูกผัก หรือแม้แต่มิติห้างสรรพสินค้าอะไรนั่นน่ะ มีประโยชน์กว่าไก่ตัวเดียวอีก ให้อย่างอื่นไม่ได้หรือไงกัน”

            แล้วทำไมต้องเป็นไก่ด้วย เขาไม่เข้าใจ

          “สำหรับเจ้าที่ควรจะได้เกิดเป็นสุนัขจรจัด ของแค่นี้ก็นับว่าดีเกินไป เพราะฉะนั้นหลังจากที่ฟื้นขึ้นจงใช้สติเลือกให้ดี ข้าต้องไปแล้ว”

            เอาจริงดิให้แค่ไก่ตัวเดียวเนี่ยนะ ไอ้ผู้คุมวิญญาณเฮงซวย!

“อ้าว เดี๋ยวสิคุณ เหวอ”

          ให้ตายสิ ไม่น่าเลย หากจับได้ไก่ตัวผู้จะทำอย่างไรดี หยางเทียนหรงยืนตีอกชกลมได้ไม่นานก็ถูกดึงดวงวิญญาณให้กลับไปเข้าร่างของเด็กหรงหรงอย่างไม่ตั้งตัว 

          อึก

          “ร่างกายนี้มันจะเจ็บปวดเกินไปแล้ว ยายแก่นั่นใจร้ายจริง ๆ ทุบตีไม่ยั้งมือกับเด็กตัวแค่นี้” หยางเทียนหรงเปิดเปลือกตาขึ้นมาอย่างเชื่องช้า ความรู้สึกแรกหลังจากที่รู้สึกตัวคือความเจ็บปวดตามร่างกายโดยเฉพาะบริเวณศีรษะที่คาดว่าน่าจะบวมช้ำไม่น้อย ต่อมาคือความทรงจำของเจ้าของร่างตั้งแต่ยังจำความได้มาจนถึงปัจจุบัน

          สารเลวนัก

          คนแซ่อันทั้งหลายอย่าให้ตนได้แข็งแรงบิดาจะสั่งสอนให้รู้สำนึก