LOGINShare
บทที่ 192
Related chapters
ทะลุมิติเข้ามาในนิยาย ชีวิตนี้ข้าลิขิตเอง บทที่ 193
“ถ้าเจ้าปฏิเสธ ข้าเอาพยานกับหลักฐานมาสอบถามกันต่อหน้าเลยก็ได้ ข้าอยากรู้นักว่าเจ้าจะสามารถปกปิดต่อไปได้หรือไม่”“กล้ารังแกน้องสาวของข้าซ่งเยี่ยนโจว เจ้าคิดว่าข้าตายไปแล้วรึ?”“เยี่ยนโจว ข้าไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้น...”หลินจือเยว่มีสีหน้าปั้นยาก เขารู้จักซ่งเยี่ยนโจวมาหลายปีจึงรู้จักนิสัยใจคอและฝีมือของอีกฝ่ายเป็นอย่างดีในเมื่อเขาเอ่ยปากแล้วก็แสดงว่าเขาตรวจสอบเรื่องนี้อย่างละเอียดถี่ถ้วนมาแต่แรกเขาจะโต้แย้งไปก็ไร้ประโยชน์ คนที่รู้เรื่องนี้มีจำนวนไม่น้อย มีแต่จะทำให้พวกตนดูน่าเกลียดกว่าเดิมฉินซวงซวงกัดฟันกรอดด้วยความโมโห ซ่งเยี่ยนโจวก็แค่คนพิการที่ใกล้ตายคนหนึ่ง แต่กลับกล้ามาเหยียดหยามนาง!“ไม่ต้องรีบ หนี้แค้นนี้พวกเราค่อยๆ ชำระไปก็ได้”ซ่งเยี่ยนโจวหรี่ตาลงเล็กน้อย รอจนขาสองข้างของเขารักษาหายดีแล้ว จะต้องคิดบัญชีกับหลินจือเยว่จนอีกฝ่ายลงจากเตียงไม่ได้อย่างแน่นอน!หลินจือเยว่ใจสั่นสะท้าน นึกเสียใจที่เมื่อครู่มาดูเรื่องชาวบ้าน แต่มาคิดดูอีกที ตอนนี้ซ่งเยี่ยนโจวเป็นแค่คนพิการคนหนึ่ง ยังจะทำอันใดได้?ยามนั้น เฉียนชิวเซียงเร่งรุดมาถึง นางรู้มาว่าลูกสาวของตนจับจุดอ่อนที่ซ่งเยี่ย
ทะลุมิติเข้ามาในนิยาย ชีวิตนี้ข้าลิขิตเอง บทที่ 194
“ข้าจะไปตามจ้าวหงมาเอง!”ลั่วหวยหลี่รีบเอ่ยขึ้นแล้วเรียกบ่าวรับใช้ไปตามหาคนโดยไม่ลังเลตอนนี้เขาดูออกแล้วว่าตระกูลฝานไร้ยางอายอย่างถึงที่สุด ตนเองทำเรื่องน่าละอายแล้วยังมาใส่ร้ายตระกูลซ่ง ทั้งยังคิดจะลากพี่หญิงรองของเขาลงน้ำไปด้วย ไม่มีวันเสียหรอก!ผ่านไปไม่นาน จ้าวหงก็ถูกคนลากตัวมาโดยไม่มีสิทธิ์ปฏิเสธ ผู้ที่มาพร้อมกันยังมีเหยาจิ่นเฉิงอีกคนเห็นว่าตรงหน้ามีผู้คนมากมาย จ้าวหงมีสีหน้าประหลาดใจ “พวกเจ้าจับข้ามาทำไม?”“ค้นตัว!” ซ่งเยี่ยนโจวเอ่ยเสียงเย็นชาซ่งจืออวี้ลงมือทันที จ้าวหงเกร็งคอแผดเสียงลั่น “พวกเจ้ามีสิทธิ์อะไรมาค้นตัวข้า? ข้าเป็นแขกของตระกูลต่ง หนึ่งไม่ได้ลักขโมย สองไม่ได้ปล้นชิงสิ่งใด พวกเจ้าจะมาทำแบบนี้ไม่ได้!”ทว่าความเร็วของซ่งจืออวี้ไวกว่า ค้นผ้าเช็ดหน้าสีชมพูออกมาจากอกเสื้อจ้าวหงได้ในทันที“มีผ้าเช็ดหน้าจริงๆ ด้วย!” ทุกคนร่ำร้องฮือฮาจ้าวหงมองผ้าเช็ดหน้าจากในอกเสื้อของตนด้วยความงุนงง ไม่เข้าใจว่าแค่ผ้าเช็ดหน้าผืนเดียวจะมีอะไรนักหนา ไม่แน่ว่าอาจเป็นแม่นางคนไหนแอบยัดไว้ก็เป็นได้แต่เมื่อเห็นสีหน้าซีดเผือดของฝานซืออิ๋ง เขาก็พลันตระหนักถึงอะไรบางอย่าง ยิ่งเมื่อสบกับ
ทะลุมิติเข้ามาในนิยาย ชีวิตนี้ข้าลิขิตเอง บทที่ 195
“ข้า ข้าเปล่านะ”จ้าวหงส่ายหน้าไปมา ตอนนั้นหลังเกิดเรื่อง เขารู้สึกหวาดกลัวจึงเอาแต่หลบซ่อนตัวไม่ยอมออกไปไหนถึงจะเป็นตอนนี้ เขาก็พยายามหลบหน้าซ่งเยี่ยนโจวอย่างเต็มที่ คิดไม่ถึงว่าวันนี้จะถูกคนจับตัวมา!“วางยาอะไรกัน?” ลั่วหวยหลี่ตระหนักได้ถึงเลศนัยที่ซ่อนอยู่จึงรีบถามทันที “ตกลงปีนั้นเกิดอะไรขึ้นกันแน่?”ความอึดอัดใจวาบผ่านใบหน้าของซ่งเยี่ยนโจว เขามองไปทางลั่วชิงอินโดยไม่รู้ตัว แต่กลับเห็นแววตาอ่อนโยนของนาง ราวกับให้กำลังใจให้เขาพูดต่อไป“ปีนั้นข้าถูกวางยาจนสลบไป พอตื่นขึ้นมาอีกครั้งในวันรุ่งขึ้น ฝานซืออิ๋งก็ปรากฏตัวขึ้นในห้องของข้า”ความจริงในปีนั้นถูกเปิดเผยในชั่วขณะนี้เอง!ทุกคนเบิกตากว้าง ก่อนหน้านี้ไม่เข้าใจมาตลอด ว่าเหตุใดคุณชายใหญ่ตระกูลซ่งจึงทอดทิ้งคู่หมายที่รู้จักกันตั้งแต่เด็ก มาสู่ขอฝานซืออิ๋งราวตัดสินใจอย่างแน่วแน่แล้วทุกคนล้วนคาดเดากันว่าคนทั้งสองคงเข้ากันไม่ได้จึงเกิดเป็นช่องว่างขึ้นมา มิฉะนั้นก็เป็นซ่งเยี่ยนโจวที่ไปสู่ขอคนอื่นเพราะความโมโหชั่วแล่น ถึงขั้นมีคนเดาว่าลั่วชิงอินร่างกายอ่อนแอเกินไป อาจมีลูกยากแต่ไม่มีใครคาดคิดมาก่อนว่าซ่งเยี่ยนโจวถูกวางแผนร้าย!เ
ทะลุมิติเข้ามาในนิยาย ชีวิตนี้ข้าลิขิตเอง บทที่ 196
“เป็นจริงแล้ว!”ทุกคนชมดูฉากนั้นด้วยความตกตะลึงพรึงเพริด ดวงตาสะท้อนความแตกตื่น รู้สึกเหลือเชื่อยิ่งนัก!คำสาบานที่เป็นจริงนั้นใช่ว่าจะไม่เคยมี แต่เห็นผลรวดเร็วปานนี้ต้องยกให้ครั้งนี้เป็นครั้งแรก!ซ่งเยี่ยนโจวกับซ่งจืออวี้มองไปทางซ่งรั่วเจินโดยไม่รู้ตัว คนอื่นไม่รู้ แต่พวกเขารู้ความสามารถของน้องสาวของพวกตนดีกล้าลั่นคำสาบานพล่อยๆ ต่อหน้าซ่งรั่วเจิน นี่มิเท่ากับรนหาที่ตายหรอกรึ?“เห็นผลทันตาขนาดนี้ แสดงว่าจ้าวหงโกหกน่ะสิ?”“จ้าวหงยืนกรานไม่ยอมรับ เห็นได้ชัดว่ามีอะไรในกอไผ่กับฝานซืออิ๋ง ทั้งยังช่วยนางวางยาซ่งเยี่ยนโจว เกรงว่าทรัพย์สมบัติที่ฝานซืออิ๋งหลอกลวงไปจากตระกูลซ่งในช่วงหลายปีนี้คงมีส่วนที่แบ่งไปให้เขาด้วยกระมัง?”ทุกคนยิ่งคิดก็ยิ่งรู้สึกว่าเป็นไปได้ สองคนนี้ร่วมมือกันทำชั่วชัดๆ เป็นพวกตะเภาเดียวกันน่าเสียดายก็แต่ซ่งเยี่ยนโจวกับลั่วชิงอินที่ต้องแยกจากกันเพราะเรื่องนี้ คนหนึ่งแต่งงานกับคนที่ไม่ได้รัก อีกคนต้องเจ็บช้ำใจมานานหลายปี“เป็นเช่นนี้ได้อย่างไร? เจ้าทำอะไรข้า?”จ้าวหงลนลานเสียแล้ว คำโกหกทำนองเดียวกันเขาพูดมามากกว่าหนึ่งครั้ง คำสาบานยิ่งไม่เคยสำแดงผลออกมาสักครั้ง
ทะลุมิติเข้ามาในนิยาย ชีวิตนี้ข้าลิขิตเอง บทที่ 197
“วันถัดมา พวกข้าก็ส่งคนไปจับคู่หนุ่มสาวที่ลักลอบได้เสียกัน ทุกอย่างก็สำเร็จลุล่วงไปโดยปริยาย ซ่งเยี่ยนโจวไม่อาจไม่สู่ขอนาง”สิ้นเสียงจ้าวหง ความจริงเกี่ยวกับเหตุการณ์ในปีนั้นก็ถูกเปิดโปงออกมาจนหมดสิ้นตั้งแต่ต้นจนจบล้วนเป็นฝานซืออิ๋งที่วางแผนและสวมบทบาทด้วยตนเอง“เป็นการแต่งงานที่หลอกลวงมาแต่แรก นางยังมีหน้ามาหลงลำพองใจ กระทั่งไปพูดจาเยาะเย้ยต่างๆ นานาต่อหน้าแม่นางลั่วไม่ใช่แค่ครั้งเดียว คิดไม่ถึงว่าจะใช้วิธีการต่ำช้าเช่นนี้!”“ไม่อยากเชื่อเลยจริงๆ ว่าผู้หญิงคนหนึ่งจะมากเล่ห์เพทุบายเช่นนี้ คนพรรค์นี้แค่ปลดยังเป็นการไว้หน้านางด้วยซ้ำ ควรส่งตัวให้ทางการเลยต่างหาก!”แววตารังเกียจเหยียดหยามจับจ้องมาที่ฝานซืออิ๋ง พอได้ยินหนึ่งประโยค ใบหน้าฝานซืออิ๋งก็จะซีดลงหนึ่งส่วน แทบอยากจะขุดหลุมมุดแผ่นดินหนีเสียให้ได้“จ้าวหง ทำไมท่านถึงใส่ร้ายข้า!”ฝานซืออิ๋งพุ่งตัวไปถึงตรงหน้าจ้าวหงราวคนเสียสติ มือหนึ่งกระชากผมเขาพลางตบเพียะๆ สองฉาด“ข้าไปทำอะไรให้ท่าน ท่านถึงมาปรักปรำข้าแบบนี้!”เฉียนชิวเซียงก็ตระหนักว่าไม่อาจยอมรับความผิดนี้เป็นอันขาดจึงตวาดเสียงเกรี้ยว “ตระกูลซ่งให้ผลประโยชน์เจ้าไปมากเท่า
ทะลุมิติเข้ามาในนิยาย ชีวิตนี้ข้าลิขิตเอง บทที่ 198
“ปีนั้นฝานซืออิ๋งจ้างวานพวกข้า ให้พวกข้าเปิดประตูห้องนั้นในวันรุ่งขึ้น จะได้จับได้ว่าพวกเขาอยู่ด้วยกันอย่างคาหนังคาเขา”“นางยังบอกให้พวกข้าพาคนไปด้วยหลายคน ยิ่งเยอะยิ่งดี ถึงตอนนั้นคุณชายใหญ่ตระกูลซ่งก็ต้องแต่งงานกับนางเท่านั้น”“ตอนนั้นพวกข้าหวาดกลัวอยู่บ้าง ไม่กล้าให้คนรู้เรื่องมากเกินไป ดัง...ดังนั้นจึงพาคนไปแค่ไม่กี่คน...”หลังจากสองคนนั้นค่อยๆ บอกกล่าวเรื่องราวออกมา จ้าวหงก็พูดขึ้นทันที “ใช่แล้ว ตอนนั้นก็เป็นพวกเขาสองคนนี่แหละ พวกเขาเป็นญาติห่างๆ ของตระกูลฝาน ข้าเป็นพยานได้!”ฝานซืออิ๋งโมโหจ้าวหงจนแทบลมจับไปเลยทีเดียว!ผ้ากันอายทั้งหมดถูกกระชากออกไปแล้ว โฉมหน้าที่แสนอัปลักษณ์และเจ้าแผนการของนางถูกเปิดโปงออกมาต่อหน้าทุกคน“พวกเจ้าต้องบีบให้ข้าตายถึงจะพอใจงั้นรึ!”นางกรีดร้องออกมาสุดเสียง คาดคั้นซ่งเยี่ยนโจวเสียงแหลม “ดีชั่วอย่างไรข้าก็เป็นภรรยาท่าน ถึงระหว่างข้ากับท่านจะไม่มีความรู้สึกอยู่เลย แต่ข้าก็อยู่ในตระกูลซ่งมาสองปีเชียวนะ!”“ถึงไม่มีความชอบก็มีความเหนื่อยยาก ตอนนี้ท่านกลับมาทำลายข้าเพื่อลั่วชิงอิน!”“คนเราย่อมไม่อาจรอดพ้นจากกรรมที่ตนก่อ คนที่บีบคั้นทุกย่างก้าวคือเจ
ทะลุมิติเข้ามาในนิยาย ชีวิตนี้ข้าลิขิตเอง บทที่ 199
ชิงอินรู้เรื่องมาโดยตลอดหรือ?นางรู้ทุกอย่างจึงเฝ้ารอเขามาโดยตลอด?ครั้นคิดถึงความเป็นไปได้ข้อนี้ หัวใจของซ่งเยี่ยนโจวก็พลันสั่นสะท้าน ความละอายที่เก็บงำไว้ในใจแตะถึงจุดสูงสุดในชั่วขณะนี้เองเขาเข้าใจมาตลอดว่านางโกรธเขา เกลียดเขา เขาจึงไม่มีหน้าไปเจอนาง ทั้งไม่มีความกล้าไปเจอนางด้วยเช่นกันสองปีมานี้ เรื่องเดียวที่เขาสามารถปลอบใจตัวเองได้ก็คือไม่ได้ทำให้ชิงอินเสียเวลา แม้ว่านางจะเกลียดเขาก็ตามทีนางควรเกลียดเขาสิแต่ทั้งที่นางรู้เรื่องราวทั้งหมดก็ยังทำเหมือนเชื่อคำพูดของเขา มองดูเขาแต่งงาน ส่งเขาไปสนามรบ กระทั่ง...ไม่ยอมออกเรือนเพื่อเขาสตรีที่อ่อนโยนเช่นนางต้องแบกรับความลำบากและความเจ็บปวดไว้มากมายเท่าไรกัน?น้ำตาร่วงเผาะลงมาจากหางตาของลั่วชิงอิน นางมองเงาร่างตรงหน้า ในดวงตามีเพียงความปวดใจนางเข้าใจ นางเข้าใจทุกอย่างนางเข้าใจความทุกข์และความอับจนปัญญาของซ่งเยี่ยนโจว ระหว่างตระกูลซ่งกับนาง เขาเลือกคนในครอบครัวถ้าเป็นนาง นางก็คงจะเลือกแบบเดียวกัน ไม่อาจทำให้ครอบครัวเดือดร้อนเพราะความรู้สึกส่วนตัวของตนเองหากเขาทำแบบนั้นก็คงไม่ใช่พี่ใหญ่ซ่งที่นางนับถือมาตลอดแล้วดังนั้นตอ
ทะลุมิติเข้ามาในนิยาย ชีวิตนี้ข้าลิขิตเอง บทที่ 200
“เขาไม่ใช่คนไร้ประโยชน์!”ลั่วชิงอินแย้งกลับด้วยน้ำเสียงจริงจัง ดวงหน้าเล็กๆ ที่ขาวผ่องอ่อนโยนนั้นฉายแววโกรธกรุ่น“ข้ากับคุณชายเหยาไม่เหมาะสมกัน ส่วนว่าหลังจากนี้ข้าจะแต่งงานกับใคร มีบทสรุปเช่นไรก็ไม่เกี่ยวอันใดกับท่าน”“เหยาจิ่นเฉิง ท่านมันชั่วจริงๆ!”ลั่วหวยหลี่ตวัดสายตามองเหยาจิ่นเฉิงอย่างรังเกียจ ในใจกลับลอบยินดี โชคดีที่พี่หญิงรองไม่ต้องออกเรือนให้เจ้าหมอนี่!เขาตงิดใจมาตลอดว่าคนคนนี้ไม่ใช่คนดีอะไร ภรรยาคนก่อนเสียชีวิตเพราะคลอดยากก็ดูมีอะไรไม่ชอบมาพากล น่าเสียดายที่สืบไม่พบข้อมูลอันใดซ่งจืออวี้เข็นพี่ใหญ่ของตนตามหลังไป เหยาจิ่นเฉิงกลับมาขวางตรงหน้าซ่งเยี่ยนโจว แววตาขุ่นขวาง“ซ่งเยี่ยนโจว ไม่เจอกันสองปี เจ้าหน้าไม่อายกว่าเดิมอีกนะ!”“จงใจส่งคนมาชนจนรถม้าของข้าพังเพื่อจะได้เจอกับลั่วชิงอิน เจ้าก็ไม่คิดบ้างว่าตอนนี้เจ้ามันก็แค่คนพิการคนหนึ่ง คู่ควรกับนางงั้นรึ?”ซ่งเยี่ยนโจวมองเหยาจิ่นเฉิงที่แสดงความเกรี้ยวกราดตรงหน้าด้วยแววตาเย็นชา “คนพิการถึงอย่างไรก็ยังเป็นคน ดีกว่าสุนัขมากนัก”“เจ้ากล้าด่าว่าข้าเป็นสุนัข!” เหยาจิ่นเฉิงเดือดดาลสุดระงับ ทำท่าจะลงมือ ซ่งจืออวี้ก็เข้ามาขวา
Latest chapter
ทะลุมิติเข้ามาในนิยาย ชีวิตนี้ข้าลิขิตเอง บทที่ 994
ฉู่จวินถิงสังเกตเห็นอารมณ์ที่เปลี่ยนไปของซ่งรั่วเจิน ไหวพริบบ่งบอกว่ามีปัญหาซ่งรั่วเจินส่ายหน้าเบาๆ “เพียงแต่ได้ยินจงเฟยพูดเรื่องบูชาเซียนโบตั๋นจึงรู้สึกแปลกอยู่บ้าง ไม่รู้ว่าใช่เซียนโบตั๋นที่หม่อมฉันรู้จักหรือไม่”นางเคยได้ยินเรื่องเซียนโบตั๋นมาก่อน เป็นสิ่งที่สตรีบูชาจริง เซียนบุปผา มีสรรพคุณช่วยคืนความอ่อนเยาว์ เพียงแต่ภายในนี้กลับมีเคล็ดลับบางอย่าง ทำให้คนเสพติดอย่างง่ายดาย สุดท้ายลุ่มหลงจนยากจะถอนตัวขึ้นมาได้ ไม่ใช่เรื่องที่ดีหากเป็นคนฝีมือโหดเหี้ยม ก็สามารถใช้ของสิ่งนี้แลกเปลี่ยนโชคชะตาได้ น่ากลัวอย่างมากจงเฟยมีสมบัติล้ำค่าเช่นนี้ ตนเองเก็บไว้บูชาเองก็พอ ทว่านางกลับนำมามอบให้ฮองเฮา แปลกเกินไปแล้วกระมัง“พูดให้ฟังเถอะ”ฉู่จวินถิงกลับไม่รีบร้อนจากไป เอียงหูฟัง รอฟังคำพูดของว่าที่ฮูหยินอย่างอารมณ์ดีแท้จริงแล้ว ไม่ว่าเจินเอ๋อร์พูดอะไร เขาล้วนอยากฟัง“หม่อมฉันเคยเห็นเซียนโบตั๋นมาก่อน ทำให้สตรีงดงามอ่อนเยาว์ผ่านการบูชาอาหาร หากจริงใจมากเพียงพอ ยังสามารถใช้เลือดเป็นเครื่องบูชาได้ ผลลัพธ์ดีมากนัก”“เพียงแต่จะทำให้สตรีลุ่มหลง กลายเป็นรีบร้อนอยากได้ผลลัพธ์ จากนั้นยากจะถอนตัวขึ
ทะลุมิติเข้ามาในนิยาย ชีวิตนี้ข้าลิขิตเอง บทที่ 993
วังหลังวันนี้ซ่งรั่วเจินและฉู่จวินถิงเข้าวังไปขอบพระทัยความเมตตาด้วยกัน คิดไม่ถึงเลยว่าจะได้เห็นความครึกครื้นทั้งภายในภายนอกตำหนักของฮองเฮายังไม่ทันเข้าไปก็ได้ยินเสียงตวนเฟยดังออกมาจากภายใน“ระยะนี้น้องหญิงจงเฟยงดงามมากขึ้นเรื่อยๆ แล้ว คนเองก็สดใสมีชีวิตชีวามากเป็นพิเศษ ผิวพรรณขาวเปล่งปลั่ง ข้าถามนางว่าใช้เคล็ดลับอะไร นางก็ไม่ยอมบอกข้า ต่อมาข้ายังเห็นด้วยตนเอง”ตวนเฟยมองเซียนโบตั๋นข้างห้องบรรทมของฮองเฮาแวบหนึ่ง สายตาสะท้อนแววละโมบ“ที่แท้นางก็ตั้งใจขอเซียนโบตั๋นจากพระผู้ทรงศีล เพื่อรักษาความเยาว์วัยของสตรี ทำให้งดงามมีเสน่ห์!”เพียงถ้อยคำนี้พูดออกมา สนมคนอื่นก็ตาร้อนผ่าว ความเปลี่ยนแปลงของจงเฟยในระยะนี้ พวกนางล้วนเห็นอยู่ในสายตา ฝ่าบาทเองก็ประทับค้างแรมกับจงเฟยที่นั่นติดต่อกันหลายคืน ใครจะไม่อิจฉากันเล่า?สนมภายในวังมีไม่น้อย พวกเขาทำเพื่อให้ได้รับความโปรดปรานจากฝ่าบาท ปกติทำทุกวิธี ก็ไม่แน่ว่าจะได้ผลบัดนี้ได้เห็นจงเฟยได้รับความโปรดปรานมากขึ้นทุกที แต่ละคนร้อนใจจนแทบทนไม่ไหว“เดิมทีคิดว่าจงเฟยจะซ่อนไว้ คิดไม่ถึงเลยว่ายังมอบให้ฮองเฮาอีกด้วย น้องหญิงจงเฟยจริงใจต่อฮองเอาจริงๆ!
ทะลุมิติเข้ามาในนิยาย ชีวิตนี้ข้าลิขิตเอง บทที่ 992
“บัดนี้ข้าและองค์หญิงเพียงแต่มีปัญหากันเล็กน้อยเท่านั้น รอข้าไปอธิบายให้ชัดเจน ทั้งหมดย่อมกลับมาเป็นเหมือนเดิม”เสิ่นหวยอันพูดอย่างมีเหตุผล ชนิดที่ว่าหน้าตายังเผยแววลำพองใจ “เจ้าคิดดูให้ดี หากเปลี่ยนเป็นคนอื่น ก่อเรื่องพรรค์นี้ขึ้นมา ป่านนี้คงไม่มีชีวิตอยู่แล้ว”“ส่วนข้า ก็แค่ถูกโบย สามารถฟื้นฟูกลับมาได้อย่างว่องไว หรือเจ้าไม่เข้าใจความหมายกันเล่า?”“ตกลงเจ้าจะพูดอะไร?” เสิ่นจวินเจ๋อหรี่ตาลง สังเกตเห็นปัญหาแล้ว เสิ่นหวยอันมั่นใจในตนเองเกินไป“เหตุที่องค์หญิงทำเช่นนี้ ก็เพราะหึงหวงเท่านั้น” เสิ่นหวยอันหัวเราะเบาๆ ลูบแต่งผมและพูด “องค์หญิงมีจิตปฏิพัทธ์ต่อข้า เพียงแต่เห็นซ่งปี้อวิ๋นอยู่ข้างกายข้ามาโดยตลอด เข้าใจผิดคิดว่าข้าและนางมีความสัมพันธ์กัน นี่ถึงเป็นเช่นนี้”“ระหว่างสตรีย่อมหนีไม่พ้นความหึงหวง นี่คือเรื่องธรรมดาอย่างมาก เพียงแต่องค์หญิงอารมณ์รุนแรงอยู่บ้าง นี่ถึงโบยข้า”“หากไม่รัก นางก็คงไม่โมโหถึงเพียงนี้ เจ้าเข้าใจหรือไม่?”เสิ่นจวินเจ๋อชะงักไปในทันใด ครู่ต่อมาคิดว่าสายตาของฉู่มู่เหยาไม่น่าจะแย่ถึงเพียงนี้ เพียงแต่ลองคิดดูแล้วเขาก็เริ่มไม่มั่นใจเพราะเสิ่นหวยอันมั่นใจในตน
ทะลุมิติเข้ามาในนิยาย ชีวิตนี้ข้าลิขิตเอง บทที่ 991
ได้ยินคำพูดของอวิ๋นเฉิงเจ๋อ ภายในสายตาอวิ๋นเนี่ยนชูเปี่ยมความแปลกใจ มากที่สุดคือต้องการรู้เหตุผลทั้งหมดตกลงเป็นเพราะอะไร?เพราะเหตุใดหลายปีมานี้ ทั้งๆ ที่นางแสดงความชอบของตนออกมาไม่ใช่เพียงครั้งเดียว ทว่าญาติผู้พี่กลับหลบเลี่ยงนางมาโดยตลอด นางต้องการคำตอบหนึ่ง กลับไม่ได้รับทั้งๆ ที่ดีต่อนางถึงเพียงนี้ ทั้งๆ ที่ภายในใจมีนางมาโดยตลอด เพราะเหตุใดจึงเป็นเช่นนี้?อวิ๋นเฉิงเจ๋อเอ่ยปากพูดเสียงขมปร่า นี่ถึงพูดความคิดที่เก็บซ่อนไว้ภายในใจตลอดหลายปีมานี้ออกมา...อวิ๋นเนี่ยนชูได้ยินทั้งหมดนี้ สายตาสะท้อนแววเหลือจะเชื่อ ยากจะเชื่อได้ว่าทั้งหมดนี้ถึงขั้นยังมีเรื่องที่นางไม่รู้มากถึงเพียงนี้“ดังนั้น...พวกเราไม่ใช่ญาติพี่น้องแท้ๆ?”อวิ๋นเนี่ยนชูเผยสีหน้าตกตะลึงพรึงเพริด นี่คือเรื่องที่นางไม่เคยรู้ หลายปีมานี้ญาติผู้พี่ก็ไม่เคยพูดมาก่อนอวิ๋นเฉิงเจ๋อพยักหน้า “ปีนั้นข้าถูกทิ้งไว้ที่ประตูเรือนด้านหลัง หากไม่ใช่ท่านแม่ใจดีรับเลี้ยงข้า ข้าคงตายไปตั้งนานแล้ว...”หลายปีมานี้เขาเคยคิดอยู่หลายค่ำคืน บิดามารดาแท้ๆ ของเขาเป็นใคร เหตุใดต้องทิ้งเขา บางครั้งก็เกลี้ยกล่อมตนเอง คิดถึงปัญหาเหล่านี้ไปล้วนไ
ทะลุมิติเข้ามาในนิยาย ชีวิตนี้ข้าลิขิตเอง บทที่ 990
เพียงเอ่ยปาก โทสะทั้งหมดก็พรั่งพรูออกมาแล้วความเจ็บปวดและอึดอัดใจที่สั่งสมอยู่ภายในใจล้วนระเบิดออกมาในเวลานี้อวิ๋นเฉิงเจ๋อได้ยินอวิ๋นเนี่ยนชูพูดเช่นนี้เป็นครั้งแรก มองนางตวาดถามไล่เรียงตนเอง ภายในใจเปี่ยมความรู้สึกผิด“ขอโทษ ล้วนเป็นความผิดของข้า”เห็นสายตาเปี่ยมความรู้สึกผิดของฝ่ายชาย อวิ๋นเนี่ยนชูตาแดงขึ้นมาโดยไม่รู้ตัว “เดิมทีทั้งหมดนี้ก็เป็นความผิดของท่านอยู่แล้ว! เหตุใดท่านไม่บอกข้าเร็วสักหน่อย ท่านรู้ว่าหลายปีมานี้ข้าฝืนได้ลำบากมากเพียงใดหรือไม่?”“ในเมื่อท่านไม่พูดมาโดยตลอด เหตุใดไม่เก็บเอาไว้ชั่วชีวิตเล่า?”น้ำตานางไหลลงมา ตลอดหลายปีมานี้ไม่ตอบรับความรู้สึกนาง นี่ทุกข์ใจมากเพียงใด?นางอยากบริภาษเขาแรงๆ อยากทุบตีเขา ชนิดที่ว่าอยากไม่สนใจเขาอีก ทำให้เขาเสียใจภายหลังไปชั่วชีวิตเพียงแต่ ยามได้เห็นของเหล่านั้นที่เขาซ่อนไว้ภายในห้อง รวมถึงภาพเหมือนของนางที่วาดไว้นับไม่ถ้วนยามค่ำคืน นางก็อยากร้องให้อย่างอดไม่ได้...“เป็นความผิดของข้าเอง ทั้งหมดล้วนเป็นความผิดของข้า เจ้าตีข้าด่าข้าโทษข้า ล้วนสมควรทั้งสิ้น”อวิ๋นเฉิงเจ๋อสืบเท้าขึ้นไปข้างหน้าหนึ่งก้าว ภายในสายตาเปี่ยมความเอ็
ทะลุมิติเข้ามาในนิยาย ชีวิตนี้ข้าลิขิตเอง บทที่ 989
“อะไรนะ?” อวิ๋นเนี่ยนชูชะงัก ภายในสายตาสะท้อนความตกตะลึงทั้งๆ ที่ตลอดมาล้วนเป็นนางตอแยญาติผู้พี่หากไม่ใช่เพราะหลายปีมานี้นางทำเช่นนี้มาโดยตลอด คาดว่าญาติผู้พี่ก็คงไม่ชอบนาง ทว่าได้ยินคำพูดของมารดาแล้ว เหตุใดญาติผู้พี่ถึงผลักทั้งหมดนี้ลงบนศีรษะของเขาเล่า?“เฉิงเจ๋อพูดว่าเขาพยายามสอบสร้างผลงานก็เพื่อจะได้คู่ควรกับเจ้า จะได้มีโอกาสสู่ขอเจ้า”“หากเปลี่ยนเป็นในอดีต ข้าจะต้องไม่เห็นด้วยที่พวกเจ้าคบหากัน บัดนี้ผ่านเรื่องมามากถึงเพียงนี้ ความคิดของแม่ก็เปลี่ยนไปไม่น้อย”“หากเจ้าชอบเฉิงเจ๋อจริง ข้าเองก็ไม่คัดค้าน แต่หากเจ้าไม่ชอบ...”สีหน้าจางเหวินสับสน ก่อนหน้านี้เคยเห็นท่าทางของเด็กทั้งสอง ไม่ว่ามองอย่างไรเนี่ยนชูก็ไม่คล้ายไม่ชอบเฉิงเจ๋อ“ข้าชอบญาติผู้พี่เจ้าค่ะ” อวิ๋นเนี่ยนชูตอบอย่างไม่ลังเล “ข้าชอบญาติผู้พี่มาโดยตลอด”มองเห็นท่าทางมุ่งมั่นของลูกสาว จางเหวินรู้สึกเอือมระอาระคนโชคดีอยู่บ้าง “ช่างแล้วๆ น้ากู้ของเจ้าพูดถูกแล้ว ลูกหลานมีความสุขของลูกหลาน พวกเจ้าคบหากันก็เป็นพวกเจ้าสร้างขึ้น”“แม้ว่าปีนั้นเฉิงเจ๋อทำไม่ถูก ไม่สมควรเกิดความคิดต่อเจ้า แต่ข้าล้วนเห็นความพยายามของเขาตลอดหลา
ทะลุมิติเข้ามาในนิยาย ชีวิตนี้ข้าลิขิตเอง บทที่ 988
ยิ่งไปกว่านั้น ขอเพียงเขาพยายาม เขาเชื่อว่าตนเองจะต้องมีอนาคตแน่ตระกูลตกต่ำ บิดามารดาจากไปก่อนวัยอันควร เดิมทีเขาก็เป็นเด็กกำพร้าคนหนึ่ง ไม่แน่ว่าอาจตายที่ข้างถนนตั้งนานแล้ว บัดนี้ไม่เพียงมีข้าวกิน มีเสื้อผ้าสวมใส่ ท่านน้ายังเชิญอาจารย์มาสอนหนังสือเขา เขาไม่มีวันอกตัญญูเขาคิด...รออีกหน่อย รอจนเขามีความสามารถ รอจนเขาฉายแววโดดเด่น บางทีอาจมีโอกาสขอท่านน้าแต่งงานกับเนี่ยนชูทว่า ขณะเขากำลังตรากตรำร่ำเรียนอยู่นั้น ในที่สุดก็ได้รับคำชมจากอาจารย์ ได้เข้าเรียนที่สำนักศึกษาหลวง อาจารย์ของสำนักศึกษาหลวงเองก็ชื่นชมว่าเขาจะต้องมีโอกาสสอบผ่านขุนนางแน่ ตอนเขาคิดว่าตนเองอาจจะสามารถตอบรับความรู้สึกของเนี่ยนชูได้ กลับได้ยินท่านน้าและแม่นมพูดสนทนากันที่แท้...เขาไม่ใช่ลูกแท้ๆ ของบิดามารดาลูกของมารดาตายไปตั้งนานแล้ว ส่วนเขาคือเด็กที่วันนั้นถูกทิ้งไว้หน้าประตูเรือนด้านหลังของมารดาเดิมทีมารดาก็ยากจะยอมรับความเจ็บปวดได้ อีกทั้งยังสงสารเขา หมอพูดว่าร่างกายนางเสียหาย ภายภาคหน้ายากจะมีลูกได้อีก นี่ถึงรับอุปการะเขา ประกาศต่อโลกภายนอกว่าเขาเป็นลูกของตนเขาเป็นแค่เด็กถูกทิ้งคนหนึ่ง เศษสวะที่ไม่ยอมหนาว
ทะลุมิติเข้ามาในนิยาย ชีวิตนี้ข้าลิขิตเอง บทที่ 987
ซ่งรั่วเจินพยักหน้า “ข้าเคยไม่สนับสนุนเจ้าตั้งแต่ยามใด? แต่ไหนแต่ไรมาข้าล้วนสนับสนุนการตัดสินใจของเจ้า”ก่อนหน้านี้นางทำนายมาก่อนแล้ว ภายในเรื่องนี้มีเงื่อนงำซ่อนอยู่มากมาย อวิ๋นเฉิงเจ๋ออ่อนแอเกินไปสำหรับเรื่องนี้ ไม่มีความรับผิดชอบมากเพียงพอเพียงแต่ หากไม่เคยผ่านความทุกข์ของผู้อื่น ก็ไม่สามารถตัดสินตามใจได้อวิ๋นเฉิงเจ๋อกลายเป็นเช่นนี้ ย่อมหนีไม่พ้นประสบการณ์ที่เขาเคยเจอมาในช่วงหลายปีมานี้เรื่องเดียวกัน บางคนมีความรับผิดชอบที่แข็งแกร่งมาก ไม่ได้รับผลกระทบใด แต่บางคนคิดอ่านอย่างละเอียด ยากจะสามารถรับได้ใต้หล้ากว้างใหญ่ รวมทุกสรรพสิ่งไว้แล้ว ทั้งหมดล้วนเกิดขึ้นเพราะตนเอง นางย่อมไม่วู่วามสอดมือเข้าไปอวิ๋นเนี่ยนชูยิ้มกว้าง “ในเมื่อเป็นเช่นนี้ ไม่ว่าผลลัพธ์เป็นเช่นไรข้าก็ไม่ใส่ใจแล้ว หากไม่พูดเรื่องนี้ออกมา ข้าจะต้องเสียใจภายหลังแน่”“ตอนนี้ท่านป้าจ้างกำลังอยู่กับท่านแม่ข้า รอกลับไปแล้วค่อยหาโอกาสพูดเถอะ”ซ่งรั่วเจินจิกนิ้วทำนาย ภายในสายตาเผยแววประหลาดใจ เปลี่ยนคำพูด “ดูท่าแล้ว เจ้าไม่จำเป็นต้องพูดออกจากปากของตนแล้วล่ะ”อวิ๋นเนี่ยนชูสงสัย “หมายความว่าอะไร?”“ญาติผู้พี่เจ้าพูด
ทะลุมิติเข้ามาในนิยาย ชีวิตนี้ข้าลิขิตเอง บทที่ 986
ตอนนั้นสมองของนางขาวโพลน ชนิดที่ว่ายังเจือความขุ่นเคืองระคนเขินอายอีกด้วย คิดว่าญาติผู้พี่จำคนผิดไปจนกระทั่งได้ยินเขาพูดพึมพำชื่อของนางไม่หยุด ได้เห็นน้ำตาเจืออยู่ในสายตาของเขา ความรู้สึกของนางก็ซับซ้อนขึ้นมาจากนั้น นางประคองญาติผู้พี่เข้าห้อง ได้ยินเขาพูดพึมพำภายในความฝัน เรียกชื่อของนางเบาๆตอนจากมา นางชนเข้ากับหนังสือบนโต๊ะของเขาโดยไม่ทันระวัง ตอนหยิบของขึ้นมา จู่ๆ ก็ได้พบภาพวาดของตนถูกซ่อนไว้ด้านในบนภาพวาดนั้นเป็นนางสวมใส่ชุดที่ไปฟังเรื่องเล่านางเปิดลิ้นชักของโต๊ะเขียนหนังสือตัวนั้นออกดู พบว่าภายในล้วนเป็นภาพวาดของนางไม่เพียงแค่นางในตอนนี้ ยังมีนางในอดีต ทั้งหมดล้วนวาดเองกับมือของญาติผู้พี่คิดดูอย่างละเอียดแล้ว ตอนเด็กนางยังเคยไปที่ห้องของญาติผู้พี่ ต่อมาหลังความรักผลิบานในหัวใจก็ชอบไปหาญาติผู้พี่เพียงแต่จู่ๆ อยู่มาวันหนึ่ง ญาติผู้พี่บอกนางด้วยท่าทางเคร่งขรึมอย่างมาก นางเป็นหญิงสาวแล้ว ไม่สามารถเข้าห้องผู้ชายตามสะดวกได้ นางถึงเข้ามาน้อยครั้งทว่าชั่วขณะได้เห็นภาพวาดมากมายนี้ นางถึงเข้าใจอย่างชัดเจน เหตุใดญาติผู้พี่ไม่ให้นางเข้าห้องเพราะภายในห้องของเขามีของมากมายที
