ตอนที่ 3

“เจ้าอาบน้ำนานเกินไปหรือเปล่า”

“คะ?”

“ก็ผิวเจ้าแดง เหมือนจะมีไข้ด้วย”

ผ่ามือหนายกขึ้นวางลงบนหน้าผาก รอยยิ้มมุมปากกับแววตาเจ้าเล่ห์ ทำให้คนมองเผลอคิดอีกแล้ว หลิวหยางไม่ได้รักเมียไม่ใช่เหรอ แต่ที่เขาทำอยู่นี่ มันมากกว่าคำว่ารักอีกมั้ง ทั้งท่าทีที่อ่อนโยน ทั้งแววตาแสนเจ้าเล่ห์แต่แฝงความอบอุ่น

ฟางซิน! ถ้าเธอไม่เอา ฉันเอานะ!

“ก็ ก็ข้าอาบน้ำท่ามกลางหิมะนี่นา”

ขยับร่างกายเข้าหาไออุ่น ที่แผ่กระจายออกมาจากร่างแน่นหนันของสามีตัวโต ชีวิตนี้เธอไม่เคยรู้จักผู้ชายเลย มันจะเป็นอะไรไหม ถ้าเธออยากจะลองสัมผัสดูสักครั้ง มันก็ไม่ผิดไม่ใช่เหรอ ในเมื่อฟางซินกับแม่ทัพหลิวหยางแต่งงานกันอย่างถูกต้องแล้ว เผลอๆอาจจะเคยร่วมหอกันไปแล้วก็ได้

“เจ้าบอกว่าชอบนี่”

นิ้วมือใหญ่เกี่ยววนบนไรผมเหนือหน้าผาก แววตาอ่อนแสงลง มองการกระทำคนตัวเล็กที่กำลังซุกตัวในแผ่นอกเงียบๆ กระชับมือถ่ายทอดไออุ่นให้ร่างเย้ายวนในอ้อมกอด กดริมฝีปากลงไปบนกลุ่มผมดำสนิทเบาๆ

ปึก!

“ข้า ข้าจะไปให้หลิงหลินแต่งตัวให้”

ผลักแผ่นอกที่มอบไออุ่นให้ตัวเองออกห่าง หลงลืมไปแล้วเหรอว่าเขามีตัวละครลับที่เขาชอบอยู่ ถ้าหากเผลอเข้าใกล้จนหลงรักเขาขึ้นมา มันจะยุ่งยากไม่ใช่เหรอ ถ้าหากหลงรักจนหึงหวงเขา และเผลอทำร้ายคนที่เขารัก คงไม่พ้นมีจุดจบแบบฟางซินคนเดิมอีก

“อะ นายหญิง”

สาวใช้หน้าแดงก่ำ เมื่อเห็นนายหญิงของตัวเองวิ่งออกมาจากห้องอาบน้ำ ทั้งที่ยังแต่งตัวไม่เรียบร้อย ตามออกมาด้วยท่านแม่ทัพ ที่มีสีหน้าแดงระเรื่อ

“มันไม่ใช่อย่างที่เจ้าคิดนะหลิงหลิน ข้า ข้าใส่ชุดไม่ได้ แล้ว แล้วท่านแม่ทัพก็ทำไม่เป็น”

ละล่ำละลักแก้ความเข้าใจผิด ขยับไปใกล้สาวใช้เพื่อให้นางช่วยแต่งตัวให้ พอเข้ามาอยู่ในห้องความเหน็บหนาวก็เริ่มดีขึ้น ความอุ่นร้อนลามเลียไปทั้งตัว ยิ่งเผลอคิดถึงเรื่องที่ตัวเองคิดเมื่อครู่ ใบหน้าสวยหวานยิ่งแดงซ่านหนัก

“ตอนเย็นข้าจะมาใหม่”

“คะ?  ไม่ ไม่ต้องมาหรอกค่ะ”

“ทำไม”

“ท่าน ท่านน่าจะยุ่ง”

“ข้าจะมา! อย่าลืมไปตามหมอมาตรวจอาการนางด้วย”

“เจ้าค่ะ”

ปึ่ง!

ทำไมใบหน้าตอนโกรธถึงได้น่ากลัวขนาดนั้น แล้วทำไมเขาถึงได้มาเกาะติดเธอนักล่ะ เขาเป็นตัวละครที่ไม่ชอบฟางซินไม่ใช่เหรอ ทำไมอยู่ๆถึงทำตัวเหมือนคนหลงเมียขึ้นมาแบบนี้

“นี่หลิงหลินข้ากับท่านแม่ทัพ นอนด้วยกันทุกคืนหรือเปล่า”

สงสัยก็ต้องถาม แล้วทำไมสาวใช้ต้องอมยิ้มกรุ้มกริ่มด้วย อย่าบอกนะว่านอนด้วยกันทุกคืน ไม่เอานะ เธอยังปรับตัวไม่ได้ ไม่ไหวหรอก เขาหน้าตาดีจะตาย ถ้านอนด้วยกัน เธออาจจะเป็นลมเพราะร่างกายและความหล่อของเขา

อร๊าย! ได้เข้ามาอยู่ในนิยาย มันก็ดีแค่เรื่องนี้เท่านั้นแหละ

“ไม่เจ้าค่ะ แต่หลังจากที่ท่านป่วยหนักจนเกือบตาย ท่านแม่ทัพก็เปลี่ยนไปราวกับเป็นคนละคน ท่านมาอยู่กับนายหญิงตั้งแต่ที่นายหญิงยังไม่พื้นเจ้าค่ะ”

“อย่างนั้นเหรอ”

เพราะเป็นนิยายที่เพิ่งจะเคยแต่ง รายละเอียดมันจึงไม่ค่อยชัดเจนสินะ อยากรู้อะไรก็รู้ได้ไม่มาก คงต้องรอให้เนื้อเรื่องดำเนินต่อไปอีกหน่อย ช่วงนี้คงจะเป็นช่วงที่ฟางซินเพิ่งจะแต่งเข้ามาในจวนแม่ทัพ ยังไม่ถึงตอนที่นางดิ้นรนจะไปเป็นสนมอีตาอ๋องแน่ๆ แต่ดันมาป่วยซะก่อน เพราะป่วยจนเกือบตาย ช่วงนั้นวิญญาณเลยสลับร่างกัน  

หลายวันต่อมา

มินนี่ใช้ชีวิตเป็นฟางซินได้หลายวันแล้ว ชีวิตของฟางซินนั้น เป็นชีวิตที่น่าเบื่อหน่ายกว่าที่เธอคิด มีสิทธิ์แค่กินกับนอน เข้าใจอยู่หรอกว่าก่อนหน้านั้นนางป่วย แต่ตอนนี้ร่างกายเธอแข็งแรงแล้วไง จะให้เธออุดอู้อยู่แต่ในห้องไปถึงไหน เข้ามาในโลกนิยายทั้งที ก็อยากสำรวจบรรยากาศบ้าง อยากรู้การบรรยายของตัวเอง ว่ามันจะเลิศเลอเพอร์เฟคเหมือนนักเขียนคนอื่นๆไหม

“นายหญิงจะไปไหนคะ?”

“ข้าจะออกไปเดินเล่น”

“แต่ท่านเพิ่งจะ!…”

เรื่องอะไรจะอยู่ฟัง ร่างเพียวระหงของนางร้ายนามว่าฟางซิน เดินออกไปจากห้องอย่างรวดเร็ว ดวงตาคู่หวานพราวระยับเพราะทิวทัศน์ด้านหน้า

เรือนที่ทำจากไม้ตั้งตระหง่านอยู่ด้านหลัง เบื้องหน้าคือทางเดินทอดยาวไปถึงศาลา ด้านข้างเป็นสระน้ำ ด้านในสระน้ำมีดอกบัวหลากหลายสายพันธุ์ ออกดอกบานสะพรั่งจนเต็มสระ อีกข้างเป็นทุ่งดอกไม้ ส่งกลิ่นหอมกระจาย ด้านบนมีเกร็ดหิมะเกาะอยู่ประปราย

บรรยากาศแบบนี้ถือว่าไม่หนาวมากสินะ ถ้าหากหิมะสูงกว่านี้ อากาศรอบตัวคงจะหนาวจัด จนไม่สามารถออกมาเดินเตร่อยู่ข้างนอกได้ โชคดีที่ตัดสินใจเดินออกมา สวยงามมากเหลือเกิน สวยจนไม่อยากออกไปจากโลกนิยายแห่งนี้เลย

พรึ่บ!

“เจ้าไม่สบายอยู่นะ ฟางซิน”

เสื้อคลุมขนสัตว์สีขาวเหมือนกับสีของหิมะ ปิดทับแผ่นหลังเล็กไว้โอบอุ้มร่างกายอ่อนแอจากความหนาวเย็น ใบหน้าสวยหวานหันกลับไปมอง ส่งยิ้มขอบคุณผู้ชายที่ได้ชื่อว่าเป็นสามีของเจ้าของร่าง ความอบอุ่นที่โอบอุ้มตัวเธออยู่ตอนนี้ มาจากเสื้อขนสัตว์ครึ่งหนึ่ง และมาจากไออุ่นที่หลงเหลืออยู่ครึ่งหนึ่ง

“ข้าสบายดี ท่านไม่เห็นเหรอว่าข้า ไม่เป็น แคว่กๆ แคว่ก”

อยู่ดีๆก็ไอขึ้นมาจนแสบคอไปหมด กำลังจะขอความช่วยเหลือจากสามี ก็ถูกมือใหญ่อุ้มขึ้นจากพื้น รีบโอบมือรอบลำคอหนาไว้อย่างกลัวตก ซบใบหน้าเข้าหาอกแกร่งด้วยความเขินอาย

อุตส่าห์อวดเก่ง แต่สุดท้ายกลับมีสภาพร่อแร่ น่าขายหน้าที่สุดเลย

ร่างบอบบางถูกวางลงบนเตียงแผ่วเบา มือหนาตวัดผ้าห่มสีแดงขึ้นคลุมตัวให้ทันทีที่วางเสร็จ ดวงตาดุดันมองคนที่พยายามจะลุกขึ้นนั่ง  พร้อมกับเอ่ยสำทับคนเพิ่งหายป่วยเสียงเข้ม

“เจ้านอนอยู่อย่างนั้นแหละ”

มือหนากดลงเบาๆกลางหน้าผาก ดันให้ร่างที่กำลังลุกขึ้น นอนลงบนเตียงเช่นเดิม ดวงตาสีเหมือนน้ำทะเลลึกวูบไหวไปมา มองใบหน้าของภรรยานิ่งๆ ส่งผลให้คนถูกมองเริ่มวางตัวไม่ถูก

“ท่านแม่ทัพ”

“?”

“ท่านไม่จำเป็นต้องเฝ้าข้าแล้ว ข้าสบายดีแล้วค่ะ เอ่อ ท่านน่าจะยุ่งไม่ใช่เหรอคะ”

พูดด้วยความเกรงใจสามีของฟางซิน หลิวหยางเป็นแม่ทัพใหญ่ เขามีอำนาจมากที่สุดในกองทัพ เป็นตัวละครที่มีบทบาทด้านนี้เด่นกว่าด้านอื่น เป็นแม่ทัพที่เน้นการทำสงคราม เพื่อทำให้พระเอกอย่างอ๋องเฉิน มีกำลังพลมากพอจะโค่นล้มฮ่องเต้องค์ปัจจุบันลง

อ๋องเฉินพระเอกของเรื่อง ต้องการจะชิงบัลลังก์มาจากพ่อ เพราะเขาไม่ชอบใจการปกครองของฮ่องเต้องค์ปัจจุบัน เธอวางให้เขาคอยป้วนเปี้ยนอยู่รอบตัวฟางซิน เพื่อให้นางร้ายรู้สึกริษยานางเอกของเรื่อง ซึ่งแน่นอนว่าทางที่จะให้อีตาอ๋องเข้าหาฟางซิน นั่นก็คือการติดต่องานกับหลิวหยางนั่นเอง

อยู่ดีๆข้อมูลมันก็ไหลเข้าหัวมาเอง น่าจะเป็นแบบนี้ไปตลอด หรือไม่ก็อัดเอามาทีเดียวเลยยิ่งดี เธอจะได้รู้ว่าควรเดินเรื่องต่อไปยังไง