ตอนที่ 4

“ท่านแม่ทัพงั้นหรือ?” เสียงทุ้มดังขึ้นเรียกสติ

“คะ?”

ใบหน้าสวยเอียงเล็กน้อยอย่างเคยตัว คนตัวโตกว่าขยับไปนั่งหมิ่นเหม่อยู่ปลายเตียง เมื่อสามีไม่ยอมคลายข้อสงสัย เธอก็ค่อยๆขยับตัวลุกขึ้นนั่ง ท่าทางเหมือนจะลุกหนีไปของสามี ทำให้รีบคว้าชายชุดไว้แน่น

อีตาสามีนี่งอนอะไรนักหนา พูดอะไรผิดหูอีกแล้วเนี่ย หน้าตึงบ่อยๆแบบนี้ ฟางซินเข้าใจว่าไม่รักก็ไม่แปลกหรอก

“เจ้ามักจะเรียกข้าว่าสามี”

“หา! ข้าเรียกท่านแบบนั้นจริงๆเหรอ?”

“ใช่!”

“ข้าเรียกท่านพี่ได้ไหมอะ เหมือนท่านจะอายุมากกว่าข้าเยอะอยู่นะ”

“ท่านพี่งั้นหรือ ข้าไปเป็นพี่ชายของเจ้าตั้งแต่ตอนไหน” ใบหน้าดุดันหันกลับไปมอง ฟางซินตัวปลอมขนลุกไปทั้งตัว

ก็ใช่ไง เห็นเป็นพี่ก็ดีแล้วไหม ให้คิดเป็นอย่างอื่นมันไม่ดีมั้ง แม้เขาจะหน้าตาหล่อสุดๆ แล้วก็มีหุ่นน่าฟัดก็เถอะ แต่เธอไม่ชอบผู้ชายของคนอื่น ถ้าเกิดวันหนึ่งข้างหน้ายัยฟางซินตัวจริงเกิดกลับมา แล้วรู้ว่าเธอใช้ร่างกายทำอะไรกับเขาไปบ้าง นางคงจะโกรธน่าดู เอาเป็นว่ารอดูสถานการณ์ไปก่อนแล้วกัน นี่ก็เพิ่งจะไม่กี่วันเอง

“ข้าไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้น ข้าแค่รู้สึกอายที่จะเรียกแบบนั้นต่างหาก” ขายผ้าเอาหน้ารอดไปก่อน กับอีแค่คำเรียก เขาคงไม่จริงจังขนาดนั้น

“งั้นก็แล้วแต่เจ้า ถ้าหากเจ้ารับปาก ว่าจะไม่ออกไปตากหิมะอีก ข้าจะยอมให้เจ้านอนคนเดียว” คนตัวโตเปลี่ยนเรื่อง ฟางซินถึงกับพ่นลมหายใจออกมา

“อื้อ สัญญาก็ได้ค่ะ” ตอบสามีด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม พลางยื่นนิ้วออกไปตรงหน้า

“…?”

หลิวหยางมองนิ้วมือที่ยื่นมาหาอย่างไม่เข้าใจ คนที่เพิ่งรู้ตัวว่าเผลอยื่นนิ้วออกไปตามความเคยชิน รีบเก็บนิ้วก้อยกลับเข้าที่ ลดมือลงข้างตัวพลางหัวเราะแห้งๆ  

นางร้ายคนนี้คงไม่ใช่ผู้หญิงแบบนี้สินะ เขาถึงได้มองราวกับว่าเห็นผี เพิ่งจะเคยเจอเขากับหลิงหลิน เลยไม่รู้ว่าคนอื่นๆมีรีแอคชั่นยังไง สงสัยต้องระวังการกระทำมากขึ้นกว่านี้ ถ้ามีคนจับได้ว่าเธอไม่ใช่ฟางซินขึ้นมา เธออาจจะแย่ก็ได้

“ข้าเพิ่งฟื้นจากการป่วย คงทำตัวแปลกๆจนท่านตกใจ”

“งั้นเจ้าพักผ่อนเถอะ ข้าไม่รบกวนแล้ว”

หลิวหยางเดินจากไปทันทีที่พูดจบ ท่วงท่าสง่างามของแม่ทัพหนุ่ม ทำให้คนที่ปั้นแต่งตัวตนของเขาขึ้นมายิ้มกริ่ม เขาอาจจะเป็นเทพบุตรก็ได้ นิสัยก็ไม่ได้เลวร้ายอย่างที่คิด อาจจะแค่เย็นชาและหมางเมินภรรยา คงไม่มีอะไรให้ต้องคิดมากหรอกมั้ง

สามวันต่อมา

ใช้ชีวิตอยู่ในร่างของฟางซินก็หลายวันแล้ว แต่กลับไม่ได้ข้อมูลอะไรเพิ่มมาเลย ชีวิตในโลกนิยายนี่ช่างน่าเบื่อ คงจะมีสีสันหน่อยก็ตอนที่เปลี่ยนฉากไปสินะ ตอนที่ฉากยังไม่เปลี่ยน ก็ใช้ชีวิตเรื่อยเปื่อยไปวันๆ กิน นอน นอน แล้วก็กิน รู้สึกเหมือนน้ำหนักตัวเธอจะเพิ่มขึ้นมาด้วย

“นี่หลิงหลิน ปกติข้าเป็นคนยังไงหรือ?”

เอ่ยถามสาวใช้ที่นั่งเย็บผ้าอยู่ข้างๆ สิ่งที่รู้สึกได้ตลอดหลายวันที่ผ่านมา ก็คือ ฟางซินมีเพียงหลิงหลินคอยรับใช้ เดินไปที่ไหนคนรับใช้คนอื่นๆ ต่างก็รีบเดินหนีเหมือนรังเกียจนาง มั่นใจว่ามันต้องเป็นความรังเกียจแน่ๆ เพราะในนิยายไม่มีใครชอบฟางซินเลย

“ท่านเหรอเจ้าคะ?”

“เจ้าตอบตามความจริงมาเถอะ ข้าไม่ลงโทษเจ้าหรอกน่า”

ยิ้มอย่างเอ็นดูท่าทางหวาดกลัวของคนอายุน้อยกว่า ฟางซินในนิยายมีอายุมากถึง 22 ปี นางเลยวัยแต่งงานมานานแล้ว นั่นก็เพราะตัวนางเองที่ไม่ยอมแต่งกับใคร จะเป็นเมียอีตาอ๋องเฉินคนเดียว พอเลยวัยแต่งงานก็ไม่มีใครอยากมาสู่ขอ ตัวเลือกจึงลดน้อยลงเรื่อยๆ  สุดท้ายหวยเลยมาออกที่หลิวหยาง เขาอยู่รบนานหลายปีจนเลยวัยแต่งงานเหมือนกัน

“ท่านใจร้ายมากเจ้าค่ะ สั่งเฆี่ยนนางกำนัลที่ทำไม่ถูกใจท่าน จนไม่มีใครอยากเข้าใกล้ ในบ้านหลังนี้ มีเพียงท่านแม่ทัพคนเดียว ที่กำราบท่านได้”

กำราบ? อ๋อ ตอนนี้ทุกคนในจวน คงคิดว่าฟางซินโดนแม่ทัพหลิวหยางกำราบจนอยู่หมัด ไม่ได้คิดว่าฟางซินแปลกไปเพราะมีใครเข้ามาสิงอยู่ในร่าง แบบนี้เธอก็รับบทคนดี โดยอ้างว่าโดนท่านแม่ทัพกำราบจนถอดเขี้ยวเล็บก็ได้นี่นา

“เหรอ…ท่านแม่ทัพเก่งมากสินะ”

รู้เกี่ยวกับฟางซินแล้ว ก็ต้องรู้เกี่ยวกับสามีของนางด้วย ข้ารับใช้ที่นั่งอยู่บนพื้นด้านล่าง ข้างๆเก้าอี้ที่เธอนั่งอยู่ แย้มยิ้มขวยเขิน ทั้งยังบิดตัวไปมา

เดี๋ยวเธอ! คนที่เธอกำลังเขินอยู่ เขาเป็นผัวเจ้านายของเธอนะยะ!

“เจ้าค่ะ ท่านเป็นแม่ทัพที่ได้ฉายาว่าผู้ชนะสิบทิศ ไม่เพียงแค่มีฝีมือด้านการรบเก่งกาจ ใบหน้าของท่านยังหล่อเหลา จนสาวๆในเมืองหลวงรู้สึกเสียดาย ที่ท่านเลือกแต่งงานกับคุณหนูเจ้าค่ะ”

นั่งเก็บข้อมูลไปด้วย ทอดสายตามองทิวทัศน์ด้านนอกไปด้วย รู้ว่าท่านแม่ทัพนั้นหล่อมาก แต่ไม่รู้เลยว่าจะหล่อจนเป็นขวัญใจของผู้หญิงในนี้ทั่วทั้งเมือง

เมืองหลวงงั้นเหรอ จะเป็นสถานที่แบบไหนนะ อยากไปเห็นสักครั้ง อยู่ในจวนเดินเล่นจนจะครบทุกซอกทุกมุมแล้ว อากาศเริ่มอุ่นขึ้นแล้วด้วย เธออยากลองไปเมืองหลวงจัง

“นี่หลิงหลิน! เจ้าเป็นสาวใช้ที่ตามมาจากบ้านของข้าสินะ ถ้าหากข้าจะไปเมืองหลวง เจ้าคิดว่าจะมีใครพอช่วยข้าได้ไหม”

ไม่รู้ว่าเป็นความต้องการของตัวเอง หรือของเจ้าของร่างกันแน่ เพียงแค่คิดว่าอยากไป สมองมันก็สั่งให้ถามแบบนั้นขึ้นมา ใบหน้าสาวใช้ซีดเซียว ขยับเข้ามาใกล้ มองรอบตัวก่อนจะพูด

“คุณหนูอย่าพูดแบบนี้อีกนะเจ้าคะ ถ้าท่านแม่ทัพรู้เข้า ท่านจะถูกขังอีกนะเจ้าคะ”

“หา…ข้าถูกขัง? ถูกขังตอนไหน?”

“ก็ เอ่อ… ก่อนที่ท่านจะป่วยไงเจ้าคะ ท่านจำไม่ได้จริงๆเหรอ”

“ใช่! เพราะฉะนั้นเจ้าต้องบอกข้า ว่ามันเกิดอะไรขึ้นก่อนหน้านั้น”

“คือ…” หลิงหลินหน้าซีด ขยับเข้าไปใกล้เจ้านายสาว สวมกอดขาข้างหนึ่งไว้อย่างหวาดกลัว เล่าต่อด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ

 “เพราะท่านบอกว่าจะไปเมืองหลวง ท่านจึงถูกท่านแม่ทัพสั่งขังให้อยู่แต่ในห้องหลังจวน ห้ามไม่ให้ใครสักคนเข้าใกล้ห้องนั้น ทั้งที่อากาศหนาวเย็น เพราะไม่มีใครคอยทำให้ห้องอุ่น ถูกขังเพียงไม่นานร่างกายอ่อนแอของท่านก็ทนไม่ไหว ท่านสงบอยู่ด้านใน โชคยังดีที่ท่านแม่ทัพเข้าไปเจอ แต่หลังจากนำท่านออกมา ท่านก็ไม่สบายหนัก พวกเรานึกว่าท่านจะตายเสียอีก เพราะท่านหลับไปนานเป็นเดือนเลยเจ้าค่ะ”

“ข้าถูกหลิวหยางสั่งขังจนเกือบตายงั้นเหรอ?”

เธอแทบไม่ได้ฟังอะไรนอกเหนือจากนั้น สิ่งที่ได้ยินและวนเวียนอยู่ในหัว มีเพียงแค่หลิงหยางสั่งขังเธอจนเกือบตาย ที่เรื่องมันวุ่นวายแบบนี้ สาเหตุมันเป็นเพราะเขานี่เอง แล้วฟางซินผิดอะไรขนาดนั้น ถึงต้องขังนางในห้องเย็นๆ นางอาจจะแค่อยากกลับบ้าน หรือไม่ก็เหงาจนอยากไปเที่ยว

ยิ่งคิด ความโกรธยิ่งปะทุขึ้นมาจนคับแน่นเต็มอก ที่เขาทำดีด้วยหลังจากฟางซินฟื้น คงเป็นเพราะแบบนี้สินะ คงคิดว่าฟางซินที่เป็นเธอ จำเรื่องที่เขาทำไม่ได้ ก็เลยแกล้งทำเป็นดีด้วยเหมือนไม่เคยทำผิดสินะ 

อีตาหลิวหยาง แกชั่วมาก ฉันจะไปเอาคืนให้เธอเองฟางซิน