เป็นคนใหม่

2

เป็นคนใหม่

          ธิดาได้รับทราบอาการของสามีจากนภา ที่อยู่เฝ้าเจ้านายอยู่ตลอดเวลา โดยที่ทางโรงพยาบาลจัดหาห้องไว้ให้

          “นภาเธออยู่ที่นั่นแหละดีแล้ว เสื้อผ้าของเครื่องใช้ต่าง ๆ ฉันจะให้คนเอาไปให้นะ”

         ธิดารู้สึกสบายใจที่สามีของเธอไม่รู้เรื่องอะไรอีกแล้ว ถ้ารอดมาก็จะเป็นเพียงผักที่หายใจไปวันๆ และตอนนี้คนเก่าคนแก่ของบ้าน ก็จะขอไปเฝ้าเจ้านายที่โรงพยาบาลเลย ทางยิ่งสะดวก

          “งานเรียบร้อยดีใช่ไหม แล้วฉันจะรู้ได้ยังไงว่าอีนั่นมันตายแล้ว”

          ลูกน้องที่ถูกจ้างให้จับตัวปาฐิตาไว้ โทรมาทวงค่าทำงาน ธิดาจึงอยากแน่ใจ ว่าลูกเลี้ยงของเธอไม่มีชีวิตอยู่แล้วแน่ๆ

          “พวกผมทั้งตบทั้งตี จนสลบและอุ้มมันโยนลงทะเลแบบนั้น มีเหรอที่มันจะรอด ป่านนี้โดนสัตว์ทะเลกินจนใครมาเจอศพก็ไม่รู้แล้วว่าเป็นใคร”

          พวกโจรเถื่อนที่ธิดาจ้างยืนยันในผลงานของตัวเอง เพราะพวกมันซ้อมปาฐิตาจนสลบขนาดนั้น มีหรือที่เธอจะฟื้นมาช่วยตัวเองกลางทะเลได้

          ธิดายอมจ่ายเงินกว่าห้าล้านบาท เพื่อเป็นค่าจ้างในการทำลายเสี้ยนหนามของเธอในครั้งนี้

          พ่อเลี้ยงสินชัยป่วยหนัก ปาฐิตาก็หายตัวไปอย่างลึกลับ ก็เหลือแต่เพียงธิดาคนเดียว ที่เป็นภรรยาถึงแม้จะไม่ได้ถูกต้องตามกฎหมาย เธอจึงเข้าดูแลธุรกิจทุกอย่างแทนสามีทันที

          เครื่องเพชรที่เคยเป็นของแม่ปาฐิตา ก็ถูกนำออกมาขาย บางส่วนธิดาก็ส่งไปให้ลูกสาวที่ตอนนี้ทำงานอยู่ที่สิงคโปร์

          มัทนาเธอบอกกับทุกคน ว่าทำงานอยู่ที่สิงคโปร์มีแต่ธิดาเท่านั้นที่รู้ว่าความจริง ว่าลูกสาวเธอไม่อยากกลับมาเมืองไทย เพราะเธอเรียนไม่จบ จึงเที่ยวเล่นรอเงินที่มารดายักยอกจากสามีใหม่ได้เท่าไหร่ก็ส่งไปให้ลูกสาวใช้

          “ฟื้นแล้วเหรอคุณ” ป้าแก้วช่วยพยุงหญิงสาวที่กำลังทำท่ามึนงงให้ลุกขึ้น

          “ที่นี่ที่ไหน” ปาฐิตามองไปรอบตัวไม่รู้สึกคุ้นกับอะไรเลย

          “ที่นี่เป็นเกาะส่วนตัว อยู่ใกล้กับภูเก็ต” ป้าแก้วตอบเท่าที่ตอบได้

          “นายหัว เธอฟื้นแล้วนะ” แม่บ้านตะโกนเรียกเจ้านายที่กำลังทำงานอยู่ด้านล่างของบ้าน

          “รู้สึกดีขึ้นบ้างไหม” ราชันถามหลังจากเห็นป้าแก้วกำลังนำยาที่ลุงหมอสั่งให้ต้มไว้ให้เธอกิน

          “ดีขึ้น แต่ที่นี่ที่ไหน แล้วฉันมาอยู่ที่นี่ได้อย่างไรกัน”

          คำถามแรกปาฐิตาไม่รู้จริงๆ แต่คำถามหลังเธอจำทุกอย่างได้ แต่เธอตั้งใจที่จะเป็นคนที่สูญเสียความทรงจำเมื่อต้องอยู่ที่นี่

          “ที่นี่เป็นเกาะของผม และผมก็เป็นคนช่วยคุณมาจากกลางทะเล ส่วนทำไมคุณถึงมาอยู่กลางทะเล ตรงนี้ผมไม่รู้”

          ราชันเล่าในส่วนที่เขารู้ ให้หญิงสาวร่างบางที่กำลังทำท่าทางสับสนไปหมด

          “แล้วคุณจำอะไรได้บ้าง ไหนลองเล่าให้ผมฟังบ้างว่าคุณเป็นใครมาจากไหน” เจ้าของเกาะเป็นฝ่ายถามบ้าง

          “ฉันจำอะไรไม่ได้เลย ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าตัวเองชื่ออะไร เป็นใคร แล้วมาจากไหน ”

          หญิงสาวทำท่าทางจับหัวทั้งสองข้าง เหมือนพยายามคิดแต่ก็คิดไม่ออก

          “ไม่รู้ก็คือไม่รู้ อย่าเพิ่งไปพยายามคิดตอนนี้ ร่างกายยังอ่อนเพลียอยู่ เดี๋ยวจะยิ่งแย่ไปกันใหญ่”

          ราชันเห็นคนตัวเล็กบีบหัวตัวเอง คิ้วขมวดเข้าหากัน เลยกลัวจะยิ่งทำให้แย่ลง

          “แล้วแบบนี้เราจะทำยังไงกับเธอดี ในเมื่อแม้แต่ชื่อก็ยังจำไม่ได้” ป้าแก้วถามเจ้านายเพราะเธอไม่รู้จะจัดการอย่างไร

          “ก่อนอื่น ผมขอตั้งชื่อให้ใหม่เลยแล้วกัน เอาเป็นว่าชื่อปะการังแล้วกันแปลกดี ผมฝากป้าแก้วดูแลไปก่อนนะครับ ให้เธอนอนห้องที่อยู่ติดกับห้องของผม ไว้ให้หายดี เดี๋ยวเราค่อยมาคิดกันต่อ”

         ราชันยังติดงานข้างล่างที่เขากำลังเรียนรู้จากพร้าว จึงขึ้นมาทักทายหญิงสาวแปลกหน้าแค่เพียงเท่านี้และรีบลงไป

          “คนเมื่อกี้นี้ เขาเป็นเจ้าของเกาะ คนที่นี่เขาเรียกกันว่า นายหัวกัน แต่จริง ๆ เขาชื่อราชัน” ป้าแก้วแนะนำ