บทที่ 7
ร้านลองชุด ในวันนี้เขารอให้ว่าที่เจ้าบ่าวมารับไปลองชุดแต่งงานหลังจาก หนึ่งอาทิตย์ผ่านมาสภาพจิตใจของคณินดีขึ้นเธอคิดในแง่บวกตามที่แม่ของเธอสอนและตั้งใจว่าจะเป็นแฟนที่ดีให้กับเขาถึงแม้ว่าในตอนนี้ เธอจะรู้ตัวดีว่าเขานั้นยังไม่ได้รักเธอแต่เธอก็ได้สัญญากับตัวเองว่าเธอจะต้องทำให้ได้ "ลูกสาวของหม่ามี๊แต่งตัวน่ารักจังเลย" ลรินเดินออกมาโอบกอดลูกสาวและหอมแก้มเบาๆ "หนูก็น่ารักเหมือนหม่ามี๊ไงคะ" "หม่ามี๊เห็นหนูมีความสุขหม่ามี๊ดีใจมากรู้ไหม" "ขอบคุณนะคะที่หม่ามี๊รักหนูและเลี้ยงดูหนูมาอย่างดีหนูรักหม่ามี๊แล้วก็ป๊ามากที่สุดนะคะ" "ใช่หรือเปล่าไม่ใช่หลังแต่งงานและลืมหม่ามี๊กับป๊านะ" "ไม่หรอกค่ะหนูแต่งงานหนูก็อยู่ที่บ้านนี้ ได้เจอป๊ากับหม่ามี๊ทุกวันอยู่แล้ว" "หื้มใครบอกหนูหลังจากแต่งงานหนูต้องไปใช้ชีวิตคู่กับเฮียเดย์สองคนที่บ้านหลังใหม่นะ นี่ป๊ายังไม่ได้บอกกับหนูเหรอลูก" เธอต้องมองหน้าผู้เป็นแม่คิ้วขมวดเข้าหากันซึ่งเธอไม่รู้มาก่อนหน้านี้เลยสักนิดว่าหลังจากแต่งงานเธอจะต้องย้ายไปอยู่บ้านหลังใหม่กับเขา "ไม่รู้ค่ะหนูคิดว่าหลังจากแต่งงานหนูจะต้องมาอยู่ที่บ้านนี้" "แสดงว่าป๊ายังไม่ได้บอก พ่อของหนูกับพ่อของเฮียเดย์รวมเงินกันซื้อบ้านหลังใหม่ที่ใหญ่ไม่แตกต่างจากหลังนี้ให้กับหนู เป็นของขวัญในวันแต่งงานของทั้งสองคนเลยนะลูกบ้านหลังนั้นจะเป็นเรือนหอเป็นเรือนรักเป็นเรือนคู่ของคณินกับเฮียเดย์" "จริงเหรอคะ หม่ามี๊" "จริงสิคะหม่ามี๊จะโกหกลูกไปทำไมหื้ม ป๊าเขาคงยังไม่ว่างเพราะช่วงนี้งานหนักมากป๊าน่าจะรีบเคลียร์งานก่อนวันแต่งงานของลูกสาวแหละ" "ขอบคุณนะคะแต่จริงๆหนูอยากอยู่ที่บ้านนี้ให้ดูแลป๊ากับหม่ามี๊" "อยู่ที่บ้านโน้นก็ดูแลได้ถ้าว่างก็มาและก็ต้องมาบ่อยๆด้วยเพราะว่าหม่ามี๊คิดถึงลูกสาว อุ้ยคุยกันจนมองไม่เห็นว่าที่เจ้าบ่าวเดินเข้ามาเลย" เฮียเดย์แต่งตัวเรียบร้อยใส่เสื้อเชิ้ตสีขาวพับแขนเปิดคอดูดีหล่อมากๆสมกับเป็นลูกครึ่งไทยสวีเดน เขายกมือไหว้แม่ของคณินและฉีกยิ้ม "ฝากน้องด้วยนะเฮีย" "ครับ"เขาต้องปั้นหน้ายิ้มทำตัวเหมือนมีความสุขทั้งๆที่ความเป็นจริงเขาไม่อยากเจอหน้าเธอด้วยซ้ำ "ยืนอยู่ทำไมอ่ะก็เข้าไปสิถ้าเปิดประตูเองไม่ได้ก็ไม่ต้องไป" หลังจากเดินออกมาพ้นประตูบ้านจนถึงรถที่จอดอยู่ เขาเอ่ยพูดด้วยน้ำเสียงที่ไม่พอใจเพราะแม่ของคณินไม่ได้เดินตามออกมาด้วย "ค่ะ" น้องคณินเปิดประตูรถและเข้าไปนั่งเองส่วนเขานั้นขับรถออกด้วยความเร็วบนรถมีแต่ความเงียบ "เฮียหิวไหมคะเราไปทานข้าวกันไหมคะหรือว่าเฮียอยากดื่มกาแฟไหม อืมเฮียขับรถเมื่อยไหมคะ" "โอ้ย!!เธอจะถามอะไรกันนักกันหนารู้ไหมว่ามันน่ารำคาญ"คณินก้มหน้าลงเมื่อถูกเสียงของเขาตวาดกลับแถมยังมองหน้าเธอด้วยแววตาไม่พอใจ "คงดีใจจนตัวสั่นสินะ หึ! เธอจำเอาไว้เลยนะคณินว่าฉันไม่มีวันรักเธอที่ฉันแต่งงานก็เพราะรับผิดชอบในสิ่งที่ฉันผิดพลาดและฉันจะทำให้เธอเกลียดฉันเลิกกับฉันให้โดยเร็วที่สุด" เขาพูดความรู้สึกในใจของเขาออกมาให้เธอรับรู้จนหมด "แต่เฮียจำไว้นะคะว่าคณินจะทำให้เฮียรักให้ได้" เธอหันหน้าไปโต้ตอบกลับเขาแววตาใสซื่อจ้องมองกล้าๆกลัวๆ "ทนให้ได้ก็แล้วกัน"เอี๊ยด!!! "โอ้ย" ในขณะที่รถกำลังวิ่งเร็วเขาหักหลบเข้าไปทางด้านซ้ายมือซึ่งเป็นซอยเล็กๆและเบรคกะทันหัน แต่คณินนั้นเร็วยกมือมาปิดหน้าของตนเองก่อนที่จะทิ่มลงไปด้านหน้าด้วยความตกใจจึงร้องออกมาและหน้าของเธอก็ไม่โดนสิ่งของให้เจ็บ "เฮียจะทำอะไรคะ" เขาไม่เพียงแต่จอดข้างทางแต่เขานั้นยังขึ้นมาคร่อมตัวของเธอไว้และปรับเบาะให้หงายลง "อย่าแกล้งทำเป็นไม่เข้าใจต้องการไม่ใช่เหรอฉันก็จะสนองให้ไง และจะสนองให้เธอปางตายด้วย" "แคว๊ก!!" มือหนาจับเข้ายังชุดบางกระชากฉีกขาดจนกระดุมกระเด็นกระดอนไปทั่วรถเผยให้เห็นเนินนูนทั้งสองข้างอยู่ตรงหน้า เขาจับแขนของเธอกดลงและซุกไซ้ใบหน้าเข้าที่ซอกคอของเธอด้วยความโมโหอารมณ์ของเขากำลังฉุนเฉียวจนเหมือนกับคนบ้าคลั่งเธอพยายามผลักเขาออกแต่ยิ่งผลักเธอก็ยิ่งเจ็บ "โอ้ยอื้ม" ไม่เพียงแต่ใช้ปากเม้มดูดเขายังสัมผัสด้วยฟันกัดเข้ายังผิวบางเมื่อเธอร้องโอดโอยเขาจึงต้องก้มจูบปากของเธอทันที "อื้ม" กระโปรงตัวน้อยถูกมื้อหนาซุกไซ้เข้ายังด้านล่างและดึงกางเกงในตัวจิ๋วนั้นออกจนถึงขา "เฮีย" เธอไม่ดิ้นและโต้ตอบกำลังนิ่งเอ๋ยเรียกเขาจ้องมองด้วยแววตาที่น่าสงสาร "ทำไมทนให้ได้สิอยากได้กูเป็นผัวมากไม่ใช่เหรอทนให้ได้ก็แล้วกัน" ไม่รู้ว่าความโกรธเกลียดของเขามีมากจนไม่สงสารแววตาคู่น้อยเลยสักนิด "อ๊ะ" เธอหลับตาลงให้เขากระทำร่างกายตนเองโดยที่ไม่ขัดขืนพยายามหันหน้าหนีและปิดปากตัวเองไว้เมื่อเอ็นร้อนของเขาแทรกเข้ายังช่องสวาทของเธอได้สำเร็จ "ปึกๆๆๆ" การกระทำของเขารุนแรงขึ้นเรื่อยๆมือหนาบีบกุมเข้ายังเนินอกทั้งสองเต้าแทบจะแหลกคามือเขาบีบขยำเค้นและใช้ปากครอบกัดแน่น "โอ้ยอื้อ" เขากระทำซ้ำแล้วซ้ำอีกเอวหนากระแทกรัวๆในครั้งนี้เธอไม่รู้สึกเสร็จหรือยากปลดปล่อยแต่รู้สึกอยากให้เขาเอาเอ็นร้อนนั้นออก "ซี๊ดส์อื้ม" เมื่อเขากัดปากร้องครวญครางเอ็นร้อนกระแทกเข้าออกถี่ๆและถูกถอดออก เขาปลดปล่อยน้ำกามของเขานั้นลงยังเนินนูนของเธอ "ไม่ต้องสงสัยนะว่าทำไมฉันไม่ปล่อยใน เธอเองก็ควรรู้ตัวไว้ซะด้วยว่าฉันไม่ได้รักเธอ ฉันรอวันที่เธอยอมและถอยออกไปจากชีวิตของฉันเท่านั้น การแต่งงานของเราในครั้งนี้มันไม่ได้มีความรักจำเอาไว้" เขาออกจากตัวของเธออย่างง่ายดายพูดทิ้งท้ายและย้ำคำว่าไม่ได้รักไว้ "ฮึ๊ก" ไอ้คุณเดย์ไอ้ผู้ชายเลวบทที่ 8เมื่อถึงร้านชุดตามแผนที่เขาจะต้องมาลองเขาก็เดินลงจากรถโดยที่ไม่สนใจเธอ เตรียมที่จะเข้าไปในร้านแต่ต้องเดินกลับมาที่รถเพราะน้องคณินไม่ยอมลงไปด้วย เขาส่ายหน้าไปมาเริ่มอารมณ์เสียและเปิดประตูด้านข้างของคณินทันที"ต้องให้ฉันมาเชิญเธอลงใช่ไหม" เธอเงยมองหน้าเขาและก้มดูที่หน้าอกของตัวเองซึ่งเขาฉีกเสื้อของเธอจนกระดุมมันหลุดออกไม่มีกระดุมติดเสื้อให้มิดชิดได้ถึงแม้ว่ามันจะขาดเพียงแค่ 2 เม็ดแต่มันก็ดูโป๊เพราะเห็นบราด้านใน"จะให้หนูลงไปยังไงคะ" "ก็ลงมาแบบนั้นแหละมันไม่มีใครอยากดูของเธอหรอกไม่ได้หน้าพิศวาสอะไรขนาดนั้น" สิ้นสุดคำพูดที่ดูถูกเขารีบหันหลังและก้าวขาเข้าไปยังหน้าร้าน "เฮ้อ" น้องคณินถอนหายใจก่อนที่จะหันไปเจอผ้าผืนหนึ่งอยู่ในรถจึงหยิบมาคุมหน้าอกของตัวเองและเดินเข้าไปในร้านซึ่งพนักงานและเจ้าของร้านต้อนรับเขาทั้งสองคนเป็นอย่างดีเพราะเขารู้ว่าสองคนนี้เป็นลูกของใคร"สวัสดีค่ะ คุณคณินคะทางคุณแม่ของคุณได้โทรมาบอกกับดิฉันให้ดูแลคุณอย่างใกล้ชิดไม่ทราบว่าคุณชอบผ้าแนวไหนคะในตอนนี้ทางร้านมีผ้าของต่างประเทศหนึ่งผืนซึ่งถ้าต้องการให้ตัดทางร้านสามารถเร่งรัดและลัดคิวให้ได้เลยค่ะ""ไม่ต้อง!!เธอไม่
บทที่ 7ร้านลองชุดในวันนี้เขารอให้ว่าที่เจ้าบ่าวมารับไปลองชุดแต่งงานหลังจาก หนึ่งอาทิตย์ผ่านมาสภาพจิตใจของคณินดีขึ้นเธอคิดในแง่บวกตามที่แม่ของเธอสอนและตั้งใจว่าจะเป็นแฟนที่ดีให้กับเขาถึงแม้ว่าในตอนนี้ เธอจะรู้ตัวดีว่าเขานั้นยังไม่ได้รักเธอแต่เธอก็ได้สัญญากับตัวเองว่าเธอจะต้องทำให้ได้ "ลูกสาวของหม่ามี๊แต่งตัวน่ารักจังเลย" ลรินเดินออกมาโอบกอดลูกสาวและหอมแก้มเบาๆ "หนูก็น่ารักเหมือนหม่ามี๊ไงคะ""หม่ามี๊เห็นหนูมีความสุขหม่ามี๊ดีใจมากรู้ไหม""ขอบคุณนะคะที่หม่ามี๊รักหนูและเลี้ยงดูหนูมาอย่างดีหนูรักหม่ามี๊แล้วก็ป๊ามากที่สุดนะคะ""ใช่หรือเปล่าไม่ใช่หลังแต่งงานและลืมหม่ามี๊กับป๊านะ""ไม่หรอกค่ะหนูแต่งงานหนูก็อยู่ที่บ้านนี้ ได้เจอป๊ากับหม่ามี๊ทุกวันอยู่แล้ว""หื้มใครบอกหนูหลังจากแต่งงานหนูต้องไปใช้ชีวิตคู่กับเฮียเดย์สองคนที่บ้านหลังใหม่นะ นี่ป๊ายังไม่ได้บอกกับหนูเหรอลูก" เธอต้องมองหน้าผู้เป็นแม่คิ้วขมวดเข้าหากันซึ่งเธอไม่รู้มาก่อนหน้านี้เลยสักนิดว่าหลังจากแต่งงานเธอจะต้องย้ายไปอยู่บ้านหลังใหม่กับเขา"ไม่รู้ค่ะหนูคิดว่าหลังจากแต่งงานหนูจะต้องมาอยู่ที่บ้านนี้""แสดงว่าป๊ายังไม่ได้บอก พ่อของหนูก
บทที่ 6อลันและโรสพาลูกชายคนโตของเขามาที่บ้านของท่านรองเพื่อคุยเรื่องแต่งงานระหว่างทั้งสองคน เขานั้นรู้ความจริงหมดแล้วว่าเกิดอะไรขึ้นเพราะเฮียเดย์ยอมรับว่าตนเองกับน้องคณินเกินเลยกันไปแล้วส่วนอลิสเธอเสียใจและไม่ขอมา"น้องคณินยังไม่ลงมาเหรอ" ลรินส่ายหน้าไปมา ส่วนท่านรองนั้นโกรธมากที่เด็กทั้งสองคนเกินเลยกัน แต่ท่านรองก็ไม่โวยวายเพราะว่าลริน เธอคุยและเจรจากับสามีตนเองทำให้เขาอารมณ์เย็นลงและนั่งคุยกันอยู่ระหว่างห้องรับแขก"ยังไงเฮียเดย์อยากจะรับผิดชอบน้องไหมหรือว่าไม่เต็มใจ" ท่านรองเอ่ยถามเฮียเดย์ต่อหน้าซึ่งเขาไม่กล้าที่จะมองหน้าท่านรองด้วยซ้ำ"จริงๆ ฉันไม่อยากให้เรื่องนี้มันเกิดขึ้นเลยนะเว้ย" อลันเองก็เครียดที่ลูกชายของตนเองทำแบบนั้น"แต่เด็กทั้งสองคนเขาก็เกินเลยกันไปแล้ว เราเป็นพ่อเป็นแม่ก็ควรที่จะทำให้มันถูกต้อง" โรสเอ่ยขึ้นและหันมองหน้าทุกคนที่นั่งอยู่"เฮียเดย์ไปดูน้องไป" เขาพยักหน้าให้กับพ่อของเขาที่เอ่ยให้ลูกชายในขึ้นมาดูน้องคณินบนห้องและลุกขึ้นเดินมาทั้งๆ ที่เขาไม่เต็มใจ เฮียเดย์เองก็รู้สึกแย่ที่เรื่องนี้เกิดขึ้นถ้าเขาย้อนเวลากลับไปได้เขาจะไม่ทำแบบนั้นอย่างแน่นอน"ก๊อกๆๆ""ฮึ๊ก" หญ
บทที่ 5 วันนี้เป็นวันหยุดเสาร์อาทิตย์อลิสเธอไม่ได้ไปเรียนจึงนั่งอยู่ที่ริมขอบสระดื่มน้ำหวานไปด้วยฟังเพลงไปด้วย ผู้เป็นพี่ชายเห็นจึงรีบลงมาจากบนห้องวันนี้เขามีงานที่จะต้องทำแต่น้องสาวของเขาสำคัญกว่าจึงเลือกที่จะเดินมาหาน้อง"อลิส" "เมื่อคืนนี้เป็นไงบ้างคะ ไปกับคณินทร์เฮียคงมีความสุขมากสินะ" คำพูดและอาการของอลิสเหมือนกับคนที่กำลังหึงพี่ชายตัวไหนเอง เธอไม่แม้แต่จะหันมองหน้าเฮียเดย์ด้วยซ้ำเธอพูดประชดเขาใส่เขา"อลิสหิวไหมกินข้าวข้างนอกกันดีเปล่า ป๊ากับหม่ามี้ไม่อยู่ด้วย เดี๋ยวเฮียพาไปช็อปจ่ายไม่อั้นเลยนะ" เขาไม่มีคำแก้ตัวให้กับน้องสาวแต่เลือกที่จะเปลี่ยนคำพูดและพาเธอไปช้อปปิ้งแทน อลิสลุกขึ้นจากเก้าอี้หยิบน้ำในแก้วของเธอนั้นสาดเข้าหน้าพี่ชายตนเอง"เฮียทำแบบนี้ได้ยังไงคะไหนเราสัญญากันไว้แล้วไงว่าเราจะไม่มีใคร" ทั้งสองพี่น้องเคยสัญญากันไว้ว่าจะไม่มีแฟนและดูเหมือนว่าทั้งสองคนจะคิดกันเกินเลยมากกว่าพี่น้อง "เฮียไม่ได้มีใคร""ต่อให้เฮียจะมีใครหรือว่ามีผู้หญิงคนไหนอลิสไม่ควรทำแบบนี้กับพี่ชายตัวเอง!" อยู่ๆโรสเธอเดินออกมาจากมุมๆหนึ่งของบ้านซึ่งเธอแอบดู ลูกสาวกับลูกชายกำลังคุยกันและไม่อยากฟังอะไรท
บทที่ 4 รถขับเข้ามาจอดในบ้าน ผู้เป็นพ่อและผู้เป็นแม่รีบวิ่งออกมาด้วยความเป็นห่วงลูก เธอได้เพียงแต่นั่งกุมแขนของตนเองไว้เพราะถูกเข็มขัดฟาดจนเป็นลอยและกลัวว่าพ่อกับแม่ของเธอนั้นจะเห็นจึงยังไม่กล้าลงจากรถ"เธอจะนั่งอยู่ทำไมลงไปแล้วทำตัวปกติ" เขาก้มมองที่แขนของเธอนั้นเป็นรอยเข็มขัดเขาจริงๆและเป็นหลายที่ เขาจึงถอดเสื้อของตนเองโยนให้กับเธอได้สวมใส่ "คณินหนูไปไหนมาลูก" เธอสวมใส่เสื้อคลุมของเขาลงจากรถถึงแม้ว่าผมจะไม่ยุ่งเหยิงเพราะเธอจัดมาเรียบร้อยแต่สภาพของเธอซึ่งไม่เหมือนลูกสาวของเขาที่น่ารักคนเดิม ผู้เป็นแม่นั้นจ้องมองด้วยความสงสัยและสลับมองผู้ชายที่มาส่งลูกสาวตนเอง"เกิดอะไรขึ้นทำไมหนูถึงเป็นแบบนี้" ท่านรองรีบเดินมาจับไหล่ของลูกสาว เธอฉีกยิ้มพยายามทำตัวให้ปกติและร่าเริงให้พ่อกับแม่ของเธอนั้นไม่สงสัย"เกิดอะไรขึ้นกับน้องเฮียเดย์" ท่านรองปล่อยมือออกจากตัวของลูกสาวและเดินตรงมาหาเฮียดิที่ยืนอยู่ด้านข้าง"ป๊าคะฮ่าๆไม่มีอะไรหรอกค่ะพอดีว่าคณินแวะเข้าไปเที่ยวที่สนามเด็กเล่นของสวนสาธารณะแล้วติดฝนจึงทำให้ทุกคนวุ่นวายตามหาตัวไม่เจอ เฮียเขาไปเจอก็เลยพาคณินไปเปลี่ยนชุดค่ะอีกอย่างฝนตกแรงก็เลยยังไม่ทัน
บทที่ 3 เธอพยายามขยับหนีแต่ก็ไม่พ้นเข็มขัดที่ฟาดลงบนตัวซ้ำแล้วซ้ำอีก จึงยกมือไหว้และขอโทษอีกครั้ง"ขอร้องนะคะพอแล้วต่อจากนี้ไปหนูจะไม่มาให้เห็นหน้าอีก" เธอร้องไห้และสัญญาว่าจะไม่มาให้เขาเห็นหน้าอีกแต่การกระทำของเขาและอารมณ์ที่พลุ่งพล่านไม่สามารถหยุดยั้งให้เขาหยุดการกระทำได้ "มันสายไปแล้ว" เธอถูกจับเข้าที่ข้อแขนและดึงให้ลุกขึ้นอีกครั้งก่อนที่จะถูกโยนลงบนเตียงจนตัวของเธอเด้งสวนขึ้น เขาปลดกางเกงของเขาและถอดออกเผยให้เห็นความเป็นชายที่โผล่ขึ้นมาด้วยความแข็งตัว"อย่านะเฮียกรี๊ด!!" เธอไม่สามารถหลุดออกจากอุ้งมือหนาของเขาได้อย่างแน่นอน คนตัวใหญ่ขึ้นคร่อมและกดทับตัวของเธอไว้โดยที่ใช้มือทั้งสองข้างกดเข้าที่ข้อแขนของเธอลงบนที่นอน"ฉันรู้ว่าเธอต้องการถึงได้อ่อยฉันอย่าสะดีดสะดิ้งฉันจะสนองให้" เธอหยุดส่ายหน้าและจ้องมองเขาทั้งน้ำตา ผู้ชายคนนี้ที่เธอใฝ่ฝันและอยากได้มาครอบครองพูดดูถูกเธอและว่าให้เธอสารพัด"ฮึ๊กหนูไม่อยากได้แบบนี้หนูอยากได้ความรักเข้าใจไหมคะว่ามันคือความรักไม่ใช่แบบนี้" เธอหลั่งน้ำตาออกมาไม่ขาดสายพูดถึงเรื่องความรัก แต่เขานั้นเปรียบดั่งซาตานที่ไม่สนใจในคำพูดของเธอเขาเพียงแต่แสยะยิ้มแล