1

​

“ดอกไม้อยู่ที่ใคร” เสียงของเจ้าสาวดังขึ้นด้วยความลุ้นสุดใจว่าตนได้โยนช่อกุหลาบแต่งงานสีขาวไป ผู้หญิงคนไหนในงานเป็นคนรับได้ เจ้าสาวคนสวยของงานโอบกอดเจ้าบ่าวข้างกายของตน สอดสายสายตามองหา ทุกคนต่างมองหาเช่นเดียวกัน เนตรแพรมองดอกไม้ในมือของตัวเองแล้วส่งยิ้มให้เจ้าสาว

“ยัยเนตรแกได้ดอกไม้ด้วย” ขวัญจิรา อดีตเพื่อนรวมงานของบอกอย่างดีใจที่หญิงสาวรับช่อดอกไม้สีขาวบริสุทธ์ได้

ในจังหวะที่เนตรแพรกำลังจะหันไปตอบเพื่อนสาว พลันสายตาคู่หวานที่เต็มไปด้วยรอยยิ้มกลับเลือนหายไป มีแต่ความกลัว ความกังวล เต็มไปหมด เมื่อพบกับสายตาคู่คมของใครบางคนที่ไม่เคยลืมเขาแม้แต่ครั้งเดียว ก่อนหันไปไปกระซิบบางอย่างกับเพื่อนและเดินออกจากงานไปอย่างรวดเร็ว

“เนตร”

ศรุตร้องเรียกชื่อของคนที่เฝ้าตามหามาตลอดสามปีสุดเสียง ทำเอาคนในงานมองเจ้านายหนุ่มรูปหล่อ ที่กำลังวิ่งตามอดีตพนักงานต้อนรับของโรงแรมด้วยความตื่นตะลึง

“เนตร รอฉันก่อน” คนตัวสูงเห็นร่างเล็กกำลังก้าวขึ้นรถแท็กซี่ที่จอดให้บริการอยู่หน้าโรงแรมและกำลังหนีเขาไปอีกครั้ง

“โธ่เว้ย”

ณ โรงแรม ธาดากรณ์ หนึ่งในโรงแรมในเครือของธุรกิจ ธาดากิจจากรณ์

“เลิกงานแล้ว ไปหาอะไรกินกันไหม”

เสียงหวานของพนักงานสาวอย่างเนตรแพรเอ่ยชักชวนเพื่อนร่วมงานอีกสองคนไปหาอะไรทานกันหลังเลิกงาน ในจังหวะที่กำลังคว้ากระเป๋าสะพายข้างใบย่อมออกจากล็อกเกอร์ที่ทางโรงแรมได้จัดเตรียมเอาไว้ให้พนักงานได้เก็บของใช้ในระหว่างที่กำลังทำงานตามหน้าที่ของตน

“ไปสิ วันนี้แกไม่ไปทำงานเสริมพิเศษเหมือนทุกครั้งหรือยังไง” หนึ่งในเพื่อนร่วมงานถามสาวเจ้า

“ไม่ไปหรอก วันนี้ว่างว่าจะไปหาอะไรอร่อย ๆ กินซะหน่อย”

เนตรแพร รัตนโยธิน พนักงานต้อนรับสาวสวยวัยยี่สิบสี่ปี เข้ามาทำงานที่นี่ได้เพียงสองปีเท่านั้นตอบกลับเพื่อนร่วมงานด้วยรอยยิ้มและความเป็นกันเอง โดยนิสัยพื้นฐานส่วนตัวของหญิงสาวมักจะเป็นที่รักของคนที่ได้คุยหรือพบเจอ เช่นเดียวกับเพื่อนทั้งสองคนที่ได้รู้จักกันมาเป็นเวลาระยะหนึ่ง นับตั้งแต่เธอมาเป็นนักศึกษาฝึกงานและตัดสินใจทำงานกับทางโรงแรม ธาดากรณ์ หนึ่งในโรงแรมในเครือของธุรกิจ ธาดากิจจากรณ์

“จริงเหรอ คนอย่างแกเนี่ยนะยัยเนตรอยากจะหยุดพัก ไม่ไปทำงานเสริมน่ะ อันที่จริงฉันก็อยากจะรู้เหมือนกันนะว่าแกทำงานอะไรกันแน่พักนี้น่ะ”

หนึ่งในเพื่อนร่วมงานที่เก็บของเสร็จเรียบร้อยพอดีอย่าง ขวัญนภา หันมาถามด้วยความไม่แน่ใจ เพราะหลายครั้งที่เธอชวนเนตรแพรไปหาอะไรกินตอนเลิกงานเจ้าหล่อนมักจะปฏิเสธทุกครั้ง และเจนจิราเองก็มักจะถามแบบเดิมอยู่บ่อย ๆ ว่าช่วงนี้หญิงสาวทำงานพิเศษอะไรกันแน่ที่บอกพวกเธอไม่ได้

“วันนี้ว่างจริง ๆ ไปกันเถอะ ขวัญ เจน” ว่าแล้วก็หันไปชวนเพื่อนร่วมงานทั้งสองคนแล้วเดินออกจากห้องไปโดยที่เลี่ยงไม่ตอบคำถามเรื่องงานพิเศษที่ตนทำ เพราะงานนี้มันเป็นความลับจริง ๆ เธอสัญญาเอาไว้แล้วว่าจะมีเพียงเธอเท่านั้นที่รู้เรื่องนี้ และห้ามบอกใครเป็นอันขาด

“ไปกินหมูกระทะกัน ฉันเห็นร้านเปิดใหม่ในซอยข้าง ๆ ดูน่าอร่อย” เจนจิราสาวร่างอวบแนะนำเมนูอาหารทางเลือกให้สองสาว ซึ่งทั้งสองคนก็ไม่ได้เลือกอะไรมากมายนัก

“หมูกระทะก็ดีเหมือนกันนะ อยากกินอยู่พอดี” ขวัญนภาบอกพลางเอามือลูบพุงน้อย ๆ ของตนบ่งบอกว่ากำลังหิวเต็มที่เลยทีเดียว

“น้องเนตร เดี๋ยวก่อนอย่าเพิ่งกลับ”

ในขณะที่สามสาวเดินพ้นประตูห้องพักของพนักงานได้เพียงไม่กี่ก้าวก็ได้ยินเสียงเรียกดังขึ้น จึงหันไปตามเสียงอย่างพร้อมเพรียงกันโดยไม่ได้นัดหมาย

“คะ มีอะไรหรือเปล่าคะพี่สุ” หญิงสาวเลิกคิ้วเรียวสวยเข้ากับรูปหน้าถามอย่างสงสัยใคร่รู้ว่าสุธีรามีธุระอะไรกับเธอหรือไม่

“โชคดีที่มาทัน พี่มีเรื่องจะคุยกับเนตรหน่อย” สุธีรา บอกเสียงเรียบเฉยใบหน้าดุราวกับตนเป็นครูฝ่ายปกครองอย่างไรอย่างนั้น สีหน้าท่าทางจริงจังเช่นนี้ต้องเป็นเรื่องสำคัญมากเป็นแน่ ทั้งน้ำเสียงและสายตาของผู้จัดการวัยกลางคนที่ถูกส่งไปหาสองสาวทำเอาร้อน ๆ หนาว ๆ ไปตามกันจึงรีบขอตัวกลับกันก่อนอย่างเลี่ยงไม่ได้ ส่วนอาหารที่นัดกันเอาไว้คงต้องเป็นวันหลังเสียแล้ว

“งั้นขวัญกับเจนขอตัวกลับก่อนนะคะพี่สุ คุณตุลา” สองสาวยกมือไหว้ผู้จัดการโรงแรมที่มีอายุมากกว่าอย่างสุธีรา ก่อนจะยกมือไหว้อีกครั้งกับคนที่เพิ่งเดินเข้ามาสมทบเมื่อครู่อย่างตุลธรลูกน้องคนสนิทบอสใหญ่ของที่นี่ แล้วสองสาวก็รีบออกจากตรงนี้ด้วยความรวดเร็ว

“พี่สุมีเรื่องด่วนอะไรหรือเปล่าคะ ถึงต้องใช้เสียงเข้มแบบนี้ ทำให้ขวัญกับเจนรีบแจ้นกลับบ้านไปอย่างนั้น” หญิงสาวพูดขึ้นยิ้ม ๆ ลับหลังสองสาวที่เพิ่งออกไปไม่นานนี้

“คุณสุครับ หาคนทำความสะอาดห้องพักคุณศรุตได้หรือยังครับ” ตุลธรเอ่ยขึ้นด้วยความรีบร้อนเพราะเจ้านายหนุ่มของเขากำลังจะกลับมาถึงในอีกไม่กี่ชั่วโมงนี้

“นี่ไงคะคุณตุลา สุจะให้เนตรขึ้นไปทำความสะอาดห้องของคุณศรุต” หันไปบอกทางตุลธรทำเอาคนที่ถูกเอ่ยชื่องวยงงไม่น้อย

“พี่สุจะให้เนตรไปทำอะไรนะคะ” ถามกลับเพื่อความแน่ใจว่าเธอฟังไม่ผิด เพราะก่อนหน้านี้สุธีราส่งข้อความมาบอกเธอว่าไม่ต้องไปทำงานที่ตกลงกันไว้ ให้กลับไปก่อนได้เลย แต่เหตุใดถึงเรียกให้เธออยู่ต่ออย่างทันทีทันใดพร้อมทั้งจะให้ขึ้นไปทำความสะอาดห้องนอนของเจ้านายหนุ่มเสียอีก

“คืออย่างนี้นะคะน้องเนตร แม่บ้านประจำที่เคยให้ทำความสะอาดห้องของคุณศรุตเกิดป่วยกะทันหันและยังหาคนทำไม่ได้ พี่เลยต้องขอร้องให้น้องเนตรขึ้นไปทำความสะอาดให้หน่อยน่ะ” คนตรงหน้าอธิบายหญิงสาวด้วยน้ำเสียงอ้อนวอนอย่างน่าสงสาร

“อีกอย่างที่ไม่ให้พนักงานคนอื่นขึ้นไปทำแทนแม่บ้านประจำเพราะต้องรักษาความเป็นส่วนตัวและต้องเป็นคนที่ไว้ใจได้ เท่าที่ดูพวกผมก็มองไม่เห็นใครแล้วนะครับนอกจากคุณเนตร คุณเนตรช่วยพวกผมหน่อยเถอะครับ” ตุลธรเอ่ยเสริมหลังจากที่ผู้จัดการวัยกลางคนพูดจบ

​