บทที่ 3 /1 มหาธาตุหยินหยาง

บทที่ 3 /1 มหาธาตุหยินหยาง

เสียงเจื้อยแจ้วของเสี่ยวหลานช่วยเรียกสติหวังลี่ถิงให้กลับมา ดวงตากลมโตกะพริบปริบๆ จ้องมองไฟธาตุสีทองและสีดำที่เพิ่งเรียกขึ้นมาในมือด้วยแววตาใคร่รู้ จนแทบมองเห็นเครื่องหมายคำถามผุดขึ้นเหนือศีรษะเล็กๆ ของนาง

"เสี่ยวหลาน ท่านปู่นกฮูกได้บอกหรือไม่ ว่าไฟธาตุพิเศษมีสีอะไรบ้าง ธาตุปกติข้าพอรู้ ธาตุพิเศษอย่างสายฟ้ากับน้ำแข็งก็เคยได้ยินมาบ้าง แต่ธาตุแสงกับธาตุมืดนี่สิ ข้าไม่เคยพบเห็นมาก่อน"

นกกระเต็นที่ดื่มน้ำจนหายคอแห้ง รีบยืดอกของตนก่อนเอ่ยตอบเด็กหญิง ด้วยท่าทางคล้ายผู้คงแก่เรียน

"อ่ะ แฮ่ม นี่ใคร นี่เสี่ยวหลานนะ เรื่องรอบคอบขอให้บอกนกกระเต็นแสนสวยอย่างข้า ไฟธาตุต้นกำเนิดในมือของถิงเอ๋อร์ก็คือธาตุแสงและธาตุมืดอย่างไรล่ะ เห็นชัดออกขนาดนี้ แต่ไม่ต้องห่วงนะ ข้าไม่ได้บอกเรื่องของเจ้ากับท่านปู่นกฮูกหรือใครๆทั้งสิ้น"

"ธาตุแสงและธาตุมืดอย่างนั้นหรือ?" หวังลี่พึมพำเสียงแผ่วก่อนที่…

"ว้ายยย ถิงเอ๋อร์เจ้าเป็นอะไรไป! จวี๋จื่อช่วยที" เสี่ยวหลานร้องเสียงหลง ยามเห็นสหายมนุษย์ตัวน้อยของมันลมจับหงายท้องตึง ลงไปกองอยู่บนตั่งจากอารามตกใจเรื่องธาตุสุดพิเศษของตน

แมวส้มหน้าหวานเปลี่ยนเป็นแมวส้มหน้าเหวอ เดินวนไปวนมารอบเจ้าตัวน้อยที่พึ่งลมจับ

"ทำอย่างไรดีๆๆ เสี่ยวหลานบอกข้าที ต้องทำอย่างไรถิงเอ๋อร์ถึงจะฟื้น?!"

"กดจุดๆๆ" เสี่ยวหลานกระโดดไปมาอยู่ข้างตัวเด็กหญิง ส่งเสียงจิ๊บๆๆบอกให้จวี๋จื่อกดจุด

"จุดอะไร? จุดไหน? ข้าไม่เคยกดจุดให้มนุษย์มาก่อนจะรู้ได้ยังไง!" จวี๋จื่อร้องถามเสียงสูงดัง เมี้ยว เมี้ยว

"ตรงนี้ๆๆ จวี๋จื่อ กดเลย เร็วๆเข้า" นกกระเต็นจิ้มปลายปีกของมันไปยังร่องปากใต้จมูกของหวังลี่ถิง ตรงจุดที่เรียกว่า จุดเหยินจง*

ในเวลานี้ทั้งนกทั้งแมวต่างประสาทกินไม่แพ้กัน ความสับสนอลม่านบังเกิดขึ้นอยู่พักหนึ่ง เสียงแมวร้อง เสียงนกขับขานดังสลับไปมาอยู่ในห้องนอนของหวังลี่ถิง

เจ้าแมวส้มจวี๋จื่อทำหน้าตาชอบกล ค่อยๆหย่งปลายอุ้งเท้าของมันลงบนจุดเหยินจงอย่างระแวดระวัง "ตรงนี้ใช่ไหมเสี่ยวหลาน"

เสี่ยวหลานกระโดดขึ้นไปยืนบนบ่าเล็กของหวังลี่ถิง ชะโงกหน้าเข้าไปดูปลายนิ้วของจวี๋จื่อใกล้ๆก่อนขานรับ

"ใช่ๆ ตรงนั้นแหละ เจ้าช่วยออกแรงคลึงเบาๆด้วยนะ"

จวี๋จื่อรีบตามคำแนะนำของเสี่ยวหลาน หลังจากทำซ้ำไปซ้ำมาอยู่ครู่หนึ่ง ในที่สุดหวังลี่ถิงก็ฟื้นคืนสติ

เฮ้ออออ เสียงถอนหายใจยาวเหยียดของทั้งแมวและนกดังขึ้นพร้อมกัน "ฟื้นได้เสียที"

หวังลี่ถิงลุกขึ้นมานั่งด้วยสีหน้ามึนงง ใต้จมูกเป็นแดงจ้ำเล็กๆจากนิ้วเท้าแมว เนื่องจากจวี๋จื่อไม่เคยปฐมพยาบาลมนุษย์คนใดมาก่อน น้ำหนักที่ใช้กดจุดในช่วงแรกๆ เลยหนักมือไปบ้าง

"เกิดอะไรขึ้นอย่างนั้นเหรอ" เด็กหญิงเอ่ยถามสหายตัวน้อยทั้งสองข้างกาย

"เจ้าตกใจจนเป็นลมไปน่ะสิ จะอะไรเสียอีก" จวี๋จื่อที่ลงไปนอนหงายท้องเพราะเมื่อยเท้าข้างที่ใช้กดจุดเอ่ยบอก

"ถิงเอ๋อร์ข้าคิดว่าเจ้าควรบอกแม่นมและพี่ชุนอิ่งให้รับรู้ไว้นะ โดยเฉพาะกับแม่นม นางเองก็มีพลังธาตุน่าจะช่วยชี้แนะวิธีฝึกพลังให้เจ้าได้" เสี่ยวหลานลองเสนอความเห็น ในเมื่อพลังธาตุในกายตื่นขึ้นทั้งที แถมมีตั้งสาม! หากปล่อยไว้ไม่ฝึกฝนก็นับว่าเสียของ

เด็กหญิงพยักหน้าเห็นด้วย ลุกขึ้นจากตั่งข้างหน้าต่าง หันไปถามจวี๋จื่อว่ามันจะมาด้วยหรือไม่ เพราะเห็นว่ากำลังอยู่ในท่าที่สบายนางเลยไม่อยากกวน

"ข้าไปด้วยยย แต่ช่วยอุ้มข้าไปที" จวี๋จื๋อยกหัวขึ้นมาตอบ

"ได้แน่นอน ขอบใจพวกเจ้าทั้งสองมากนะที่คอยช่วยเหลือถิงเอ๋อร์" มือเล็กช้อนตัวแมวส้มมาพาดไว้บนบ่า ก่อนแบมือให้นกกระเต็นขึ้นมายืนและเดินตรงไปเปิดประตู

ในโถงพักผ่อนแม่นมนามว่าชุนหง กำลังรดน้ำไม้ประดับด้วยพลังธาตุ สาวใช้ชุนอิ่งกำลังนั่งเย็บชุดใหม่ให้คุณหนูของตน ร่างเล็กก้าวไปหาผู้ใหญ่ทั้งสองด้วยท่าทางค่อนไปทางประหม่า

"แม่นม พี่ชุนอิ่ง ถิงเอ๋อร์มีเรื่องจะบอกเจ้าค่ะ"

"เรื่องอะไรหรือเจ้าคะคุณหนู" ชุนอิ่งละมือจากผ้าที่กำลังเย็บหันมาหาเจ้านายตัวด้วยสีหน้าอบอุ่น นางวางผ้าลงบนตะกร้าที่ตั้งอยู่ข้างตัว คิ้วหัวขมวดเข้าหากันยามสังเกตเห็นบางอย่างแปลกไปในตัวคุณหนูของนาง

แม่นมชุนหงหยุดรดน้ำ ก้าวมาหาหวังลี่ถิง พิศมองใบหน้าเล็กเท่าฝ่ามือกอบอย่างตกตะลึง

"คุณหนู!! ปานแดงบนหน้าของท่าน"

"ใช่เจ้าค่ะ ปานแดงหายไปแล้ว ไม่ใช่แค่นั้นนะเจ้าคะ แต่ยังมีอีกเรื่องที่ถิงเอ๋อร์อยากบอกให้รู้…"

เนื่องจากเมื่อตอนที่หวังลี่ถิงออกมากินมื้อเช้า แม่นมและสาวใช้ได้ออกไปให้อาหารหมู และรดน้ำแปลงผักที่หลังบ้าน จึงยังไม่มีใครได้เห็นใบหน้าของนาง

"เรื่องอะไรหรือเจ้าคะคุณหนู บอกแม่นมเร็วเข้า" เสียงของแม่นมแสดงถึงความตื่นเต้น นางเอียงซ้ายเอียงขวาสังเกตใบหน้าของหวังลี่ถิงอย่างใกล้ชิดขณะเอ่ยถาม

"พลังธาตุของถิงเอ๋อร์ตื่นแล้วนะเจ้าค่ะ" กล่าวจบก็เรียกธาตุลมออกมาให้ผู้ใหญ่ทั้งสองคนดู