บทที่ 6 พี่ชายคนงาม /1

บทที่ 6 พี่ชายคนงาม /1

ภายในหัวเล็กๆ ของรวี่เยว่เต็มไปด้วยคำถาม นางไปทำให้ใครโกรธแค้นถึงได้ถูกทำร้ายด้วยยาพิษร้ายแรงชนิดนี้ ตลอดเวลาที่อยู่ในจวนเสนาธิการ นางก็อยู่อย่างสงบเสงี่ยมไม่ไปวุ่นวายกับใครตามคำสั่งของท่านแม่ แต่กลับถูกน้องชายที่เกิดจากฮูหยินรองหาเรื่องกลั่นแกล้งอยู่เป็นประจำ

ท่านย่าของนางก็ถือหางหลานชาย ทั้งที่นางคือผู้ถูกกระทำแท้ๆ หลายปีที่ผ่านมานางต้องกล้ำกลืนความอยุติธรรมที่ถูกหยิบยื่นให้ ทั้งที่น้อยเนื้อต่ำใจแต่ก็เคยไม่ปริปากบ่น

แต่การตั้งใจวางยาพิษเพื่อตัดอนาคตนางแบบนี้ นับว่าชั่วร้ายเกินไป นางอภัยให้ไม่ได้เด็ดขาด!ดวงตาของรวี่เยว่เอ่อท้นด้วยน้ำตาแห่งความเคืองแค้น ปากเล็กเอ่ยถามอาจารย์ของตนเสียงสั่น

"ท่านอาจารย์เจ้าคะ ท่านบอกศิษย์ได้หรือไม่เจ้าคะ ว่าใครเป็นคนทำ ใครวางยาพิษข้า"

มหาเทพหวงหลงมองหน้าลูกศิษย์ตัวน้อยอย่างเห็นใจ ไม่ว่าใครที่ตกอยู่ในสถานะการณ์เช่นเดียวกันกับนาง ย่อมต้องโกรธแค้นเป็นธรรมดา ขนาดว่าตัวเขาเป็นเทพยังขุ่นเคืองใจอยู่ไม่น้อย เมื่อได้รู้เห็นเรื่องราวของเด็กหญิงผ่านกระจกส่องพิภพ แต่กระนั้นเรื่องบางอย่างเขาก็มิอาจเข้ามาก้าวก่าย ต้องปล่อยให้เป็นไปตามชะตาลิขิต

"รวี่เยว่เอ่ย สัตว์โลกย่อมเป็นไปตามกรรม อาจารย์มิอาจแพร่งพรายได้ วันหนึ่งเจ้าจะพบคำตอบด้วยตัวเจ้าเอง อาจารย์ช่วยเจ้าได้เพียงสั่งสอนฝึกฝนให้เจ้าเก่งกาจ ให้สมกับเป็นผู้ที่ศิลามหาเทวะธาตุเลือก ส่วนเรื่องอื่น อาจารย์มิอาจก้าวก่าย" ขืนเขายืนมือเข้าไปก้าวก่ายในโชคชะตาของมนุษย์ จักรพรรดิสวรรค์ได้จับเขาห้อยหัวลงทัณฑ์เป็นหมื่นปีแน่!!

ทว่าการช่วยฝึกฝนผู้ที่ถูกเลือกนับว่าการกระทำที่สมควร มากกว่านี้นับว่าผิดกฏสวรรค์…เขายังไม่อยากงานเข้า นอกจากมหาเทวีผู้เป็นศรีภรรยาแล้ว ก็ยังมีจักรพรรดิสวรรค์อีกคนที่เขาต้องเกรงใจ

ร่างเล็กพยักหน้ารับฟังอาจารย์ของตนอย่างเข้าใจ ไม่ได้คาดคั้นคำตอบใดๆจากเขาอีก มหาเทพหวงหลงยกยิ้มบางอย่างเอ็นดู เอ่ยบางสิ่งต่อจากนั้น

"รวี่เยว่น้อย อาจารย์อยากให้เจ้ารับปากว่าจะเก็บเรื่องของอาจารย์และแดนฝึกแห่งนี้เป็นความลับ"

"ศิษย์รับปากอาจารย์เจ้าค่ะ" เด็กหญิงรับปากอาจารย์ของตนเป็นมั่นเหมาะ นางจะไม่ให้ใครรู้เรื่องนี้เด็ดขาด

"ดีมาก ครั้งหน้าอาจารย์อนุญาตให้พาสหายสัตว์ของเจ้าเข้ามาด้วยได้ เจ้าสองตัวนั้นจะได้ฝึกบำเพ็ญไปด้วย ไม่แน่ว่าในอนาคตพวกมันอาจมีโอกาสช่วยเหลือเจ้า" มหาเทพหวงหลงเอ่ยกับร่างเล็กอย่างใจดี

รวี่เยว่ถูกส่งกลับออกมาจากแดนฝึก มหาเทพหวงหลงจะพานางเข้ามาฝึกอีกครั้งในคืนพรุ่งนี้ ทั้งยังบอกว่ารอให้นางผ่านระดับจู้จีขั้นกลางเสียก่อน เขาถึงจะอนุญาตให้นางเข้าออกได้ด้วยตนเอง ซึ่งรวี่เยว่ก็เข้าใจ

เวลาผ่านมาครึ่งเดือนแล้วที่รวี่เยว่เริ่มฝึกฝนพลัง ระหว่างวันนางมีแม่นมเป็นผู้ให้คำชี้แนะ ในช่วงกลางคืนก่อนเข้านอน มหาเทพหวงหลงจะมาพานางเข้าไปฝึกในแดนปราณ คืนนี้เป็นอีกคืนที่นางต้องฝึกความแข็งแกร่งของร่างกาย

"กรี๊ดดดด ช่วยด้วยยยยยย ศิษย์กลัวววว อาจารย์เจ้าขาาาาาา เอาพวกมันออกไปทีเจ้าค่าาา"

เสียงกรีดร้องของรวี่เยว่ดังลั่นหุบเขา ร่างเล็กวิ่งหน้าตั้งเพื่อหนีฝูงสิ่งมีชีวิต ซึ่งนางเกลียดและกลัวที่สุดในชีวิตที่กำลังวิ่งกวดนางอย่างเอาเป็นเอาตาย เจ้าสิ่งนี้ปกติจะตัวเล็กน่าขยะแขยง แถมตายยากอีกต่างหาก

ทว่าเวลานี้ขนาดของพวกมันแต่ละตัวไม่ต่างจากห่านโตเต็มวัย อีกทั้งมีตั้งสิบสองตัว นางไม่หัวใจวายตายจากความกลัวก็ดีเท่าไหร่แล้ว!!

"ข้าเพิ่งรู้ว่ารวี่เยว่กลัวเจ้าสิ่งนั้นขนาดนี้ ไม่น่าเชื่อว่าเด็กกล้าหาญอย่างนางจะกลัว แมลงสาบ" มหาเทพหวงหลงนั่งไขว้ขาเอนหลังจิบชา มองศิษย์ตัวน้อยของตนกรีดร้องโหยหวน วิ่งหนีแมลงสาบยักษ์หน้าตั้งไปทั่วหุบเขา

"กรี๊ดดดด อย่าเข้ามาาาาา ม่ายยยยย"

"พวกข้าก็เพิ่งรู้เหมือนกันเจ้าค่ะท่านเทพ" ทั้งนกกระเต็นและแมวส้มที่กำลังฝึกบำเพ็ญ ลืมตาขึ้นมามองสหายรักของพวกมันพร้อมเอ่ยสำทับ

เมื่อรวี่เยว่วิ่งครบเวลามหาเทพหวงหลงจึงทำให้ฝูงแมลงสาบหายไป ร่างเล็กมีสภาพน่าอเนจอนาถเกินจะบรรยาย ใบหน้าแดงก่ำ เหงื่อโซมไปทั่วทั้งร่าง ผมเผ้ายุ่งเหยิง ยืนหอบแฮ่กลิ้นห้อย

พรืดดดด "ฮ่าๆๆๆ รวี่เยว่น้อยเจ้าไปฟัดกับหมาที่ไหนมา อาจารย์แค่ให้เจ้าวิ่ง ไยเจ้าถึงได้มีสภาพเยี่ยงนี้ได้กัน"

รวี่เยว่ที่กำลังหอบแฮ่ก อมลมแก้มป่องสะบัดหน้าใส่อาจารย์ก่อนเดินไปจุ้มปุ้กพักเหนื่อยใต้ต้นไม้

นางงอนเพราะเขาเสกแมลงสาบยักษ์ออกมากวดนาง แทนที่จะเสกอย่างอื่นออกมาแทน แถมปล่อยให้นางวิ่งอยู่เกือบสองชั่วยาม นางไม่ตายก็ดีเท่าไหร่แล้ว!

ในชั่วขณะที่กำลังแง่งอนอยู่นั้น ร่างของนางก็ทอแสง ระดับพลังขยับขึ้นไปอยู่ที่หนิงชี่ตอนปลายในที่สุด

วิ้งงงง "เย้ ข้าเลื่อนระดับแล้ว ถึงระดับหนิงชี่ตอนปลายแล้วเจ้าค่ะอาจารย์" พอเลื่อนระดับเลยลืมไปว่าตนกำลังงอนอยู่ ร่างเล็กวิ่งไปคุกเข่าข้างๆขาอาจารย์ของตนด้วยท่าทางลิงโลด ดวงตากลมโตเจิดจ้าพราวระยับ น่ารักน่าเอ็นดูเป็นที่สุด

มหาเทพหวงหลงลูบหัวทุยอย่างอ่อนโยน เอ่ยชมว่าเก่งมากอยู่หลายคำ ก่อนมอบสร้อยคอเส้นหนึ่งให้นาง หากคาดเดาไม่ผิดกว่าจะถึงวันประลอง พลังของรวี่เยว่อาจขึ้นไปถึงระดับจู้จีขั้นกลางก็เป็นได้ เด็กคนนี้เปี่ยมด้วยพรสวรรค์อย่างหาตัวจับยากจริงๆ มิน่าถึงได้ถูกเลือก

"รวี่เยว่น้อย สวมมันไว้นะ มันช่วยปกปิดพลังแท้จริงของเจ้า โดดเด่นเกินไปก็จะนำภัยมาสู่ตัว เจ้าเข้าใจคำกล่าวนี้?"

หากปรากฏเด็กอายุเก้าหนาวระดับพลังสูงถึงขั้นจู้จีตอนกลาง พ่วงด้วยมหาธาตุหยินหยาง มีหวังได้แตกตื่นกันทั้งมหาพิภพทงเทียนเหอ ดีไม่ดีอาจมีการเปิดศึกแย่งชิงตัวรวี่เยว่เกิดขึ้น

มือเล็กรับสร้อยที่มีจี้หยกสีดำเรียบๆ ห้อยอยู่ด้วยมาสวมคออย่างว่าง่าย "ศิษย์เข้าใจเจ้าค่ะอาจารย์ ไม่เปิดเผยพลังที่แท้จริง ไม่บอกใครเรื่องมหาธาตุหยินหยาง จนกว่าจะบรรลุระดับหยวนอิงใช่ไหมเจ้าคะอาจารย์"

คนฟังยกยิ้มพยักหน้าเป็นเชิงตอบ