บทที่ 7 เริ่มต้นหลอมโอสถ /1

บทที่ 7 เริ่มต้นหลอมโอสถ /1

ดวงตาของเด็กหนุ่มกลายเป็นสีเงินในขณะที่กล่าวคำว่า “เจ้าต้องกลับไปกับข้า”

เรียวคิ้วเล็กของรวี่เยว่มุ่นเข้าหากัน เมื่อได้ยินถ้อยคำจากปากเด็กหนุ่ม ไพล่คิดในใจว่า

พี่ชายคนงามจะพานางกลับบ้านไปด้วย ทั้งที่เพิ่งเจอหน้ากันครั้งแรกแท้ๆ ช่างเป็นบุรุษเจ้าชู้ยิ่ง! นางยังเด็กอยู่เลยนะ แม้แต่เด็กก็ไม่ละเว้น ใช้ไม่ได้!

ส่วนสาเหตุที่ทำให้นางคิดเช่นนี้ เป็นเพราะเมื่อก่อนนางเคยเห็นบิดา พาหญิงสาวอายุน้อยกว่ากลับมาบ้านอยู่สองสามคน และแต่งตั้งพวกนางเป็นอนุของเขาในเวลาต่อมา

"รวี่เยว่ยังไปกับองค์ไท่จื่อไม่ได้เพคะ รวี่เยว่มีธุระที่ต้องทำอีกหลายอย่างเลย องค์ไท่จื่อไม่โกรธรวี่เยว่นะเพคะ"

ทุกคน ณ ที่นั้นต่างพากันตกตะลึง ไม่เว้นแม้ราชันย์หมาป่าพระจันทร์เงิน

เด็กหญิงตรงหน้าสามารถต้านมนตรามายาจิ้งจอกขององค์ไท่จื่อได้!!!

ร่างใหญ่โตสีเงินตัดสินใจก้าวมาหาฮั่วเฮ่อฉี เอ่ยถ้อยคำอย่างใจเย็น เมื่อเห็นสีหน้ามืดครึ้มของเด็กหนุ่ม

"ฝ่าบาท ข้าทราบว่าท่านชอบเอาลูกสัตว์ไปเลี้ยงดู แต่กับลูกมนุษย์…เกรงว่าจะไม่เหมาะสมนัก" จากนั้นจึงเปลี่ยนเป็นส่งกระแสจิตไปหาเขาแทน

'แม้ว่านางจะพิเศษกว่าคนอื่น ที่สามารถต้านมนตราของท่านได้ อีกอย่างเราไม่รู้ที่มาที่ไปของเด็กคนนี้ หากพาตัวไป เกรงว่าอาจมีปัญหาตามมาทีหลัง และนั่นจะเป็นโอกาสให้คนผู้นั้น หาข้ออ้างมากล่าวร้ายท่านได้อีก ระวังไว้หน่อยจะดีกว่า'

ใบหน้าหล่อเหลาดูเย็นชาขึ้นสามส่วน ยามได้ยินถ้อยคำจากปากของราชันย์หมาป่าพระจันทร์เงินนาม อี้หรง ที่เอ่ยถึงคนผู้นั้น

"ช่างน่าเสียดายจริงๆ นางหน้าตาน่ารักมาก หากเอาไปปล่อยให้วิ่งเล่นอยู่ในตำหนักของข้า คงจะแก้เบื่อได้ไม่น้อย แต่ก็ช่างเถอะ ในเมื่ออี้หรงเห็นว่าไม่เหมาะสม ข้าจะยอมปล่อยนางไปก็แล้วกัน" ฮั่วเฮ่อฉียกมือขยี้ผมของรวี่เยว่เล็กน้อยก่อนกลับไปขึ้นหลังของอี้หรง

“…” รวี่เยว่ยู่ปาก แอบตำหนิไท่จื่อของตำหนักเทพอนันต์ในใจ 'ข้าเป็นคนนะเจ้าคะไม่ใช่สัตว์เลี้ยงเสียหน่อย'

องครักษ์ที่ติดตามมาต่างโล่งอก กล่าวขอบคุณอี้หรงในใจกันถ้วนหน้า

'‘เฮ้อ! ค่อยยังชั่ว นึกว่าจอมมารจะอาละวาดเสียแล้ว'

พวกเขารู้นิสัยเอาแต่ใจ ไม่เห็นหัวใครขององค์ไท่จื่อเป็นอย่างดี คงมีเพียงสหายรักอย่างสัตว์อสูรระดับจักรพรรดิ ที่ฮั่วเฮ่อเฉินพอจะรับฟังคำแนะนำอยู่บ้าง หากเป็นพวกเขาเอ่ยปากมีหวังโดนลงสั่งขังลืม

ถึงแม้จะเอาแต่ใจและแข็งแกร่งจนน่ากลัว แต่กระนั้นฮั่วเฮ่อฉีกลับเอ็นดูลูกสัตว์เป็นที่สุด คงเพราะพวกมันไร้เดียงสา ไร้การเสแสร้ง ไม่เหมือนพวกพี่น้องของเขา…

ก่อนจากไป ฮั่วเฮ่อฉีหันกลับมามองใบหน้าหน้าจิ้มลิ้มเท่าฝ่ามือกอบของรวี่เยว่ ยกยิ้มร้ายประดับมุมปากบางเบาอยู่แวบหนึ่ง

'พวกเราจะต้องได้เจอกันอีกสักวันแน่เด็กน้อย และข้าต้องทำให้เจ้าตกอยู่ใต้มนตราของข้าให้ได้'

ครั้นแผ่นหลังของคนตำหนักเทพอนันต์หายไปจากครรลองสายตา เสียงพรูลมหายใจของทั้งเด็กและผู้ใหญ่อีกสามคนดังขึ้นพร้อมกัน

ฟู่วววว!!!!

"องค์ไท่จื่อของตำหนักเทพอนันต์สมเป็นอัจฉริยะในรอบพันปีดังคำร่ำลือจริงๆ อายุเพียงเท่านี้แต่พลังสูงถึงระดับเจี๋ยตันขั้นสมบูรณ์แล้ว อีกไม่กี่ปีคงถึงระดับหยวนอิง" คนนำทางระดับพลังอยู่ที่จู้จีขั้นสมบูรณ์เอ่ยบอกทุกคน

"เจี๋ยตันขั้นสมบูรณ์เลยหรือเจ้าคะ!" รวี่เยว่ส่งเสียงถามอย่างตื่นเต้น พี่ชายคนงามเก่งกาจมากจริงๆ ถึงจะดูเย่อหยิ่งไปบ้าง แต่นางรู้สึกว่าเขาไม่ใช่คนเลวร้ายอะไร มือของเขาอบอุ่นมากตอนที่ขยี้ผมของนางเล่น

"เจ้าอย่าลืมสิว่า ตำหนักเทพอนันต์เชี่ยวชาญการหลอมโอสถ กอปรกับสายเลือดสัตว์เทพของพวกเขา ก็มิใช่เรื่องแปลกอันใดที่จะเติบโตได้อย่างรวดเร็ว ไม่เหมือนมนุษย์ธรรมดาอย่างพวกเรา หากไม่มีโอสถดีๆ ช่วย ชาตินี้ทั้งชาติก็อย่าหวังว่าจะขึ้นไปถึงระดับหยวนอิง เฮ้อ พูดแล้วช่างน่าน้อยใจจริงๆ" นายพรานที่มาด้วยระดับพลังอยู่ที่จู้จีขั้นปลายแอบบ่นกระปอดกระแปด

รวี่เยว่หูผึ่งจนแทบกระดิกได้ 'เชี่ยวชาญการหลอมโอสถอย่างนั้นหรือ'

ในแดนปราณของท่านอาจารย์เต็มไปด้วยพืชสมุนไพรปราณ หากนางหลอมโอสถได้ด้วยก็คงจะดี นางจะได้มีเงินจ้างบ่าวไพร่มาทำงานในบ้านเพิ่ม แม่นมชุนจะได้มีเวลาฝึกบำเพ็ญเพื่อเลื่อนระดับพลังบ้าง คืนนี้รวี่เยว่ตั้งใจว่าจะลองถามท่านอาจารย์ของนางเรื่องการหลอมโอสถ

ในแดนปราณ

รวี่เยว่นั่งฉีกยิ้มแป้นแล้น เกาะขามหาเทพหวงหลง ดวงตากลมโตวาววับดูละม้ายคล้ายตาของจวี๋จื่อยามออดอ้อนขอให้เกาพุง

"อาจารย์เจ้าขา คือว่า ศิษย์อยากเรียนวิธีหลอมโอสถเจ้าค่ะ ศิษย์อยากช่วยแม่นมกับพี่ชุนอิ่งทำงานหาเงินบ้างเจ้าค่ะ" หน้าตาท่าทางน่าสงสารของรวี่เยว่ ทำผู้เป็นอาจารย์หัวใจอ่อนยวบ

เพราะตั้งแต่หวังเหลียงได้รับจดหมายตอบกลับของนาง เขาก็ไม่ส่งเงินทองมาอีกเลย นางเขียนจดหมายไปขอสินเดิมและรางวัลพระราชทานของมารดาคืน ทางนั้นก็ไม่ยอมตอบกลับมา ดูท่าว่าตั้งใจจะฮุบทรัพย์สมบัติที่เป็นของนางเอาไว้เอง หน้าหนาไร้ยางอาย!