บทที่ 1

ภายในห้องชุดหรูหรา บนอาคารสูงเสียดฟ้ามูลค่าหลายพันล้านบาท ใจกลางย่านธุรกิจของกรุงเทพ... เสียงอึกทึกของเพลงเทคโน-ป๊อปจากเครื่องเสียงชั้นสูงถูกเร่งให้ดังกระหึ่มทั่วทั้งห้อง... ท่ามกลางความมืดสลัว แสงดิสโก้เลเซอร์ที่สาดกระทบพื้นผิวของมิเรอร์บอลขนาดยักษ์ซึ่งกำลังหมุนอย่างเชื่องช้าอยู่บนเพดาน สะท้อนเส้นแสงหลากสีสันให้กระจายออกไปทุกทิศทางไม่ต่างกับบรรยากาศของดิสโก้เธคหรือผับเต้นรำสักแห่ง...

บนเตียงน้ำขนาดเก้าฟุตที่ปูทับด้วยผ้าปูที่นอนซาตินเรียบลื่นเป็นมันสีแดงเบอร์กันดี ร่างเกือบเปลือยของคนคู่หนึ่งกำลังกอดก่ายกันอยู่อย่างเร่าร้อน

แขนกำยำของฝ่ายชายค่อยๆ ยกร่างท่อนบนให้ลอยขึ้นจากเตียงในสภาพกึ่งนั่งกึ่งนอน ชายหนุ่มกำลังแอ่นตัว เกร็งกล้ามเนื้อทั่วร่าง ราวกับต้องการอวดแผงอกบึกบึนและลอนหน้าท้องแน่นกระชับ ประดับไปด้วยไรขนสีน้ำตาลอ่อนที่เรียงตัวอย่างเป็นระเบียบ ต่อหน้าฝ่ายหญิงซึ่งนั่งคร่อมอยู่บนต้นขาแข็งแกร่ง

ใบหน้าคมเข้มหล่อเหลาเหยียดหงายไปด้านหลัง ริมฝีปากได้รูปเผยอยิ้มและส่งเสียงครวญครางลอดไรฟันขาวสะอาดออกมาอย่างพึงพอใจ ในขณะที่ใบหน้าสวยเฉี่ยวของอีกฝ่ายกำลังก้มลงซุกไซ้คลอเคลียอยู่บนแผงอกกว้าง ทำให้หญิงสาวนึกกระหยิ่ม เกลี่ยปลายจมูกช้าๆ เพื่อสูดดมกลิ่นน้ำหอมราคาแพงที่ผสมผสานไปกับกลิ่นเย้ายวนเฉพาะตัวของผู้ชาย ก่อนจะกดปลายลิ้นลงไปไล้วนบนเม็ดเนื้อเล็กๆ ที่ไวต่อการสัมผัสอีกครั้ง

“Umm... Ah... คุณกำลังจะฆ่าผมนะ ที่รัก... หยุดก่อนเถอะ...ไม่อย่างนั้นผมคงตายแน่ๆ...” ชายหนุ่มบอกเสียงกระเส่าแข่งกับเสียงดนตรีที่ดังครึกโครมอยู่รอบตัว... ไม่กี่นาทีต่อมาแขนทั้งสองข้างที่ยันร่างกายเอาไว้ก็หมดแรง ทิ้งตัวกลับลงไปจนเตียงน้ำทั้งหลังยวบไหวเป็นระลอกคลื่น

แม้ปากจะพูดห้ามปรามอย่างนั้น แต่มือกลับยกขึ้นลูบไล้ลอนผมสลวยสีบลูเน็ตของอีกฝ่าย พร้อมกับกดศีรษะเธอเบาๆ เป็นการบังคับกลายๆ ให้หญิงสาวทำหน้าที่ปรนเปรอความสุขให้เขาต่อไปโดยไม่มีทีท่าขัดขืนสักนิด

“อย่าเพิ่งรีบหมดแรงสิคะ Your Highness เกรซยังไม่ทันได้โชว์ทีเด็ดเลย...” หญิงสาวผละริมฝีปากชั่วคราว ขยิบตาให้ พลางเลียมุมปาก พูดด้วยน้ำเสียงยั่วยวน

“ยังมีทีเด็ดอะไรจะเซอร์ไพรซ์ผมอีกเหรอ เบบี๋...” ชายหนุ่มสูดปากซี้ดซ้าด หลิ่วตามองเรือนร่างขาวนวลเนียนซึ่งมีชุดชั้นในลูกไม้สีดำปกปิดอยู่เพียงบางส่วน “Bring it on, Honey. เอาเลยสิ... แสดงออกมาให้สุดฝีมือเลย ผมกำลังรอพิสูจน์อยู่...”

เรียวปากอิ่มฉีกยิ้มกว้างรับคำท้าทาย ก้มลงจูบลอนกล้ามเนื้อหน้าหน้าท้องเบาๆ ก่อนจะลากไล้ปลายลิ้นไปตามไรขนที่ไล่เรียงกันหายลงไปใต้ผ้าห่มสีแดงก่ำ

สองแขนของเขายกขึ้นหนุนศีรษะอย่างสบายอารมณ์ ขณะที่ทอดมองชายผ้าห่มผืนใหญ่ถูกมือของอีกฝ่ายค่อยๆ ลากออกไปให้พ้นจากลำตัวช่วงล่าง เผยให้เห็นความเข้มแข็งที่ดีดตัวขึ้นมาเย้ยสายตาของเธออยู่ในที

ภายใต้บรรยากาศมืดสลัว มีเพียงแสงสะท้อนวูบวาบจากมิเรอร์บอลซึ่งส่องกระจายหมุนวนไปรอบๆ ห้อง ยิ่งส่งเสริมให้สิ่งที่ตระหง่านง้ำอยู่ตรงหน้า ดูยิ่งใหญ่และน่าสะพรึงกลัวมากกว่าปกติหลายเท่า กระทั่งคนที่เคยผ่านประสบการณ์ทางกายมาอย่างโชกโชนอย่างเธอก็ยังอดตะลึงจนตาค้างไม่ได้

หญิงสาวยื่นมือสั่นๆ เข้าไปกอบกุมและลูบไล้มันด้วยความตื่นเต้น แม้จะพยายามบอกตัวเองให้รักษาสติอารมณ์เอาไว้ให้สมกับการเป็นคู่นอนมืออาชีพ แต่สัมผัสร้อนผ่าวและจังหวะชีพจรตุบๆ ของสิ่งที่อยู่ในมือกลับยิ่งกระตุ้นให้ความปรารถนาพลุ่งพล่านจนควบคุมไม่อยู่

เธอกลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบาก หากก็ไม่ลังเลที่จะก้มหน้าลงไปจูบแล้วใช้ปลายลิ้นลิ้มลองรสชาติของหยดน้ำใสๆ และหนืดเหนอะซึ่งเอ่อไหลออกมา แสดงถึงความพร้อมจนถึงขีดสุดของชายหนุ่ม ทว่ายังไม่ทันที่ริมฝีปากหญิงสาวจะได้ครอบครองความเร่าร้อนแข็งแกร่งนั้น เสียงโทรศัพท์ส่วนตัวภายในห้องก็ดังขึ้นเสียก่อน

เจ้าของเรือนร่างสะโอดสะองในชุดชั้นในลูกไม้ต้องสะดุ้งตกใจ รีบผละออกจากร่างอีกฝ่าย ในขณะเดียวกับที่เขาก็ดันตัวเองลุกจากเตียงด้วยความหงุดหงิด สีหน้าเคลิบเคลิ้มมีความสุขเมื่อครู่เปลี่ยนเป็นบึ้งตึงกะทันหัน บอกให้รู้ว่าเขากำลังหัวเสียมากแค่ไหนที่ถูกขัดจังหวะความสุขในเวลานี้...

อย่างไรก็ดี มีเพียงคนรับใช้ใกล้ชิดของเขาเท่านั้นที่รู้จักหมายเลขโทรศัพท์ภายในที่พักแห่งนี้ และการที่ ‘มัน’ กล้าโทรมารบกวนการพักผ่อนของชายหนุ่ม นั่นก็หมายความว่ามีเรื่องสำคัญจริงๆ ต้องรายงานให้รู้ เพราะไม่มีใครกล้าลืมเลือนกฎระเบียบและโทษทัณฑ์อันโหดเหี้ยมของเจ้าชาย โฮร์มุซ บิน ฮาเร็บ อัล อลาวี รัชทายาทอันดับสองของรัฐสุลต่าน[1] บาห์ลา จาเบลุซ อย่างแน่นอน

“ว่ามา!!” ชายหนุ่มผู้สูงศักดิ์ตะคอกใส่หูโทรศัพท์ ทันทีที่คว้ามันขึ้นมาจากโต๊ะเตี้ยๆ ข้างเตียง

“ขออภัยที่รบกวนเวลาพักผ่อนของท่านขอรับ... กระผมยูซุฟ...” เลขาฯ คนสนิทในด้านธุรกิจพ่วงตำแหน่งองครักษ์ประจำตัวจากดินแดนตะวันออกกลางรีบลนลานกล่าวคำขอโทษเมื่อสัมผัสได้ถึงความไม่สบอารมณ์ของผู้เป็นนาย

“ฉันรู้ว่าเป็นแก ยูซุฟ... ไม่ต้องพิรี้พิไร!” เขาลดความแข็งกร้าวในน้ำเสียงลง อันที่จริงโฮร์มุซเองก็เดาได้ว่าคงมียูซุฟเพียงคนเดียวที่กล้าติดต่อเขาในเวลาส่วนตัว “มีเรื่องอะไรสำคัญนัก ดึกป่านนี้แล้วแกถึงได้โทรมากวนใจฉัน”

“ขอรับ... เราได้ตัว มาห์มุด ราฮิด มาแล้วขอรับ เอ่อ...” เลขาฯ หนุ่มยังอึกอัก “ท่านสั่งว่า ถ้าเจอตัวมันเมื่อไหร่ให้รายงานทันที...” เพราะคำว่า ’ทันที’ ของโฮร์มุซย่อมหมายความอย่างนั้น

“ไอ้มาห์มุดเหรอ” เขานิ่งไปชั่วอึดใจ แล้วจึงระเบิดเสียงหัวเราะออกมาจนหญิงสาวที่นั่งพับเพียบอยู่บนเตียงห่างๆ พลอยรู้สึกสับสน ไม่เข้าใจในสถานการณ์ และปรับอารมณ์ตามไม่ทัน “ฮ่าๆๆ!! ดีมากยูซุฟ... แกนี่มันสมกับเป็นเพื่อนตายของฉันจริงๆ”

“กระผมไม่บังอาจขอรับ...” ปลายสายตอบกลับอย่างประหม่าเมื่อได้ยินคำว่า ’เพื่อนตาย’ จากปากของชายหนุ่มผู้สูงศักดิ์ แม้จะเป็นความจริงที่เขาสามารถตายแทนผู้เป็นนายได้ก็ตาม “แล้วจะให้ผมทำยังไงกับมันดีขอรับ...”

“ไม่น่าถาม... แกก็รู้ว่าฉันต้องเป็นคนลงมือเองอยู่แล้ว...” พูดจบก็แค่นเสียงเหอะอย่างสาแก่ใจ ในสมองนึกไปถึงวิธีการต่างๆ ที่จะใช้ลงทัณฑ์อดีตลูกน้องซึ่งกล้าหักหลัง นำความลับทางธุรกิจของเขาไปขายให้กับคู่แข่งในยุโรปเมื่อหลายเดือนก่อน ซึ่งโฮร์มุซสืบจนรู้แน่ชัดว่าหนีมาหลบซ่อนตัวอยู่ที่กรุงเทพฯ

ดังนั้นการที่เจ้าชายรัชทายาทแห่งจาเบลุซตั้งใจเดินทางมายังประเทศไทยในครั้งนี้ นอกจากการมาตรวจสอบบริษัทอุตสาหกรรมน้ำมันและปิโตรเคมีในเครือของครอบครัวตามคำสั่งของผู้เป็นอา และพบปะหารือกับเพื่อนสนิทเรื่องการลงทุนธุรกิจร่วมกันแล้ว อีกเหตุผลหนึ่งก็เพื่อที่จะมาจัดการกับคนทรยศด้วยตัวเองนั่นเอง

เพราะ โฮร์มุซ อัล อลาวี ไม่ใช่คนที่จะยอมให้ใครหัวเราะเยาะลับหลังได้... และใครก็ตามที่กล้าท้าทายเขา ผลตอบแทนย่อมไม่ต่างจากการฆ่าตัวตาย...

[1] รัฐสุลต่าน (Sultanate) เป็นชื่อเรียกประเทศหรือดินแดนมุสลิมที่ปกครองด้วยระบอบกษัตริย์อันมีสุลต่านเป็นประมุข ในที่นี้ใช้อ้างอิงประเทศสมมุติในนามรัฐสุลต่าน บาห์ลา จาเบลุซ (Sultanate of Bahla Jabeluz)