ตอนที่ 11 ปลดพระชายาเอก

กว่าหานไท่หยางจะปล่อยให้นางพัก นางก็หมดแรงพอดี บุรุษประสาใดกันเรี่ยวแรงราวกับม้าศึก! เคี่ยวกรำนางมาทั้งคืนยังมิพอ ยังมารังแกนางต่อในห้องสรงน้ำอีก! นางส่งสายตาเขียวปั๊ดให้หานไท่หยางอย่างขุ่นข้องใจ แต่ทว่าอีกฝ่ายกลับไม่สะทกสะท้านเลยสักนิด

 “เจ้าแกล้งข้าถึงขนาดนี้ ไม่คิดจะขอโทษข้าเลยหรือไร” นางตะโกนถามอย่างไม่พอใจ ยิ่งคิดยิ่งหงุดหงิดนักที่ปล่อยให้เขารังแกนางได้ตามอำเภอใจเช่นนี้ 

“แถมท่าน ท่าน ท่านยังปล่อยในอีก! เจ้าคนบ้า!” นางชี้หน้าต่อว่าเขาด้วยความเขินอาย ยิ่งนึกถึงเหตุการณ์เมื่อสักครู่ที่เขารังแกนางในอ่างไม้ นางยิ่งเขินอาย ใบหน้านั้นแดงราวกับผลตำลึงสุก

นางได้แต่โกรธจนไม่ทันสังเกตใบหน้าหล่อเหลาที่ลอบยิ้มออกมาด้วยความพอใจ หานไท่หยางกำลังมองนางซึ่งกำลังโกรธเขาตัวสั่นเทิ้มภายในอ่างไม้ นางตะโกนเรียกหรูหรง

“หรูหรงๆ” นางตะโกนเรียกนางกำนัลสาวเสียงดัง

“เพคะ พระชายา” หรูหรงกระอักกระอ่วนใจเล็กน้อย นางไม่คุ้นชินกับสภาพวังของหานไท่หยางนัก ยิ่งมีเขามานั่งคุมพระชายาของนางนางยิ่งหวาดกลัวสายตาอำมหิตบนใบหน้าหล่อเหลานั่น

“ไปเตรียมยาคุมกำเนิดมาให้เราเดี๋ยวนี้เลย!” หญิงสาวสั่งเสียงดัง

“ยะ...ยาคุมหรือเพคะ” หรูหรงหันมามองหานไท่หยางสลับพระพักตร์ของพระชายาผู้เป็นนาย ในใจอึดอัดกระอักกระอ่วนนัก นางอยากไปสมทบกับหลินกงกงเต็มแก่แล้ว!

“ใช่ รีบไปเอามาเลยนะ” นางได้ทีก็รีบสั่งผู้เป็นบ่าว ไม่สนใจสีหน้าถมึงทึงของอีกฝ่ายที่มองนางราวกับจะกินเลือดกินเนื้อ

“หากเจ้าไปเอามาแม้แต่หยดเดียว ข้าจะสั่งตัดมือเจ้า!” หานไท่หยางมองหรูหรงตาเขียวเชิงขู่ 

“อุ้ย” หรูหรงอุทานเสียงอ่อน ข้างหนึ่งก็เจ้านายที่อยู่ด้วยกันมาตั้งแต่เด็กๆ อีกคนก็คือเจ้าของวัง เป็นเจ้าชีวิตของทุกคนที่นี่ ตอนนี้นางตัดสินใจไม่ถูกจริงๆ

“ข้าเป็นพระชายานะ กล้าขัดคำสั่งข้าหรือ?” นางสั่งหรูหรงที่ยืนนิ่งตัวสั่น หากตอนนี้สภาพนางไม่เปลือยเปล่า นางจะรีบลุกไปดื่มน้ำแกงยาคุมกำเนิดเอง แต่ติดที่รอยแดงบนตัวมากมายทำให้นางไม่กล้าออกนอกตำหนักใหญ่แม้แต่ก้าวเดียว!

“ข้าเป็นเจ้าของวัง เป็นสามีของนายเจ้า เจ้ากล้าขัดคำข้าหรือ” หานไท่หยางถามเสียงเย็น

ตอนนี้คนที่น่าสงสารที่สุดคือหรูหรง นางเลือกตัดสินใจไม่ถูก สุดท้ายจึงรีบก้าวเดินออกจากห้อง ท่ามกลางความพอใจของอ๋องหนุ่ม แต่เป็นความไม่พอใจของพระชายาจางนัก อะไรกัน! นี่บ่าวของนางฟังคำสั่งใครกันแน่

“บ่าวของเจ้า นางรู้อยู่รู้เป็น เจ้าหัดทำตัวเช่นนาง เชื่อฟังข้าบ้างก็คงดี” หานไท่หยางกล่าวด้วยใบหน้าเคร่งขรึม

“ในเมื่อเจ้าไม่ยอมให้นางเอาน้ำแกงคุมกำเนิดมาก็ไม่เป็นไร เดี๋ยวข้าไปเอาเองก็ได้ ข้าไม่อยากท้องกับคนที่ข้าไม่ได้รัก” หญิงสาวกำลังลุกขึ้นจากอ่างไม้ แต่ทว่าหานไท่หยางนั้นว่องไวกว่า เขาก้าวกระโดดลงมาในอ่างไม้จนน้ำสาดกระเซ็นไปทั่วพื้นห้องสรง พื้นรายรอบนั้นเปียกลื่นจนแฉะไปหมด

“นี่เจ้าทำอะไรของเจ้า!” นางสะบัดผมไล่หยดน้ำที่เกาะตามเรือนผมและใบหน้าออกไป หยดน้ำที่กระเซ็นเปรอะเปื้อนใบหน้านั้นทำให้นางสายตาพร่ามัวไปหมด กว่าจะรู้ตัวอีกทีนางก็ถูกบุรุษกักขฬะแสนโหดร้ายกักขังเอาไว้ในอ้อมแขนแล้ว

“เมื่อสักครู่เจ้ากล่าวสิ่งใด” หานไท่หยางถามเสียงเยือกเย็น แววตาของเขาตอนนี้แฝงประกายอำมหิตน่ากลัว

“ข้าไม่อยากท้องกับคนที่ข้าไม่ได้รัก!” นางตอบขณะที่หยดน้ำยังคงเกาะติดใบหน้าอยู่ ทำให้ไม่สามารถเห็นได้เลยว่าตอนนี้อ๋องหนุ่มผู้เป็นสามีทั้งโกรธและน้อยใจเพียงใด

หานไท่หยางไม่อยากฟังวาจาทำร้ายน้ำใจจากนางอีกแล้ว เขาเดินขึ้นจากอ่างไม้ พร้อมกับส่งผ้าซับให้กับนาง

“เช็ดตัวให้เรียบร้อย แล้วนับจากนี้ไปเจ้าถูกลดสถานะเป็นแค่ทาสรับใช้เท่านั้น!” หานไท่หยางประกาศเสียงดังกร้าว เขาปรายหาตามองจางอวิ๋นซีที่นั่งแน่นิ่งในอ่างไม้อย่างไม่ใส่ใจ

“ก็ช่างสิ ใครอยากแต่งเป็นชายาคนโหดร้ายเช่นท่านกัน!” นางตะโกนตามหลังพลางสะบัดฝ่ามือใส่น้ำในอ่างจนกระเซ็นไปทั่วห้องสรง ก่อนรีบขึ้นจากอ่างไม้เพื่อไปแต่งตัว

“ท่านอ๋อง ทรงทำเช่นนี้จะดีหรือพะยะค่ะ หากพระมารดากับเสด็จย่าทรงทราบเข้า...” หลินกงกงกล่าวด้วยความเห็นใจต่อพระชายาเอกจาง จริงอยู่ที่เจ้านายของเขานั้นอาจอารมณ์รุนแรงไปบ้าง แต่ก็ไม่ควรทำเช่นนี้โดยการปลดพระชายาออกจากตำแหน่งไปเป็นนางกำนัล

“ในเมื่อนางเข้ามาอยู่ในจวนของข้าแล้ว นางย่อมเป็นสิทธิ์ขาดของข้า เสด็จแม่กับเสด็จย่าเข้ามายุ่งเกี่ยวไม่ได้เด็ดขาด” อ๋องหนุ่มกล่าวเสียงเรียบ เขาหันไปกำชับหลินกงกง “ส่วนเจ้า ไปเตรียมชุดนางกำนัลให้นางเสีย แล้วให้นางไปพักอยู่ในเรือนทาส อย่าได้เข้ามาตำหนักใหญ่หากข้าไม่สั่ง”

หลินกงกงจนปัญญาจะวิงวอนต่ออ๋องหนุ่ม เขารู้จักอุปนิสัยของหานไท่หยางดี ว่าหากอีกฝ่ายตัดสินใจอะไรไปแล้วก็ย่อมยากที่จะคืนคำ จึงทำได้เพียงแค่สงบปากสงบคำแล้วทำตามที่รับสั่งเท่านั้น

ภายใต้ใบหน้าเรียบเฉย ปราศจากความรู้สึกใดบนใบหน้า แต่ทว่าภายในใจของอ๋องหนุ่มนั้นกลับรู้สึกราวกับมีบางสิ่งบางอย่างทับอยู่ในใจ เป็นความรู้สึกหนักหน่วงยิ่งนักยามปลดนางเป็นทาสรับใช้ ทั้งๆ ที่นางเป็นพระชายาเอกที่ถูกต้องตามประเพณีของเขา

“เฉินหรง เข้ามาหาข้า” อ๋องหนุ่มรับสั่งถึงองครักษ์คนสนิทเสียงดัง เฉินหรงที่ยืนเฝ้าอยู่หน้าประตูตำหนักจึงเดินเข้ามา

“ทรงมีสิ่งใดให้กระหม่อมรับใช้หรือพะยะค่ะ” เฉินหรงประสานมือถาม

หานไท่หยางทราบดีว่ามีสตรีอีกมากมายในจวนที่ไม่ประสงค์ดีต่อจางอวิ๋นซี การที่เขาปลดนางด้วยอารมณ์ชั่ววูบแบบนี้อาจทำให้นางโดนรังแกโดนกลั่นแกล้งได้ ต่อให้เขาจะแต่งงานกับนางด้วยเหตุผลทางการเมือง แต่นางเป็นพระชายาเอกที่ถูกต้องอยู่ดี 

“นับแต่นี้ต่อไป ให้เจ้าจับตาดูพวกนางกำนัลที่เรือนหลังให้ดี หากมีผู้ใดคิดร้ายต่อพระชายาหรือรังแกพระชายา ให้รีบมารายงานข้า” อ๋องหนุ่มรับสั่งสิ่งที่ทำให้เฉินหรงต้องยิ้มออกมา

องครักษ์หนุ่มลอบยิ้มกับท่าทีของผู้เป็นนาย “พะยะค่ะ”

หานไท่หยางถอนหายใจเมื่อเฉินหรงเดินออกไปพร้อมกับรอยยิ้มแปลกๆ พิกล อ๋องหนุ่มพยายามลบล้างความรู้สึกผิดในใจที่ปลดนางด้วยโทสะ เขาหยิบดาบยาวที่วางอยู่บนแท่นภายในห้องพระบรรทมขึ้นมาขัดเพื่อลบเลือนความรู้สึกผิดที่มีต่อนางไป

แต่ว่าขัดดาบไปได้ไม่เท่าไหร่ อ๋องหนุ่มใช้มือลูบสัมผัสหมอนหนุนของนางที่นางนอนร่วมเตียงเดียวกับเขา ภาพเหตุการณ์เมื่อคืนที่ร่วมรักกันยังติดตาตรึงใจอ๋องหนุ่มยิ่งนัก ทุกสัมผัสที่เขามอบให้นางเป็นสิ่งที่เขาไม่เคยมอบให้สตรีคนใดมาก่อน แต่นางเป็นสตรีคนแรกที่เขายอมเป็นฝ่ายปลุกเร้านาง เป็นสตรีที่เขาตัดสินใจแต่งงานด้วยแม้จะเป็นเหตุผลที่มีเรื่องการเมืองเคลือบแคลงด้วยก็ตาม

รอยเลือดที่เปรอะเปื้อนบนผ้าปูที่นอนนั้นเป็นสิ่งบ่งบอกได้อย่างดีว่าเขาเป็นบุรุษคนแรกของนาง และนางเป็นภรรยาของเขาโดยสมบูรณ์ หากนางไม่คิดดื้อดึงต่อเขา เขาคงไม่ลงโทษนางเช่นนี้

จางอวิ๋นซีรับห่อเสื้อสำหรับนางกำนัลมาสวมใส่จากหลินกงกง หรูหรงมองผู้เป็นนายอย่างสงสาร ในใจของนางนั้นนึกโทษหานไท่หยางที่ใช้อารมณ์ชั่ววูบและความไร้เหตุผลมาลงโทษพระชายาของนางเสียดื้อๆ

“เอ่อ คือพระชายา กระหม่อมพยายามเต็มที่แล้ว แต่ว่า...” หลินกงกงเอ่ยด้วยความสงสารพระชายาจับใจ

จางอวิ๋นซีตอบกลับไปอย่างไม่ใส่ใจนัก “จะปลดข้า หรือจะทำอะไรกับข้าก็แล้วแต่เขาเลย ใช่ว่าข้าจะใส่ใจเสียหน่อย”

“แต่ท่านอ๋องเป็นพระสวามีนะเพคะ” หรูหรงเอ่ยเตือน

“แล้วอย่างไรเล่า ในเมื่อเขาปลดข้าแบบไร้เหตุผล ข้าก็จะทำเป็นไม่ใส่ใจเขาบ้างเหมือนกัน” นางกล่าวพลางหมุนรอบตัวเองหลังจากแต่งชุดนางกำนัลเสร็จ แม้ว่าชุดนางกำนัลจะดูซอมซ่อมากเพียงใด แต่ไม่อาจบดบังความงดงามของพระชายาจางอวิ๋นซีได้จริงๆ

หลินกงกงพาจางอวิ๋นซีมาที่เรือนหลังท้ายวังอ๋อง แม้ว่าหานไท่หยางจะสั่งให้เขาจัดหาที่พักแบบซอมซ่อให้อีกฝ่าย แต่ทว่าหลินกงกงไม่อาจทำเช่นนั้นได้ พระชายาเป็นภรรยาสมรสตามขนบธรรมเนียม อีกทั้งเป็นสตรีที่ฮองเฮากับไทเฮาทรงโปรดปรานมาก ดังนั้นขันทีอาวุโสจึงจัดที่พักที่สะอาดสะอ้าน ผ่านการทำความสะอาดเรียบร้อยแล้วให้กับนายหญิงของวัง

“ตอนนี้ข้าเองก็ไม่ได้เป็นพระชายาอะไรแล้ว ท่านกงกงก็เรียกข้าว่าคุณหนูเหมือนเดิมก็ได้” จางอวิ๋นซีกล่าวกับขันทีอาวุโส หญิงสาวกวาดสายตามองรอบๆ เรือนพักที่หลินกงกงจัดเอาไว้ให้เป็นเรือนพักนางกำนัลที่ดีที่สุดยิ่งนัก

“มิได้พะยะค่ะ หากยังไม่มีการหย่าอย่างเป็นทางการ ท่านก็คือพระชายาเอกอยู่ ข้าไม่อาจเรียกท่านว่าคุณหนูได้” หลินกงกงกล่าว “กระหม่อมคงต้องขอตัวก่อน หากพระชายาต้องการสิ่งใด แจ้งกระหม่อมได้เลยพะยะค่ะ”

“รบกวนท่านกงกงแล้วล่ะ” นางย่อตัวให้กับหลินกงกง หลังจากนั้นจึงเดินเข้าไปในเรือนเก็บข้าวของของตนเองให้เรียบร้อย หยางกูกูจึงพานางไปแนะนำต่อนางกำนัลเรือนหลัง ในฐานะบ่าวรับใช้คนใหม่ของวัง

“นางเป็นบ่าวรับใช้คนใหม่ของวัง ต่อไปนี้หน้าที่ในเรือนหลัง รวมถึงงานทุกอย่างพวกเจ้าจะต้องสอนนาง” หยางกูกูกล่าวแนะนำจางอวิ๋นซีต่อหน้านางกำนัลรุ่นเยาว์ทุกคนที่มองนางด้วยความหมันไส้ระคนอิจฉาริษยา

“เจ้าค่ะ” พวกนางกำนัลทุกคนต่างน้อมรับต่อหยางกูกู

คล้อยหลังหยางกูกู นางกำนัลคนหนึ่งกล่าวขึ้นมาอย่างกระแนะกระแหน “อย่างนี้ล่ะสินะ เป็นพระชายาเพียงข้ามคืน ก็ถูกเขี่ยลงมาจนไม่มีชิ้นดี”

นางกำนัลสาวรุ่นผู้หนึ่งกอดอกกล่าวพร้อมกับรอยยิ้มเย้ยหยันอย่างชอบใจ นางทำงานรับใช้หานไท่หยางมานาน แต่ก็ไม่เคยมีโอกาสที่จะได้ร่วมเตียงกับเขาเลยสักครั้ง แต่คุณหนูสกุลจางผู้นี้กลับมาช่วงชิงตำแหน่งพระชายาเอกไปเพราะเป็นพระญาติสนิทของฮองเฮา

“จูเอ๋อร์ อย่าเสียงดังไปสิ นางเป็นหลานของฮองเฮาเชียวนะ หากเรื่องนี้รู้ถึงฮองเฮาพวกเราได้แย่กันหมดแน่” นางกำนัลอีกคนหนึ่งเตือน

 “เจ้าชื่อจูเอ๋อร์สินะ” จางอวิ๋นซีเดินเข้ามาหยุดตรงหน้านางกำนัลที่ชื่อจูเอ๋อร์ “ข้าจะจดจำเจ้าเอาไว้ให้ขึ้นใจแล้วกัน”

 นางกำนัลที่ชื่อจูเอ๋อร์ถามเสียงสั่น “จำข้าไว้ทำไม เจ้าเป็นแค่ชายาที่ตกกระป๋องแล้วตอนนี้!”

 จางอวิ๋นซีกระตุกยิ้มมุมปาก “ข้าก็จะจำเอาไว้ ว่าคนไม่มีการศึกษามันเป็นแบบเจ้านี่เอง”

 “กรี๊ดดดด!” นางกำนัลชื่อจูเอ๋อร์กรีดร้องเบาๆ นางชี้นิ้วใส่จางอวิ๋นซีพลางกระโดดเต้นเร่าๆ อย่างโกรธจัด “ตอนนี้ท่านอ๋องก็ไม่สนใจเจ้าแล้ว ดูเสียเถิดว่าเจ้าจะปากดีไปได้สักเท่าใดกัน!”

 จางอวิ๋นซีไม่อยากเสียเวลากับคนเหล่านี้ให้มาก นางเดินเข้าไปที่โรงครัว ซึ่งมีเหล่านางครัวที่ยิ้มให้กับนางกำลังเดินเข้ามา

 “พระชายานี่ร้ายเหลือมากเลยนะ ตอกกลับจูเอ๋อร์ได้เจ็บแสบจริงๆ” แม่ครัวสาวคนหนึ่งกล่าวกับหัวหน้าแม่ครัว

 “ตอนนี้พวกเจ้ากำลังทำอาหารให้กับหานอ๋องอยู่หรือ” จางอวิ๋นซีถาม นางมองซาลาเปาและเซ่าปิ่งที่กำลังถูกนึ่งอยู่บนหม้อ โดยมีผ้าขาวรองอยู่

 “อะ เอ่อ เพคะพระชายา” หัวหน้าแม่ครัวกล่าวตอบอย่างตะกุกตะกัก ด้วยกลัวว่าตนเองอาจพูดจาอันใดไม่เข้าหูและโดนตอกกลับอย่างจูเอ๋อร์เป็นแน่ นางเดินเข้ามาใกล้ๆ ด้วยความตัวสั่น

 จางอวิ๋นซีมองท่าทีหวาดกลัวของหัวหน้าแม่ครัวกับบรรดาลูกสมุนอย่างรำคาญใจ “ข้าไม่ใช่สุนัขนะ ข้าไม่กัดเจ้าหรอก!”

 “เพคะ” เหล่านางครัวกล่าวตอบอย่างเกรงใจ

 ตามที่หานไท่หยางรับสั่งให้เฉินหรงคอยดูแลเรือนหลังและพระชายาเอก เขาเห็นท่าทีของพวกนางกำนัลเหล่านั้นที่เป็นปรปักษ์ต่อพระชายา กล่าววาจาต่อว่าพระชายาให้เสียหายจึงรีบกลับมาทูลต่อหานไท่หยาง พลางสังเกตปฏิกิริยาของอ๋องหนุ่มที่กำลังขัดดาบ

 หานไท่หยางวางดาบลงข้างๆ กาย แววตาแปรเปลี่ยนเป็นประกายอำมหิต “ข้าปลดนางเป็นนางกำนัลก็จริง แต่ตามธรรมเนียมราชวงศ์นางก็ยังเป็นชายาเอกของข้าอยู่...”

 เฉินหรงลอบกระตุกยิ้มอีกครั้งหนึ่ง

 “แล้วจะให้กระหม่อมทำเช่นไรกับนางกำนัลผู้นั้นพะยะค่ะ” เฉินหรงถาม

 “ให้หยางกูกูขับนางออกจากวัง...” หานไท่หยางกล่าวอย่างไม่ใส่ใจ

 “แต่ว่าทำเช่นนั้นจะไม่โหดร้ายไปหน่อยหรือพะยะค่ะ” องครักษ์หนุ่มถาม ในใจรู้สึกสงสารนางกำนัลผู้นั้นนัก

 หานไท่หยางทำเพียงมองด้วยแววตาประกายอำมหิต เฉินหรงจึงเข้าใจได้ทันทีว่าไม่อาจขัดรับสั่งได้

 “กระหม่อมน้อมรับพระบัญชาพะยะค่ะ” เฉินหรงประสานมือโค้งรับพระ

บัญชา ก่อนจะเดินออกจากตำหนักใหญ่ไป เพลานี้ใบหน้าและแววตาของหานไท่หยางยากที่จะอธิบายทุกความรู้สึก

 ‘นี่เขาลงโทษนางเกินไปหรือเปล่านะ’ อ๋องหนุ่มถามตนเอง ในใจเต็มไปด้วยหลายล้านความรู้สึกยากจะบรรยาย