ตอนที่ 12 ขนมหวานมัดใจ

ข่าวเรื่องนางกำนัลชื่อจูเอ๋อร์ถูกขับไล่ออกจากวังอ๋องลือสะพัดไปทั่วทั้งวัง ภายในเวลาไม่กี่เค่อนับจากที่นางกำนัลผู้นั้นต่อว่าดูหมิ่นจางอวิ๋นซี พวกนางกำนัลทั้งหลายต่างคาดเดาไปในทางเดียวกันว่าอาจจะเป็นเพราะจางอวิ๋นซีที่ทำให้จูเอ๋อร์นั้นถูกไล่ออกจากวังอย่างไม่ทันตั้งตัว

 เสียงร่ำไห้ของจูเอ๋อร์ทำให้จางอวิ๋นซีอดสงสารไม่ได้ แต่เพลานี้นางไม่ได้อยู่ในสถานะที่จะช่วยใครได้ แม้กระทั่งตำแหน่งพระชายาเอกที่นางได้มาเพราะสมรสพระราชทานยังถูกหานไท่หยางปลดลงมาเป็นนางกำนัลเล็กๆ ได้เลย

 เจ้าคนบ้าอำนาจ!

 “ปล่อยข้านะ พวกเจ้ามาไล่ข้าแบบไม่มีเหตุผลไม่ได้นะ ข้ารับใช้ที่นี่มานาน อย่ามาทำกับข้าแบบนี้นะ!” เสียงของจูเอ๋อร์กรีดร้องโวยวายภายในเรือนหลัง จางอวิ๋นซีจึงละมือจากงานในครัวไปถามหลินกงกง

 “ท่านกงกง เกิดเรื่องอันใดขึ้นหรือ” จางอวิ๋นซีถาม

 หลินกงกงยิ้มให้กับนางเล็กน้อย “ท่านอ๋อง ทรงมีรับสั่งให้ขับนางออกจากวังพะยะค่ะ”

 “เรื่องอะไร ทำไมต้องลงโทษรุนแรงแบบนี้” นางอยากไปถามหานไท่หยางใจจะขาด แต่หากนางไปพบเขาตอนนี้เขาคงได้ตะเพิดไล่นางออกมาจาก

ตำหนักใหญ่ให้ขายหน้าเป็นแน่

 หลินกงกงยิ้มอีกรอบ “เกรงว่าเรื่องนี้พระชายาคงต้องหาคำตอบด้วยตนเองแล้วพะยะค่ะ กระหม่อมเป็นผู้น้อยได้แต่ทำตามรับสั่งของผู้เป็นนายเท่านั้น”

 หญิงสาวถอนหายใจ แม้กระทั่งเหตุผลเล็กๆ หลินกงกงยังไล่นางให้ไปหากับอ๋องอำมหิตนั่นอีก

 ในเมื่อไม่อาจทราบเหตุผลที่เขาไล่จูเอ๋อร์ออกจากวังได้ นางก็ไม่ควรไปซักไซ้ถามเขาเอง ตอนนี้นางมีสถานะเป็นนางกำนัลไม่ใช่พระชายานายหญิงของวังอีกต่อไป

 จางอวิ๋นซีตรวจสอบสำรับอาหารเช้าของหานไท่หยาง เซ่าปิ่งไส้เผือกและซาลาเปาไส้หมูสับส่งกลิ่นหอมอ่อนๆ ยั่วยวนน้ำลายของผู้ที่ได้กลิ่นและผู้ที่อยู่รายรอบนัก นานมากแล้วที่ไม่ได้กินอาหารรสชาตดีๆ นอกจากบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปในเวลาเข้าเวรแผนกฉุกเฉิน

 อาหารมื้อนี้หญิงสาวไม่ได้เป็นผู้ปรุงเอง นางจึงช่วยจัดจานสำรับอย่างสวยงาม ให้หลินกงกงนำไปถวายหานไท่หยาง

 “เจ้านายของเจ้าคงไม่ต้องการพบข้า เจ้าก็อาหารนี้ไปมอบให้เขาเองเถิด” หลินกงกงมองพระชายาอย่างสงสาร ถ้อยคำที่หานไท่หยางประกาศกร้าวว่าไม่อยากให้นางมาย่างกรายตำหนักใหญ่นั้น นางได้ยินแทบทุกคำ แม้นางจะทำเป็นไม่ใส่ใจ แต่ทว่าหลังจากที่มีความสัมพันธ์ลึกซึ้งกันเมื่อคืนแล้วนั้นทำให้นางยากที่จะไม่สนใจอีกฝ่ายได้

 “เอ่อ คือ พระชายา” หลินกงกงทำท่าจะกล่าวบางอย่าง “แม้ท่านอ๋องภายนอกจะดูโหดร้าย แต่จริงๆ แล้วท่านอ๋องใส่ใจท่านมากนะพะยะค่ะ ท่านอ๋องไม่เคยใส่ใจสตรีคนไหนมาก่อนเลย”

 “เจ้าเอาอาหารไปให้เขาเถิด เกิดโมโหหิวขึ้นมาจะมาอาละวาดใส่ข้าอีก” นางยื่นถาดสำรับให้หลินกงกงเสร็จก็หันไปสนใจงานในครัวต่อ โดยมิลืมถามหลินกงกงอีกเรื่องหนึ่ง

 “อ้อ พอดีข้าว่าจะออกไปนอกวังเสียหน่อย หวังว่าท่านกงกงคงไม่ขัดข้า

นะ” นางถาม หลินกงกงได้แต่พยักหน้าตอบเบาๆ

 จางอวิ๋นซีเข้าไปเปลี่ยนเสื้อผ้าในเรือนของตนเอง เป็นเสื้อผ้าแบบเรียบง่ายเหมาะกับการออกไปเดินเล่นนอกวังยิ่งนัก นางตั้งใจว่าจะไปเดินตลาดในเมืองเพื่อหาซื้อวัตถุดิบบางอย่างสำหรับทำขนมหวานที่นางอยากกิน

 “ท่านอ๋องใหญ่” จังหวะที่นางกำลังจะก้าวเดินออกจากประตูวัง นางบังเอิญได้เจอหานอี้หรืออ๋องใหญ่ ซึ่งนางคาดเดาว่าเขาคงมาเยี่ยมหานไท่หยางกับนางตามธรรมเนียมหลังแต่งงานเป็นแน่

 “น้องสะใภ้นั่นเอง เจ้ากำลังไปที่ใดรึ” หานอี้ทักทายด้วยรอยยิ้มอันอบอุ่น จางอวิ๋นซียิ้มตอบอย่างอายๆ

 “หม่อมฉันกำลังจะออกไปซื้อของนอกวังเพคะ” นางกล่าวตอบเสียงหวาน

 “แล้ว อาหยางรู้เรื่องนี้หรือเปล่า” หานอี้ถามอย่างใส่ใจ

 “เอ่อ ท่านอ๋องใหญ่คงมาเยี่ยมหานอ๋อง หม่อมฉันจะให้คนไปกราบทูลเพคะ” นางหันไปทางหรูหรงส่งสัญญาณสายตาให้อีกฝ่าย หรูหรงเข้าใจทันที นางจึงเดินผละออกไปที่ตำหนักใหญ่ แต่หานอี้นั้นกล่าวดักเอาไว้ก่อน

 “ไม่ต้องหรอก เดี๋ยวข้าไปหาเขาเอง...” หานอี้ตอบ เขาระบายยิ้มอบอุ่นให้กับหญิงสาวตรงหน้า “แต่ว่า เจ้ามีปัญหาอันใดกับอาหยางหรือไม่”

 หญิงสาวระบายยิ้มแห้งๆ จะให้นางตอบได้อย่างไรว่าถูกลดสถานะเป็นเพียงนางกำนัลเล็กๆ ในวังนี้ หากนางได้บอกกับหานอี้ไป ดีหรือร้ายเรื่องนี้อาจถึงหูจางเซียวหรูกับฮูหยินรองจนมารดาของนางอาจตกที่นั่งลำบาก

 “เปล่าหรอกเพคะ เชิญท่านอ๋องใหญ่ตามสบายเถิด หม่อมฉันขอตัวก่อนเพคะ” นางรีบกล่าวแล้วจูงมือหรูหรงเดินออกจากวังของหานไท่หยางทันที นางกลัวว่าเรื่องที่ถูกปลดเป็นนางกำนัลจะถูกเปิดเผยหากสนทนากับอีกฝ่ายนานมากกว่านี้

 หานอี้มองตามหลังไปด้วยสายตาเป็นห่วง จากท่าทีแบบนั้นของนางเขาสังเกตได้ทันทีว่านางคงมีปัญหากับหานไท่หยาง น้องชายต่างมารดาของเขาเป็นแน่

 ในเมื่อนางกับหานไท่หยางมีปัญหาต่อกัน เขาจึงไม่ควรอยู่ที่นี่ต่อให้มีเรื่องบานปลายมากกว่านี้ เมื่อคิดได้ดังนั้นหานอี้จึงออกจากวังเดินตามจางอวิ๋นซีไปด้วยความเป็นห่วง

 หญิงสาวพาหรูหรงมาเดินตลาดในเมืองที่มีคนพลุกพล่านจำนวนมาก หญิงสาวเดินเลือกซื้อวัตถุดิบทำอาหารหลายอย่าง จนหรูหรงถือของแทบล้นมือ มีทั้งแป้งสาลี นมวัวและเนยจากพ่อค้าชาวต่างชาติที่นำมาขาย รวมถึงไข่ไก่อีกจำนวนหนึ่งในเกือบล้นตะกร้า

 “พระชายา นี่ก็มากเกินไปแล้วนะเพคะ จะทรงทำอาหารชนิดใดหรือถึงใช้ของเยอะถึงเพียงนี้” หรูหรงถามพลางมองวัตถุดิบมากมายในตะกร้าหวายอย่างไม่เข้าใจ

 “ขนมเค้กอย่างไรล่ะ” จางอวิ๋นซียิ้มกว้างตอบ

 “เค้ก?” หรูหรงทวนคำ นางพยายามนึกให้ออกว่าพระชายาของตนกำลังหมายถึงขนมชนิดใด “เป็นขนมชนิดใดหรือเพคะ”

 หญิงสาวยิ้มกว้างตอบ “เอาเป็นว่าเดี๋ยวข้าทำให้เจ้ากิน รับรองว่าอร่อยเหาะไปเลย”

 “กินแล้วบินได้หรือเพคะ” หรูหรงถามอย่างตกใจ ขนมชนิดใดกันกินแล้วบินได้?

 “ไม่ใช่ ข้าหมายความว่าอร่อยมากๆ เลยล่ะ” จางอวิ๋นซีอธิบายให้หรูหรงเข้าใจ อีกฝ่ายร้องอ๋อเข้าใจสิ่งที่พระชายาของตนต้องการสื่อ 

 “แล้วพระชายาจะทำให้ท่านอ๋องหรือเจ้าคะ” หรูหรงยิ้มถามผู้เป็นนาย

 นึกถึงหานไท่หยางทีไรนางยิ่งนึกเคืองเขานัก สั่งปลดนางด้วยเรื่องอันใดก็ดูไม่เข้าท่าเลยสักนิด นางกอดอกตอบอย่างไม่ใส่ใจ “ใครจะทำให้ตาอ๋องนั่นกินกัน! อยากใจร้ายกับข้านัก”

 นางพูดจบก็เดินสะบัดไปข้างหน้า เจอกับหานอี้ที่ยืนโบกมือทักทายนางอย่างมีไมตรี

 “ท่านอ๋องใหญ่ มิใช่ทรงอยู่กับไท่หยางหรือเพคะ” นางถาม 

แรกๆ รู้สึกแปลกใจนักที่เจอเขาที่ตลาดและกำลังยิ้มทักทายนางอีกรอบ

 อ๋องหนุ่มตอบ “อาหยางติดงานสำคัญน่ะ ข้าเลยอยากมาเดินตลาดเป็นเพื่อนเจ้า”

 หานอี้เล่าเรื่องโกหกออกไป หานไท่หยางไม่อยู่แบบนี้ยิ่งดีนักที่เขาจะได้อยู่ใกล้ชิดกับจางอวิ๋นซี โอกาสแบบนี้หาไม่ง่ายนักสำหรับหานไท่หยางที่เคยเหยียดหยามเขาด้วยการจูบนางต่อหน้าคนอื่นเมื่อครั้งก่อน

 “หม่อมฉันออกมาซื้อของ อีกประเดี๋ยวก็จะกลับวังแล้วเพคะ” นางกล่าวอย่างไว้ตน ตอนนี้นางแต่งงานกับหานไท่หยาง ในทะเบียนราชวงศ์ก็มีชื่อของนางเป็นพระชายาเอกอยู่แล้ว ไม่เหมาะสมนักหากนางจะมาเดินเล่นกับหานอี้ที่มิใช่สามี

 “จะรีบกลับไปไยเล่า นานๆ ทีเจ้ากับข้าจะได้ออกมาเจอกันนอกวัง ไม่เดินเล่นเป็นเพื่อนข้าหน่อยหรือ” หานอี้รบเร้านาง สองมือของเขากอบกุมมือนางเอาไว้อย่างถือวิสาสะ จางอวิ๋นซีรีบดึงมือกลับทันที ตอนนี้นางเริ่มรู้สึกไม่ปลอดภัยนัก

 “หม่อมฉันต้องรีบกลับวังแล้ว หม่อมฉันขอตัวก่อนเพคะ” นางกับหรูหรงรีบเดินหนีหานอี้ด้วยความหวาดกลัว

 “เดี๋ยวก่อนสิ...” หานอี้ยังไม่ลดละ เขาวิ่งมายืนขวางนางเอาไว้ “ข้ารู้นะ ว่าเจ้าไม่เต็มใจแต่งงานกับไท่หยาง เจ้ามีปัญหาอันใดเจ้าบอกข้าได้ ข้า...”

 “หม่อมฉันไม่ทราบว่าตนเองเคยมีปูมหลังอะไรกับองค์ชายมาก่อนหรือเปล่า แต่ตอนนี้หม่อมฉันแต่งงานแล้ว และหม่อมฉันไม่ใช่คนเดิมที่พระองค์เคยรู้จัก ขอพระองค์โปรดเข้าพระทัยด้วยเพคะ” หญิงสาวกล่าวแค่นั้น นางรีบเดินหนีไปทันที ทิ้งให้หานอี้ยืนนิ่งอึ้งกับคำกล่าวของนาง

 หานอี้นึกย้อนไปในอดีต เมื่อครั้งที่ตนเองได้พบเจอกับนางครั้งแรกเมื่อหลายปีก่อน แม้นางในครานั้นจะมีเพียงแต่ใบหน้าเศร้าสร้อย ราวกับคนอมทุกข์ แต่นางกลับงดงามพิลาสล้ำเหนือผู้ใด นางงดงามสะกดใจเขาตั้งแต่แรกพบ แม้ว่านางจะไม่โดดเด่นเท่าจางเซียวหรูบุตรสาวฮูหยินรอง แต่นางกลับมีบางสิ่งที่โดดเด่นกว่าอีกฝ่ายนัก

 นับตั้งแต่วันนั้นเป็นต้นมา เขาเฝ้าแต่ติดตามนาง จนรู้ว่าชีวิตนางนั้นน่าสงสารเพียงใด แต่ไม่สามารถกล่าวคำอันใดหรือยื่นมือเข้ามาช่วยนางได้เลย แค่นั้นเขาก็เจ็บปวดใจมากพอแล้วที่ไม่สามารถช่วยนางได้ ยิ่งเมื่อรู้ว่านางต้องแต่งงานกับน้องชายต่างมารดา หัวใจของเขายิ่งเจ็บหนึบมากขึ้นเท่านั้น

 ตอนนี้นางไม่ใช่จางอวิ๋นซีคนเก่าที่เขารู้จักอีกต่อไป ต่อให้นางจะแต่งงานออกเรือนไปแล้วเขาก็ไม่สนใจใดๆ ทั้งสิ้น

 “พระชายา ไหนว่าเสด็จกลับวังเพคะ” หรูหรงถามจางอวิ๋นซี นางเดินตามอีกฝ่ายมาเรื่อยๆ จนเลยทางกลับวัง แต่ตอนนี้จางอวิ๋นซีนั้นไม่อยู่ในสภาวะอารมณ์ที่จะตอบคำถามผู้ใด นางได้แต่เดินดุ่มๆ มาเรื่อยๆ จนกระทั่งชนเข้ากับบุรุษผู้หนึ่ง

 “ขออภัยแม่นาง” ชายผู้นั้นกล่าวตอบจางอวิ๋นซีด้วยภาษาที่นางคุ้นเคยอย่างยิ่ง

 ในแผ่นดินจงหยวนนี้มีคนพูดภาษาตะวันตกได้อีกหรือ?

 “ไม่เป็นไรเจ้าค่ะ” นางตอบกลับบุรุษผู้นั้นเป็นภาษาอังกฤษเช่นกัน

 “ท่านไม่เป็นอันใดแน่นะ” ชายผู้นั้นเผลอกล่าวถามนางด้วยภาษาของชาวจงหยวน

 “ไม่เจ้าค่ะ ข้าขอตัวก่อน” นางตอบอย่างเร่งรีบ โดยมิทันได้สังเกตใบหน้าที่อยู่ภายใต้งอบใบใหญ่ ซึ่งบดบังแสงอาทิตย์เผยเพียงแต่เงาสะท้อนของผู้สวมใส่

 ‘เมิ่งฉี’ ดันงอบที่ตนเองสวมใส่ขึ้นเล็กน้อย หลังจากหญิงสาวเดินผ่านไป ผู้ติดตามของเขาที่ซุกซ่อนอยู่เผยตัวออกมาจากที่ซ่อน

 “องค์ชาย กระหม่อมไปสืบมา นางเป็นพระชายาของหานไท่หยางพะยะค่ะ” ผู้ติดตามของเมิ่งฉีกล่าว

 เมิ่งฉีกระตุกยิ้มอย่างมีเลศนัย “น่าสนใจนัก”

 เมิ่งฉีนั้นเป็นองค์รัชทายาทของแคว้นเยว่ เดิมทีเขาต้องการเดินทางมาที่นี่เพื่อท่องเที่ยวเท่านั้น แต่ทว่าหลังจากรู้ว่าหานไท่หยางนั้นได้ปราบกบฏกองทัพของเขาที่ตำบลซ่างจิ่งทางตอนเหนือได้แล้ว และยังยึดดินแดนมาเป็นบรรณาการในครอบครองของตนเองก็นับว่าน่าเจ็บใจนัก ดังนั้นเขาจึงเปลี่ยนใจไม่มาหาความสำราญที่แคว้นหาน แต่จะมาสืบความลับภายในแคว้นแทน

 “องค์ชายจะทำอย่างไรต่อพะยะค่ะ” ผู้ติดตามถาม

 “บอกเสด็จพ่อ ว่าให้ทำตามแผนให้น้องหญิงเดินทางมาแคว้นหานได้เลย” เมิ่งฉีตอบ

 “พะยะค่ะ”

 จางอวิ๋นซีกลับมาถึงวังพร้อมกับหรูหรง นางลอบเดินเข้ามาทางประตูหลังวังอย่างเงียบๆ พร้อมกับหรูหรง เพลานี้หานไท่หยาง คงไปประชุมขุนนางที่ท้องพระโรง ถึงได้เงียบเหงาทั้งวังเช่นนี้ หญิงสาวช่วยหรูหรงเดินถือวัตถุดิบทั้งหมดเข้าไปในครัว เหล่าแม่ครัวทั้งหลายเห็นวัตถุดิบมากมายล้วนแปลกใจ

 “ของพวกนี้คืออันใดกันหรือเพคะพระชายา” หัวหน้าแม่ครัวถามด้วยความสงสัย นางมองผลไม้และวัตถุดิบแปลกตาในตะกร้าหวายของหรูหรงอย่างสนใจ

 จางอวิ๋นซียิ้มให้พวกนางก่อนตอบ “ข้าจะทำขนมเค้กให้พวกเจ้ากิน รับรองว่าพวกเจ้าต้องชอบแน่”

 “แต่นี่เป็นเพลาอาหารกลางวันของท่านอ๋องแล้วนะเพคะ พวกหม่อมฉันเกรงว่า” เหล่านางครัวต่างกลัวหัวหดยามเอ่ยถึงหานไท่หยาง หากทำอันใดพระชายาให้เสื่อมพระเกียรติ พวกนางคงมีจุดจบไม่ต่างจากจูเอ๋อร์เป็นแน่

 “มื้อกลางวันของท่านอ๋อง ข้าจะเป็นคนทำเอง แล้วก็อาหารมื้ออื่นๆ ด้วย” นางยิ้มตอบ ในเมื่อนางอยู่ในจวนของเขาและยังมีฐานะเป็นภรรยาของเขาอยู่ นางควรทำตัวให้ดีเสียหน่อย หานอี้จะได้ไม่มาวุ่นวายกับนางด้วย

 “ทรงแน่พระทัยหรือเพคะพระชายา หากท่านอ๋อง” หรูหรงถามอย่างกลัวๆ หานไท่หยางโหดร้ายอำมหิต ลงโทษผู้คนโดยไม่มีเหตุผล หากพระชายาของนางโดนลงโทษขึ้นมาอีก นางจะช่วยพระชายาเช่นไรดี

 “เรื่องทั้งหมดข้าจะรับผิดชอบเอง ตอนนี้เจ้าต้องตั้งเตานึ่งให้ข้าก่อน แล้วเป็นลูกมือช่วยข้าทำขนมมื้อนี้ พวกเจ้าด้วยนะ” นางหันมาสั่ง

หรูหรงกับแม่ครัวทั้งหมด

 “เอาล่ะ มาเริ่มกันเลยดีกว่า” จางอวิ๋นซีถกแขนเสื้อขึ้นเหนือข้อพับแขน เรือนผมของนางที่ยาวรุ่มร่าม บัดนี้นางรวบขึ้นเป็นมวยสูงก่อนจะใช้ตะเกียบที่คว้ามาได้ถนัดมือใช้แทนปิ่นปักผม แล้วจึงลงมือผสมแป้งสาลีและไข่ไก่รวมกัน แล้วใช้ฝ่ามือคลุกเคล้าส่วนผสมทั้งสอง

 “หรูหรง เจ้าหยิบเนยมาให้ข้าหน่อย แล้วก็ เอ่อ นมวัวที่ซื้อมาจากในตลาดด้วยนะ เอาผสมกับเนยใช้ส้อมตีให้เข้ากัน” นางหันมาสั่งกับหรูหรง ซึ่งอีกฝ่ายเข้าใจคำสั่งได้โดยง่าย “แล้วก็พวกเจ้า ไปเตรียมตั้งหม้อนึ่งให้น้ำเดือดๆ เลยนะ ส่วนพวกเจ้าที่เหลือนำผลไม้พวกนี้ไปล้างและหั่นให้สะอาด”

 จางอวิ๋นซีแจกแจงหน้าที่ให้แต่ละคน ส่วนตัวนางนั้นลงมือผสมแป้งต่อไป บรรยากาศการทำขนมเค้กเต็มไปด้วยความสนุกสนาน กระทั่งหานไท่หยางที่แอบเดินมาบริเวณโรงครัวด้วยความคิดถึงที่มีต่อนาง เขาอดทนไม่ไหวจึงอยากแอบมาดูด้วยตนเอง เห็นนางกำลังทำอาหารอย่างมีความสุขกับพวกบ่าวไพร่ในเรือน

 “ท่านอ๋องจะเสด็จไปหาพระชายาหรือไม่เพคะ” หยางกูกูยิ้มถาม นางเป็นกูกูอาวุโสรับใช้ท่านอ๋องมานาน มีหรือจะไม่รู้ว่าท่านอ๋องคิดเช่นไรกับพระชายาจาง

 หานไท่หยางมองภาพนั้นอย่างเพลินตา ชายหนุ่มลอบยิ้มอย่างพึงใจ ก่อนจะหมุนตัวเดินกลับตำหนักของตนเองอย่างเงียบๆ

 ขนมเค้กรูปร่างหน้าตาสวยงามถูกจางอวิ๋นซีตกแต่งจนน่ารับประทานยิ่งนัก เนื้อเค้กด้านในเป็นรสเนยมีผลไม้อย่างสตรอว์เบอร์รี่

สอดไส้อยู่  ซึ่งสตรอว์เบอร์รี่เหล่านั้นถูกหั่นเป็นสี่เหลี่ยมเล็กๆ โดยจาง อวิ๋นซีใช้ตกแต่งเป็นไส้ขนม และอีกส่วนถูกแบ่งมาทำเป็นแยมปาดหน้าวิปครีมของเนื้อเค้ก

 “น่ากินจังเลยเพคะพระชายา” หรูหรงมองอย่างตื่นเต้นระคนชื่นชม จางอวิ๋นซียิ้มอย่างภาคภูมิใจ นางไม่อยากบอกนักว่าก่อนที่จะมาสิงร่างนี้นางเคยเดินทางไปท่องเที่ยวมาหลายประเทศ เรียนรู้วัฒนธรรมอาหารของแต่ละประเทศเช่นเดียวกับการเป็นหมอ

 หญิงสาวใช้มีดตัดแบ่งขนมเค้กทรงสี่เหลี่ยมออกเป็นชิ้นเท่าๆ กัน 

จัดแบ่งให้พวกแม่ครัวแต่ละคน และอีกชิ้นหนึ่งนางแบ่งเก็บเอาไว้ให้หานไท่หยาง

 “สำรับมื้อกลางวันของท่านอ๋อง พวกเจ้าเตรียมเสร็จแล้วใช่หรือไม่” นางถาม

 “เพคะ พร้อมนำถวายท่านอ๋องแล้วเพคะ” หนึ่งในแม่ครัวตอบ พอดีกับหลินกงกงที่เดินเข้ามารับสำรับมื้อกลางวัน เจอกับจางอวิ๋นซีที่จัดขนมเค้กในสำรับเสร็จเรียบร้อยแล้ว

 “วันนี้ข้าลองทำขนมให้นายของเจ้าทาน ฝากเจ้านำไปถวายเขาด้วยล่ะ” นางกล่าวกับหลินกงกง ขันทีอาวุโสรับสำรับอาหารนั้นมาอย่างดีใจ “แล้วก็นำสำรับไปถวายเสร็จ ท่านก็มากินขนมด้วยกันที่นี่เถิด...”

 “ขอบพระทัย พะยะค่ะ” หลินกงกงยิ้มกว้าง 

 “ขนมพวกนี้ พวกเจ้านำไปแบ่งคนในวังและพวกทหารด้วยนะ ถือเป็นน้ำใจเล็กๆ น้อยๆ จากข้า” จางอวิ๋นซีกล่าวอย่างใจดี

 ความใจดีของจางอวิ๋นซีเป็นที่ลือกระฉ่อนไปทั่ววัง รวมถึงพระราชวังหลวง ทำให้ไทเฮาและฮองเฮาอดค่อนขอดหานไท่หยางไม่ได้ 

ที่ไม่ยอมพาพระชายาเอกมาเคารพน้ำชาตามประเพณี จึงทรงมีดำริว่าจะออกเดินทางไปหาทั้งสองที่จวนด้วยตนเองหลังจากนี้อีกสามวัน และได้ส่งจดหมายไปเชิญจางฮูหยินและไท่ฮูหยินด้วยตนเอง

 

 หานไท่หยางมองขนมเค้กก้อนนั้นอย่างไม่วางตา มุมปากนั้นคลี่ยิ้มอ่อนๆ ยากที่หลินกงกงจะเห็นท่านอ๋องของเขาคลี่ยิ้มราวกับคนมีความสุข แต่ว่าเจ้านายมีความสุข ข้าราชบริพารเช่นเขากับเฉินหรงก็พลอยมีความสุขไปด้วยที่ได้เห็นผู้เป็นนายคลี่ยิ้มเบิกบานใจเช่นนี้

 “สำรับนี้ใครเป็นคนทำ” หานไท่หยางแสร้งถามกลบเกลื่อนอาการดีใจ

 “อาหารคาว เป็นฝีมือของแม่ครัว แต่ขนมหวานชิ้นนี้พระชายาเป็นผู้ทำเองพะยะค่ะ” หลินกงกงกล่าวพร้อมกับคลี่ยิ้มบางๆ เขาไม่รู้ว่าตอนนี้เจ้านายตนเองอยู่ในสภาวะอารมณ์ใด จะดีหรือร้ายกันนะ

 หานไท่หยางหยิบจานขนมเค้กขึ้นมามองพิจารณา รูปร่างแปลกตาพิกล

นักในสายตาของอ๋องหนุ่ม ก่อนจะวางขนมเค้กชิ้นนั้นลง

 “ไปพานางมาพบข้า” หานไท่หยางกล่าวด้วยสีหน้าเรียบเฉย

 หลินกงกงขมวดคิ้ว เขากับเฉินหรงมองหน้ากัน แล้วถาม

 “นางผู้ใดหรือพะยะค่ะ” แม้จะพอคาดเดาคำตอบได้ แต่เขาก็อยากแกล้งถามเจ้านายนัก

 “พระชายา...หรือเจ้าจะให้ข้าไปเชิญนางมาด้วยตนเอง” อ๋องหนุ่มย้อนถามกลับ

 “แต่พระองค์มีรับสั่งไม่อนุญาตให้พระชายาเสด็จมาที่ตำหนักใหญ่นะพะยะค่ะ” เฉินหรงได้ทีร่วมผสมโรงกับหลินกงกง

 “แล้วอย่างไร ข้าออกคำสั่งได้ ก็ถอนได้เหมือนกัน ไปเรียกนางมาที่นี่!” หานไท่หยางสั่งเสียงดุ หลินกงกงรีบผลุนผลันออกไปทันที