ตอนที่ 10 เข้าหอ

ขบวนรถม้าของหานอ๋องไท่หยางและจางอวิ๋นซีขับเคลื่อนมาหยุดที่หน้าวังของหานไท่หยาง ตลอดเส้นทางที่ทั้งสองนั่งรถม้าคันเดียวกันมาถูกปกคลุมด้วยความเงียบ ทั้งสองฝ่ายต่างก็ตื่นเต้นสำหรับการอภิเษกสมรสที่เพิ่งผ่านพ้นไป และในยามราตรีนี้คือฤกษ์แห่งการเข้าหอที่ทางราชครูของวังหลวงได้คำนวณฤกษ์ยามเอาไว้แล้ว

            หานไท่หยางลอบมองว่าที่พระชายาของตนเองเพียงนิดเดียว แม้ใบหน้าของนางจะถูกปกคลุมด้วยผ้าคลุมสีแดง แต่ความงดงามกลับเปล่งประกายชัดเจนยิ่งนัก เขานั้นรู้สึกว่านางงดงามอย่างที่ไม่เคยเห็นมาก่อน ทั้งๆ ที่แต่ก่อนเขาแทบไม่เคยสนใจนางด้วยซ้ำ แต่นับจากวันนั้นที่เจอกันในตลาด นางกลับมีอิทธิพลในหัวใจของเขายิ่งนัก

            รถม้าของทั้งสองเคลื่อนมาหยุดที่วังของหานไท่หยางอย่างรวดเร็ว อ๋องหนุ่มเดินลงจากรถม้า โดยมีหลินกงกงคอยประคองลงจากรถม้า ก่อนจะหันมาหาจางอวิ๋นซีที่เดินออกมาพร้อมกับชุดแต่งงานที่ยาวรุ่มร่ามจนนางเกือบสะดุดล้มตกจากรถม้า

            “ว้าย!” จางอวิ๋นซีเกือบสะดุดอาภรณ์ของตนเองตกรถม้า หานไท่หยางรีบประคองนางด้วยความเป็นห่วงอย่างลืมตัว หลินกงกงและนางกำนัลต่างก้มหน้าซุก

ซ่อนรอยยิ้มของตนเองกับกิริยาของท่านอ๋อง

            จางอวิ๋นซีกอดคอหานไท่หยางแน่นอย่างกลัวตก นางหลับตาปี๋อย่างตกใจ หากนางล้มคะมำตกจากรถม้าหาร้านศัลยกรรมหน้าไม่ได้แน่

            หานไท่หยางช้อนร่างของนางขึ้นแนบอกเบาๆ เหมือนดั่งที่เคยทำเมื่อครั้งอยู่จวนสกุลจาง หญิงสาวร้อง

“ท่านอ๋อง หม่อมฉันเดินเองได้เพคะ” นางร้องเตือนเบาๆ ผ่านผ้าคลุมที่ปกปิดใบหน้างดงาม

อ๋องหนุ่มไม่กล่าวตอบ เขากระชับร่างของนางให้แน่นขึ้นแล้วเดินตรงไปที่ห้องบรรทมของตนเองในตำหนักใหญ่ของวัง ท่ามกลางสายตาของบ่าวไพร่ที่ยิ้มดีใจกับท่าทีของผู้เป็นนายที่พวกเขาไม่เคยเห็นมาก่อน หลินกงกงกับเฉินหรงรีบตามไปพร้อมกับนางกำนัลคนอื่นๆ

อันที่จริงคู่บ่าวสาวจำเป็นต้องเดินเข้าเรือนหอร่วมกัน แต่หานไท่หยางนั้นกลับอุ้มนางเข้าเรือนหอแทน หัวใจของจางอวิ๋นซีกระตุกเต้นไม่เป็นจังหวะยามทอดสายตามองใบหน้าหล่อเหลาคมคายของอีกฝ่ายผ่านผ้าคลุม ยิ่งดูใกล้ๆ เขาหล่อเหลาเอาการนัก!

หลินกงกงเปิดประตูเรือนหออย่างรู้งาน ส่วนกูกูใหญ่ของวังก็รีบจัดสุรามงคลมาให้คู่บ่าวสาวในคืนเข้าหอ

หานไท่หยางวางร่างของชายาตนเองลงแล้วหันไปสั่งกับกูกูอาวุโสและหลินกงกง

“พวกเจ้าออกไปได้แล้ว ข้าจัดการเอง!” หานไท่หยางสั่งเสียงเข้ม หลินกงกง หยางกูกูและนางกำนัลจึงทยอยกันออกไปพร้อมกับรอยยิ้ม อำนวยความสะดวกให้กับเจ้านายและพระชายา

หลังจากได้อยู่กันเพียงลำพัง หานไท่หยางทรุดนั่งลงบนเตียงข้างๆ หญิงสาวที่นั่งตัวสั่นเทาอย่างประหม่า แม้ใบหน้าของเขาจะดูเรียบเฉยไร้อารมณ์และความรู้สึกใด แต่ทว่าในใจนั้นแสนประหม่าระคนตื่นเต้นยิ่งนัก

หลังจากผ่านสามหนังสือหกพิธีการ[1] แล้ว เพลานี้คือฤกษ์การเข้าหอดื่มสุรามงคลที่สุด แต่ทว่าคู่บ่าวสาวทั้งสองกลับนั่งนิ่งสงบในเรือนหอที่ถูกประดับตกแต่งด้วยผ้าม่านสีแดง พืชพรรณมงคลบนเตียงอย่างงดงาม หลินกงกงหลังจากที่ถูกไล่ออกไปก็จำเป็นต้องมารินสุราให้คู่บ่าวสาว ท่านอ๋องและพระชายาของพวกเขา

จางอวิ๋นซีนั่งกำมือด้วยความประหม่า แต่ทว่าหานไท่หยางกลับสังเกตอาการประหม่าของนางออก เขาเลิกผ้าคลุมหน้าสีแดงของนาง เผยให้เห็นโฉมหน้างดงามที่ซุกซ่อนอยู่ภายใน โฉมหน้างดงามที่ติดตาตรึงใจเขามาตลอด

ยามนี้ราวกับเหมือนความฝัน ยอดโฉมงามที่เขาแทบไม่เคยสนใจ แต่จู่ๆ กลับรู้สึกสนใจในตัวนางขึ้นมาราวกับศรรักปักใจ จางอวิ๋นซีจึงทำใจกล้าเงยหน้าสบตาคมของเขา

ตึกตักๆ

หัวใจของทั้งสองเต้นระรัวยามสบตากันและกัน จางอวิ๋นซีนางยิ่งรู้สึกประหม่ามากกว่าเดิม หานไท่หยางส่งสายตาให้กับหลินกงกงเกี่ยวกับสิ่งที่เขาเคยสั่งเอาไว้ก่อนหน้านี้ และแน่นอนว่าหลินกงกงทำให้เขาเรียบร้อยแล้ว

“มาดื่มสุรามงคลเถิด” หานไท่หยางส่งจอกสุราให้กับนางผู้นั่งนิ่งเงียบ

“เอ่อ คือ ข้าดื่มสุราไม่เป็น” เป็นเรื่องจริงที่หญิงสาวคออ่อนต่อสิ่งมึนเมายิ่งนัก สุรามงคลนี้ส่งกลิ่นแรงจนนางอยากจะอาเจียน หญิงสาวเบือนหน้าหนีเมื่อกลิ่นของสุรามงคลนี้ลอยมาเตะจมูกนาง

“เจ้าจำเป็นต้องดื่ม หากไม่ดื่มแล้วถือว่าการแต่งงานระหว่างเรายังไม่สมบูรณ์” หานไท่หยางเอ่ยแกมบังคับ

แล้วใครเขาอยากแต่งงานกับนายกันล่ะอีตาบ้า นางก่นด่าเขาในใจ แต่นั่นล่ะนางทำได้แค่ก่นด่า บ่นว่าเขาในใจจริงๆ นางไม่รู้หรอกว่าภายใต้ใบหน้าหล่อเหลา แต่ท่าทีเย็นชาแผ่รังสีอำมหิตนี้เขาจะเก็บซ่อนความโหดร้าย ป่าเถื่อนเอาไว้อย่างไร

หญิงสาวหยิบจอกสุราขึ้นมาดมนิดๆ เมื่อก่อนนางเคยดูละครว่าตัวร้ายนั้นมักจะใส่ยาปลุกกำหนัดให้กับนางเอก แล้วหลอกปลุกปล้ำนางเอกเพื่อบังคับให้มาแต่งงานกับตน แล้วถ้าหากหานไท่หยางเป็นเช่นนั้นล่ะ?

หญิงสาวพยายามสลัดหัวไล่ความคิดออกไป ตอนนี้เป็นโลกยุคโบราณ อีกทั้งหานไท่หยางเป็นถึงอ๋องก็ย่อมต้องมีศักดิ์ศรีของราชวงศ์อยู่บ้าง เขาคงไม่ทำเช่นนั้นกับนางหรอกกระมัง

หานไท่หยางลอบพิจารณาการกระทำของนางเพียงนิดแล้วเผลออมยิ้มออกมาอย่างนึกขัน ก่อนที่ทั้งสองจะคล้องแขนดื่มสุราของตนเองรวดเดียวหมดจอก พร้อมกับกลิ่นกำยานที่ลอยโชยมา เป็นกำยานที่เขาสั่งให้หลินกงกงจุดเอาไว้ ซึ่งแน่นอนว่ากำยานนี้โรยด้วยผงปลุกกำหนัดชนิดอ่อนๆ

เพื่อไม่ให้นางและหานอี้ได้ข้องเกี่ยวกันอีก เขาจำเป็นต้องทำแบบนี้เพื่อรั้งให้นางมาเป็นของเขาเพียงผู้เดียว

จางอวิ๋นซีดื่มสุราแค่เพียงจอกเดียวเท่านั้น ร่างกายของนางก็แทบรับไม่ไหว รสสุรามงคลนี้ช่างขมคอนางนัก นางดื่มไปได้เพียงอึกเดียวก็รีบฝืนกลืนลงคออย่างรวดเร็ว ต่างจากหานไท่หยางที่มองนางดื่มสุรารวดเดียวพร้อมกับแย้มพระสรวลใส่

“อ่า ขมคอข้านัก ขอน้ำชาหน่อย” นางร้องเสียงแหบพร่า ตอนนี้นางทั้งรู้สึกขมคอและร้อนไปทั่วร่างนัก มือของนางควานสะเปะสะปะอย่างมึนงง แต่ทว่าชาที่นางหมายจะดื่มกลับถูกอ๋องหนุ่มแย่งไปดื่มไว้รวดเดียวหมดจอก

“ท่านทำสิ่งใด นี่ชาของข้านะ!” นางร้องโวยวาย ตอนนี้ขมคอก็ขมแล้วยังต้องมาตั้งหน้าทะเลาะกับสามีหมาดๆ ด้วยหรอเนี่ย

หานไท่หยางไม่เปล่งวาจาอันใด เขารวบตัวหญิงสาวผู้เป็นพระชายากดร่างของนางนอนราบบนเตียง ก่อนที่ร่างกายสูงใหญ่ของตนเองจะทาบทับนาง

เอาไว้ มิให้นางหนีรอดไปไหน

            เขายอมให้ทุกสิ่งทุกอย่างกับหานอี้แล้ว แต่เขาจะไม่ยอมเสียนางให้หานอี้อย่างเด็ดขาด

            “ท่านจะทำอะไร...”  นางร้องถาม แต่ทว่าริมฝีปากกลับถูกฉก

ฉวยโดยคนบนร่างอย่างป่าเถื่อนรุนแรง นางร้องอู้อี้ในลำคอก่อนที่จะรู้สึกว่ามีบางสิ่งบางอย่างเกิดขึ้นกับร่างกายของนาง

            ตอนนี้ร่างกายของนางร้อนผ่าวจนผิดสังเกต ร้อนจนแทบคลั่ง ราวกับ...ราวกับ...นางโดนยาปลุกกำหนัด! ใช่! นางโดนวางยาปลุกกำหนัดเป็นแน่

            หญิงสาวพยายามรวบรวมสติและเรี่ยวแรงที่มีเพียงน้อยนิด พยายามต่อต้านชายหนุ่มบนร่างให้ห่างออกจากร่างของนางไป แต่ทว่าแรงเท่าลูกสุนัขเช่นนางน่ะหรือจะอาจหาญต่อต้านแรงบุรุษได้ นางได้แต่ปัดมือสะเปะสะปะพยายามปัดไล่เขาให้ถอยห่างจากร่างของนาง จนหานไท่หยางยอมถอนริมฝีปากออกอย่างรำคาญใจ

            “เจ้าเรื่องมากอันใดอีก” คิ้วเข้มของอ๋องหนุ่มขมวดเข้าหากันพลางถามอีกฝ่ายอย่างไม่สบอารมณ์ หรือว่ายาที่หลินกงกงวางเอาไว้ในสุราของนางกับกำยานนั้นจะออกฤทธิ์ไม่เต็มที่กัน?

            “ข้าโดนยาปลุกกำหนัด ในเมื่อท่านไม่เต็มใจแต่งงานกับข้าก็ให้ข้า...” หานไท่หยางไม่รอให้นางกล่าวจบ เขาก้มลงประกบจูบริมฝีปากบางที่คิดต่อต้านเขาอีกครั้ง นางคิดจะหาหมอหายาถอนพิษปลุกกำหนัดอย่างนั้นหรือ หากเขาทำเช่นนั้นเขาคงไม่อาจได้ครอบครองนางอย่างสมบูรณ์ คืนนี้ ราตรีนี้ตัวนางจะต้องเป็นของเขา หาใช่ของชายอื่น

            อ๋องหนุ่มประทับจูบอย่างหนักหน่วงจนหญิงสาวอ่อนระทวยรวยแรงที่จะต่อต้าน เมื่อฤทธิ์ของสุราผสมกับกลิ่นกำยานหอมปลุกกำหนัดที่หลินกงกงรมเอาไว้นั้น สติสัมปชัญญะของนางพลันกระเจิดกระเจิง ตอนนี้นางต้องการปลดปล่อยเพียงเท่านั้น

            หญิงสาวพลิกตัวขึ้นคร่อมเหนืออ๋องหนุ่ม ก่อนจะฉีกทึ้งเสื้อผ้าของตนเองอย่างเร่งรีบด้วยความร้อนภายในกายที่พุ่งพล่าน หานไท่หยางมองการ

กระทำของนางแล้วยิ้มอย่างพึงใจ ยานั้นได้ผลดีเกินคาดจริงๆ

            ร่างงามเปลือยเปล่าของหญิงสาวที่ไร้อาภรณ์ปกปิดเย้ายวนสายตาของอ๋องหนุ่มนัก ชายหนุ่มรีบจัดการถอดเปลื้องเสื้อผ้าของตนเองโดยมีหญิงสาวที่สติสัมปชัญญะเตลิดหายไปช่วยถอดเสื้อผ้าของเขาอย่างลืมอาย บัดนี้ทั้งสองร่างเปลือยเปล่าไร้ซึ่งอาภรณ์ปกปิด หานไท่หยางรีบพลิกตัวหญิงสาวให้อยู่ใต้ร่างของตนเองอย่างรวดเร็ว หากเป็นสตรีอื่นเขาคงอยากให้พวกนางปรนนิบัติเขาเช่นนี้ แต่ติดที่ว่าเขาไม่เคยผ่านสตรีนางใด และจางอวิ๋นซีจะเป็นสตรีคนแรกที่เขาจะปรนเปรอนางตลอดทั้งคืน

            ร่างงามบิดกระเส่าภายใต้ร่างของอ๋องหนุ่มด้วยความเร่าร้อน ใบหน้าของนางนั้นเริ่มมีเหงื่อไคลไหลออกมา หานไท่หยางก้มลงไปประทับจูบที่ริมฝีปากของนางอีกครั้ง สองมือเคล้นคลึงปทุมถันช่อใหญ่ที่กระเด้งขึ้นตามแรงหอบหายใจ สองมือนั้นเคล้นคลึงบีบนวดปทุมถันขาวอวบอย่างชอบใจ ก่อนจะไล้ปลายนิ้วสะกิดเม็ดทับทิมสีหวานกลางปทุมถัน จนหญิงสาวใต้ร่างร้องครางพลางบิดตัวม้วนอย่างกระสัน

            “อ่า...หน้าอกของเจ้าใหญ่ นุ่มมือนัก ข้าชอบเสียจริง” อ๋องหนุ่มละจากริมฝีปากของหญิงสาวก้มลงดูดชิมยอดเม็ดทับทิมสีหวานเสียงดัง จนหญิงสาวร้องครางเสียงหวานอีกครั้ง

            “อ่า...ท่านอ๋อง เมตตาข้าด้วย” นางร้องครางเสียงหวาน แต่หานไท่หยางนั้นยิ่งพูดก็เหมือนยิ่งยุ เขายิ่งบีบเคล้นคลึงเต้างามอย่างรุนแรงจนเกิดรอยช้ำรอบๆ เนินอก อีกทั้งยังฝากฝังรอยประทับเอาไว้ทั่วร่างสาวด้วยความหวงแหน

            หานไท่หยางกระซิบข้างหูนาง “หากอยากให้ข้าเมตตา ร้องครางชื่อข้าหวานๆ สิ เรียกข้าว่าสามี”

            ตอนนี้สติของจางอวิ๋นซีเลือนรางยิ่งนัก นางได้ยินแต่คำว่า ‘สามี’ ดังก้องอยู่ในหัวนางตลอดเวลาที่อ๋องหนุ่มพยายามปรนเปรอรสรักให้กับนาง

            “สะ...สามี” นางร้องครางเรียกเขาเสียงหวาน อ๋องหนุ่มยิ้มอย่างพึงพอใจ ก่อนจะจับสองขาของนางแยกออกจากกัน นางเห็นเจ้าสิ่งนั้นใหญ่โตขนาดเท่าท่อนแขนนางได้กระมัง!

                เง็กเซียนทรงโปรด! นี่มันใหญ่กว่าท่อนแขนนางแล้วกระมัง!

            หญิงสาวมองท่อนเนื้อแท่งใหญ่ด้วยความตกใจ นางเห็นหานไท่หยางพยายามจับขาของนางแยกออกจากกัน ก่อนจะนำหมอนมารองที่ก้นของนางไว้อีกทีหนึ่ง

            ‘ลูกตายแน่ แม่จ๋า˜’ หญิงสาวร้องภาวนาในใจ พลางหลับตาปี๋ด้วยความหวาดกลัว

            หานไท่หยางรู้ว่านางเองก็ไม่เคยผ่านมือชายมาก่อน เขาบดเคล้าจูบริมฝีปากของนางให้ผ่อนคลายอีกครั้ง ก่อนจะใช้ปลายนิ้วเข้าไปสำรวจกลีบบุปผางาม ปล่อยให้น้ำรักจากร่างสาวปลดปล่อยออกมาอย่างเต็มที่ อ๋องหนุ่มกระซิบข้างใบหูของหญิงสาวเสียงแหบ แต่ทว่าเต็มไปด้วยรอยยิ้มแห่งความสุข

            “ข้าอยากรู้นัก ว่าระหว่างข้ากับหานอี้ ใครปรนนิบัติเจ้าได้ถึงใจกว่ากัน” หานไท่หยางกระซิบที่ใบหูเล็ก ก่อนจะขบเม้มติ่งหูของอีกฝ่ายอย่างหยอกเย้า เขาขบเม้มทุกส่วนของร่างกายนาง สร้างรอยรักให้เป็นที่ประจักษ์ เพื่อตอกย้ำว่านางคือของเขาเพียงผู้เดียว

            สติของจางอวิ๋นซียากจะต่อต้าน ฤทธิ์ของกำยานปลุกกำหนัดค่อยๆ เล่นงานนางรุนแรงขึ้นทุกทีจนนางยากจะควบคุมตนเองมิให้กระทำเรื่องน่าละอายอีกครั้ง

            อ๋องหนุ่มมองสาวงามใต้ร่างที่นอนบิดตัวครางกระเส่าด้วยความทรมานอย่างชอบใจ ก่อนจะสอดแทรกแก่นกายใหญ่ของตนเองเข้าไปใจกลางบุปผางาม แต่ทว่าเขากลับสอดใส่ได้แค่เพียงนิดเดียวก็ต้องพบเจอกับความคับแน่นอย่างที่ตนเองไม่เคยพบมาก่อน

            ‘นางไม่เคยผ่านมือชายใดมาก่อน และตอนนี้นางเป็นของเขาอย่างสมบูรณ์แล้ว’ อ๋องหนุ่มนึกดีใจที่ตนเองคิดถูกนัก เขาคือบุรุษคนแรกของนางและจะเป็นคนเดียวตลอดไป ส่วนนางก็จะเป็นภรรยาเพียงคนเดียวของเขาตลอดไปเช่นกัน

            “อ๊ะ ท่านอ๋อง หม่อมฉันเจ็บ!” นางร้องครางเมื่อเจ้าสิ่งนั้นกำลังรุกล้ำเข้ามาในกลีบบุปผางามอย่างที่นางมิทันได้เตรียมตัว

            หานไท่หยางแสร้งดันท่อนลำของตนเองเข้าไปจนสุดทาง เขานึกขัดใจนักที่นางเรียกเขาว่าท่านอ๋อง ชายหนุ่มกระแทกแก่นกายเข้าใส่ร่างสาวเป็นจังหวะหฤหรรษ์จนนางร้องครางเสียงหวานออกมาไม่เป็นภาษา

            “เรียกข้าว่าสามี แล้วข้าจะปราณีเจ้า สาวงาม” หานไท่หยาง กล่าวพลางส่งเสียงคำรามอย่างมีความสุข ฝ่ามือนั้นกอบกุมปทุมถันอวบใหญ่บีบเฟ้นอย่างมันส์มือ แต่ทว่าก็ยังมอบความสุขให้นางไม่รู้จบสิ้น หยาดน้ำหวานของนางไหลเอ่อล้นทะลักจนเปียกชุ่มไปทั่วหมอน ส่วนแก่นกายของอ๋องหนุ่มก็ปลดปล่อยสายธารรักสีขาวขุ่นเข้าไปในกายสาวทุกหยาดหยด

            หลังจากปล่อยสายธารรักเข้ากายสาวทุกหยาดหยด หานไท่หยางซบใบหน้าลงที่เนินอกอิ่มของหญิงสาวที่นอนเหนื่อยหอบกับบทรักที่เขาปรนเปรอให้นางอย่างหนักหน่วง หานไท่หยางใช้ริมฝีปากดูดเลียเม็ดทับทิมสีหวานของนางอีกครั้งราวกับทารกกำลังดื่มน้ำนมจากอกมารดา แล้วซอกไซร้ซอกคอขาวเนียนจนซอกคอของนางมีแต่รอยแดงปรากฏเต็มไปหมด

            อ๋องหนุ่มและพระชายาของเขานอนพักด้วยความเหนื่อยหอบ หลังจากผ่านไปหนึ่งเค่อ[2] ชายหนุ่มจึงปลุกหญิงให้เริ่มบทรักใหม่อีกรอบกับเขาเกือบจนรุ่งสาง เขาปลดปล่อยสายธารทุกหยาดหยดเข้าไปในกายนางอย่างสุขสม จนหลินกงกง หยางกูกูและเฉินหรงต้องยืนให้ห่างออกจากตำหนักใหญ่ พร้อมกับเสียงคำรามลั่นอย่างสุขสมของท่านอ๋องผู้เป็นนายและเสียงหวานครางของผู้เป็นพระชายาดังทั่วตำหนักตลอดทั้งคืน

            จางอวิ๋นซีตื่นขึ้นมาตอนเช้าด้วยความเมื่อยขบ ประกอบกับอาการวิงเวียนศีรษะเพราะฤทธิ์กำยานปลุกกำหนัดและยาสุราที่แสนขมคอนั่น หญิงสาวนั่งชันเข่าอยู่บนพระแท่นบรรทมพยายามนึกทบทวนภาพเหตุการณ์เมื่อคืน นอกจากตอนที่นางขึ้นคร่อมร่างของหานไท่หยางแล้ว นางก็แทบจำสิ่งใดไม่ได้อีก

            หญิงสาวมองรอบเนินอกที่เต็มไปด้วยรอยรักที่อ๋องหนุ่มตั้งใจ

ฝากฝังเอาไว้ตลอดทั้งคืน รอยรักนี้จ้ำแดงจนเห็นได้ชัด

“โอ๊ย!” หญิงสาวร้องเสียงเบา หลังจากเริ่มขยับตัวลงจากเตียง

นางหันมามองอ๋องหนุ่มจนแน่ใจว่าเขาจะไม่ตื่นมารบกวนนางอีก หากเขาตื่นขึ้นมามิแคล้วนางคงโดนรังแกเป็นแน่

            “จะไปที่ใดกันพระชายารักของข้า” เสียงหวานเจ้าเล่ห์ของหานไท่หยางดังตามหลังนางที่กำลังก้าวขาลงจากเตียง ก่อนที่ร่างบอบบางจะถูกมือหนาใหญ่ของผู้เป็นสามีรวบเข้าไปกอดจากด้านหลัง

            หานไท่หยางสูดดมไหล่มนอย่างชื่นใจ แต่ทว่าสีหน้านั้นยังคงเคร่งขรึมตามแบบฉบับของตนเอง หาใช่อ๋องหนุ่มหื่นกระหายราวราชสีห์แบบเมื่อคืนไม่

            “เมื่อคืนท่านวางยาข้ารึ!” นางหันมามองเขาตาเขียวด้วยความโกรธ นางอยากเอาเล็บมือข่วนใบหน้าหล่อเหลา แต่แสร้งตีมึนให้หายแค้นนัก บังคับให้นางแต่งงานด้วยยังไม่พอ ยังใช้วิธีการสกปรกกับนางอีก

            “แล้วยังไง” หานไท่หยางยังคงวางสีหน้าเคร่งขรึมเช่นเดิม แต่ภายในใจนั้นกลับซ่อนรอยยิ้มเอาไว้มากมาย ซ้ำยังกอดนางไว้ไม่ยอมปล่อย

            “ท่านอ๋อง หลินกงกงเองพะยะค่ะ” หลินกงกงตะโกนเสียงดังมาจากหน้าตำหนักใหญ่

            หานไท่หยางตะโกนถามอีกฝ่าย “มีเรื่องอันใด หากไม่สำคัญมากข้าจะประหารเจ้า!”

            หลินกงกงที่ยืนด้านนอกตัวสั่น แต่ในใจนั้นอดหัวเราะผู้เป็นนาย

มิได้ นี่เจ้านายเขาคลั่งรักพระชายาถึงขนาดไม่ยอมให้บ่าวไพร่เข้าไป

เลยหรือ

            “กระหม่อมนำพระกระยาหารเช้ามาถวายพะยะค่ะ” หลินกงกงกับหยางกูกูพยายามเก็บซ่อนความขำขันเอาไว้ในใจ

            หานไท่หยางตะโกนตอบออกมาอย่างขัดใจ “เอาวางไว้หน้าห้อง หากไม่มีคำสั่งข้าห้ามผู้ใดเข้ามา!”

           

            หานไท่หยางตะโกนตอบข้ารับใช้ของตนเองอย่างหงุดหงิด ส่วนมือนั้นกอดรัดจางอวิ๋นซีไม่ยอมปล่อย นางเตือนพลางเบือนหน้าหนีอย่างอายๆ

            “วันนี้ท่านกับข้าต้องไปยกน้ำชาถวายฮ่องเต้และฮองเฮา ท่านควรปล่อยให้ข้าไปแต่งตัว” นางกล่าวกับเขาเสียงตะกุกตะกัก ตอนนี้ทั้งนางและเขาต่างเปลือยเปล่ากันทั้งคู่ นางยิ่งรู้สึกขัดเขินนัก

            แต่ทว่าอ๋องหนุ่มอย่างเขาน่ะหรือจะสนใจ นางจะเขินก็เรื่องของนางสิ แต่ตอนนี้นางกับเขาเป็นสามีภรรยากันอย่างสมบูรณ์แล้ว  ทุกสัดส่วนอณูในร่างกายของนางเขาเห็นมาหมด นางงดงามเย้ายวนใจเขานัก แม้เขาจะพานพบสาวงามมากมาย แต่กลับไม่มีสาวงามใดทำให้เขารู้สึกอยากครอบครองเท่านางมาก่อน

            จางอวิ๋นซีกำลังจะลุกไปอาบน้ำ โดยมีหรูหรงที่คอยเตรียมน้ำอุ่นเอาไว้ให้นางอาบ

            “พระชายา อุ้ย!” หรูหรงเอามือปิดปากตนเองแทบไม่ทัน เมื่อเห็นท่านอ๋องกับพระชายาผู้เป็นนายอยู่ในสภาพเปลือยเปล่าทั้งคู่ นางกำนัลสาวรีบออกจากตำหนักไปอย่างรู้งาน

            “หรูหรง อย่าเพิ่งไปสิ” หญิงสาวร้องเรียกหรูหรง แต่อีกฝ่ายกลับ

เดินออกไปท่าเดียว ไม่สนใจเสียงเรียกของนางเลยสักนิด

            “ข้าอาบน้ำปกติจะมีหลินกงกงมาปรนนิบัติทุกเช้า แต่ต่อจากนี้ไป หน้าที่ช่วยข้าอาบน้ำ แต่งตัว รวมถึงหน้าที่ที่เกี่ยวกับข้า เจ้าต้องเป็น

ผู้รับผิดชอบทั้งหมด รวมถึงทำอาหารให้ข้ากินทุกวันด้วย” อ๋องหนุ่มออกคำสั่ง หากเขาไม่ทำเช่นนี้เกรงว่านางคงหนีออกจากวังไปเที่ยวซุกซนจนเจอกับหานอี้อีกแน่ ฉะนั้น ให้นางทำหน้าที่นายหญิงที่ดีของวังไปดีกว่า

            “ท่านก็มีมือมีเท้า ไฉนไม่ทำเอง” นางแย้ง

            แต่ยิ่งนางแย้ง หานไท่หยางยิ่งกอดรัดนางให้แนบชิดแผ่นอกเขามากขึ้นไปอีก  ลมหายใจอุ่นร้อนของเขาสัมผัสรดต้นคอของนาง จนเสียงจังหวะหัวใจของทั้งสองเต้นประสานกันราวกลอง หานไท่หยางกระซิบกับนางเสียงแผ่วเบา

            “เจ้าเป็นภรรยาข้า หน้าที่นี้ก็สมควรนัก” ไม่รอให้นางกล่าวแย้งต่อ หานไท่หยางช้อนร่างบางขึ้นแนบอก มุ่งตรงไปห้องสรงน้ำของตำหนักใหญ่ทันที แม้นางจะกรีดร้องโวยวายอันใดก็มิสนใจทั้งสิ้น เหล่านางกำนัลและหลินกงกงที่ยืนรอถวายการรับใช้หน้าพระตำหนักต่างลอบอมยิ้มไปตามๆ กัน จากเสียงกรีดร้องโวยวายของพระชายา บัดนี้ถูกท่านอ๋องพาไปกำราบในห้องสรงน้ำ กลายเป็นเสียงหวานครางแผ่วเบาดังไปทั่วตำหนักใหญ่!

[1] สามหนังสือหกพิธีการ คือขั้นตอนสู่ขอเจ้าสาวแบบจีนโบราณ โดยสามหนังสือประกอบด้วย หนังสือหมั้นหมาย,หนังสือสินสอดและหนังสือรับตัว ส่วนหกพิธีการ ได้แก่ การสู่ขอ,ขอวันเดือนปีเกิด,การเสี่ยงทาย,การมอบสินสอด,ดูฤกษ์ยาม และสุดท้ายเจ้าบ่าวจะเป็นฝ่ายไปรับเจ้าสาวมาจากที่บ้านหรือหน้าประตูบ้านของตน

[2] หนึ่งเค่อ : หน่วยนับเวลาจีนโบราณ เท่ากับ 15 นาที