ตอนที่ 27 รอยจูบในอดีต

 “อึก! อึก!” ดวงตาคู่สวยเบิกกว้างขึ้นมาด้วยความตกใจที่จู่ๆ ริมฝีปากของชายหนุ่มก็ฉกวูบลงมาด้วยความเร็วแสงประกบจูบปากของเธออย่างรวดเร็ว ขวัญข้าวพยายามสะบัดหน้าหนี แต่ทว่าก็ถูกมือใหญ่บีบปลายคางของเธอเอาไว้ ลมหายใจปัดผ่านข้างใบหน้าใกล้ชิด ลิ้นหนาเกี่ยวกวัดลิ้นเล็กไว้ในปากอย่างหิวกระหาย อีกมือก็เกี่ยวกระหวัดร่างบางเข้ามาแนบร่างแกร่งราวกับงูใหญ่กำลังรัดเหยื่ออย่างหิวโหย

“อึ้ม...” ขณะที่ริมฝีปากของเขาแนบสนิทก็ไม่อาจซ่อนรอยยิ้มอันพึงใจไว้ได้ ความหวานที่เคยลิ้มลองไม่เคยลดน้อยลงไปเลยสักนิด ชายหนุ่มตะโบมจูบอย่างร้อนแรงและหนักหน่วงจนได้ยินเสียงอู้อี้ในลําคอของอีกฝ่าย

“ไม่! อึก!” ขวัญข้าวพยายามดิ้นเพื่อหนีริมฝีปากร้อน แต่เธอก็ไม่สามารถจะหลบหลีกริมฝีปากความเร็วแสงนั้นได้ มือทั้งสองข้างของเธอผลักอกแกร่งจนสุดแรง แต่ทว่ามันก็เหมือนกับผลักหินผาก็ไม่ปาน สะโพกมนเกยอยู่บนโต๊ะทำงานในสภาพกึ่งนั่งกึ่งยืน โดยที่ตัวของชายหนุ่มใช้ร่างของเขากันเธอเอาไว้ ไม่ให้หนีออกไปได้สำเร็จ

“อืม...หวานเหมือนเดิมนี่”

อคิราห์ถอนริมฝีปากของตัวเองออก พร้อมกับก้มมองใบหน้าของเธอ ที่ตอนนี้มีสภาพแดงเห่อไปทั่วทั้งหน้า ชายหนุ่มยกยิ้มอย่างพอใจในผลงานของตัวเอง

พลั่ก!! ฝ่ามือบางได้โอกาสในขณะที่คนตัวใหญ่เผลอ รีบผลักไปที่อกเขาอย่างแรง จนทำให้ร่างของเขาเซไปด้านหลัง หญิงสาวดันตัวเองออกจากกรงเหล็กแกร่งจนสำเร็จ

“อย่ามาฉวยโอกาสนะ! ดิฉันไม่ยอมเหมือนเมื่อก่อนแน่!”

ขวัญข้าวกำหมัดทั้งสองข้างขึ้นพร้อมกับตั้งการ์ดเตรียมรับมือกับคนตรงหน้าเธอ ริมฝีปากบางเม้มเข้าหากันสนิท ความโกรธในระดับเกินร้อยทะยานขึ้นจนสุด

“อืม ฉันไม่ได้ฉวยโอกาส แค่อยากจะสั่งสอนคนดื้ออย่างเธอให้รู้เสียบ้าง ว่าไม่ควรเก่งกับคนอย่างฉัน”

อคิราห์มองคนตรงหน้าอย่างขำๆ ในท่าทีของเธอ ถ้าเขาจะทำอะไรมากกว่านี้ล่ะก็ เธอไม่พ้นมือของเขาไปได้อย่างแน่นอน

“ท่านชายไม่ได้เกี่ยวข้องอะไรกับดิฉัน เพราะฉะนั้น ไม่ต้องมาสั่งสอนดิฉันหรอกค่ะ”

“ก็ปากเก่งแบบนี้ไง ถึงโดน!”

อคิราห์รู้สึกเหมือนตัวเองอารมณ์ดีขึ้นอย่างน่าประหลาดใจ นั่นอาจเป็นเพราะท่าทีตลกๆ ของเธอเป็นแน่ ดูเธอสิ...ทำอย่างกับจะไปต่อยใครอย่างนั้นแหละ

“เอาเป็นว่า ดิฉันไม่สอบไม่สัมภาษณ์แล้วค่ะ ในเมื่ออธิบายก็ไม่ยอมฟัง โอเค ดิฉันจะเป็นเด็กเส้นหรือเป็นเด็กใครก็ไม่สนทั้งนั้นแหละค่ะ! ในเมื่อไม่สนใจ ดิฉันก็ไม่จำเป็นจะต้องแคร์ค่ะ”

“นี่เธอจะ...” อคิราห์ยังพูดไม่จบ ร่างบางก็วิ่งปรู๊ดออกไปทันที โดยไม่รีรอที่จะอยู่แม้แต่วินาทีเดียว ‘เธอก็ไม่ได้โตเป็นผู้ใหญ่ไปสักเท่าไหร่เลยนะ...ขวัญข้าว’ มือหนายกขึ้นไปแตะริมฝีปากตัวเองเบาๆ ความหวานที่ได้รับเมื่อครู่ยังคงกรุ่นอยู่ในใจของเขา  ทำไมอคิราห์ถึงรู้สึกดีกับสัมผัสของเธอนะ ทั้งที่มันผ่านมาก็ตั้งหลายปีแล้ว

ปึ่ง! เสียงประตูถูกปิดดังสนั่น!

“เอ่อ คุณขวัญข้าว” พราวใจเลขาหน้าห้องท่านประธานตกใจอย่างที่สุดกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น

“ไหนคะซองกระดาษรายละเอียดของงาน”

“นี่ค่ะ เอ่อ คุณขวัญข้าวเป็นอะไรคะ ทำไมถึงวิ่งออกมาแบบนั้นล่ะคะ แล้วท่านชายล่ะคะ”

“ไม่มีอะไรค่ะคุณพราวใจ ขอบคุณนะคะ พรุ่งนี้เจอกันค่ะ สวัสดีค่ะ”

พูดจบขวัญข้าวไม่รอคำโต้ตอบจากอีกฝ่าย เธอรีบก้าวออกจากตรงนั้นทันที ความโกรธในระดับสิบจนทำให้เธอปรี๊ดแตก จนต้องพาตัวเองออกไปจากตรงนี้ให้เร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้

“...” พราวใจมองกลับไปห้องใหญ่อย่างงงๆ ไม่รู้ว่าท่านชาย อคิราห์กับเธอคนนี้เป็นอะไรกันแน่ ทำไมเธอจะต้องเดือดออกจากห้องท่านประธานมาด้วย หรือว่า...>o<

.....................

          [อีกด้านหนึ่ง...จังหวัดระยอง]

          “ว้าว! นี่ใช่น้องใบเตยคนที่มากับพี่หรือเปล่าเนี่ย...ใครกันคะสวยจังเลยค่ะ”

          “เตยคนเดิมแหละค่ะพี่เขม...อืม...เป็นไงบ้างคะ...เตยไม่มั่นใจเลยค่ะ ชุดมันดูโป๊ะไปหน่อยมั้ยคะ”

ชมพูนุทขยับชุดเดรสสีดำรัดรูปของเธอให้เข้าที่ ให้ตายสิ เธอไม่เคยสวมชุดแบบนี้มาก่อนเลย ตัวชุดนั้นเน้นสัดส่วนเป็นอย่างมาก แนบเนื้อไปกับลำตัว แถมตรงช่วงอกกลับคว้านลึกจนเห็นอกของเธอพ้นจากขอบตัวชุดอีก T-T

          “ชุดนี้เหมาะกับเตยมากเลยนะ พี่นี่ตาถึงจริงๆ เลยนะรับรองคุณนนท์เห็นเตยล่ะก็ ต้องจำเตยไม่ได้แน่ๆ เลย ตอนเตยออกมาเมื่อกี้ พี่ยังนึกว่าเป็นคนละคนซะอีก เตยนี่สวยระดับดารานางแบบเลยนะเนี่ย”

          “คงไม่ขนาดนั้นหรอกค่ะพี่เขม เตยไม่ได้สวยขนาดนั้นหรอกค่ะ แค่พี่เขมไม่เคยเห็นเตยอยู่ในชุดนี้ก็แค่นั้นเองค่ะ”

คุณธนนท์เขาจะสนใจเธอได้อย่างไรกัน เขาแทบไม่รู้จักเธอด้วยซ้ำ ทั้งที่ชมพูนุทเคยเจอกับเขาแล้วครั้งหนึ่ง ไปนั่งทำการบ้านอยู่บ้านเขาตั้งนาน เขายังไม่สนใจที่จะจำเธอเลยสักนิด

          “สวยจริง...เชื่อพี่...นี่ถ้าหนุ่มในบริษัทของเราเห็นเตยนะ รับรองพี่ว่าเตยมีแฟนก่อนพี่ได้แน่นอน...ตกหนุ่มหล่อๆ ได้หลายคนเลยนะเนี่ย...แต่ขอบอกไว้ก่อนเลยนะ คืนนี้ลูกค้าสายฝอของพี่ เตยคงไม่ใช่สเปคแน่นอน เพราะผิวหล่อนขาวเกินไป ต้องอย่างพี่นี่ ผิวแทนน้ำผึ้ง สายฝอแท้ทรู >o<”

          “โอ้ยพี่เขม พี่นี่สุดจริงค่ะ”

          “แน่อยู่แล้วจ้า...อุ้ย! นั่น คุณนนท์เดินออกมาแล้ว ไปกันเถอะ เราต้องไปก่อนเวลานัดลูกค้าครึ่งชั่วโมง”

          “อ่อ ค่ะพี่เขม” ชมพูนุทวิ่งตามพี่ร่วมงานอย่างทุลักทุเล เพราะชุดอันน่าอึดอัดของเธอเป็นอุปสรรค

          “คุณนนท์คะ”

          “ครับ...” ธนนท์มองตามเสียงเรียกของเลขาคนสนิทของเขาที่กำลังโบกมือให้กับเขา สายตาคมสะดุดเข้ากับบางอย่าง ใครบางคนที่วิ่งตามเลขาของเขามา ‘ยัยเด็กใหม่นี่’ ชายหนุ่มยืนตะลึงกับภาพตรงหน้า

          “คุณนนท์คะ...” เขมมิกายิ้มออกมาทันที เมื่อเห็นอาการของเจ้านายหนุ่มของเธอ ที่กำลังตะลึงกับความสวยของยัยเงาะถอดรูป ไม่แปลกใจหรอก ขนาดเธอยังจำยัยเด็กกะโปโลเมื่อกี้ไม่ได้เลย ราวกับคนละคน...สงสัยเรื่องนี้ คงมีภาคต่อแน่ๆ เลย ^_<>^

………………..