ตอนที่ 28 เคลียร์ใจ

[บ้านวรารักษ์เมธานนท์...ในเวลายามเย็น]

          “นั่นลูกจะออกไปไหนอีกล่ะ พึ่งกลับเข้ามาไม่ใช่เหรอ”

คุณหญิงบงกชเพชรมองบุตรีของตัวเองที่อยู่ในชุดพร้อมที่จะออกจากบ้าน

          “แพรนัดเพื่อนไว้ค่ะคุณแม่ วันนี้วันเกิดมิ้นท์ค่ะ เราจะไปฉลองกันค่ะ”

          “เรื่องเรียนของลูกไปถึงไหนแล้ว ตามแก้รายวิชาครบแล้วหรือยัง แล้วเทอมนี้จะจบหรือเปล่าลูก”

          “ยังค่ะคุณแม่ คงต้องจบเทอมหน้าค่ะ เพราะเหลืออีกแค่สองตัวค่ะ ยังไงแพรก็ต้องเรียนจบอยู่แล้วค่ะ คุณแม่ไม่ต้องห่วงค่ะ”

          “อะไรนะ! ไหนลูกบอกว่าเทอมนี้จะจบ แล้วนี่เลื่อนไปเทอมหน้าอีกเหรอ ตายแล้วยัยแพร ทำไมเรียนแค่นี้ ถึงไม่จบซะที ดูพี่นนท์เราสิ ถึงแม้จะเกเรยังไงแต่ก็ยังเรียนจบ ทำไมลูกถึงไม่เอาอย่างพี่นนท์บ้างล่ะลูก”

          “ก็อาจารย์ที่ ‘มหาลัยสิคะคุณแม่ แกล้งแพรค่ะ ความจริงแพรก็จะจบเทอมนี้แหละค่ะ”

แพรพิไลกุเรื่องเพื่อโกหกผู้เป็นแม่ ความเป็นจริง เธอเองต่างหากที่ไม่อยากเรียนจบ เพราะถ้าเธอเรียนจบแล้ว แม่ของเธอจะต้องจับเธอยัดเข้าทำงานที่บริษัทพี่ชายของเธอเป็นแน่

          “แม่ไม่เชื่อที่ลูกบอกหรอกนะแพร ครั้งที่แล้วลูกก็บอกว่าอาจารย์แกล้งแบบนี้แหละ เอาเป็นว่า ต่อไปนี้แม่จะตัดเงินค่าขนมลูกเหลือครึ่งหนึ่งก็แล้วกัน”

          “ไม่ได้นะคะคุณแม่”

          “ทำไมจะไม่ได้ ในเมื่อลูกมีเงินใช้จ่ายอย่างฟุ่มเฟือยสบาย เลยไม่สนใจที่จะตั้งใจเรียนให้จบ และมาช่วยพี่ของลูกทำงาน แม่ตามใจลูกมามากพอแล้ว ต่อไปนี้ก็กลับไปคิด ว่าจะรีบเรียนให้จบ หรือจะอยู่แบบนี้ต่อไป เลือกเอา”

          “คุณแม่!”

          “อืม รีบไปเถอะ จะไปสังสรรค์กับเพื่อนก็ไปเลย”

คุณหญิงบงกชเพชรไล่ลูกสาวคนโปรดอย่างระอา ทำไมลูกสาวเธอถึงเป็นแบบนี้ไปได้นะ

          แพรพิไลเดินกระทืบเท้าออกไปอย่างหัวเสีย เธอไม่คิดว่าแม่ของเธอเป็นแบบนี้ แม่ของเธอเป็นอะไรกันแน่ แต่ก่อนไม่เคยเป็นแบบนี้ หรือว่าอาจเป็นเพราะนังขวัญข้าวแน่ๆ เลย ทันใดนั้นร่างของคนที่เธอกำลังบ่นถึงก็เดินสวนเข้ามา

          “นี่! นังขวัญข้าว”

แพรพิไลเดินเข้าไปขวางเอาไว้

          “มีอะไร”

ขวัญข้าวตอบเสียงห้วน วันนี้เธออารมณ์ไม่ดีมาทั้งวันแล้ว อย่าทำให้ขึ้นล่ะ

          “แกทำไมไม่ออกไปอยู่ข้างนอก เสนอหน้ากลับมาอยู่บ้านหลังนี้ทำไมมิทราบ”

          “ฉันไม่ไป จะอยู่ที่นี่ มีอะไรมั้ย”

ขวัญข้าวเชิดหน้าสถานการณ์พร้อมบวก

          “แก! นี่มันไม่ใช่บ้านของแก และอีกอย่างแกก็ไม่ใช่ญาติของพวกฉันสักหน่อย มาอยู่ทำไมเหมือนกาฝาก เหมือนปลิงที่คอยดูดเลือดพวกฉันไปวันๆ ไม่อายเลยหรือไง!”

          “เธอก็ไม่ใช่เจ้าของบ้านซะหน่อย มีอำนาจอะไรมาสั่งฉันให้ออกจากบ้านหลังนี้มิทราบ”

          “แก! อีนังขวัญข้าว มันจะมากเกินไปแล้วนะ คิดว่าฉันไม่กล้าตบแกหรือไงนังนี่”

แพรพิไลเดินเข้าไปหาอย่างเอาเรื่อง แต่แล้วก็ต้องชะงักทันที เมื่ออีกฝ่ายง้างฝ่ามือเตรียมรอเธอแล้วเช่นกัน

          “มาสิ! ตบมาตบกลับไม่โกง! ฉันไม่ใช่ขวัญข้าวคนเดิมที่เธอจะจิกกัดอย่างไรก็ได้นะ มาสิ เข้ามา!”

          “อีบ้า! แกมันหมาบ้าชัดๆ”

แพรพิไลถอยร่นไม่เป็นขบวนเลยทีเดียว เมื่อเจออีกฝ่ายตั้งท่ารอรับ

          “นี่อะไรกัน! หยุดนะแพรพิไล ขวัญข้าว”

          “คุณแม่ดูมันสิคะ มันจะตบแพรค่ะคุณแม่ อีนังงูพิษ กล้าจะตบฉันเหรอ คุณแม่ไล่มันออกจากบ้านไปเลยค่ะ”

          “หยุดเถอะแพร ลูกจะไปเที่ยวก็รีบไปเถอะ”

คุณหญิงบงกชเพชรหันมาไล่ลูกสาวตัวเองเป็นครั้งที่สอง ทั้งที่สองคนนี้อายุรุ่นราวคราวเดียวกัน แต่วุฒิภาวะนั้นแตกต่างกันเป็นอย่างมาก นั่นมันเป็นเพราะเธอเอง ที่เลี้ยงลูกตามใจ แพรพิไลถึงได้เป็นแบบนี้

          “คุณแม่คะ คุณแม่เป็นอะไรไปคะ นี่แพรคือลูกของแม่นะคะ ทำไมคุณแม่ต้องไปเข้าข้างอีนังขวัญข้าวด้วยคะ คุณแม่จำไม่ได้เหรอคะ ว่าเมื่อก่อนแม่ของมันทำอะไรกับคุณแม่ไว้”

          “แม่เคยบอกลูกไปแล้วใช่มั้ย ว่าอดีต มันก็คืออดีต ลูกจะเอามาพูดอีกเพื่ออะไร แม่ของขวัญข้าว รวมไปถึงพ่อของลูกก็ไม่ได้อยู่ตรงนี้แล้ว ทำไมลูกจะต้องเอาเรื่องนี้มาเป็นประเด็นอีก แม่ขอร้องแพร ตอนนี้ลูกทำในสิ่งที่แม่ขอเรื่องเดียวก็คือ เรียนให้จบก็แค่นั้นเอง เพราะฉะนั้นก่อนที่ลูกจะไปสั่งสอนใคร ลูกต้องทำตัวเองให้ดีก่อนนะ แม่ขอร้อง หยุดเถอะ”

          “กรี๊ดดด!!! คุณแม่! คอยดูนะอีขวัญข้าว ฉันจะไม่เอาแกไว้แน่นอน แกทำให้แม่ต้องด่าฉัน ระวังไว้ให้ดี!”

          “แพรพิไล! ถ้าลูกไม่หยุด ค่าขนมที่แม่จะให้ ตอนนี้แม่จะตัดทั้งหมดเลยคอยดู”

          “ไม่นะคะคุณแม่ กรี๊ดดดดด!!!”

แพรพิไลกระทืบเท้าด้วยความขัดใจ และโกรธอย่างที่สุดที่แม่ของเธอไม่ได้เข้าข้างเธออีกต่อไปแล้ว ‘เจ็บใจนัก’

          “เฮ้อ...” คุณหญิงบงกชเพชรส่ายหน้าไปมาด้วยความเหนื่อยล้าบวกกับความเอือมระอากับสิ่งที่บุตรสาวของเธอทำ เธอจะโทษใครไม่ได้เลย นอกจากตัวเธอเอง ถ้าเธอสั่งสอนลูกของเธอให้ดีกว่านี้ แพรพิไลก็คงจะไม่เป็นแบบนี้อย่างแน่นอน มองแพรพิไลในตอนนี้ก็เหมือนกับมองตัวเองในอดีตเหมือนกัน

          “ดิฉันขอตัวนะคะคุณผู้หญิง”

          “เดี๋ยว อยู่คุยกับฉันก่อน”

          “ค่ะ”

          “มีเรื่องที่มันติดอยู่ในใจของฉันมาตลอด และมันก็ยังวนเวียนอยู่ในหัวของฉันไม่เคยไปไหนเลย วันนี้ฉันเลยอยากจะคุยกับเธอในฐานะที่เธอเป็นลูกของมุกดา”

          “ค่ะคุณผู้หญิง”

ขวัญข้าวมองหญิงสูงอายุที่อยู่ตรงหน้า ผมสีดอกเลาของเธอนั้นบ่งบอกอายุที่มากขึ้น เมื่อเจ็ดปีที่แล้ว คุณหญิงบงกชเพชรร้ายกับแม่ของเธอมาก มาวันนี้ทุกสิ่งทุกอย่างเปลี่ยนไป คุณหญิงบงกชเพชรเอง ก็คงจะคิดได้แล้วสินะ ไม่งั้นวันนี้คุณหญิงเธอคงไม่ต่อว่าลูกสาวสุดที่รักต่อหน้าขวัญข้าวหรอกนะ

          “ฉันรู้ว่ามันสายไปแล้วที่จะขอโทษมุกดากับท่านชาย สองคนนั้นไม่ได้อยู่บนโลกนี้แล้ว ในอดีตฉันเองร้ายกับแม่เธอมาก ทั้งที่เรื่องทุกอย่างไม่เคยจะเป็นเรื่องจริงเลยสักนิด ต่อให้ไม่มีมุกดา ท่านชายก็ไม่มีวันที่จะรักฉัน เรื่องแค่นี้ฉันเองยังคิดไม่ได้เลย มาวันนี้ทุกสิ่งมันเปลี่ยนไปแล้ว ในฐานะที่เธอเป็นลูกสาว และเธอก็ได้รับผลกระทบนี้เหมือนกัน...”

คุณหญิงบงกรเพชรเว้นจังหวะการพูด เพื่อพยายามกลืนก้อนกลมๆ ที่กำลังจุกอยู่ในลำคอของเธอลงไป