ตอนที่ 17 จุดหักเหของชีวิต

[ณ โรงพยาบาล...ห้องฉุกเฉินในเวลาต่อมา]

          “ท่านชายป่วยขนาดนี้ ทำไมถึงไม่บอกทุกคนเลย แล้วนี่เป็นยังไงบ้างก็ไม่รู้ นายโทรบอกชายคินน์หรือยังประคิน”

ท่านผู้หญิงบงกชเพชรรีบรุดมายังโรงพยาบาลหลังทราบข่าวอาการป่วยกระทันหันของหม่อมราชวงศ์นวพล ซึ่งเธอไม่เคยรับรู้มาก่อน ว่าท่านชายจะป่วยหนักขนาดนี้ ทั้งที่เธอยังเห็นท่านปกติดีทุกอย่าง

          “โทรแล้วครับ ท่านชายคินน์กำลังมาครับคุณหญิง”

ประคินชะเง้อมองเข้าไปยังห้องฉุกเฉินด้วยความเป็นห่วง หม่อมราชวงศ์นวพลเกิดอาการแทรกซ้อนขึ้นมากลางดึก ค่อนข้างโคม่า มะเร็งปอดระยะสุดท้ายกำลังทำลายร่างกายของท่านชาย ซึ่งตรวจพบในระยะเวลาเพียงสั้นๆ เท่านั้น

          “คุณแม่คะ ทำไมคุณพ่อถึงไม่บอกใครคะ คุณพ่อป่วยขนาดนี้ แล้วมารู้เอาตอนที่...”

          “พ่อของลูกไม่เป็นอะไรมากหรอกแพรพิไล หมอมือหนึ่งอยู่ใกล้พ่อแล้ว เขากำลังรักษาอาการของพ่ออยู่ ไม่เป็นไรหรอกจ้า”

คุณหญิงบงกชเพชรปลอบประโลมบุตรสาว ซึ่งตัวเธอเองก็ไม่รู้ว่า สิ่งที่เธอบอกลูกสาวนั้นจะเป็นอย่างไร การป่วยของสามีนี้เป็นเรื่องช็อคที่สุดสำหรับเธอ คุณหญิงบงกรเพชรไม่คาดคิดมาก่อนเลยว่าสุขภาพร่างกายของท่านชายจะอ่อนแอ หวังว่าท่านชายคงไม่เป็นอะไรตอนนี้นะ ไม่งั้นเธอกับลูกต้องเดือดร้อนแน่นอน สิ่งที่เธอห่วงมากที่สุดก็คือ พินัยกรรมของท่านชายจะเขียนไว้อย่างไร ถ้าหากท่านชายจากไปตอนนี้

          “คุณพ่อดูปกติมากเลยนะครับแม่ ทำไมถึงเป็นแบบนี้ครับ”

ธนนท์ผู้ที่ถูกเรียกตัวมาอีกคน ในฐานะที่เป็นบุตรชายคนที่สอง แน่นอนถึงแม้ว่าพ่อเขาจะไม่ได้รักเขามากมาย แต่ธนนท์ก็ยังห่วงใยผู้เป็นพ่อ

          “แม่ก็ไม่รู้เลยนนท์ พ่อของลูกปิดทุกคนไว้ ไม่รู้ว่าชายคินน์จะรู้เรื่องนี้มาก่อนหรือเปล่า”

          แกร๊ก! เสียงประตูห้องฉุกเฉินถูกเปิด สายตาทุกคู่จับจ้องผู้ที่ออกมาทันที

          “ลูกชายคนโตของท่านชายมาหรือยังครับ”

แพทย์ผู้รักษาเอ่ยขึ้น พร้อมกับกำลังสอดส่ายสายตาเพื่อมองหาบุคคลที่คนไข้เขาขอพบในวาระสุดท้ายของชีวิต

          “นี่ค่ะ นนท์ลูกเข้าไป”

คุณหญิงบงกชเพชรรีบดันตัวบุตรชายคนรองเข้าไปทันที

          “ไม่ครับแม่ ต้องรอพี่คินน์ครับ คุณพ่ออยากเจอพี่คินน์”

ธนนท์รู้ว่าถ้าเขาเข้าไปจะทำให้อาการของผู้เป็นพ่อกลับทรุดลงไปอีก เสี้ยวเวลาอันน่าหวาดเสียวแบบนี้ เขาก็ไม่กล้าที่จะเสนอตัวเองเข้าไปเป็นแน่ เพราะธนนท์รู้ตัวเองอยู่แล้ว ว่าไม่ใช่เบอร์หนึ่งสำหรับพ่อของเขา

          “ท่านชายคินน์กำลังมาแล้วครับ”

          “เร็วนะครับ เรามีเวลาไม่มากครับ”

          “ทำไมคุณพ่อถึงไม่อยากเจอพวกเราคะคุณแม่ แพรกับพี่นนท์ก็เป็นลูกคุณพ่อเหมือนกันนะคะ”

          “แม่ก็ไม่รู้เหมือนกันลูก...”

คุณหญิงบงกชเพชรรู้ว่าตัวเองไม่สำคัญมาตลอด สิ่งนี้ไม่ใช่สิ่งใหม่สำหรับเธอเลยสักนิด ท่านชายนวพลไม่เคยรักเธอเลย ตลอดยี่สิบกว่าปีที่ผ่านมา มันคือหน้าที่ของท่านชายเท่านั้นที่ปฏิบัติกับเธอและลูก

          “คุณพ่อล่ะครับ!! คุณพ่อเป็นอะไร!”

เสียงของหม่อมราชวงศ์หนุ่มดังมาแต่ไกล อคิราห์ทราบข่าวจากเลขาของพ่อเขา ก็รีบเหยียบจนสุดไมล์มาที่โรงพยาบาล ‘พ่อของเขาเป็นอะไร ทำไมต้องอาการหนัก’

          “เข้าไปเลยครับ ท่านชายรอคุณอยู่”

แพทย์คนเดิมบอกกับอคิราห์ให้รีบเข้าไป เวลาเหลืออันน้อยนิดจริงๆ

          [ภายในห้องฉุกเฉิน...ในเวลาต่อมา]

          “ลูกอย่าร้องไห้เลยคินน์ พ่อไม่ได้เจ็บป่วยอะไรมาก”

หม่อมราชวงศ์นวพลปลอบใจบุตรชายของตัวเอง แม้สิ่งที่เขาพูดออกไปจะไม่เป็นความจริงสักนิด

          “ครับ พะ-พ่อต้องหายนะครับ เดี๋ยวหมอกำลังจะรักษาพ่อนะครับ พ่อต้องอดทนไว้นะครับ พ่อต้อง...”

ก้อนสะอื้นแล่นขึ้นมาจุกตรงคออย่างห้ามไม่อยู่ อคิราห์เสียใจอย่างที่สุด ที่ผ่านมาเขาไม่เคยได้ดูแลพ่อของเขาเลย ได้แต่สร้างเรื่องปวดหัว ทะเลาะเบาแว้งกับพ่อของเขาอยู่ตลอดเวลา เพราะความไม่ลงรอยและความดื้อรั้นอยากเอาชนะของตัวเอง เป็นเหตุให้เขาละเลยในสิ่งที่ลูกควรจะทำ

          “ลูกฟังพ่อนะคินน์”

          “คะ-ครับพ่อ”

          “ต่อไปนี้ลูกจะต้องดูแลทุกสิ่งทุกอย่างต่อจากพ่อ ดูแลน้องๆ และคุณหญิง ดูแลบริษัท ดูแลลูกน้องของพ่อทุกคน และ...”

          “แต่คุณพ่อครับ...”

          “พ่อรู้ตัวเองดี...สิ่งสุดท้ายที่พ่อจะขอลูกอีกอย่างนะคินน์”

          “ครับพ่อ...”

          “ลูกต้องสัญญากับพ่อก่อนได้ไหม ว่าจะทำตามและไม่ผิดสัญญาที่ให้กับพ่อไว้”

          “ครับ...ผมให้สัญญา” มือของชายหนุ่มบีบไปที่มือของบิดาเบาๆ เพื่อย้ำคำมั่นในสิ่งที่ตัวเองพูดออกไป

          “ลูกจะต้องดูแลขวัญข้าวและณภัทรแทนพ่อ และต้องให้สัญญากับพ่อว่า จะเลี้ยงสองคนนี้เป็นอย่างดี จนกระทั่งเขาเติบโตเป็นผู้ใหญ่...ลูกให้สัญญาได้มั้ยคินน์...”

สิ่งที่หม่อมราชวงศ์นวพลเห็นจะห่วงมากที่สุดก็คือบุตรของหญิงคนรักเก่าเขา เพราะทั้งขวัญข้าวและณภัทรไม่เหลือใครแล้วจากนี้

          “ครับพ่อ...ผมให้สัญญาครับ ผมจะดูแลขวัญข้าวและน้องชายของเธอให้ดีครับ...พ่อไม่ต้องห่วงนะครับ ผมจะรักษาสัญญานี้ของพ่อให้ได้ครับ...”

          “ขอบใจมากนะลูก...ทรัพย์สมบัติทุกอย่าง พ่อระบุไว้ในพินัยกรรมหมดแล้ว...พ่อรักลูกมากนะคินน์ ลูกคือดวงใจของพ่อมาตลอด...อภัยทุกอย่างให้กับพ่อนะลูก พ่อขอโทษ...”

          “ผมก็รักพ่อครับ...ผมขอโทษพ่อครับ ที่ทำตัวไม่ดีมาตลอด ทั้งที่พ่อรักผมมากขนาดนี้ ผมขอโทษครับ...พ่อ”

          “อืม...ถ้ารักพ่อล่ะก็ อย่าลืมที่พ่อขอไว้นะคินน์...”

          “ครับพ่อ...”

........................

          [หนึ่งเดือนต่อมา...ณ ห้องรับแขกในคฤหาสน์]

          บรรยากาศภายในห้องโถงใหญ่ที่เต็มไปด้วยบุคคลและทายาทของหม่อมราชวงศ์นวพล รวมไปถึงทนายประจำของตระกูลวรารักษ์เมธานนท์ที่ถูกนัดหมายและรวมตัวกันในวันนี้ เพื่อเปิดผนึกของพินัยกรรม หลังจากที่หม่อมราชวงศ์นวพลประมุขของบ้านนั้นจากไป กำหนดการเปิดพินัยกรรมจึงอุบัติขึ้นท่ามกลางสายตาหลายคู่ในการรออย่างใจจดใจจ่อและลุ้นระทึก

          “ทำไมท่านชายถึงต้องให้นังเด็กนี่มาฟังด้วย แม่ไม่เข้าใจเลยชายคินน์ อย่าบอกนะว่าคุณพ่อของชายคินน์จะยกสมบัติให้กับเด็กสองคนนี่ด้วย”

สายตาของคุณหญิงเหยียดมองไปยังเด็กทั้งสอง ที่นั่งกับพื้นและก้มหน้าฟังอย่างสงบ