ตอนที่ 9 โชคชะตาที่เลวร้าย

หม่อมราชวงศ์หันไปยังบุตรชายของตัวเอง เรื่องทะเลาะเบาะแว้งเมื่อวันก่อนคงต้องพับเก็บไป เขาโกรธลูกชายตัวเองก็จริง แต่ก็เป็นได้ไม่นาน สายใยความเป็นพ่อและการเลี้ยงดูบุตรชายได้แต่ยังเล็ก ทำให้หม่อมราชวงศ์นวพลรักและเอ็นดูลูกชายคนนี้อย่างที่สุด ถึงแม้ว่า เขาเองจะมีลูกชายอยู่อีกคนคือ ธนนท์ ซึ่งปริมาณความรักนั้นแตกต่างกันอย่างสิ้นเชิง

          “ครับ...ผมในฐานะที่จะรับตำแหน่งประธานบริษัทวรารักษ์เมธานนท์ ซึ่งในการรับตำแหน่งใหม่ในวันนี้ ผมจะทำให้ดีที่สุด และผมจะนำพาบริษัทของเราให้ก้าวหน้า ทำกำไรได้สูงยิ่งขึ้น และโปรดทุกท่านจงวางใจ และโปรดชี้แนะและให้คำปรึกษาผมด้วยนะครับ ขอฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะครับ”

อคิราห์โค้งคำนับในที่ประชุม ถึงแม้จะขัดใจกับบิดาเพียงใด แต่ในเมื่อเป็นหน้าที่ในการทำงานแล้ว เขาต้องตัดเรื่องนั้นออกไปในทันที ภูเขาลูกใหญ่กำลังอยู่บนบ่าของเขาแล้ว อคิราห์จะต้องบริหารงานของบริษัทให้ดีที่สุด ให้สมกับบรรพบุรุษของบิดาได้สร้างมาและตกถึงรุ่นเขา...

          [ห้องทำงานใหญ่]

          “ท่านชายครับ ใกล้จะถึงเวลานัดแล้วนะครับ”

ประคินเลขาคนสนิทของหม่อมราชวงศ์นวพลเอ่ยเตือนนายของตัวเอง ที่กำลังนั่งเซ็นต์เอกสารกองโตอยู่ตรงหน้า โดยไม่สนใจว่าเวลานัดพบแพทย์ของเขากำลังจะมาถึง

          “เลื่อนนัดหมอไปก่อน ไว้ฉันว่างแล้วจะบอกอีกที”

หม่อมราชวงศ์นวพลจำเป็นต้องรีบสะสางงานทุกอย่างไว้ให้กับบุตรชายของเขา สัญญาณทางร่างกายเตือนเขามานานแล้ว ระยะสุดท้ายของชีวิต เขาควรทำทุกอย่างให้ดีที่สุด เผื่อว่าวันใดวันหนึ่งที่เขาจากไป เขาจะได้ไม่ห่วงคนข้างหลัง

          “เอ่อ ท่านชายครับ...”

          “ไม่เป็นไรประคิน ฉันยังแข็งแรงอยู่”

          “แต่ท่านชายก็ควรจะบอกกับท่านชายคินน์นะครับ”

ประคินเป็นห่วงนายของตัวเองเหลือเกิน บุตรชายที่เขารัก ยังไม่รู้ว่าพ่อของตัวเองนั้นกำลังประสพกับโรคร้าย และไม่รู้ว่าจะจากไปวันใด

          “อืม เดี๋ยวฉันจะหาเวลาบอกเอง นายไม่ต้องห่วงหรอกน่า”

          “ครับ แต่ว่าวันนี้ท่านชายต้องไปตามนัดก่อนนะครับ”

          “ยังก่อน เลื่อนไปอาทิตย์หน้า ฉันขอสะสางงานก่อน”

          “...”

....................

[คฤหาสน์วรารักษ์เมธานนท์]

          “ขวัญข้าว”

          “คะ? พี่ชะเอม”

          “เอ่อ คุณหนูนนท์จะให้ข้าวไปหยิบไวน์ปี1980ให้หน่อย”

ชะเอมรับคำสั่งมา ทั้งที่รู้ว่าคุณหนูนนท์ของเธอนั้น จงใจที่จะสร้างเรื่องราวนี้ขึ้นเพื่อเป็นข้ออ้าง คนรับใช้อย่างเธอไม่มีสิทธิ์ที่จะโต้แย้งนอกจากทำตาม ถึงแม้จะสงสารเด็กสาวคนนี้มากเพียงใด

          “ทำไมต้องให้ข้าวไปคะพี่ชะเอม แล้วพี่ล่ะคะทำไมไม่ไป”

          “พี่ก็ไม่รู้ คุณหนูบอกว่าต้องเป็นข้าวนะ”

          “คนรับใช้ในบ้านนี้มีเป็นสิบ แต่คุณนนท์จะให้ข้าวไปหยิบให้เนี่ยนะ”

ขวัญข้าวรู้สึกหวาดผวากับห้องเก็บไวน์อยู่เป็นทุนเดิมแล้ว หลังจากที่เธอนอนโทรมเพราะพิษไข้อยู่หลายวัน หายจากป่วยเธอก็ต้องกลับมาทำงานและไปเรียนเหมือนเดิม สำหรับเรื่องอันเลวร้ายของเธอนั้น ขวัญข้าวก็พยายามคิดว่ามันเป็นความโชคร้ายของเธอ ซึ่งเธอจะต้องอดทน และอยู่บ้านหลังนี้ให้ได้

          “พี่ไม่รู้ แต่...”

ชะเอมกำลังชั่งใจว่าจะบอกให้เด็กสาวคนนี้ระวังตัวดีมั้ยนะ แต่ถ้าเธอทำแบบนั้น เธอก็กลัวว่าตัวเองจะโดนไล่ออกจากงานถ้าเธอไม่ทำตามคำสั่งของนาย แต่ความรู้สึกสงสารก็แทรกขึ้นมาเป็นระยะ

          “นี่! พวกแกสุมหัวคุยอะไรกัน”

เสียงหัวหน้าสาวใช้เอ่ยขึ้นแทรกทันที

          “เปล่าค่ะคุณอบเชย เอมกำลังสั่งงานขวัญข้าว ตามที่คุณท่านสั่งไว้ค่ะ”

          “อ่าว แล้วสั่งเสร็จหรือยังล่ะ”

          “เอ่อ เรียบร้อยค่ะคุณอบเชย”

ขวัญข้าวจำเป็นต้องหมดข้อสงสัยลงไปโดยปริยาย เธอไม่อยากมีประเด็นกับหัวหน้าสาวใช้จอมโหดนี้อีก

          “เสร็จแล้วก็รีบไปกันสิ มายืนคุยอะไรกันอยู่ตรงนี้”

          “ค่ะ”

          [ห้องเก็บไวน์ในเวลาต่อมา...]

          แกร๊ก! ขวัญข้าวเปิดประตู และกำลังเอื้อมมือไปสัมผัสกับสวิตซ์ไฟภายในห้อง แต่ทันใดนั้น

          หมับ! ร่างของเด็กสาวถูกรวบในทันใด

          “อุ้ย! ไม่! อุ๊บ!!”

ปากบางถูกปิดด้วยฝ่ามือใหญ่ของใครบางคน ดวงตากลมโตเบิกกว้าง ตกใจสุดขีด พร้อมกับดิ้นเพื่อให้รอดจากการถูกพันธนาการ ร่างของเธอถูกรัดไว้แน่น

          “อย่าส่งเสียง!”

          “อื้อ!!!”

น้ำเสียงทุ้มแหบพร่านี้คุ้นหูของขวัญข้าวยิ่งนัก เธอจำเสียงนี้ได้ เมื่อนึกมาถึงตรงนี้ เธอก็ยิ่งออกแรงดิ้นเพิ่มขึ้นไปอีก

          “ฉันขอเตือนให้เธอ อยู่เฉยๆ”

เสียงแหบพร่ายังคงกระซิบข้างหูของเธอ เมื่อร่างกำยำสัมผัสกับร่างอันอวบอิ่มของวัยสาวแรกรุ่น

          “อื้อ ปะ-ปล่อย”

          “ฉันจะปล่อย ถ้าเธอไม่ส่งเสียงดัง โอเคมั้ย”

          เด็กสาวพยักหน้าในทันที นาทีนี้เธอจะต้องมีสติ และพยายามที่จะเอาตัวรอดจากสิ่งนี้ให้จงได้

          “คุณนนท์”

ทันทีที่ปากบางเป็นอิสระ

          “อืม ฉันเอง”

ธนนท์ยักไหล่ พร้อมกับเดินไปทิ้งตัวลงบนโซฟาใหญ่กลางห้อง แผนการนัดเจอเด็กสาวคนนี้เขาเป็นคนสรรสร้างขึ้นมาเอง ในห้องนี้แม่ของเขาจะได้ไม่สงสัย

          “พี่เอมบอกว่า ให้ข้าวมาหยิบไวน์ให้คุณนนท์ แล้วทำไมคุณนนท์ถึงมาอยู่ที่นี่ล่ะคะ”

ขวัญข้าวพยายามสื่อสารด้วยความใจเย็น เธอรู้ว่าธนนท์นั้นไม่ได้มาดีอย่างแน่นอน เมื่อไม่กี่วัน เธอเจอเรื่องร้ายๆ จากพี่ชายของเขาไปแล้ว วันนี้เธอกลับต้องมาเจอน้องชายของเขาอีกหรือนี่

          “เธอไม่รู้อะไรจริงๆ เหรอขวัญข้าว ว่าฉันคิดยังไงกับเธอ”

สายตาโลมเลียที่เต็มเปี่ยมไปด้วยเพลิงปรารถนาเต็มสูบ กวาดมองไปที่ร่างอวบอิ่มที่ยืนอยู่ตรงหน้า ธนนท์สนใจเด็กสาวคนนี้มานาน แต่ไม่มีโอกาสที่จะเข้าถึงตัวเธอเลยสักครั้ง วันนี้เป็นจังหวะที่ดี คนในบ้านต่างออกไปข้างนอกกันหมด

          “ไม่ค่ะ คุณนนท์จะรับไวน์หรือเปล่าคะ ถ้าไม่...ข้าวขอตัวก่อนนะคะ”

ร่างบางรีบหันหลัง หมายจะเดินกลับออกไป แต่ทว่า

          “หยุด! ถ้าเธอก้าวออกจากห้องนี้ไป ฉันรับรองว่าเธอจะต้องเจอฉันแน่”

          “เอ่อ แต่คุณนนท์...”

ร่างบางชะงักทันที ขาของเธอเริ่มสั่น ไม่นะ! ชีวิตของเธอจะเจอเรื่องราวเลวร้ายแบบนี้อีกไม่ได้เป็นอันขาด โชคชะตาจะโหดร้ายกับเธอขนาดนี้เชียวหรือ