ตอนที่ 7 ไม่ใช่แค่หนึ่ง

ชารุกนำเรือเร็วส่วนตัวของตนเองขับพากุสุมาไปยังเกาะที่มีรีสอร์ตของครอบครัวที่ตอนนี้เขากำลังดูแลอยู่

ระหว่างทางเขาได้พูดถึงน้องสาวของเขาให้กับเธอฟังคร่าวๆ ว่าชารียาเป็นคนที่หัวอ่อนและจิตใจดี ส่วนสามีของเธอก็เป็นคนดี ทั้งสองจึงไม่ค่อยทันคนและเขาจึงต้องยื่นมือมาช่วยเรื่องการบริหารทั้งๆ ที่แบ่งชัดเจนแล้วว่ารีสอร์ตบนเกาะนั้นให้เป็นความดูแลของน้องสาวและน้องเขยของเขาเอง

กุสุมาไม่เข้าใจว่าเขาจะเล่าเรื่องนี้ให้เธอฟังไปทำไม แต่ก็ต้องรับฟังเอาไว้เพราะคิดว่าเขาต้องมีเหตุผลที่เล่าแน่

“ปัญหารำคาญใจทุกครั้งที่ผมต้องเข้ามาดูแลรีสอร์ตแห่งนี้ นั้นก็คือน้องสาวของภาคิน เธอชอบพอผมและชารียาเองก็เชียร์ให้ผมกับเธอลงเอยกัน” ชารุกเริ่มโยงมาถึงเรื่องที่เขาต้องการให้เธอช่วยแล้ว

 “ที่แท้ผู้หญิงอีกคนที่คุณต้องการให้ฉันมาแสดงตัวว่าเป็นคนรัก ก็คือน้องสาวของน้องเขยของคุณอย่างนั้นเหรอคะ”

“ใช่แล้ว เพราะความใจอ่อนและขี้สงสารของน้องสาวผมนั่นแหละทำให้เธอต้องคอยช่วยเหลือผู้หญิงคนนั้นด้วยความเกรงใจ และผมเป็นคนที่รักน้องสาวมาก บางทีก็ปฏิเสธเธอไม่ได้ มันจึงทำให้ผมอึดอัดทุกครั้งที่มาที่นี่” ชารุกไม่อยากพูดให้ผู้หญิงดูไม่ดี แต่หากไม่เล่ากุสุมาก็จะไม่เข้าใจว่าเขาต้องการอะไร

“ไม่ต้องห่วงนะคะฉันจะทำหน้าที่ให้เต็มที่เลย” เธอพูดอย่างมั่นใจแล้วมองท่าทางการขับเรือของเขาที่ดูมีเสน่ห์มาก ขนาดลมตีผมขึ้นมาขนาดนั้นเขาก็ยังดูดีจนเธอแอบหวั่นไหว

“ถ้าฉันกันผู้หญิงสองคนนี้ออกไปจากชีวิตคุณได้ก็ถือว่าภารกิจของฉันสำเร็จและคุณจะยอมให้ฉันกลับบ้านใช่ไหมคะ” เธอใช้โอกาสนั้นถามเขาขึ้นมา

“อยากกลับบ้านแล้วเหรอ” เขาถามด้วยน้ำเสียงที่ปกติ

“ใช่ค่ะ พ่อกับแม่ฉันไม่รู้ว่าป่านนี้ท่านจะเป็นยังไงบ้าง”

“ทำไมไม่โทรไปถามไถ่ท่านบ้างล่ะ”

“พ่อแม่ฉันไม่มีโทรศัพท์หรอกค่ะ จะติดต่อกันแต่ละทีก็ต้องโทรเข้าเบอร์ผู้ใหญ่บ้าน ไม่ก็เบอร์ญาติ กว่าพวกเขาจะเลิกงานก็ค่ำแล้วเกรงใจเขาน่ะค่ะ”

“งั้นคุณก็ส่งโทรศัพท์ไปให้ท่านสักเครื่องสิ จะได้ใช้ติดต่อกันได้”

“ฉันจะเอาเงินที่ไหนล่ะคะ ทุกวันนี้เงินติดตัวสักบาทเดียวก็ยังไม่มี แถมยังเป็นหนี้คุณอีกตั้งสามแสนถึงต้องมาเล่นละครชดใช้ให้อยู่นี่ไงคะ” เธอพูดแล้วลดเสียงเบาลงในตอนท้าย เพราะกลัวว่าเขาจะไม่พอใจ

“เอาอย่างนี้ก็แล้วกัน ถ้าอยากส่งเงินให้พ่อกับแม่ใช้ก็มาเบิกกับผม ส่วนคุณอยากใช้จ่ายอะไรก็มาเบิกเงินกับผมได้ตลอด”

“คุณพูดจริงเหรอคะ” กุสุมาพูดอย่างตื่นเต้น

เขาช่วยพาเธอออกมาจากสถานที่นั้นแล้วและยังจะให้เงินส่งให้พ่อแม่ใช้ได้อีก ตอนนี้เธอรู้สึกว่าเขาดีกับเธอมาก มากจนเธอคิดไม่ถึง

“เพราะผมคิดว่าผมคิดถูกแล้วที่พาคุณกลับมาด้วย หากคุณกลับบ้านไปตอนนี้แผนแตกแน่ อยู่กับผมไปจนกว่าผมจะหาคนรักตัวจริงได้ก่อนก็แล้วกัน” เขาบอกเธออย่างนั้นทำให้เธออดใจหายไม่ได้

‘เราเป็นแค่คนรักตัวปลอม เป็นแค่นางบำเรอ อย่าลืมสิ’

“ระหว่างนี้ก็เตรียมใจไว้แล้วกัน ผมไม่ชอบฝืนใจใคร” เขาพูดเป็นนัยว่าเขาไม่ใช่พระอิฐพระปูน ซึ่งก็แน่อยู่แล้วว่ากุสุมาก็รู้ในข้อนั้นดี

“ฉันทราบค่ะ” เธอรับปากเขาแล้วมองไปยังผืนทะเลที่กว้างใหญ่

เขาช่วยเธอให้พ้นสถานที่อโคจร ให้ที่พักที่สุขสบาย เสนอให้เธอเอาเงินส่งให้พ่อแม่ ทำไมเธอจะตอบแทนเขาด้วยร่างกายไม่ได้ เพราะเธอเคยพูดเอาไว้เองในตอนนั้นว่ายอมตกเป็นนางบำเรอของเขาคนเดียว ยังดีกว่าต้องรองรับความใคร่ของผู้ชายหลายคน

**********************

เมื่อไปถึงที่ชายหาดหน้ารีสอร์ต ชารุกได้จอดเรือเอาไว้ที่ท่าเรือส่วนตัวหน้ารีสอร์ต แล้วจับมือกุสุมาเดินมาจากท่าเรือท่ามกลางสายตาของคนงานหลายคนที่อยู่ในบริเวณนั้น

รวมไปถึงภาวิณีที่ออกมารอต้อนรับ เมื่อทราบว่าเขากำลังจะเดินทางมา

“สวัสดีค่ะพี่ชารุก” ภาวิณีไหว้ทักทายเขาแล้วหันไปมองหญิงสาวที่มาด้วยกัน

“แก้ว นี่คุณณีเป็นน้องสาวของภาคินน้องเขยของผม”

“สวัสดีค่ะคุณณี”

“แก้วเป็นคนรักของผมเอง” ชารุกหันไปบอกเธอ

ภาวิณีตกใจเมื่อได้ยินเช่นนั้นเธอ ก่อนจะเปลี่ยนเป็นสีหน้าที่ยิ้มน้อยๆ

กุสุมารู้สึกว่าคนตรงหน้านี้ดูไม่ใช่คนร้ายกาจอะไรเลย ออกจะเป็นคนเรียบร้อยน่ารักเสียด้วยซ้ำ ไม่รู้ว่าทำไมชารุกถึงไม่ชอบเธอ

“เราเข้าไปข้างในเถอะตรงนี้มันร้อน” เขาพูดแล้วโอบเอวกุสุมาเดินเคียงข้างไปกับเขา

ภาวิณีเดินตามหลังด้วยความรู้สึกใจหาย เมื่อชายที่เธอแอบมีใจนั้นพาคนรักมาเยือนถึงที่

พอไปถึงห้องทำงานก็พบว่าชารียาและภาคินรอต้อนรับอยู่ก่อนแล้ว ชารุกจึงแนะนำให้ทุกคนได้รู้จักกันอย่างเป็นทางการอีกครั้ง ก่อนจะดึงกุสุมามานั่งที่โซฟายาวข้างๆ เขา

ชารียาเมื่อเห็นว่าพี่ชายมีคนรักแล้วก็แอบโล่งอกเพราะก่อนหน้านี้น้องสาวของสามีให้เธอช่วยพูดกับพี่ชายเรื่องการคบหากันระหว่างเขากับเธออยู่บ่อยครั้งจนเธอรู้สึกอึดอัดไม่ใช่น้อย

ภาคินเองก็เช่นกันเมื่อเห็นว่าพี่ชายของภรรยามีคนรักแล้วเขาก็ได้แต่มองน้องสาวตัวเองด้วยความเห็นใจ รู้ว่าอีกฝ่ายมีใจให้ชารุก แต่จะทำอย่างไรได้เขามีคนรักแล้ว และที่ผ่านมาเขาก็แสดงออกชัดเจนว่าไม่ได้คิดอะไรกับภาวิณีเลย

“ให้แก้วออกไปรอข้างนอกก่อนไหมคะ” เธอถามเขาเมื่อเห็นว่ากำลังจะคุยเรื่องงานกัน

“ไม่เป็นไร นั่งเป็นกำลังใจให้ผมตรงนี้แหละ” ชารุกพูดแล้วหันไปยิ้มให้กับเธอ

กุสุมาไม่รู้ว่าตอนที่เขาคบกับอัญรัตน์เขาเป็นอย่างนี้หรือเปล่า แต่ในตอนนี้เธอรู้สึกได้ถึงความอบอุ่นของผู้ชายตรงหน้า และรู้ว่าผู้หญิงคนอื่นที่มองมาต้องรู้สึกอิจฉาเธออย่างแน่นอน

กุสุมานั่งฟังครอบครัวของชารุกสรุปงานกัน เขาเดินไปนั่งตรวจเอกสารต่างๆ ที่โต๊ะทำงานตัวใหญ่ ปล่อยให้เธอนั่งข้างภาวิณีที่ตอนนี้นั่งมองชารุกด้วยแววตาที่ชื่นชมอยู่ เธอจึงต้องหันไปชวนคุยตามมารยาท

“คุณณีเองก็ทำงานอยู่ที่นี่เหรอคะ”

“ใช่ค่ะ ฉันทำงานในตำแหน่งผู้จัดการของรีสอร์ตที่นี่” เธอตอบด้วยความสุภาพ แต่กุสุมาไม่รู้สึกถึงความเป็นมิตรเลย

“คุณนี่เก่งจังเลยนะคะช่วยดูแลงานที่นี่ได้”

“ไม่ได้เก่งอะไรหรอกค่ะ พอดีฉันจบด้านนี้มาโดยตรงก็เลยช่วยงานพี่ชายได้เท่านั้นเอง แล้วคุณล่ะคะจบอะไรมาช่วยพี่ชารุกได้บ้างหรือเปล่า” เป็นคำถามชวนอึดอัดไม่น้อย ทำให้กุสุมารู้สึกว่าผู้หญิงคนนี้นั้นก็แอบร้ายไม่เบาอยู่เหมือนกัน

“เขาไม่ให้ฉันยุ่งกับงานของเขาเลยค่ะ”

“ตายจริงนี่พี่ชารุกไม่วางใจให้คุณทำงานกับเขาเหรอคะ”หญิงสาวยิ้มขึ้นมา หากแต่เป็นยิ้มที่เย้ยหยันเสียมากกว่า ทำให้กุสุมาเข้าใจแล้วว่าทำไมชารุกไม่ชอบเธอ ผู้หญิงคนนี้ก็แอบร้ายไม่ต่างจากอัญรัตน์

“ไม่ใช่หรอกค่ะ พอดีว่าเขาไม่อยากให้ฉันทำอะไร แค่คอยเป็นกำลังใจให้เขา ผลักดันอยู่ข้างหลังก็พอ” กุสุมาพูดเหมือนไม่ได้มีความหมายอะไร แต่ก็ทำให้ภาวิณีรู้สึกเจ็บใจได้ไม่น้อยเหมือนกัน

ทั้งสองจึงยุติการสนทนากันในตอนนั้น กุสุมารอจนกระทั่งชารุกตรวจเอกสารจนเสร็จเรียบร้อยแล้วเขาก็เดินกลับมาหาเธอ

“ทำงานเสร็จแล้วกลับกันเลยไหม” เขาถามกุสุมาไม่ปรายตามองภาวิณีเลย

“ไม่อยู่ทานข้าวกับพวกเราก่อนเหรอคะ นานๆ ทีจะมาสักที อยู่ให้น้องสาวคนนี้หายคิดถึงก่อนไม่ได้เหรอ” ชารียาอ้อนพี่ชายเมื่อภาวิณีส่งสายตาอ้อนวอนแกมบังคับมาให้เธอ เป็นนัยให้เธอช่วยรั้งชารุกไว้

“พี่ต้องขอโทษด้วยนะ พี่ต้องรีบกลับไปก่อน เอาไว้คราวหน้าก็แล้วกัน” ชารุกปฏิเสธน้องสาวด้วยรอยยิ้มที่เต็มไปด้วยความรักและเอ็นดู

“งั้นกลับเลยก็ได้ค่ะ แก้วนัดกับป้าบุหลันว่าจะฝึกทำพะแนงไก่สูตรตำเครื่องแกงเองให้คุณทานด้วย” กุสุมาบอกกับเขา เป็นนัยให้ทุกคนรู้ว่าตนเองอยู่ที่บ้านด้วย

“นี่คุณแก้วพักอยู่บ้านกับพี่ชารุกเหรอคะ”

“ใช่ค่ะ แก้วพักอยู่กับคุณชารุก” กุสุมาตอบแล้วยิ้มด้วยความเอียงอาย

หลังจากทั้งคู่เดินออกไปแล้ว ภาวิณีเดินเข้ามากอดแขนพี่ชายเอาไว้ แล้วแสดงความเอาแต่ใจขึ้นมา

“พี่ภาคินต้องช่วยณีนะ ณีไม่ยอม”

“จะทำได้ยังไงล่ะ เขามีแฟนเป็นตัวเป็นตนแล้ว ถึงคราวที่ณีจะต้องตัดใจจริงๆ” ภาคินบอกน้องสาวเสียงอ่อน

“พี่ชารียา พี่จะช่วยณีได้หรือเปล่าคะ”

“พี่ก็ช่วยไม่ได้หรอกจ้ะ”

“ช่วยไม่ได้หรือไม่อยากช่วยกันแน่คะ ในเมื่อเขายังไม่แต่งงานกัน พี่ชารุกก็รักพี่ชารียามาก ถ้าพี่บอกให้เขาเลิกกันยังไงเขาก็ต้องเลิก” ภาวิณีพูดเอาแต่ใจ

เธอแสดงท่าทีไม่พอใจออกมาต่างกับที่วางตัวดีในตอนแรก  ภาคินเองก็หนักใจแต่เขาก็ไม่รู้จะทำยังไงเหมือนกัน

“คุณช่วยพูดกับพี่ชายหน่อยก็แล้วกันนะ” เขาได้แต่พูดกับภรรยาเพื่อเอาใจน้องสาว

ชารียาได้แต่ยิ้มอย่างเกรงใจ เธอหนักใจกับเรื่องนี้อยู่ไม่น้อยถึงจะเคยพูดกับสามีไปแล้ว ว่าควรพูดเด็ดขาดกับภาวิณีแต่ภาคินก็ไม่กล้าทำร้ายจิตใจน้องสาว เพราะเธอถูกพ่อแม่ตามใจมาตั้งแต่เด็ก

และด้วยความที่เป็นคนขี้เกรงใจด้วยกันทั้งคู่ จึงได้แต่พูดรับปากให้ภาวิณีสงบลงก่อน ไม่อย่างนั้นเธอคงทำตัววุ่นวายจนพวกเขาไม่เป็นอันทำงานแน่

*********************