ตอนที่ 5 ครั้งสุดท้าย

ตอนที่ 5 ครั้งสุดท้าย

มินตรารู้ดีว่าเงินเดือนสองหมื่นกว่าบาทของเธอที่ได้ในแต่ละเดือน กับสามชีวิตภายในบ้านขึ้นอยู่กับเงินจำนวนนี้ และไม่มีทางที่เธอจะใช้มันอย่างสุรุ่ยสุร่ายนอกจากใช้มันให้คุ้มค่ามากที่สุด แต่ตลอดเวลาผู้เป็นมารดาไม่ยอมช่วยเธอประหยัด มารดาของมินตราเล่นไพ่และทุกอย่างที่เป็นอบายมุข อย่าว่าแต่สองหมื่นเลยต่อให้เธอได้เดือนละสองแสนก็ไม่พอให้มารดาของเธอใช้จ่าย และนี่แหละคือเหตุผลที่มารดาของเธอต้องมาเร่งเร้าให้รีบแต่งงาน เพราะคงอยากได้ค่าสินสอดในส่วนที่เหลือ

“มินว่าแม่ควรเลิกเล่นไพ่ได้แล้วนะคะ แม่รู้มั้ยว่าการพนันมันทำให้คนหมดตัวมานักต่อนักแล้วนะคะ” มินตราอยากจะบอกมารดาเหลือเกินว่า เงินห้าแสนนั้นมันไม่ได้หามาง่าย ๆ แทนที่มันจะได้เป็นบทเรียนสอนใจคุณนายทองสุขบ้างก็ยังดี แต่นี่ไม่เลย เมื่อไหร่มารดาของเธอจะคิดได้เสียที!

“นี่แกสอนฉันหรือ...ห๊า!!!” คุณนายทองสุขไม่พอใจและตะคอกใส่มินตราทันที

“หนูก็แค่อธิบายให้แม่เข้าใจเอง ครอบครัวเราไม่ได้มีเงินเหมือนเมื่อก่อนแล้วแม่ก็รู้” ตั้งแต่บิดาที่รับราชการเสียไป คุณนายทองสุขก็ได้เงินมาส่วนหนึ่ง หลังจากนั้นก็ใช้มันจนหมดเกลี้ยง พอมินตราได้ทำงานมารดาก็ขูดเอาตลอด แถมยังไม่พอไปยืมเงินเจ้านายของเธออีก

“แกก็อย่าเล่นตัวให้มากมากนักสิ! คุณภัทรเค้าอยากได้แก แกก็ยอม ๆ มีอะไรกับเค้าไปเถอะ ยังไงแกก็ต้องแต่งงานกับเขาอยู่แล้ว” มินตราอยากจะบอกมารดาเหลือเกินว่า ก็ไม่เคยเห็นเขาจะล่วงเกินอะไรเธอสักครั้ง ทั้งที่บางครั้งก็มีโอกาสเขายังไม่คิดจะทำเลย!

  “แต่แม่ค๊ะ!!!.. หนูเป็นเป็นผู้หญิง จะไปให้ท่าผู้ชายได้ยังไง เค้าจะเอาจริงเหรอเปล่าก็ไม่รู้ เกิดเขาอยากได้แค่ตัวหนูขึ้นมาล่ะ ผู้ชายเดี๋ยวนี้ไว้ใจได้ซะที่ไหนกัน”

“คุณภูริภัทรเขาไม่ใจร้ายขนาดนั้นหรอก แกก็มองเค้าในแง่ลบเกินไป ทั้งหล่อทั้งรวยออกขนาดนั้น ถ้าฉันยังสาว ๆ เท่าแกล่ะก็ คุณภัทรก็คุณภัทรเถอะ!!!”

“หยุดเถอะค่ะแม่ พอที” เสียงสั่นเครือพลางเอื้อมปลดแหวนทองเกลี้ยง ๆ วงน้อยออกจากนิ้วแล้วยื่นให้มารดา

“แม่เอานี่ไป!” มืออวบอูมฉวยแหวนวงนั้นมาอย่างรวดเร็ว

“แล้วถ้าแม่มีเมื่อไหร่จะคืนให้แกนะ” มินตรากลับมาที่ห้องอย่างอ่อนระโหย หูแว่วเสียงได้ยินโทรศัพท์ของตัวเองดังขึ้นจึงรีบมารับสาย

“มิน!..เรื่องที่มินจะต้องไปสัมมนาวันศุกร์หน้า พี่ขอไปหามินเป็นครั้งสุดท้ายได้มั้ย”

“สรุปว่าพี่จะไปอยู่กับคุณลุงที่เมืองนอกจริง ๆ ใช่มั้ยคะ”

“ใช่มิน พี่ตัดสินใจแล้ว”

“แต่มินต้องไปสัมมนามากับเจ้านายนะสิ คงไม่ว่างออกมาเจอพี่หรอก” เลิกกันไปแล้วจะเจอกันให้มันเจ็บปวดอีกทำไม มินตราคิดอย่างนั้น

“แล้วมิน..จะกลับวันไหนเหรอ”

“เดินทางเย็นวันศุกร์ สัมมนาเสร็จก็น่าประมาณวันเสาร์บ่าย ๆ ค่ะ”

“งั้นถ้าพี่ไปถึงจะโทรหานะ”

“แต่มันไกลนะพี่ตั้ม แล้วมินก็คงไม่ว่างหรอกออกมาเจอพี่หรอก” เธอบอกเขาอีกเป็นครั้งที่สอง

“เถอะน่ามิน..แค่ครั้งสุดท้าย จากนี้เราก็จะไม่ได้เจอกันอีกแล้ว..นะนะ..มิน!! พี่ขอร้องเถอะ อีกแค่ครั้งเดียวเอง นะครับ"