ตอนที่ 4 ค่าของเงิน

ตอนที่ 4 ค่าของเงิน

“ฉันเห็นใจเธอนะ..มิน แต่นั่นคงเป็นทางออกที่ดีที่สุดสำหรับทุกฝ่ายแล้ว อีกอย่างเธอก็ไม่ได้รักพี่ตั้มจนถึงขนาดต้องหนีตามเค้าได้..ถูกมั้ย!” นวนันท์เพื่อนสนิทของมินตราออกความคิดเห็น

“ฉันก็มองไม่เห็นทางอื่นอีกแล้ว นอกจากยอมแต่งงานกับคุณภูริภัทร แต่แกว่าเค้าจะรักฉันจริง ๆ เหรอ”

“ผู้ชายลองถึงขั้นขอแต่งงาน ก็คงจริงจังในระดับหนึ่งแหละ ถ้าคุณภูริภัทรเขาต้องการแค่เล่น ๆ กับแก เขาคงไม่ต้องขอแกแต่งงานก็ได้มั่ง เค้าเจ้าชู้และคบใครหลายคนก็จริง แต่ไม่เห็นเขาจะอยากแต่งงานกับผู้หญิงคนไหนเลยนี่ แกลองคิดดูซิ" นวนันท์อธิบายข้อดีของภูริภัทรให้เพื่อนฟัง อันที่จริงเธอก็ไม่อยากให้เพื่อนจมปลักอยู่กับผู้ชายอย่างกฤติดนัย เขาว่า..ความรักมันทำให้คนตาบอด นวนันท์ก็เพิ่งเห็นเพื่อนเธอเนี่ยแหละ กฤติดนัยไม่เคยคิดจะสร้างครอบครัว หรือแม้แต่หางานทำดี ๆ เป็นหลักแหล่ง ไม่เคยสร้างหลักประกันอะไรเลยว่าเขาจะเลี้ยงดูเพื่อนของเธอได้

"ที่แกว่าก็จริงอยู่หรอก แต่เรายังไม่เคยลึกซึ้งกันเลยนะ และเค้ายังไม่เคยบอกรักฉันสักคำ"

"คำว่ารักบางครั้งมันก็ไม่จำเป็นต้องพูดออกมาก็ได้มั้ง" นวนันท์ปลอบใจเพื่อน

มินตรายิ้มทั้งน้ำตา พลางมองหน้าเพื่อนสนิทคนเดียวที่เป็นทั้งเพื่อนและเป็นที่ระบายสำหรับเธอ เพราะทุกครั้งมินตราก็มักจะนำเรื่องต่าง ๆ มาระบายให้นวนันท์ฟังเสมอ ๆ นวนันท์ก็คอยรับฟังทุกเรื่องและเป็นที่ปรึกษาที่ดีของมินตรามาโดยตลอด

"ฉันก็สงสารเธอนะ..มิน แต่ก็ไม่รู้จะช่วยยังไงจริง ๆ ”

“ไม่เป็นไรหรอกนันท์...อย่างน้อยฉันก็ยังดีใจที่สุด ที่ยังมีเธอคอยรับฟังปัญหาของฉัน”

“ฉันจะเป็นเพื่อนเธอตลอดไปมินตรา!” นวนันท์พูดอย่างมุ่งมั่นและเอื้อมมือไปกุมมือของเพื่อนสาวเอาไว้เพื่อปลอบประโลม

“ขอบใจจ้ะ...ขอบใจมากเลยนันท์ นอกจากเธอแล้วฉันก็ไม่รู้จะไประบายให้ใครฟังแล้ว”

วันนี้หลังจากที่คุณนายทองสุขมารดาของเธอสั่งเอาไว้ เธอจำใจต้องกลับบ้านพร้อมเจ้านายของเธอ พอลงรถเสร็จ มารดาก็รีบเข้ามาหาทันที ภูริภัทรส่งเธอเสร็จเขาก็ขับรถออกไป

“มินแกเอาเงินให้แม่ยืมสักห้าพันสิ!..”

“แม่จะเอาเงินไปทำอะไรอีกคะ..” หญิงสาวถอนหายใจเบา ๆ

“เถอะน่า!...เอามาให้แม่ก่อน อีกสองวันแม่จะใช้คืนให้” สองวันที่ผู้เป็นมารดาพูดถึง เป็นสองวันที่ไม่เคยมีอยู่จริง

“แล้วเงินค่าสินสอดที่คุณภูริภัทรให้แม่มาล่ะ” มินตราแย้ง

“ก็มันหมดไปแล้ว” ผู้เป็นมารดาพูดหน้าตาเฉย ใบหน้าอ้วนฉุซึ่งมีสีสันแต่งแต้มเอาไว้อย่างขาดรสนิยมที่สุดเริ่มแสดงความไม่พอใจ

"อะไรกันแม่!!!..เงินตั้งหลายแสน แม่ใช้หมดเร็วขนาดนั้น แม่เอาไปทำอะไร แม่เอาไปเล่นไพ่ใช่มั้ย" มินตราโวยขึ้น

“แกก็รู้ว่ามันก็มีได้มีเสีย วันนี้แม่เสีย พรุ่งนี้แม่อาจจะได้ก็ได้นี่น่า ว่าแต่แกเถอะ มีให้แม่ยืมต่อทุนก่อนมั้ย” คุณนายทองสุขพูดเหมือนกับว่าเงินที่เสียไปมันไม่ใช่เรื่องใหญ่

“หนูยังไม่มีเงินให้แม่ค่ะ” หญิงสาวถอนหายใจออกมา ก่อนจะนั่งลงที่ม้าหินอ่อนอย่างหมดอาลัยตายอยาก