ตอนที่ 5 จุดเดือด!

7 ปีต่อมา...

          @ บ้านหลังเล็ก...

          “แม่ครับ...ตอนนี้กายจะจบม.3แล้ว กายอยากเรียนต่อ ปวช.สายช่างครับ ไม่อยากเรียนต่อม.4 ครับ แม่จะให้กายเรียนมั้ยครับ”

          “ทำไมกายอยากเรียนช่างล่ะลูก”

          “กายอยากเป็นช่างซ่อมรถครับแม่”

          “ถ้ากายอยากเรียนแม่ก็ตามใจกายแล้วกัน และอีกอย่างกายต้องปรึกษาพี่มิลินก่อนนะลูก เพราะตอนนี้พี่มิลินก็ช่วยแม่หาเงินทำงานพิเศษหลังเลิกเรียนทุกวัน”

          “เรื่องนี้กายคุยกับพี่มิลินเรียบร้อยแล้วครับแม่ พี่มิลินบอกให้กายมาปรึกษาแม่ครับ...โอเค...แสดงว่าทั้งแม่กับพี่มิลินก็อนุญาตให้กายเรียนทั้งสองคนแล้วนะครับ ตอนนี้ลุงเดชที่เป็นเจ้าของอู่ซ่อมรถไม่ไกลจากบ้านเรา ลุงให้กายไปทำงานกับเขาด้วยครับหลังเลิกเรียน เขาบอกจะให้ค่าขนมกายด้วยครับแม่”

          “อืม...แม่ก็ว่าดีนะ กายจะได้ช่วยพี่มิลินและแม่ด้วย เราต้องช่วยกันหาเงินไปซื้อบ้านของเรากันนะครับ”

          “ครับแม่...” กันต์ธียิ้มออกมาอย่างดีใจ แม่ พี่สาว และตัวเขาผ่านร้อนผ่านหนาวและอาศัยอยู่บ้านหลังนี้มา 7 ปีแล้ว ทุกๆ วันยังคงเหมือนเดิมไม่เปลี่ยนแปลง บ้านใหญ่มักจะส่งคนมากดดันบ้านของกันต์ธี ตั้งแต่กันต์ธีเติบโตมาจวบจนอายุเข้า 14 ปี เขาก็เห็นภาพเดิมๆ ที่คนใจร้ายพวกนั้น คอยกดดันและถากถางพวกเขาสารพัด จนเป็นภาพชินตาและความเคยชินมาตลอด

          @ ร้านอาหาร เวลา 17.00 น.

          “มิลินเอาไปเสิร์ฟโต๊ะ 4 และอีกจานเสิร์ฟโต๊ะ 8”

          “ค่ะพี่เมย์” ปุณณดารับจานอาหาร พร้อมกับเดินไปเสิร์ฟอาหารให้กับลูกค้า วันนี้ก็เป็นเหมือนกับอีกหลายๆ วัน ที่ปุณณดาทำงานพาร์ทไทม์หลังเลิกเรียน โดยเธอได้ค่าแรงวันละ 200 บาท ไม่มีวันหยุด ปุณณดาทำทุกวัน และวันเสาร์อาทิตย์ปุณณดาก็รับขนมจากป้าข้างบ้าน ไปขายส่งตามร้านกาแฟอีกด้วย

          เด็กสาววัยเพียง 16 ปีมีความขยัน อดทน ไม่ย่อท้อต่อความยากลำบากใดๆ ขอเพียงได้เงิน ความลำบากที่มีมาตั้งแต่เด็ก ทำให้ปุณณดามีความแข็งแกร่ง ความเหนื่อยล้ามีบ้างเป็นบางวัน แต่เมื่อใดที่ปุณณดาเกิดความท้อแท้ขึ้นมา เธอก็จะคิดถึงเป้าหมายของตัวเอง แม่ และน้องชาย ‘ความฝันอยากมีบ้านเป็นของตัวเอง’ เธอจึงมุ่งมั่น ไม่ท้อถอย สักวันหนึ่งความฝันของเธอจะต้องเป็นจริง         

@ คฤหาสน์หลังใหญ่...

          “ที่ผมเรียกคุณมา ก็เพราะว่าอยากจะถามไถ่ ว่าคุณเป็นอย่างไรบ้างธีรยา ตอนนี้ผมได้ข่าวมาว่า คุณไปหาหมอบ่อยๆ ไม่ทราบว่าเป็นอะไร พอจะบอกได้มั้ย”

           อดัมมองหญิงสาวที่นั่งโซฟาตรงข้ามกับเขา อดัมแทบจะไม่ค่อยได้เจอหน้าธีรยาและลูกๆ เลย เหตุผลก็ยังคงเดิม อดัมไม่อยากให้นุชวราเข้าใจผิด เรื่องเขากับธีรยา เพราะถ้าเมื่อใดที่เขาคุยหรือพบปะกับธีรยาเมื่อไหร่ วันนั้นบ้านก็แทบจะระเบิดเลยทีเดียว และอีกเหตุผลหนึ่งก็คือ อดัมไม่อยากให้ธีรยาและลูกๆ ของเธอเดือดร้อน แต่ระยะสองเดือนมานี้ เขาได้ข่าวเรื่องสุขภาพของธีรยา เลยต้องเรียกเธอมาพบและถามไถ่

          “เอ่อ...คือธีรยาไม่สบายนิดหน่อยค่ะนายท่าน”

ธีรยาจำเป็นจะต้องโกหกเรื่องนี้ เพราะเธอไม่อยากให้นายท่านยื่นมือเข้ามาช่วยเธออีก แค่นี้เธอก็เกรงใจจะแย่อยู่แล้ว ธีรยารักษาก้อนเนื้องอกในสมองอย่างต่อเนื่อง โชคดีที่เธอยังพอมีเงิน และรักษาตัวเองเรื่อยมา จนตอนนี้อาการของเธอดีขึ้นประมาณหกสิบเปอร์เซ็นต์แล้ว หมอบอกว่าเธอจะต้องควบคุมอาหาร ทานยา เข้ารับการรักษาตามที่แพทย์แนะนำ

          “แต่ผมได้ข่าวมา ว่าคุณเข้าออกโรงพยาบาลบ่อยมาก น่าจะสัปดาห์ละครั้ง ผมลองให้ลูกน้องของผมไปสืบดู เอาล่ะคุณบอกผมมาตรงๆ ดีกว่านะ ว่ามันเกิดอะไรขึ้นกับตัวคุณ ผมจะได้ช่วยคุณได้”

อดัมรู้สึกสงสารธีรยาและลูกอย่างแท้จริง เขาไม่ได้คิดเกินเลยอย่างที่ภรรยาของเขาเข้าใจเลย กรการณ์สามีของธีรยาเป็นคนซื่อสัตย์ และจริงใจกับเขามากๆ สิ่งนี้มันเลยทำให้อดัมซาบซึ้งมาจนถึงทุกวันนี้

          “คือดิฉันเป็นไมเกรนค่ะ ปวดหัวอยู่บ่อยๆ เลยต้องไปหาหมอตามนัดทุกครั้งค่ะ”

ธีรยาเลี่ยงที่จะตอบตรงๆ กับนายท่านอดัม จริงๆ การเป็นเนื้องอกในสมองนั้น มันก็ทำให้เธอปวดหัวเช่นกัน คงไม่ผิดอะไรที่เธอจะบอกแบบนี้

          “อาการของไมเกรนมันรุนแรง ถึงกับต้องไปพบหมอทุกสัปดาห์เลยหรืออย่างไร คุณไม่ต้องเกรงใจผมนะธีรยา มีอะไรก็บอกมาได้ สามีของคุณเป็นคนดีมาก ผมรักเขาเหมือนน้องชายคนหนึ่ง คุณเองก็เหมือนกัน ก็คือน้องสาวของผม มีอะไรให้ช่วยก็บอก แล้วนุชวรายังคงไประรานคุณและลูกอีกหรือเปล่า”

อดัมรู้นิสัยของภรรยาเป็นอย่างดี อะไรที่ขัดใจนุชวรา เธอมักจะไม่ยอมปล่อยผ่านแน่นอน

          ปึก! เสียงวัตถุกระทบกับบางอย่าง

          “อุ้ย!!!” ธีรยาร้องออกมาทันที เมื่อศีรษะของเธอถูกอะไรบางอย่างโจมตีโดยที่เธอไม่ทันได้ตั้งตัว

          “วรา!!” อดัมตกตะลึงกับสิ่งที่ภรรยาเขาทำ นุชวราใช้สมาร์ทโฟนขว้างไปยังศีรษะของธีรยา

          “อีหน้าด้าน...ฉันไม่อยู่แอบมาคุยกับผัวฉันเหรอ แก!!!!”

นุชวรากระโจนเข้าใส่ธีรยา

          เพี้ยะ!!! ฝ่ามือของนุชวราเทกระหน่ำลงมา

          “คุณผู้หญิง ดิฉันไม่ได้คิดแบบนั้นนะคะ”

ธีรยาพยายามปัดฝ่ามือของนุชวรา ธีรยาไม่โต้ตอบใดๆ เธอไม่ได้มีฐานะที่จะตอบกลับอยู่แล้ว

          “วรา!!!” อดัมรีบกระโจนเข้าไปห้าม

          ผลัก!! มือหนากระชากร่างของนุชวราออก แต่ด้วยความแรงของอดัม จึงทำให้นุชวราเซถลาล้มลง

“กรี๊ด!!!!!” นุชวรากรีดร้องดังสนั่น!

          “แม่คะ!!!”

          “แม่ครับ!!!”

          เสียงร้องเรียกของลูกทั้งสองของนุชวราออกมาพร้อมกัน แม็กซ์เวลและณิศราพึ่งกลับจากเรียน ทั้งคู่พึ่งก้าวเข้ามาในบ้าน และได้ยินเสียงกรีดร้องของผู้เป็นแม่

          “แก!!! อีนังธีรยา อีหน้าด้าน แกมาอ่อยผัวฉันถึงที่นี่เลยเหรอ วันนี้แกตายแน่!!!”

นุชวรารีบปรี่เข้าไปหมายจะจัดการกับธีรยาอีกครั้ง

          “หยุดวรา!! มันไม่ได้เป็นอย่างที่คุณคิดนะ”

          “แล้วมันยังไงคะ คุณเรียกมันมา ตอนที่วราไม่อยู่เนี่ยนะ คุณจะบอกว่าไม่มีอะไร ถ้าวราไม่มาเจอ มันคงอ่อยคุณสำเร็จ