บทที่ 5

เพราะหลินชิงเหยียนไม่ยอมรับบ้านหลังนี้ ซ่งเหยียนจินก็โกรธขึ้นมาจริง ๆ

ระหว่างทางกลับ เขาไม่พูดกับเธอสักคำเดียว

พอกลับถึงบ้าน เห็นลูกชายอารมณ์ไม่ดี แม่ซ่งก็รีบจ้องหลินชิงเหยียนเขม็งทันที

หลินชิงเหยียนไม่สนใจแม่ซ่งเลย แล้วเดินขึ้นไปชั้นบนเพื่อเปลี่ยนเสื้อผ้า

พอเธอลงมาข้างล่างตอนมื้อเย็น พ่อซ่งกับซ่งเหยียนจินไม่ได้อยู่กินข้าวที่บ้าน แม่ซ่งนั่งอยู่ที่โต๊ะอาหารคนเดียว แต่ไม่มีจานชามสำหรับเธอ

“ฉันเห็นว่าเธอท่าทางโกรธมาก คงไม่หิวล่ะสิ ก็เลยไม่ได้ให้พี่อิงเตรียมอาหารไว้ให้เธอ”

“งั้นเหรอ”

หลินชิงเหยียนเห็นพี่อิงถือจานอาหารออกมาจากครัว ก็รีบเข้าไปช่วยรับทันที

เมื่อก่อนเธอมักจะช่วยพี่อิงเตรียมอาหารเย็นอยู่เสมอ พี่อิงเลยนึกว่าเธอจะมาช่วยอีก ก็เลยยื่นจานให้อย่างเคย

แต่หลินชิงเหยียนแกล้งทำเป็นรับไม่ทัน ดึงมือกลับไปเล็กน้อย แล้วจานอาหารนั้นก็หล่นลงพื้นดัง “เพล้ง!”

แม่ซ่งเห็นเหตุการณ์เข้าก็รีบตะโกนใส่หลินชิงเหยียนทันทีว่า “นี่มันอะไรของเธอ แค่ถือจานยังทำให้ดีไม่ได้เลยเหรอ ตระกูลซ่งเราแต่งเธอเข้ามานี่ขาดทุนชัด ๆ!”

“ฉันไม่ได้ตั้งใจนะคะ”

หลินชิงเหยียนแกล้งทำท่าทางเหมือนน้อยใจ รีบวิ่งเข้าไปในครัวหยิบจานใหม่ออกมา แล้วกวาดอาหารที่ตกอยู่บนพื้นใส่กลับไปในจาน จากนั้นก็โยนไปตรงหน้าแม่ซ่ง

“เธอ...เธอนี่คิดจะทำอะไร?”

“กินสิ อย่าให้มันเสียของ”

“เธอให้ฉันกินของสกปรกที่ตกพื้นเหรอ!”

“ของสกปรกมันไม่ถูกปากแม่เหรอ?”

“เธอ!”

เพราะเธอมันก็เป็นขยะอยู่แล้ว!

เห็นแม่ซ่งโกรธจนหน้าเขียว หลินชิงเหยียนก็ล้างมืออย่างสบายใจ แล้วเดินขึ้นชั้นบนไปอย่างอารมณ์ดี

วันรุ่งขึ้น พอเธอมาถึงบริษัท เหวินหยวนก็มารอเธออยู่หน้าลิฟต์

“หัวหน้า นี่มันเรื่องอะไรกันแน่ ฉันแทบจะใจจะขาดอยู่แล้วนะ! เวินรั่วอันคนนั้นเป็นเพื่อนของพี่ไม่ใช่เหรอ ทำไมถึงมาแย่งโครงการของพี่ไปได้ โดยเฉพาะโครงการนี้กำลังจะเซ็นสัญญาอยู่แล้ว เป็นช่วงที่กำลังจะได้เก็บเกี่ยวผลสำเร็จแท้ ๆ แบบนี้มันรังแกกันไม่ใช่เหรอ!”

เหวินหยวนเป็นคนที่เธอเป็นคนผลักดันขึ้นมาเอง และทั้งคู่ก็มีใจไปในทางเดียวกัน

หลินชิงเหยียนตบไหล่เธอเบา ๆ แล้วพูดว่า “ไม่ต้องห่วง ฉันเตรียมการไว้แล้ว”

“เตรียมอะไรเหรอ?”

หลินชิงเหยียนยิ้มเจ้าเล่ห์ให้เธอ แต่ไม่ได้อธิบายอะไรออกมา

เหวินหยวนกอดแขนของหลินชิงเหยียนไว้แน่น “ยังไงก็แล้วแต่ พี่ห้ามทิ้งฉันนะ!”

เหวินหยวนอายุน้อยกว่าเธอสามปี สำหรับเธอแล้วก็เหมือนน้องสาวคนหนึ่ง มักจะชอบอ้อนเธออยู่เสมอ

หลินชิงเหยียนเคาะหน้าผากเหวินหยวนเบา ๆ แล้วพูดว่า “รู้แล้วน่า”

พอเธอเดินเข้ามาในแผนกโครงการ ทุกคนก็หันมามองเธอด้วยความอยากรู้ ว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้นกันแน่

หลินชิงเหยียนยิ้มให้ทุกคน เพื่อบอกให้พวกเขาสบายใจ

“เหยียนเหยียน ในที่สุดเธอก็มาที่บริษัทแล้ว รีบไปพบประธานกับฉันหน่อยสิ” เวินรั่วอันสวมชุดสูททำงานเต็มยศ แต่ใส่รองเท้าพื้นราบ ทำให้พอเดินมาหยุดตรงหน้าหลินชิงเหยียน เธอดูเตี้ยลงไปมากเลยทีเดียว

เธอดึงแขนหลินชิงเหยียนไว้ แล้วจะพาเดินตรงไปที่ห้องประธานทันที

“ประธานอยู่ ๆ ก็ให้ฉันมารับช่วงโครงการนี้ต่อ ฉันจะไปแย่งความดีความชอบของเธอได้ยังไงล่ะ เดิมทีฉันก็อยากจะปฏิเสธนะ แต่ท่าทีของประธานเด็ดขาดมาก ฉันเลยจำต้องรับไว้ก่อน พอเธอมาบริษัทแล้ว เราค่อยไปคุยกับประธานให้เคลียร์ด้วยกันอีกที”

เห็นได้ชัดว่าเวินรั่วอันตั้งใจพูดประโยคเหล่านั้นให้เพื่อนร่วมงานทุกคนได้ยิน

เธอไม่ใช่คนที่จะทรยศเพื่อน ต่อให้ต้องเสียผลประโยชน์ไป ก็จะยังยืนอยู่ข้างเพื่อนเสมอ

พอได้ยินเธอพูดแบบนั้น เพื่อนร่วมงานคนอื่น ๆ ก็พากันแสดงสีหน้าชื่นชมทันที

หลินชิงเหยียนมองไปที่เวินรั่วอัน

เพื่อนที่ดีที่สุดของเธอ กลายเป็นคนแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไรกันนะ คนที่ตอนนี้กลับกลายเป็นคนเสแสร้งจอมปลอมแบบนี้

หรือบางที เธออาจไม่เคยมองเห็นตัวตนที่แท้จริงของเวินรั่วอันเลยก็ได้...

ถ้าเธอฟังคำของเวินรั่วอัน แล้วไปพบพ่อซ่งพร้อมกัน ผลลัพธ์ก็คงมีเพียงอย่างเดียว พ่อซ่งจะยืนกรานไล่ตัวเองออก และให้เวินรั่วอันเป็นฝ่าย “จำใจ” เข้ามารับโปรเจกต์นี้แทน

แบบนี้เพื่อนร่วมงานทุกคนก็จะไม่คิดว่าเวินรั่วอันเป็นฝ่ายแย่งโปรเจกต์ของเพื่อนรักไป แต่จะมองว่าเป็นเพราะตัวหลินชิงเหยียนเองมีปัญหา ประธานถึงได้ตัดสินใจอย่างเด็ดขาด ไล่เธอออกจากโปรเจกต์นั้น

คนในครอบครัวนี้ช่างเข้าขากันดีจริง ๆ

“เฮ้อ บริษัทนี่พอจะหมดประโยชน์ก็รีบเขี่ยทิ้งเลยนะ แน่นอนว่าฉันไม่เห็นด้วยอยู่แล้ว แต่ถ้าเธอเป็นคนมารับช่วงต่อ อย่างน้อยฉันก็ยังรู้สึกสบายใจขึ้นหน่อย” หลินชิงเหยียนจับมือเวินรั่วอันไว้ “ยังไงเราก็เป็นเพื่อนรักกัน ผลงานที่ฉันสร้างไว้ถ้าเป็นเธอที่ได้เก็บเกี่ยว เธอย่อมต้องจดจำความดีของฉันไว้แน่นอน”

แค่คำว่า “ใช้คนจนหมดประโยชน์แล้วก็เขี่ยทิ้ง” ก็เป็นการกำหนดทิศทางของเรื่องนี้ได้ชัดเจนแล้ว อธิบายทุกอย่างได้ครบถ้วนในคำเดียว

ส่วนคำว่า “ผลของฉันให้เธอมาเก็บ” นั้น หมายความว่าผลลัพธ์ทั้งหมดเป็นสิ่งที่หลินชิงเหยียนอุตส่าห์ทำงานหนักสร้างขึ้นมา ส่วนเวินรั่วอันก็แค่รอให้ผลสุก แล้วมาเก็บเกี่ยวเอาไปเท่านั้น

เมื่อเผชิญหน้ากับคนที่เอาแต่รอเก็บผลสำเร็จของคนอื่น เพื่อนร่วมทีมจะไปยอมรับหรือศรัทธาได้อย่างไร

เวินรั่วอันยิ้มไม่ออกแล้ว “ฉะ...ฉันรับโครงการนี้ต่อไม่ได้หรอก”

“งั้นเธอจะลาออกเหรอ?”

“ฉัน…”

“แน่นอน ฉันรู้ว่าเธอไม่อยากไปอยู่แล้วล่ะ”

หลินชิงเหยียนยิ้มบาง ๆ ด้วยท่าทีใจดีมีเมตตา ทำให้เวินรั่วอันดูเป็นคนใจแคบและหยุมหยิมไปเลย

เธอไม่ได้ให้เวินรั่วอันตามไป แต่ไปที่ห้องทำงานของพ่อซ่งคนเดียว

พ่อซ่งรู้ว่าเธอจะต้องมา และก็เตรียมวิธีรับมือไว้เรียบร้อยแล้ว

“เหยียนเหยียน เธอก็น่าจะรู้ดีว่าฉันให้ความสำคัญกับเธอมากแค่ไหน อีกหน่อยเมื่อฉันวางมือไป เหยียนจินจะเข้ามารับช่วงบริษัทต่อ เธอก็จะเป็นทั้งภรรยาที่ดี และเป็นแขนขาที่สำคัญของเขา ตอนนี้ในเมื่อฉันยังอยู่ที่บริษัท ฉันก็อยากให้เธอออกไปเปิดตลาดใหม่ให้ตระกูลซ่งบ้าง คนหนุ่มสาวน่ะ ต้องผ่านการฝึกฝนให้มาก ถึงจะรับผิดชอบภาระใหญ่ได้”

ประโยคนี้เหมาะจะเอาไปล่อหลอกเด็กมหาวิทยาลัยที่เพิ่งเข้าบริษัทใหม่มากเลย น่าเสียดาย…เธอน่ะเก๋าเกมเกินกว่าจะโดนหลอกแล้ว

“ท่านประธานหมายความว่ายังไงเหรอคะ ทำไมฉันฟังแล้วไม่ค่อยเข้าใจเลย?”

“ที่เมืองไห่เฉิงมีโครงการหนึ่งอยู่ ฉันอยากให้เธอไปดูแลที่นั่น โครงการนั้นก็สำคัญไม่แพ้กันเลย และฉันเชื่อใจเธอเพียงคนเดียวเท่านั้น”

เหอะ ส่งเธอไปทำงานต่างเมือง แล้วให้เวินรั่วอันกลับไปพักรักษาครรภ์ที่ตระกูลซ่งสินะ

คนในครอบครัวพวกเขาอยู่กันอย่างมีความสุข ส่วนเธอกลับถูกปิดบังทุกอย่าง แถมยังต้องทำงานงก ๆ เพื่อรับใช้ตระกูลซ่งอีกด้วย

แผนที่พวกเขาวางไว้นี่มันแนบเนียนจนเธอแทบต้องยกนิ้วให้เลยทีเดียว

“เมืองไห่เฉิงอะไรนั่น ฉันไม่ไปแล้วนะ ก็ยังคงคำเดิม ถ้าจะให้ฉันสละโครงการจินหยวนก็ได้ แต่ต้องให้ฉันได้งานแต่งงานที่ยิ่งใหญ่หนึ่งงาน”

พ่อซ่งขมวดคิ้ว “ที่ฉันยังพูดจากับเธออย่างดีแบบนี้ ก็เพราะเห็นแก่หน้าในฐานะที่เธอเป็นสะใภ้ของฉัน ไม่อย่างนั้น ฮึ!”

หลินชิงเหยียนเลิกคิ้วขึ้น “ไม่อย่างนั้นจะทำไมเหรอ?”

“ฉันก็สามารถไล่เธอออกได้เหมือนกัน!”

ไล่เธอออก?

“เหอะ ได้เลย งั้นก็ไล่ฉันออกสิ! ส่วนงานแต่ง ฉันไปเรียกร้องกับซ่งเหยียนจินเองก็ได้ แต่โบนัสของโครงการนี้ พ่อต้องจ่ายให้ฉัน ไม่อย่างนั้นฉันไม่ส่งต่องานเด็ดขาด!”

พ่อซ่งถอนหายใจหนัก ๆ แล้วพูดว่า “เหยียนเหยียน ทำไมเธอถึงกลายเป็นคนเห็นแก่ตัวแบบนี้ไปได้ ฉันผิดหวังในตัวเธอจริง ๆ”

หลินชิงเหยียนลุกขึ้นยืนแล้วพูดว่า “ฉันเชื่อว่าทำมากก็ต้องได้มาก นี่ไม่ใช่ความเห็นแก่ตัว แต่เป็นสิ่งที่ฉันสมควรได้รับต่างหาก”

เพื่อให้การส่งต่องานเป็นไปอย่างราบรื่น พ่อซ่งจึงสั่งให้ฝ่ายการเงินโอนโบนัสให้หลินชิงเหยียนทันที

นี่ไม่ใช่จำนวนเล็กน้อยเลย สีหน้าของพ่อซ่งดูไม่ค่อยดีนัก

แต่ในขณะที่สีหน้าของพ่อซ่งดูไม่สู้ดี ใบหน้าของหลินชิงเหยียนกลับดูสดใสดีใจนัก

ออกมาจากห้องทำงานของพ่อซ่งแล้ว หลินชิงเหยียนก็ขึ้นไปที่ดาดฟ้า โทรหาผู้จัดการฝ่ายที่รับผิดชอบโครงการนี้ของจินหยวนทันที

“ประธานจินบอกคุณแล้วใช่ไหม?”

“ใช่ ตั้งแต่นี้ไปคุณคือผู้รับผิดชอบหลักของโครงการนี้ทั้งหมด แผนกของพวกเราจะฟังคำสั่งจากคุณ”

“พรุ่งนี้คนจากเทียนหย่วนจะไปเซ็นสัญญา”

“สัญญาได้ร่างเรียบร้อยแล้ว”

“ฉีกทิ้งไปเถอะ”

“ห๊ะ?”

“ฉันว่าผังการออกแบบของพวกเขายังมีปัญหาอยู่บ้างนะ คุณก็แค่ชี้จุดเล็ก ๆ สักสองสามอย่างให้พวกเขาแก้ก็พอ”

“ครับ เข้าใจที่คุณหมายถึงแล้ว ฉันจะทำตามที่คุณสั่งครับ”

วางสายโทรศัพท์แล้ว หลินชิงเหยียนก็หัวเราะเย้ยออกมาเบา ๆ

ก็จริงอย่างที่คิด แกล้งคนเล่นนี่มันสนุกดีจริงๆ