บทที่ 10

“เจียงหลัน!”

ไม่ถึงสิบนาที ประตูห้องพักของเจียงหลันก็ถูกเปิดออกอย่างรุนแรง

เซวียเจียหนิงเข้ามาด้วยใบหน้าโกรธจัด บนแขนประดับไปด้วยรอยฟกช้ำ สภาพออกจะดูไม่ได้อยู่บ้าง

เจียงหลันทำเพียงแค่ปรายตามองเธอผ่านกระจก จากนั้นก็พลิกอ่านบทต่อ

เซวียเจียหนิงที่ถูกเมินก็ยิ่งเดือดดาล ตรงดิ่งเข้าไปกระชากบทของเธอมา แล้วพูดอย่างเกรี้ยวกราด “เธอเทสบู่ล้างมือลงบนพื้นเพราะอยากให้ฉันล้ม ตั้งใจเล่นงานฉันใช่ไหม?!”

“คุณเซวีย จะหยิบอะไรใส่ปากส่งเดชนั้นได้ แต่จะพูดจาส่งเดชไม่ได้นะคะ” เจียงหลันยิ้ม กล่าวด้วยสีหน้าเรียบเฉย “ฉันกับคุณเซวียไม่ได้มีความแค้นอะไรต่อกัน แล้วทำไมจะต้องทำเรื่องแบบนั้นด้วย? อีกอย่าง ฉันก็ไม่ได้ไปห้องน้ำมาสักหน่อย”

“เธอ เธอเอาคืนฉัน!” เซวียเจียหนิงชี้หน้าเจียงหลัน ไม่สนว่าเจียงหลันจะพูดอย่างไร แต่สัมผัสได้ว่าเจียงหลันเป็นคนทำเรื่องนี้ “คนอื่นเขาไม่ทำเรื่องอะไรเลว ๆ แบบนี้หรอก!”

เจียงหลันยังคงรักษารอยยิ้มไว้บนดวงหน้า แล้วพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนหวาน “ฉันบอกแล้วไงคะ ว่าฉันไม่ได้มีความแค้นอะไรกับคุณเซวีย ส่วนที่ว่าใครเป็นคนทำเรื่องเลว ๆ แบบนี้ คุณเซวียก็ไปหาดูจากกล้องวงจรปิดได้นะคะ”

เซวียเจียหนิงจ้องเจียงหลันเขม็ง

ตรงห้องน้ำเป็นมุมอับจากกล้องวงจรปิด เธอไปหาดูก็หาอะไรไม่เจอ!

“เจียงหลัน อย่าคิดว่าเธอมีคนใหญ่คนโตให้พึ่งพิงแล้วจะลำพองใจได้นะ” เซวียเจียหนิงกำมือแน่น “อีกไม่นานหรอก ฉันจะทำให้ฮวนสี่มีเดียดองเธอให้ได้!”

เฮอะ พูดจาเสียใหญ่โตเชียว?

เจียงหลันยิ้มพลางลุกขึ้นยืน ยื่นมือออกไปปัดฝุ่นบนไหล่ของเซวียเจียหนิง “คุณเซวีย คุณเองก็ใช้เต้าไต่เสี่ยเลี้ยงมาเหมือนกันไม่ใช่เหรอ แล้วคิดจะดองฉันยังไงเหรอคะ?”

ในเมืองเฟ่ยแห่งนี้ เธอยังนึกไม่ออกเลยว่าใครจะกล้าเป็นศัตรูกับลู่สิงโจว

เซวียเจียหนิงรังเกียจสัมผัสของเจียงหลันเหลือเกิน ปัดมือเธอออกอย่างแรง แล้วยิ้มเย็น “ขอบอกเธอไว้เลยนะ ลูกผู้พี่ฉันใกล้จะแต่งงานกับประธานลู่แห่งเฟิงสิงแล้ว! ถึงตอนนั้นฉันจะให้ลูกผู้พี่ช่วยฉันเล็ก ๆ น้อย ๆ ด้วยการดองเธอไปสักพัก!”

เจียงหลันชะงักงัน จากนั้นก็หลุดขำพรืดออกมา

เซวียเจียหนิงมีน้ำโหไม่น้อย พูดด้วยน้ำเสียงเหวี่ยง ๆ ว่า “หัวเราะอะไรของเธอ! ไม่เชื่อว่าฉันทำแบบนั้นได้ใช่ไหม?”

“คุณเซวียพูดเสียจริงจังขนาดนั้น ฉันต้องเชื่ออยู่แล้วค่ะ” เจียงหลันว่า “เพียงแต่ถ้าลูกผู้พี่ของคุณเซวียแต่งงานกับลู่สิงโจวได้ แสดงว่าฐานะทางบ้านต้องไม่น้อยหน้าใครแน่ แต่ทำไมคุณยังต้องไป...”

“นั่นก็เพราะว่าฉันไม่อยากพึ่งที่บ้านไง!” เซวียเจียหนิงโต้กลับทันที ทั้งยังยืดหลังตรง “ฉันอยากสร้างที่ทางในวงการบันเทิงด้วยตัวเอง!”

เจียงหลันเบะปาก

บอกว่าไม่อยากพึ่งบ้านตัวเอง หรือพึ่งผู้ชายคนอื่นนี่ไม่นับว่าเป็นการพึ่งพาอย่างนั้นเหรอ?

ตอนนี้เอง ผู้ช่วยของเซวียเจียหนิงก็เข้ามาตามเธอ ด้วยละครจะเริ่มถ่ายทำแล้ว

ก่อนจะจากไป เซวียเจียหนิงหันกลับไปมองเจียงหลันอีกครั้ง สายตานั้นเหมือนว่าจะเกลียดเธอเข้ากระดูกเสียแล้ว “เจียงหลัน เธอก็อย่าได้ใจไป สักวันเธออาจจะต้องมาเล่นเป็นคนใช้ของฉัน คอยยกน้ำชาแล้วก็รินน้ำให้ฉัน!”

ริมฝีปากแดง ๆ ของเจียงหลันยกยิ้ม เธอพูดพลางยิ้มตาหยี “ฉันจะรอให้วันนั้นมาถึงนะคะ”

“เฮอะ!”

กระทั่งประตูห้องพักถูกเซวียเจียหนิงปิดอย่างรุนแรงแล้ว สีหน้าของเจียงหลันพลันหม่นลงเล็กน้อย ในหัวยังคงมีคำพูดนั้นของเซวียเจียหนิงดังก้องไปมา เธอเชื่อครึ่งไม่เชื่อครึ่ง

จากท่าทางของเซวียเจียหนิง ดูไม่เหมือนกำลังพูดโกหกเลย เพราะอย่างนั้นแล้ว ผู้ชายคนนั้นมีคู่หมั้นแล้วจริง ๆ เหรอ?

พอนึกถึงเรื่องนี้ ไม่รู้ว่าทำไมในใจของเจียงหลันถึงได้อึดอัดเล็ก ๆ ทั้งยังเศร้าใจไม่น้อย เธอใช้มือประคองท้องน้อยเอาไว้ ในใจก็คิดว่าถ้าเขาต้องแต่งงาน อย่างนั้นความสัมพันธ์ของเธอกับเขาก็คงต้องจบลงแล้วล่ะมั้ง?

แล้วจะทำยังไงกับลูก?

เธอท้องลูกแฝด ซึ่งเพิ่งจากไปหนึ่งคน คนที่เหลืออยู่ในท้องนี่จะทำยังไง?

เจียงหลันรู้จักนิสัยของลู่สิงโจวดี และเธอเองก็อยู่ในฐานะที่ไม่อาจเปิดเผยได้ ต่อให้ชายหนุ่มต้องแต่งงานจริง ๆ ก็ไม่อาจสอดมือเข้าไปยุ่งได้ ดังนั้นเธอจึงโยนเรื่องที่เซวียเจียหนิงพูดทิ้งไปอย่างรวดเร็ว

หลายวันมานี้ลู่สิงโจวกำลังยุ่งอยู่ที่บริษัท ไม่จำเป็นต้องให้เธอดูแล เจียงหลันลดเวลาการถ่ายทำให้เหมาะสม ใช้เวลาส่วนใหญ่ที่โรงพยาบาล อยู่เป็นเพื่อนเจียงสวินทำกายภาพบำบัด

อาหารการกินของเจียงสวินในช่วงนี้ดีขึ้นมาก ประกอบกับขยับทำกายภาพ ไม่นานนักขาทั้งสองข้างก็วางลงบนพื้นได้ ตอนที่ขาวางลงบนพื้นได้ เขาถึงกับปาดเหงื่อบนหน้าผาก ทั้งพูดว่ายังดีที่ขาทั้งสองข้างไม่ได้พิการ เจียงหลันเองก็ตื่นเต้นไปด้วย

ตอนนี้ เธอสามารถบอกกับแม่ได้แล้ว

“พี่ ผมยังอยากไปเป็นทหารอยู่” หลังทำกายภาพบำบัดเสร็จ เจียงสวินก็พูดคุยกับพี่สาวของตัวเอง “ผมเห็นว่าปีนี้เปิดรับสมัครแล้ว พี่ว่ายังไง?”

“ไม่ได้ นายเพิ่งฟื้น ต้องพักผ่อนก่อนหนึ่งปี!” เจียงหลันปฏิเสธอย่างตรงไปตรงมา แล้วพูดด้วยความปวดใจว่า “อีกอย่างนะ พี่มีเงินเหลือเฟือพอเลี้ยงนายไปได้ตลอดชีวิต ทำไมนายจะต้องไปเป็นทหารด้วย เหนื่อยจะตาย”

“ก็แม่บอกว่าลูกผู้ชายต้องเป็นทหารอยู่กับความลำบากสักหน่อยนี่นา!” เจียงสวินลูบผมทรงสกินเฮดของตัวเอง พลางบ่นอุบอิบว่า “แล้วผมก็เป็นลูกผู้ชาย ต้องปกป้องพี่ จะให้พี่มาเลี้ยงผมได้ยังไง?”