บทที่ 9

กระทั่งลู่สิงโจวจัดการธุระเสร็จแล้วกลับมาอาบน้ำ เจียงหลันก็ยังคงนวดไหล่ให้เขาเหมือนเมื่อก่อน

“ฉันออกไปหยิบชุดคลุมให้คุณก่อนนะคะ” เจียงหลันอยากใช้จังหวะนี้ออกไปเปลี่ยนชุดนอน ทว่าเพิ่งจะลุกขึ้น ลู่สิงโจวก็เอื้อมมือมาดึงเธอ ทำให้เธอล้มลงไปในอ่างอาบน้ำ ทั้งตัวแนบอยู่บนตัวของเขา

มือทั้งสองข้างของเจียงหลันเกาะไหล่เขาไว้

“สอง สองสามวันนี้ไม่ได้นะ...” เจียงหลันออกแรงดันเขา ทว่าก็ยังไม่ลืมคำสั่งของแพทย์ว่าช่วงนี้ต้องบำรุงร่างกายให้ดี เธอพึมพำว่า “ไอ้นั่นฉันมาแล้วค่ะ...”

เธอรู้ดีว่าลู่สิงโจวมีนิสัยรักความสะอาด หลังจากที่พูดออกไปแบบนี้แล้ว เขาต้องไม่แตะต้องเธอแน่นอน

จริงดังคาด ลู่สิงโจวท่าทางเหมือนกับคนโดนน้ำเย็น ๆ สาด ใบหน้ามืดครึ้ม กระทั่งน้ำเสียงยังแฝงไปด้วยความไม่สบอารมณ์ “ฉันจำได้ว่าของเธอมักจะมาช่วงปลายเดือนตลอด นี่มาก่อนกำหนดตั้งหลายวัน?”

เจียงหลันพยักหน้า อ้ำ ๆ อึ้ง ๆ พูดไปว่า “คุณก็รู้ว่าฉันร่างกายไม่ค่อยแข็งแรง มันก็เลย...”

“...”

ขณะที่ชายหนุ่มยังทำหน้าคล้ำเครียด เธอก็รีบเผ่นออกจากห้องอาบน้ำอย่างรวดเร็ว

ลู่สิงโจวออกมาหลังจากอาบน้ำเสร็จ เจียงหลันคอยช่วยเขาใส่ชุดคลุม พลางพูดจาออดอ้อนเสียงหวาน สีหน้าของชายหนุ่มถึงได้ค่อย ๆ ดูดีขึ้นมา

“คุณลู่ คุณจะพาฉันไปทำอะไรที่เมืองหนานเหรอคะ?” เจียงหลันทุบหลังของชายหนุ่มไปพลาง เอ่ยถามไปพลาง “มีธุระให้ฉันช่วยเหรอคะ?”

สองปีมานี้ มีบ้างบางครั้งที่เธอไปออกงานเลี้ยงค็อกเทลกับลู่สิงโจว

เธอคิดว่าครั้งนี้ ลู่สิงโจวก็ให้เธอไปช่วยอีกครั้ง

ลู่สิงโจวไม่ได้พูดอะไร เพียงแต่ยื่นมือออกไปทัดผมที่ปรกอยู่ตรงแก้มของเธอไว้หลังใบหูเล็ก ๆ นั่น ใบหน้าอันสวยสดงดงามของหญิงสาวประดับไปด้วยดวงตาสุกสกาวคู่หนึ่ง

สองปีแล้ว

ผู้หญิงคนนี้อยู่กับเขามาสองปี รูปร่างจากตอนแรกที่อวบ ๆ เหมือนเด็กน้อยค่อย ๆ เติบโตเป็นรูปร่างอรชรอ้อนแอ้นขึ้นทุกที เธอว่านอนสอนง่ายและอ่อนโยน รู้ว่าเขาต้องการอะไร ไม่เคยข้ามเส้นกฎเกณฑ์ ชวนให้คนชมชอบมาก

เขาชอบคนที่อ่อนโยนและว่าง่ายแบบนี้ ขอแค่ยังไม่เบื่อหน่ายกับร่างกายนี้ของเธอเสียก่อน เขาก็เลี้ยงดูไปได้ตลอด

เพียงแต่...

ถ้าไม่ใช่เพราะซีเอินมีเลือดกรุปพิเศษ และเจียงหลันก็มีเลือดกรุปเดียวกับเธอ กระทั่งระดับความเข้ากันได้ของไตก็สูงขนาดนั้น เขาเองก็ไม่อยากให้เจียงหลันไปทำการผ่าตัดนั่น

“เธอร่างกายไม่ค่อยแข็งแรงไม่ใช่เหรอ ฉันจะพาเธอไปตรวจดูหน่อย” นึกถึงเรื่องผ่าตัดแล้ว ยามเผชิญหน้ากับเจียงหลัน น้ำเสียงของลู่สิงโจวยามพูดจาจึงอ่อนโยนขึ้นหลายส่วน “ฉันมีเพื่อนเรียนหมออยู่เมืองนอกคนหนึ่ง ตอนนี้เขาทำงานอยู่ที่โรงพยาบาลเมืองหนาน ถึงตอนนั้นฉันจะให้เขาช่วยตรวจเธอให้”

น้ำเสียงอบอุ่นของเขาทำให้เจียงหลันตื่นตะลึงอย่างคาดไม่ถึง

ช่วงเวลาสองปีมานี้ มีบ้างบางครั้งที่ลู่สิงโจวอ่อนโยนกับเธอ เพียงแต่ไม่มีครั้งไหนเหมือนครั้งนี้ เขาโอบเธอไว้ในอ้อมกอด พูดจาอ่อนโยนขนาดนั้น แตกต่างจากเขาในยามปกติราวกับเป็นคนละคนโดยสิ้นเชิง

มือของเจียงหลันลูบอยู่บนท้องเงียบ ๆ ในใจคิดว่าถ้าเกิดต้องตรวจร่างกาย เรื่องที่เธอท้องต้องถูกเปิดเผยแน่ ถึงตอนนั้นไม่รู้ว่าลู่สิงโจวจะมีท่าทีอย่างไร?

“เป็นอะไรไป หืม?” เห็นเจียงหลันไม่พูดอะไร ชายหนุ่มจึงบีบแก้มเธอเล็กน้อย “ไม่อยากไป?”

“เปล่าสักหน่อย” เจียงหลันแย้มยิ้ม โอบรอบคอเขาไว้ พลางพูดด้วยน้ำเสียงเบาหวิว “คุณลู่ดีออกอย่างนั้น เป็นห่วงร่างกายฉัน ฉันจะไม่ไปได้ยังไงล่ะคะ ก็แค่ดีใจมากไปหน่อยเท่านั้นเอง”

เรื่องท้อง ไว้รอให้ตรวจร่างกายแล้วเดี๋ยวเขาก็น่าจะรู้เอง

เจียงหลันกกตัวอยู่ในอ้อมแขนของลู่สิงโจว จึงมองไม่เห็นสีหน้าของเขา ถึงขั้นที่ไม่รู้เลยว่า ตอนที่ตัวเธอเองพูดคำพูดนี้ออกไป ดวงตาของชายหนุ่มนั้นหลุบลงเล็กน้อย ความรู้สึกผิดพาดผ่านอยู่ในดวงตา

ตอนที่เจียงหลันไปกองถ่ายอีกครั้ง ก็รีบไปเลือกดูกล้องวงจรปิดเมื่อวานมาดูทันที

ทว่าเป็นเพราะห้องน้ำอยู่ในมุมอับ คนเข้าออกก็มาก เลยหาไม่เจอว่าตอนนั้นเธอถูกใครผลัก

เจียงหลันเพิ่งมากองถ่ายแห่งนี้ คนรู้จักก็มีอยู่ไม่มาก ไม่น่าจะไปผูกพยาบาทกับใครได้ กอปรกับตอนถ่ายทำ สายตาของเซวียเจียหนิงก็ตกอยู่ที่ตัวเธอหลายครั้ง เธอพอจะเดาออกแล้วว่าเป็นใคร

เจียงหลันเองก็ไม่แสดงท่าทีกระโตกกระตาก รอจนเซวียเจียหนิงไปห้องน้ำแล้ว เธอจึงค่อย ๆ แอบตามไปด้วย

ทันทีที่เซวียเจียหนิงเข้าไปในห้องน้ำแยกเล็ก ๆ เธอก็สาดสบู่เหลวลงบนพื้นกระเบื้องของห้องน้ำแยกเล็ก ๆ นั้นจนหมด พอจัดการเรื่องทุกอย่างเสร็จเรียบร้อยจึงเดินออกไปอย่างมีความสุข