บทที่ 2

“เพิ่งกลับมาเหรอ?” น้ำเสียงของชายหนุ่มทุ้มต่ำ ทั้งยังแฝงไปด้วยความไม่สบอารมณ์เล็กน้อย

“นี่มันห้องครัว...”

เขาออกแรงที่มือหนักขึ้น เจียงหลันพูดออกมาได้เพียงครึ่งเดียวก็ไม่พูดต่อแล้ว

เจียงหลันมองค้อนใส่เขา กล่าวอย่างไม่พอใจว่า “ฉันรีบกลับมาทำกับข้าวให้คุณ แต่คุณดันทำแบบนี้! จะยังกินอยู่ไหมข้าวน่ะ?”

“กินสิ แต่ตอนนี้มีเรื่องสำคัญกว่าให้ทำ” ชายหนุ่มหัวเราะเบา ๆ

เจียงหลันใจลอยล่องไปบ้าง พอได้ยินแบบนั้น เธอจึงมองเขาด้วยตาพร่าเลือน

ชายหนุ่มอมยิ้มมุมปากเล็กน้อย

กระทั่งชายหนุ่มไปอาบน้ำที่ห้อง เจียงหลันเปิดหน้าต่างทุกบานแล้วก็ยังไล่กลิ่นออกไปไม่หมด ความรังเกียจฉายอยู่เต็มหน้า

ผู้ชายคนนี้ก็เหลือเกิน บอกเขาไปแล้วเชียวว่าที่ไหนก็ได้ทั้งนั้น ยกเว้นในครัว เขาก็เอาแต่ชอบเล่นทีเผลออยู่เรื่อย

ช่างเถอะ ถึงอย่างไรบะหมี่เนื้อที่ทำเสร็จแล้วก็เป็นเขาที่กิน!

เจียงหลันยกบะหมี่เนื้อที่ทำเสร็จแล้วไปวางบนโต๊ะกินข้าว ลู่สิงโจวที่เพิ่งอาบน้ำเสร็จก็เดินออกมาจากห้องนอนในชุดคลุมอาบน้ำสีเทาอ่อนพอดี

เห็นว่าชายหนุ่มเดินมาแล้ว เจียงหลันจึงยื่นตะเกียบให้เขา แล้วนั่งลงตรงฝั่งตรงกันข้าม พลางเท้าคางมองเขาไปทั้งอย่างนั้น

การเจอกันของเธอกับลู่สิงโจวนั้นไม่ใช่ความบังเอิญ เธอจงใจเอง

เมื่อสองปีก่อน เนื่องจากน้องชายที่กำลังจะเข้าไปเป็นทหารในกองทัพยื่นมือเข้าช่วยเหลือคนเดือดร้อนด้วยความกล้าหาญมีคุณธรรม ถูกอีกฝ่ายแก้แค้น ถูกตีจนพิการ แม่ก็เป็นเดือดเป็นร้อนจนโรคเก่ากำเริบ เธอต้องส่งครอบครัวที่เหลือเพียงสองคนของตัวเองเข้าโรงพยาบาลในคราวเดียว

สามารถรักษาชีวิตของน้องชายไว้ได้ แต่กลับเจอเข้ากับโรคหายากชนิดหนึ่ง จึงไม่อาจหยุดทำการรักษาได้ เธอขายบ้าน ขายรถ ขายทุกอย่างที่ขายออกไปได้ทั้งหมดแล้ว เงินก็ยังได้มาไม่พอ

เจียงหลันหัวหมุนด้วยความร้อนรน ถึงขั้นคิดไปเป็นสาวนั่งดริงก์ด้วยซ้ำ

ตอนที่เธอเจอลู่สิงโจวที่คลับเป็นครั้งแรก จากเสื้อผ้าและบุคลิกท่าทางของชายหนุ่มแล้ว จึงมั่นใจว่าเขาร่ำรวยไม่น้อย เธอจึงจงใจวิ่งไปยั่วยวนตอนที่เขาไปเข้าห้องน้ำ

เจียงหลันยังคิดด้วยซ้ำว่าผู้ชายแบบนี้ต้องมีมาตรฐานสูงแน่ ตัวเธอเองก็เลยต้องลงแรงสักหน่อย ไม่คิดเลยว่าชายหนุ่มทำเพียงยิ้มพลางถามเธอไม่กี่คำถามเท่านั้น จากนั้นจึงพาเธอออกไปจากคลับ

หลังจากลู่สิงโจวทิ้งเธอไว้ที่คอนโดหรูแห่งนี้ ก็ถือว่าเลี้ยงดูเธอแล้ว ถือโอกาสซื้อรสและให้บัตรเครดิตแก่เธอไว้ ถึงขั้นที่กระทั่งเธอจะเซ็นสัญญากับที่ไหนหลังจากออกมาจากวิทยาลัยศิลปะ ล้วนเป็นเขาที่จัดเตรียมไว้ให้พร้อมกับทรัพยากรดี ๆ

เจียงหลันซาบซึ้งเป็นอย่างยิ่ง

เธอไม่สนใจว่าตัวเองจะกลายเป็นของเล่นฆ่าเวลาของชายหนุ่มหรือเปล่า ขอแค่ได้เงินมาเป็นค่ารักษาให้น้องชาย ทำให้ครอบครัวเพียงคนเดียวของเธอฟื้นขึ้นมา จะให้ทำอะไรเธอก็ทนได้ทั้งนั้น

เธอพยายามเอาใจลู่สิงโจวเท่าที่จะเป็นไปได้ จดจำความชอบทุกอย่างของเขา ตอนที่ได้รู้ว่าเขาไม่ชอบกินข้าวข้างนอกก็ถึงขั้นตั้งใจหาครูทางมาสอนทำอาหารเลยทีเดียว

เพียงแต่ความสัมพันธ์ระหว่างเธอกับเขามันกินเวลามานานเกินไปแล้ว เลยทำให้เจียงหลันสับสนอยู่บ้าง

ผู้ชายที่มีเงินมีอำนาจเหมือนลู่สิงโจว อยากได้ผู้หญิงแบบไหนก็ได้ทั้งนั้น แถมผู้หญิงในวงการบันเทิงที่สวยกว่าเธอก็มีอยู่มากมาย ทำไมเขาไม่บอกให้เธอไสหัวไปสักทีนะ เขาไม่เบื่อเธอหรือไง?