บทที่ 8

“คุณเจียงครับ”

ขณะที่เจียงหลันกำลังกลัดกลุ้มหน้าอมทุกข์อยู่ พลันได้ยินเสียงคนเรียกตนเองโดยไม่ทันตั้งตัว ครั้นเงยหน้าขึ้นก็เห็นลุงเหอคนขับรถประจำตัวของลู่สิงโจวเดินมาหาตัวเธอเอง

“คุณลุงเหอ คุณลุงมาโรงพยาบาลได้ยังไงคะเนี่ย?” เจียงหลันรีบซ่อนใบรายงานไว้ด้านหลังทันที เธอยิ้มพลางเอ่ยถาม “คุณลู่กลับมาจากทำงานที่ต่างประเทศแล้วเหรอคะ?”

ลุงเหอพยักหน้าพลางว่า “คุณลู่เพิ่งกลับมาเมื่อกลางวันนี้เอง เขาโทรหาคุณเจียง พอรู้ว่าคุณเจียงเป็นลม เลยส่งผมมาดูน่ะครับ คุณเจียงไม่เป็นอะไรใช่ไหม?”

“ไม่เป็นไรค่ะ แค่ไม่สบายเล็ก ๆ น้อยๆ”ในเมื่อลุงเหอมารับ อย่างนั้นเจียงหลันก็จำต้องไป “คุณลุงพอจะรอฉันอยู่ข้างนอกเดี๋ยวได้ไหมคะ ฉันขอจัดการธุระก่อน ไม่นานก็จะตามคุณลุงกลับแล้วค่ะ”

“ครับ”

ลุงเหอออกไปรอด้านนอก ส่วนเจียงหลันก็กลับไปเก็บข้าวของที่ห้องพักผู้ป่วย เธอบอกกับเจียงสวินว่าจะมาเยี่ยมเขาพรุ่งนี้ “พยาบาลกะกลางคืนมาแล้ว ห้ามลืมทำกายภาพบำบัด ได้ยินไหม?”

“รู้แล้ว ๆ ” เจียงสวินพยักหน้า ทั้งยังเอ่ยถามด้วยความวาดหวัง “พี่ พรุ่งนี้พี่ทำกับข้าวมาให้ผมกินได้ไหม?”

เจียงหลันกลอกตาใส่เขา “ฝันอยู่เหรอ กินโจ๊กเข้าไปเถอะ!”

เจียงสวินเบะปาก

ช่วงนี้เขาต้องกินโจ๊กนั่นทุกวัน บางทีเขาอาจจะหิวตายก่อนที่ขาจะกลับมาแข็งแรงก็ได้!

ขากลับ เจียงหลันแวะไปซื้อผลไม้สดที่ซูเปอร์มาร์เก็ต หลังมาถึงคอนโดก็เห็นลู่สิงโจวกำลังยืนคุยโทรศัพท์เป็นภาษาอังกฤษอยู่ตรงหน้าต่างทรงสูง

สำเนียงอย่างลอนดอนแท้ มันทุ้มต่ำน่าหลงใหล

เขาใส่กางเกงสแล็คสีดำกับเสื้อเชิ้ตสีขาว ม้วนปลายแขนเสื้อขึ้นเล็กน้อย เผยข้อมือท่อนหนึ่ง แม้จะสวมใส่เสื้อผ้าเรียบ ๆ ทว่ากลับขับเสน่ห์ที่ไม่อาจบรรยายออกมาเป็นคำพูดได้ ทำให้เจียงหลันละสายตาไปไม่ได้อยู่บ้าง

ผู้ชายคนนี้ไม่ได้แค่มีเงิน ทว่าเขายังหนุ่มแน่นทั้งหล่อเหลา ไม่รู้ว่าเป็นคนรักในความฝันของสาว ๆ มากมายแค่ไหน และนึกไม่ถึงว่าเมื่อกี้นี้เธอเองก็เกิดความคิดว่าอยากจะคบกับเขาขึ้นมาด้วย!

นึกถึงเรื่องไร้สาระพวกนั้นแล้ว เจียงหลันพลันรู้สึกขนลุกขนชัน

ลู่สิงโจวหันกลับมามองเธอเล็กน้อย เจียงหลันถึงได้รีบถือของสดไปที่ห้องครัว พร้อมกับหัวใจที่เต้นตึกตักทันที

เจียงหลันนะเจียงหลัน เธอยังไม่รู้ตัวอีกเหรอว่าตัวเองเป็นใคร?

เจียงหลันรู้ดีว่าลู่สิงโจวไม่ชอบกินเผ็ด อาหารที่ทำจึงเป็นอาหารจำพวกจืด ๆ อย่างกุ้งลวกกับซุปสาหร่าย เมื่อทำกับข้าวสองสามอย่างเสร็จก็ยกขึ้นมาตั้งบนโต๊ะกินข้าว กลิ่นหอมลอยโชยเต็มห้อง

ประจวบเหมาะกับลู่สิงโจวเองก็คุยโทรศัพท์เสร็จพอดี เขาหิวไส้กิ่วนานแล้ว จึงนั่งลงกินข้าว

กับข้าวรสชาติอร่อยถูกปาก ชายหนุ่มกินไปพลางเผยยิ้มบาง ๆ บนดวงหน้า เหมือนจะกล่าวชมเจียงหลัน “นึกไม่ถึงว่าปกติเธอยุ่งกับการถ่ายละครขนาดนั้น แต่ฝีมือการทำอาหารกลับดีขึ้นเรื่อย ๆ แบบนี้”

“นั่นเป็นเพราะฉันเอาใจใส่คุณลู่มากพอไงละคะ” เจียงหลันยิ้มหวาน “อีกอย่าง การดูแลคุณลู่ให้ดีก็เป็นหน้าที่ของฉัน ส่วนถ่ายละครนั้นเป็นเรื่องรอง”

ได้ฟังแบบนั้น ลู่สิงโจวจึงมองเธอนานขึ้นเล็กน้อย สายตาของเขาตอนนี้แพรวพราวาววับ ไม่มีท่าทีปิดบังเลยสักนิด

แค่มองเจียงหลันก็รู้ว่าหมายความว่าอะไรแล้ว โชคดีที่ตัวเธอเองนั่งตรงข้ามกับเขา ไม่อย่างนั้นห้องกินข้าวได้เละเทะแน่

“กินกุ้งกัน ๆ ” เธอวางกุ้งที่ปอกเปลือกแล้วลงในชามของเขา พยายามหาเรื่องคุยอย่างขอไปที “คุณลู่คะ คราวก่อนที่คุณบอกว่าจะพาฉันไปเมืองหนาน มีเรื่องสำคัญอะไรให้ฉันช่วยหรือเปล่า?”

ลู่สิงโจวอืมไปทีหนึ่ง

ชายหนุ่มไม่ได้ตอบคำถามของเจียงหลันโดยตรง เพียงแค่พูดว่า “ก่อนหน้านี้ฉันโทรหาเธอ แต่ผู้ชายคนหนึ่งที่บอกว่าเป็นน้องชายเธอเป็นคนรับสาย บอกว่าเธอเป็นลมไปและอยู่ที่โรงพยาบาล”

“เขาเป็นน้องชายฉันจริง ๆ ค่ะ ไม่ใช่ใครอื่นเลย” ในเมื่อเขาถามมาขนาดนี้ เจียงหลันจึงรู้ได้ว่าเขาเกิดสงสัยขึ้นมาแล้ว เลยพูดออกไปว่า “ก่อนหน้านี้น้องชายฉันบาดเจ็บสาหัส สลบไสลไม่ได้สติ สองปีมานี้ก็ได้แต่นอนอยู่ที่โรงพยาบาลมาตลอด เดิมทีฉันคิดว่าไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร เลยได้บอกคุณ”

ได้ยินแบบนี้ ลู่สิงโจวจึงเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย ท่าทางเหมือนเข้าใจอะไรบางอย่างแล้ว สายตาที่เขาจ้องมองเธอก็ยิ่งล้ำลึกขึ้นเช่นกัน “เพราะงั้นเงินที่เธอได้จากฉันในช่วงสองปีมานี้ ก็เอาไปใช้กับตัวน้องชายเธอ?”

“ใช่ ใช่ค่ะ...” เจียงหลันมองชายหนุ่มเล็กน้อย ในใจก็กระวนกระวายไม่น้อย

ทำไมเขาถึงถามแบบนี้นะ หรือว่ากำลังสงสัยคำพูดของเธอว่าจริงหรือหลอก?

“คุณลู่ ถ้าคุณไม่เชื่อ...” เจียงหลันสองจิตสองใจ ขณะที่กำลังคิดจะพูดออกไปว่าถ้าคุณไม่เชื่อ ฉันกับน้องชายจะไปตรวจเลือดให้ดูก็ได้ สุดท้ายเพิ่งจะอ้าปากพูด ก็ถูกชายหนุ่มตัดบทเสียก่อน

“ถ้าเงินไม่พอก็ไปเอาที่ฉินเหยียน”

ฉินเหยียนคือผู้ช่วยส่วนตัวของลู่สิงโจว เมื่อก่อนตอนมาส่งเอกสารที่คอนโด เจียงหลันเคยเจอเขาอยู่สองครั้ง

เจียงหลันไม่รู้ว่าต้องตอบกลับอย่างไรไปชั่วขณะ

เธอคิดว่าชายหนุ่มจะสงสัยว่าเธอแอบเลี้ยงหนุ่มน้อยหน้าตาดีไว้ข้างนอกอะไรทำนองนี้ ทว่าคิดไม่ถึงว่าเขาจะกลัวว่าเธอมีเงินไม่พอใช้ ถึงได้เอ่ยปากมอบอภิสิทธิ์ให้เธอเสียขนาดนี้ ในใจของเธอพลันรู้สึกถึงความอบอุ่นสายหนึ่ง

หลังกินมื้อเย็น ลู่สิงโจวต้องรับสายโทรศัพท์อีกครั้ง ดูเหมือนจะเป็นธุระสำคัญ เขาเข้าไปจัดการที่ห้องหนังสือแล้ว ส่วนเจียงหลันก็ไปเตรียมน้ำให้เขาในห้องอาบน้ำ พร้อมหาเวลากินยาบำรุงครรภ์ที่แพทย์จ่ายให้

ไม่ว่าจะเก็บเด็กคนนี้ไว้หรือไม่ อย่างน้อยตอนนี้เธอก็ต้องรักษาเอาไว้ก่อน