บทที่ 6 - ฉันเอาเธอตายแน่ (2/2)

“น่ารักจริง ๆ เหมยรู้ไหม เราน่ะเป็นเด็กดีมาก ไปไหนมาไหนก็รายงานป้าตลอด” เยาวมาศเอ่ยแทรกก่อนที่เหมยลี่จะพูดจบ ต่อให้เหมยลี่ไม่รายงานละเอียดยิบเช่นนี้ เธอเองก็ไม่คงไม่ซักไซ้ให้มากความ ด้วยรู้ดีว่าหลานรักไม่ใช่คนเถลไถลหรือชอบโกหก การที่เหมยลี่ขอออกจากบ้านยามดึกดื่นย่อมมีเหตุผลแน่

“ก็คุณป้าเป็นผู้ปกครองของหนูนี่คะ หนูเกรงใจ” เหมยลี่พูดเสียงเบา ถึงทุกคนจะปฏิบัติกับเธอเหมือนเป็นเจ้าของบ้านหลังนี้อีกคน แต่เธอรู้ตัวเองดีว่าเป็นแค่ผู้อาศัย อะไรที่อาจทำให้เจ้าของบ้านลำบากใจ เธอก็ควรเลี่ยงให้ไกลไว้ก่อน

“ไม่ต้องเกรงใจ เหมยไปเถอะ ป้าอยู่ได้”

“ไม่ให้หนูเรียกพี่แก้วตามาอยู่เป็นเพื่อนจริง ๆ เหรอคะ” ไม่รู้ทำไมเหมยลี่ถึงรู้สึกไม่สบายใจชอบกล มันทั้งเป็นห่วงและรู้สึกผิดอย่างบอกไม่ถูก

“ป่านนี้แก้วตาคงยุ่ง ๆ กับการเก็บครัวละมั้ง ไปเถอะลูก ป้าอยู่ได้จริง ๆ ถ้ากลัวว่าตาเหมจะดุละก็ เดี๋ยวป้าช่วยพูดให้ ป่านนี้เพื่อนรอแย่แล้ว” หญิงวัยกลางคนยืนยันอีกครั้ง

“ถ้าอย่างนั้นหนูจะรีบกลับมานะคะ”

เหมยลี่เข้าไปกอดเยาวมาศเหมือนทุกครั้งที่ต้องเอ่ยปากลาท่านออกไปไหน ทว่า...อ้อมกอดครั้งนี้กลับให้ความรู้สึกอบอุ่นหัวใจระคนใจหายอย่างที่เธอไม่เคยรู้สึกมาก่อน

ไม่มีอะไรหรอก เธออาจจะแค่คิดมากไปเอง...

***

เด็กสาวรีบร้อนออกจากบ้านมายังจุดนัดหมาย แต่เมื่อลงจากรถเธอดูแล้วดูอีกก็ไม่เห็นชื่อหอพักที่เพื่อนบอก จะมีก็แต่สถานบันเทิงที่มีวัยรุ่นมากหน้าหลายตาพากันเดินเข้าออก คนที่ไม่เคยแม้แต่จะออกไปท่องราตรีอย่างเหมยลี่จึงประหม่าจนทำอะไรไม่ถูก รีบกดโทรหาแพรวาทันที

แพรวายังไม่ทันจะรับสาย เหมยลี่ก็เห็นเพื่อนรักเดินออกมาจากผับที่ว่านั่นพร้อมกับผู้ชายคนหนึ่งที่เจ้าตัวเคยแนะนำให้เหมยลี่รู้จัก

เขาคือ ‘เมธากร’ เพื่อนห้องเดียวกับมินตรา

“เหมยยยย~ มาแล้วเหรอ” น้ำเสียงแพรวายืดยานจนจับใจความแทบไม่ได้ และเมื่อเจ้าตัวโผเข้ามากอดเธอเท่านั้น เหมยลี่ก็ต้องย่นจมูกเพราะกลิ่นแอลกอฮอล์รุนแรง

ไหนบอกว่านัดออกมาติวหนังสือไงล่ะ?

“เหมยเข้าไปสนุกด้วยกันสิ” เมธากรมองเหมยลี่ด้วยสายตาสื่อความหมาย หากเธอไม่ปิดกั้นตัวเองจนเกินไปจะรู้ได้ว่าเขาไม่ได้มองเธอเหมือนที่มองแพรวาหรือเพื่อนผู้หญิงคนอื่น ๆ

สำหรับเมธากร เหมยลี่คือผู้หญิงที่เขาถูกใจ...ถูกใจจนอยากได้มาครอบครอง

“เดี๋ยว นี่เค้างงไปหมดแล้วนะ ไหนแพรบอกว่าจะให้เค้าช่วยติวอังกฤษที่ห้องมินตราไง” เหมยลี่พยายามถามแพรวาที่สติเริ่มอยู่ไม่เต็มหน่วย

“ก็ถ้าบอกไปตามตรง เหมยจะออกมาเหรอ ที่จริงเค้าอยากชวนเหมยมาเลี้ยงฉลองเรียนจบ นะ ๆ เข้าไปข้างในกันเถอะ”

“ยังเหลือสอบอีกวิชา พวกเรายังไม่ได้เรียนจบจริง ๆ สักหน่อย แล้วที่สำคัญเค้าก็ไม่ชอบมาเที่ยวที่แบบนี้ด้วย ถ้าไม่ได้เรียกเค้ามาให้ช่วยติวงั้นเค้ากลับแล้วนะ”

หมับ!

“เดี๋ยวสิเหมย” เมธากรเอื้อมมือมารั้งสาวน้อยคนสวยตรงหน้า ก่อนยิ้มแย้มเอ่ย “เรื่องแค่นี้เองนะ ไม่เห็นต้องโกรธกันเลย ไหน ๆ ก็มาแล้วเข้าไปจอยกันหน่อยเถอะ”

เหมยลี่มองมือหนาที่กุมมือเธออย่างถือวิสาสะ พลันสะบัดออกอย่างแรงด้วยความไม่คุ้นชิน เธอไม่ได้อยากทำตัวเสียมารยาท เพียงแต่เธอไม่ชอบให้ใครมาถูกเนื้อต้องตัวแบบนี้เท่านั้นเอง

“เราต้องกลับไปดูแลคุณป้า” เหมยลี่ยืนกรานคำเดิม

“คุณป้าอีกแล้ว อะไร ๆ ก็คุณป้า นี่เรากำลังจะเรียนจบ ต้องแยกย้ายกันไปเรียนมหา’ลัยคนละที่ ถามจริงเถอะ เหมยไม่คิดถึงเค้าบ้างเหรอ เราเป็นเพื่อนกันมาตั้งหกปีเลยนะ เค้าแค่อยากให้เหมยออกมาเที่ยวกับเค้าบ้าง เค้าผิดตรงไหนอะ ฮึกฮือออ”

เห็นแพรวาร้องไห้เหมยลี่ก็รู้สึกผิดขึ้นมาทันที ความจริงไม่ใช่ว่าแพรวาไม่สำคัญ เพียงแต่เธอแค่ไม่ชอบวิธีการที่เพื่อนใช้หลอกล่อเธอก็เท่านั้นเอง

“แพร...เค้าขอโทษ คือว่าเค้า…”

“เหมยกลับไปเถอะ เค้าเที่ยวกับกรก็ได้” แพรวาสะบัดเสียงอย่างแง่งอนใส่

“เหมย จะกลับจริง ๆ เหรอ แพรเสียใจมากนะ” เมธากรสบตาเหมยลี่อย่างเคร่งเครียด

คนถูกกดดันทุกทางเริ่มสับสน ในเมื่อมาถึงขนาดนี้แล้วหากเธอกลับก่อนก็อาจทำให้เพื่อนสนิทต้องเสียใจได้

เหมยลี่ถอนหายใจ “โอเค เค้าเข้าไปก็ได้ แค่ชั่วโมงเดียวนะ ห้ามต่อรองเพิ่ม”

“เย้! ไปกันเถอะ” แพรวาร้องตะโกนแบบดีใจ น้ำตาที่ไหลเมื่อครู่หยุดลงได้ในพริบตาจนเหมยลี่ตามไม่ทัน ร่างเล็กได้แต่เดินตามเพื่อนสาวเข้าไปด้านในผับอย่างประหม่า

ภายในผับคลาคล่ำด้วยหนุ่มสาวที่กำลังกินดื่ม บ้างเต้นโยกย้ายโชว์สเต็ปอย่างไม่มีใครยอมใคร ผู้หญิงส่วนมากแต่งตัววับ ๆ แวม ๆ น้อยชิ้น ไม่เว้นแม้แต่แพรวาที่เวลานี้สวมใส่เดรสสายเดี่ยวรัดรูปสีดำ ซึ่งแตกต่างจากชุดนักเรียนมัธยมปลายอย่างสิ้นเชิง

“ดื่มอะไรดีเหมย” เมธากรถามเมื่อมาถึงที่โต๊ะ

“เราขอน้ำเปล่า”

“น้ำเปล่าอะไรกันยัยคนนี้” แพรวาเท้าเอวแหว “กร เทเหล้าให้เหมยเลย”

“แพรเค้าดื่มไม่เป็นนะ” เหมยลี่รีบแย้ง

“ไม่เป็นก็หัดไว้สิ ต่อไปเรียนมหา’ลัย เจอเพื่อนไม่ดีมอมเหล้าขึ้นมาจะทำยังไง เค้าเป็นห่วงนะ” ว่าพลางยื่นแก้วใสใส่แอลกอฮอล์ให้กับเพื่อนสาว

เหมยลี่รับมาด้วยความกระอักกระอ่วน มองหน้าแพรวาและเมธากรอย่างลำบากใจ

“ดื่มสิเหมย” แพรวาคะยั้นคะยอ

“เถอะน่า แก้วสองแก้วไม่เมาหรอก” เมธากรเกลี้ยกล่อม

เหมยลี่อ้าปากจะค้าน แพรวากลับเดินสะบัดหน้าหายไปไหนไม่รู้ ทิ้งเธอไว้กับเมธากรที่จดจ้องมาราวกับกำลังบีบบังคับอยู่กลาย ๆ เธอไม่อยากมีเรื่องขัดแย้งกับใครจึงตัดสินใจดื่มมันอย่างรวดเร็ว พาให้รอยยิ้มเจ้าเล่ห์ปรากฏบนใบหน้าของใครบางคนทันที

เมธากรมองสำรวจคนหน้ายิ้ม ๆ นี่ขนาดเหมยลี่แต่งตัวด้วยเสื้อยืดสีขาวธรรมดา เธอกลับดูโดดเด่นน่ามองมากกว่าผู้หญิงที่แต่งตัวโชว์เหนือหนังมังสาเป็นเท่าตัว

“เสียดายวันนี้เหมยไม่ทันตั้งตัว ไม่งั้นเราคงได้เห็นเหมยแต่งตัวสวย ๆ แบบแพรแล้ว” เมธากรไม่พูดเปล่า สายตากระหายหิวยังปราดมองคนตรงหน้าอย่างไม่เกรงใจ

อาจเพราะฤทธิ์แอลกอฮอล์ที่ดื่มเข้าไปก่อนหน้าเขาจึงเริ่มใจกล้ามากขึ้น

“อื้ม” เด็กสาวรับคำสั้น ๆ รู้สึกได้ถึงความผิดปกติบางอย่างจากสายตาอีกฝ่าย ส่วนแพรวา...คนที่ปากบอกว่าอยากเที่ยวกับเธอนักหนา เวลานี้กลับไปเต้นสนุกสนานกับผู้ชายโต๊ะอื่น ปล่อยให้เธออยู่กับเมธากรที่โต๊ะตามลำพัง

“ไม่สิ ต่อให้เหมยใส่แค่เสื้อยืดก็สวยจนเราหยุดมองไม่ได้แล้วละ” เขาพยายามห้ามสายตาตัวเองแล้วจริง ๆ แต่เสื้อยืดบนตัวเด็กสาวรัดรูปพอดีตัวเสียจนเขารับรู้ได้ว่าภายใต้เสื้อยืดตัวบางคืออกอวบอิ่ม

ดูก็รู้ว่าเหมยลี่ซ่อนรูป…แม่งโคตรน่าฟัดเลยว่ะ

“เอ่อ เดี๋ยวมานะกร พอดีเราเวียนหัวนิดหน่อยน่ะ” เหมยลี่ไม่ใช่คนโง่ที่ดูไม่ออกว่าเมธากรกำลังคิดอะไรอยู่ เธอรีบกวาดตามองหาแพรวาแต่หาเท่าไรก็ไม่เจอ ราวกับเพื่อนสนิทจงใจปล่อยทิ้งให้เธออยู่กับเมธากรสองต่อสอง

รู้แบบนั้นแล้วคนตัวเล็กก็รีบวิ่งออกจากผับทันที เธอไม่สนใจเสียงเมธากรที่ร้องเรียกตามหลังมา เวลานี้เธอไม่จำเป็นต้องอยู่ที่นี่อีกต่อไปแล้ว สิ่งที่เธอควรทำมากที่สุดก็คือการกลับบ้าน ก่อนจะถูกลวนลามทางสายตาเหมือนเมื่อครู่อีก

ติ๊ด ๆ ๆ

ยังไม่ทันที่เธอจะได้เรียกรถ เสียงโทรศัพท์มือถือก็ดังขึ้น บนหน้าจอปรากฏชื่อใครบางคนที่ไม่เคยโทรหาเธอก่อนเลยสักครั้ง

เหมราช?

“ฮัลโหลค่ะ”

“อยู่ไหน ถ้าแม่ฉันเป็นอะไรไป ฉันเอาเธอตายแน่เหมย!”