บทที่ 6 หญิงสาวตัวปัญหา

ลอร่าตัวสั่นเทิ้มน้ำตาไหลอาบแก้มทันที ไม่ใช่แค่เพราะความเจ็บปวดที่ข้อมือ แต่คำพูดของแอชเชอร์นั้นทำร้ายจิตใจอย่างเหลือเชื่อ

ขโมยเหรอ? ลอร่าจะขโมยสิ่งที่เป็นของเธอเองได้ยังไง?

“คุณตั้งใจมาทำงานที่นี่เพื่อขโมยของงั้นเหรอ?!” แอชเชอร์จ้องลอร่าเขม็ง “ผมจะแจ้งตำรวจ!” เขาพูดจริงจัง พร้อมกับลากลอร่าไปทางประตู

ลอร่าทำได้เพียงส่ายหน้า สะอื้นไม่หยุด “ไม่! ปล่อยฉันนะ!” ลอร่ากรีดร้อง “ฉันไม่ได้ขโมยอะไรเลย!”

การระเบิดอารมณ์ของลอร่าทำให้แอชเชอร์หยุด “ไม่ได้ขโมยงั้นเหรอ?” เขาพูดซ้ำ คิ้วขมวดเข้าหากันขณะที่เขายังคงถามต่อ “ถ้าคุณไม่ได้ขโมย งั้นสร้อยเส้นนี้เป็นของคุณเหรอ?”

คำถามของแอชเชอร์ทำให้ลอร่าเงียบไป เธอควรบอกความจริงกับเขาไหม?

“ฉัน...!”

ขณะที่ลอร่ากำลังจะพูดอะไรบางอย่าง อาการวิงเวียนศีรษะอย่างรุนแรงก็โจมตีเธออย่างกะทันหัน

“อึก...”

แอชเชอร์ดูประหลาดใจ “ลอร่า?”

แต่ลอร่าไม่สามารถขานตอบแอชเชอร์ได้ ภาพที่พร่ามัวด้วยน้ำตาของเธอยิ่งมืดลงไปอีก ศีรษะของเธอเจ็บปวดเหมือนถูกเข็มพันเล่มทิ่มแทง ในที่สุดสติของเธอก็ดับวูบลงและร่างกายก็อ่อนปวกเปียกจนล้มลงกับพื้น

“ลอร่า!” แอชเชอร์รีบรับร่างของลอร่าทันทีขณะที่เธอกำลังจะทรุดล้มลง “ให้ตายสิ!”

แอชเชอร์อุ้มลอร่าและวางเธอลงบนโซฟา เขาหยิบโทรศัพท์ออกมาอย่างรวดเร็วและรีบโทรหาคน “ตามหมอมาที่ห้องทำงานฉันเดี๋ยวนี้เลย!”

หลังจากวางสาย แอชเชอร์เหลือบมองสร้อยคอในมือของลอร่าและพยายามจะเอามันกลับคืนมา แต่เธอยังคงกำหมัดแน่นราวกับไม่ต้องการปล่อยสร้อยคอไป

ความสับสนปกคลุมจิตใจของแอชเชอร์ ทำไมลอร่าถึงต้องการสร้อยเส้นนี้มากขนาดนี้? หรือมันเป็นของเธอจริง ๆ?

ไม่กี่อึดใจต่อมา หมอของบริษัทก็มาถึงพร้อมกับธีโอ หมอได้ทำการตรวจลอร่าอย่างละเอียดทันที

“ว่าไง?” แอชเชอร์ถามขณะที่หมอเก็บอุปกรณ์

หมอยืนขึ้นและพูดว่า “สุภาพสตรีท่านนี้... ดูเหมือนจะกำลังตั้งครรภ์ครับท่าน”

ทันใดนั้น ใบหน้าของแอชเชอร์ก็มืดครึ้ม “ตั้งครรภ์?”

……

สองชั่วโมงต่อมา ลอร่าก็ตื่นขึ้น ดวงตาสีฟ้าสวยของเธอกะพริบเมื่อได้สติกลับมา

“ที่นี่ที่ไหน...?”

“คุณตื่นแล้วเหรอ?”

คำถามนั้นทำให้ลอร่าตกใจ และเธอก็หันไปมองทางขวาทันที เธอเห็นแอชเชอร์ที่นั่งอยู่บนโซฟากำลังจ้องมองมาที่เธอเขม็ง

ลอร่าสูดหายใจเข้าลึกและรีบลุกขึ้นนั่ง ศีรษะของเธอยังคงวิงเวียนอยู่และทำให้เธอปวดหัวจี๊ด

‘เกิด... อะไรขึ้น?’ ลอร่าสับสนสงสัย พยายามจำทุกสิ่งให้ได้

ลอร่าจำได้ว่าหลังจากที่เธอเห็นแอชเชอร์และธีโอออกไป เธอก็เข้าไปในห้องทำงานของแอชเชอร์

จากนั้นลอร่าก็เอาสร้อยคอของเธอคืนมาจากแอชเชอร์

สร้อยคอของเธอ?!

ลอร่ารีบก้มลงมองทันทีและเห็นว่าสร้อยคอไม่ได้อยู่ในมือของเธออีกต่อไปแล้ว

“กำลังหานี่อยู่เหรอ?”

คำถามนั้นทำให้ลอร่าเงยหน้ามองแอชเชอร์ เขากำลังถือสร้อยคอ ของต่างหน้าแม่เธออยู่ในมือ

“คุณต้องการเงินขนาดไหนกัน ถึงได้กล้าขโมยเจ้านี่ไปจากมือผม?” แอชเชอร์ถามด้วยสายตาเย็นชา

ลอร่ากัดริมฝีปาก “ฉันไม่ได้ขโมยนะ...”

คำตอบของลอร่าทำให้แอชเชอร์เลิกคิ้วขึ้น “ไม่ได้ขโมยเหรอ? ถ้าอย่างนั้นสร้อยคอเส้นนี้เป็นของคุณรึไง?”

คำถามนั้นทำให้ลอร่าขมวดคิ้ว เธอควรจะสารภาพออกไปไหม?

ไม่!

“มันคล้ายกัน... แค่คล้ายกับสร้อยคอของฉันที่หายไป ฉันตั้งใจจะเอามันกลับไปคืนก่อนที่คุณจะกลับมาที่ห้องทำงาน”

เอากลับไปคืน? เหอะ! ลอร่าคิดว่าแอชเชอร์จะเชื่องั้นเหรอ?

“ไม่เพียงแต่เป็นขโมย แต่คุณยังเป็นนักต้มตุ๋นตัวเอ้ด้วย...”

คำสบประมาทของแอชเชอร์ทำให้สีหน้าของลอร่ามืดมนลง “อะไรนะ?”

“พักเรื่องสร้อยคอนี้ไว้ก่อน ข้อมูลส่วนตัวของคุณระบุว่าคุณยังไม่ได้แต่งงาน ทำไมคุณถึงโกหก?” แอชเชอร์ถามพลางหรี่ตาลง บรรยากาศรอบกายของเขาเปลี่ยนเป็นเย็นชา

ข้อกล่าวหาของแอชเชอร์ทำให้ลอร่าจ้องมองด้วยสายตาว่างเปล่า “แต่งงาน...?” เขาหมายความว่ายังไง?

สีหน้าที่ว่างเปล่าของลอร่าทำให้แอชเชอร์หมดความอดทน เขาคิดว่าผู้หญิงคนนี้กำลังเสแสร้ง “หยุดเสแสร้งต่อหน้าผมได้แล้ว ทำไมต้องปิดบังความจริงที่ว่าคุณแต่งงานแล้วด้วย?”

“แต่งงาน?” ลอร่ากะพริบตาและตอบเสียงดัง “ฉันยังไม่ได้แต่งงานนะคะ!”

แอชเชอร์ยื่นเอกสารให้ลอร่า “แล้วนี่อะไร?” แอชเชอร์ชี้ไปที่ส่วนหนึ่งของเอกสารและพูดว่า “หมอบอกว่าคุณตั้งครรภ์และคุณบอกว่าคุณไม่มีสามีงั้นเหรอ? เด็กในท้องของคุณปรากฏขึ้นมาจากอากาศหรือไง?”

ดวงตาของลอร่าเบิกกว้าง เธอ... ตั้งครรภ์?!

“เป็นไปไม่ได้!” ลอร่าร้องออกมา ยืนขึ้นด้วยความไม่เชื่อที่ถูกกล่าวหาแบบนั้น

ความตกใจของลอร่าทำให้แอชเชอร์ยิ้มเยาะ “คุณไม่รู้ว่าคุณท้องเหรอ? หรือคุณแสร้งทำเป็นไม่รู้เพื่อที่จะได้ไม่ถูกตำหนิว่าบิดเบือนข้อมูลส่วนตัวกันแน่?” แอชเชอร์เย้ยหยัน

ขมับของลอร่าเริ่มเต้นตุบ ๆ อย่างแรงอีกครั้ง เธอรู้สึกวิงเวียนอย่างหนัก

‘ฉันท้องจริง ๆ เหรอ...?’ ลอร่ามองเอกสารบนโต๊ะ ‘ในท้องของฉัน... มีลูกของผู้ชายคนนี้อยู่งั้นเหรอ?’ ดวงตาสีฟ้าของลอร่าจ้องมองแอชเชอร์อย่างว่างเปล่า

ในขณะที่ลอร่ายังคงตกตะลึงกับความจริงข้อใหม่ที่เธอเพิ่งได้รับ แอชเชอร์ก็กำลังเดาความจริงจากคำพูดของลอร่า แอชเชอร์ดูท่าทางลอร่าไม่เหมือนคนที่กำลังโกหก แต่ในอีกด้านแอชเชอร์ก็จำการกระทำลับ ๆ ล่อ ๆ ของลอร่าที่เกือบจะขโมยสร้อยคอของเขาได้

ผู้หญิงคนนี้... เป็นตัวปัญหา

“ออกไปซะ” แอชเชอร์สั่ง นั่นทำให้ลอร่าตกใจ “ผมไม่ต้องการพนักงานที่อาจส่งผลเสียต่อชื่อเสียงของผมและบริษัท”

ใบหน้าของลอร่าซีดเผือดกับคำพูดของแอชเชอร์ เธอจะเสียงานนี้ไปไม่ได้!

ไม่เพียงแต่เธอไม่แน่ใจว่าจะหางานอื่นได้หรือไม่ แต่ลอร่ายังกังวลว่าอลันและเอ็มม่าจะผิดหวังในตัวเธอ ถ้าเธอถูกไล่ออกหลังจากทำงานได้เพียงแค่วันเดียว!

นอกจากนี้...

ลอร่ามองลงไปที่ท้องที่ยังแบนราบของเธอ

ถ้าเธอไม่มีงานทำ แล้วลูกคนนี้ล่ะ?

เมื่อเห็นลอร่ายืนนิ่ง แอชเชอร์ก็ขมวดคิ้ว “คุณไม่ได้ยินที่ผมพูดเหรอ? ผมบอกให้ออกไป...”

ตุบ!

ลอร่าก็คุกเข่าต่อหน้าแอชเชอร์ทันที ซึ่งนั่นทำให้เขาตกใจ

“นี่คุณกำลังจะ...”

“ท่านคะ ได้โปรด...” ลอร่าไม่สนใจอีกต่อไปแล้วว่าสิ่งที่เธอกำลังทำอยู่นั้นจะน่าอายและทำลายศักดิ์ศรีของเธอหรือไม่ “ได้โปรดอย่าไล่ฉันออกเลยค่ะ ฉันไม่เคยตั้งใจจะโกหก ฉันไม่รู้ด้วยซ้ำว่าฉันท้อง”

ลอร่าพูดทั้งน้ำตา

“ไม่รู้เหรอ?” คิ้วของแอชเชอร์ขมวดเข้าหากัน ผู้หญิงคนนี้หมายความว่าอย่างไรที่ว่าไม่รู้?

ลอร่ากำหมัดแน่น ก้มศีรษะลงขณะที่เธอกัดริมฝีปาก

เธอควรทำยังไงดี? ควรจะสารภาพกับแอชเชอร์เกี่ยวกับเรื่องเด็กในท้องของเธอดีไหม?

แต่จะเกิดอะไรขึ้นถ้าแอชเชอร์เป็นพวกที่นอนกับผู้หญิงหลายคนและลอร่าก็เป็นเพียงแค่หนึ่งในนั้น? เขาจะมาสนใจเธอเหรอ?

หรือบางทีเขาอาจจะขอให้ลอร่าทำแท้งด้วยซ้ำ?! แต่... เด็กคนนี้บริสุทธิ์!

ด้วยความกลัวและความคิดในแง่ร้ายทั้งหลายแหล่ ลอร่าทำได้เพียงพูดว่า “ฉ…ฉัน... ฉันถูกข่มขืน”