บทที่ 5 ขโมย

เมื่อตั้งสติได้ว่าเธอกำลังทำให้ธีโองุนงง ลอร่าก็ฝืนยิ้มออกมา

“ค…ค่ะ ฉันไม่เป็นไรค่ะ ขอโทษด้วยค่ะ... ฉันแค่ประหม่านิดหน่อย” ลอร่านั่งลงบนเก้าอี้ที่ธีโอผายมือให้

มือของลอร่าประสานกันพลางบิดไปมาอย่างประหม่า เธอไม่กล้าแม้แต่จะมองชายที่นั่งอยู่ตรงข้ามเธอ จนกระทั่งสายตาของเธอที่กวาดมองไปทั่วโต๊ะ พบวัตถุที่ดูคุ้นตา

ลอร่าหรี่ตามองสร้อยคอที่อยู่ใกล้มือของแอชเชอร์ หลังจากเห็นชัดเจนแล้ว ดวงตาของเธอก็เบิกกว้าง

‘สร้อยคอนั่น...’ ลอร่าหรี่ตาลง มุ่งความสนใจไปยังวัตถุคุ้นตาที่แอชเชอร์กำลังถืออยู่

ลอร่าทำสร้อยคอหาย เธอเพิ่งรู้สึกตัวเมื่อไม่กี่สัปดาห์ก่อนตอนที่อาบน้ำ เธอค้นหาไปทั่วแต่ก็ยังหาไม่เจอ จนเมื่อเห็นสร้อยคอในมือของแอชเชอร์ ลอร่ารู้สึกอยากถามเพื่อยืนยันว่ามันเป็นของเธอจริง ๆ

ลอร่านั้นไม่รู้ว่าสร้อยคอที่เธอตามหามาหลายสัปดาห์ได้หลุดออกจากคอในตอนที่เธอรีบร้อนออกจากโรงแรมและถูกแอชเชอร์เก็บได้

แม้ว่าจะเป็นเพียงวัตถุที่ไม่มีชีวิต แต่หากไม่มีสร้อยคอนั้น ลอร่าก็รู้สึกเหมือนมีบางสิ่งขาดหายไปเพราะสร้อยคอเส้นนั้นเป็นสิ่งเดียวที่ช่วยให้ลอร่ารำลึกถึงมารดาผู้ล่วงลับ

แอชเชอร์สังเกตเห็นความกระสับกระส่ายของลอร่า เขามองลอร่าสลับกับสร้อยคอเส้นนั้น ก่อนจงใจเลื่อนสร้อยคอเล็กน้อยและดวงตาสีฟ้าของลอร่าก็ติดตามการเคลื่อนไหวของมัน

แอชเชอร์เลิกคิ้วด้วยความสงสัย ทำไมลอร่าถึงสนใจสร้อยคอเส้นนี้มากขนาดนี้?

“คุณลอร่า วิลสัน... ทำไมคุณดูประหลาดใจที่เห็นเจ้านี่ล่ะ?” แอชเชอร์ห้อยสร้อยคอไว้ระหว่างนิ้ว “คุณจำสร้อยคอนี้ได้เหรอ?”

ลอร่าไม่ต้องการให้แอชเชอร์รู้ว่าเธอเป็นเจ้าของสร้อยคอ เมื่อเห็นว่าแอชเชอร์จำเธอไม่ได้แต่ถือสร้อยคอของเธอไว้ ก็มีความเป็นไปได้มากที่แอชเชอร์กำลังตามหาเธออยู่

ต่อให้แอชเชอร์ต้องการเพียงแค่คืนสร้อยคอให้เธอ แต่ลอร่าก็ไม่อยากพูดถึงค่ำคืนอันเร่าร้อนนั่น โดยเฉพาะอย่างยิ่งกับเจ้าตัว!

“ม…ไม่ค่ะ แค่มันเป็นสร้อยคอที่สวยมาก” ลอร่าตอบ

ลอร่ารู้สึกโล่งใจหลังจากที่แอชเชอร์เปลี่ยนหัวข้อสนทนาไปที่กฎระเบียบของบริษัทและงานที่ลอร่าจะต้องทำ ลอร่าเพียงแค่พยักหน้าอย่างสมองว่างเปล่า จนเธอสะดุ้งเมื่อแอชเชอร์ผลักสัญญาจ้างงานมาทางเธอ

“จำไว้ให้ดี” แอชเชอร์เหยียดตัวตรงเล็กน้อยขณะที่เขามองเข้าไปในดวงตาสีฟ้าของลอร่า “ถ้าคุณลาออกก่อนกำหนด คุณจะต้องจ่ายค่าปรับ โปรดอ่านและทำความเข้าใจก่อนลงนามด้วย”

ลอร่ากลืนน้ำลายอย่างยากลำบาก เธอไม่เคยคิดเลยว่าว่าที่เจ้านายของเธอจะเป็นผู้ชายที่ทำลายอนาคตของเธอ แต่ในตอนนี้ลอร่าก็ยอมแพ้ไม่ได้เหมือนกัน

อลันพยายามมากที่จะหางานให้ลอร่า แถมอลันยังช่วยเปลี่ยนนามสกุลในเอกสารทั้งหมดของลอร่าให้เป็นนามสกุลเดิมของแม่ด้วย

ลอร่าไม่อยากทำให้คนที่ช่วยเหลือเธอมากขนาดนี้ต้องผิดหวัง ยิ่งกว่านั้นการหางานตอนนี้ก็ไม่ใช่เรื่องง่าย ลอร่าไม่อยากทิ้งโอกาสที่ได้รับเพียงเพราะผู้ชายที่อยู่ตรงหน้า เรื่องสำคัญที่สุดคือลอร่าต้องเอาสร้อยคอของเธอกลับคืนมาเพราะเธอทนเห็นสมบัติล้ำค่าของแม่ตกไปอยู่ในมือของชายคนนี้ไม่ได้

ลอร่าเซ็นชื่อลงในสัญญาจ้างงานอย่างหนักแน่นมั่นคง “ขอบคุณที่รับฉันเข้าทำงานค่ะ คุณแอชเชอร์ สมิธ” ลอร่ากล่าวพร้อมก้มศีรษะลงเพื่อหลีกเลี่ยงการสบตากับคู่สนทนา

“คุณสามารถเริ่มทำงานได้ทันที” แอชเชอร์หันไปมองธีโอ “พาเธอไปที่โต๊ะทำงาน”

“ครับท่าน” ลอร่าเหลือบมองสร้อยคอของเธอเป็นครั้งสุดท้าย ก่อนออกจากห้องไป

แอชเชอร์ยกมือที่ถือสร้อยคอขึ้น วงกลมด้านในของสร้อยคออยู่ในแนวเดียวกับแผ่นหลังของลอร่าที่กำลังเดินออกไป

สร้อยคอนี้สวยจริง ๆ ไม่ว่าผู้หญิงคนไหนก็คงอยากได้เป็นเจ้าของ แต่ปฏิกิริยาของลอร่าก็ดูรุนแรงเกินไปสำหรับผู้หญิงที่เพียงแค่อยากได้เครื่องประดับซึ่งเป็นเพียงหนึ่งในสองชิ้นที่มีอยู่ในประเทศ

และดวงตาสีฟ้าคู่นั้น... แอชเชอร์รู้สึกเหมือนเคยเห็นมาก่อน มันให้ความรู้สึกคุ้นเคยและอบอุ่นใจอย่าง

บอกไม่ถูกเมื่อเขามองเข้าไปในดวงตาคู่สวยคู่นั้น

แต่... เขาเคยเห็นดวงตาคู่นั้นที่ไหนกันนะ?

……

วันนั้นผ่านไปโดยแทบไม่มีเหตุการณ์ใด ๆ แอชเชอร์ไม่ออกจากห้องทำงานของเขาเลยแม้แต่ครั้งเดียว แม้แต่มื้อกลางวันก็ให้ธีโอนำมาส่งในห้อง

ลอร่าเริ่มกระวนกระวายใจหนักขึ้นเพราะเธอรอให้แอชเชอร์ออกไปแม้เพียงชั่วเวลาสั้น ๆ เพราะต้องการสิ่งของล้ำค่าของตนคืนมา

หลังจากที่เห็นสร้อยคอ จิตใจของลอร่าก็ยิ่งกระสับกระส่าย เธอถึงกับทำงานช้าลง มักจะเหม่อลอยและสงสัยว่าสร้อยคอที่แอชเชอร์ถือเป็นของเธอหรือไม่

ลอร่าต้องการยืนยันให้แน่ใจอีกครั้งว่าสิ่งของที่เธอตามหานั้นอยู่ตรงหน้าแล้ว แต่ลอร่าไม่สามารถแม้แต่จะแตะต้องมันได้

ในที่สุดโอกาสที่ลอร่ารอคอยก็มาถึง ประตูห้องของแอชเชอร์เปิดออก เขาเดินออกจากห้องทำงานของตน ผ่านโต๊ะทำงานของลอร่าไปโดยไม่ได้มองมาทางเธอ

หลังจากแน่ใจว่าแอชเชอร์เข้าไปในลิฟต์แล้วและไม่มีใครอยู่แถวนั้น ลอร่าก็รีบแทรกตัวเข้าไปในห้องทำงานของแอชเชอร์ หัวใจของเธอเต้นรัวกระหน่ำขณะที่มือของเธอเริ่มเปิดลิ้นชักเพื่อค้นหาสร้อยคอ

มือของลอร่าสั่นและชื้นเหงื่อขณะที่เธอรื้อค้นลิ้นชักโต๊ะทำงานของแอชเชอร์ทีละลิ้นชัก จนในที่สุดเธอก็พบวัตถุที่เปล่งประกายในลิ้นชักด้านล่างสุด

ลอร่าเอามือปิดปากไว้และเกือบจะน้ำตาไหลเมื่อเห็นว่าสร้อยคอนั้นเป็นของเธอจริง ๆ เพราะมีจี้เล็ก ๆ รูปพระจันทร์เสี้ยวอยู่ในห่อเดียวกับสร้อยคอ

มุมปากของลอร่าเผยรอยยิ้มขณะที่มองสร้อยคอที่เธอหยิบออกมาจากห่อและถือไว้ในมือ

ลอร่าตระหนักได้อย่างรวดเร็วว่าเธอจำเป็นต้องออกจากที่นี่ให้เร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้ หญิงสาวรีบลุกขึ้นยืนพร้อมกุมเข่าที่รู้สึกเจ็บ ศีรษะของเธอวิงเวียนเล็กน้อยจากการนั่งยอง ๆ นานเกินไป

ขณะที่ลอร่ากำลังจะก้าวออกจากหลังโต๊ะ แอชเชอร์ก็ยืนอยู่ตรงหน้าเธอแล้ว มือทั้งสองข้างของเขาซุกอยู่ในกระเป๋ากางเกง

“คุณกำลังทำอะไรน่ะ?” แอชเชอร์ถามด้วยน้ำเสียงเย็นชา

ลอร่ารีบซ่อนมือทั้งสองข้างไว้ด้านหลัง ใบหน้าของเธอซีดเผือดและมีเหงื่อหยดจากหน้าผากเนื่องจากความหวาดกลัวท่วมท้น

“ฉะ…ฉัน....” เสียงของลอร่าติดอยู่ในลำคอ คำพูดไม่สามารถหลุดออกมาจากปากได้

แอชเชอร์ก้าวเท้าเข้ามาหาลอร่า มือของเขาคว้ามือขวาของลอร่าที่กำลังถือสร้อยคออย่างแรง ลอร่าตัวสั่นเทิ้มด้วยความเจ็บปวด ข้อมือของเธอรู้สึกได้ถึงการบีบที่แน่นราวคีมเหล็กของแอชเชอร์

ดวงตาสีเข้มของแอชเชอร์จ้องตรงไปยังดวงตาสีฟ้าซึ่งเริ่มมีน้ำตาคลอเบ้าตรงหน้า “นี่คืออะไร?”

ลอร่าส่ายหน้ารัว ไม่สามารถตอบได้

ถ้าลอร่าบอกว่าเธอเป็นเจ้าของสร้อยคอ แอชเชอร์จะทำอะไรกับเธอ? ลอร่าไม่อยากให้แอชเชอร์ทำร้ายเธอเหมือนที่เขาทำในคืนนั้น แต่ถ้าลอร่าไม่บอกเขา เธอก็กลัวว่าจะเสียงานที่เพิ่งได้มา

‘ฉันควรทำยังไงดี? ฉันไม่อยากเสียสร้อยคอเส้นนี้ไปอีก’ ลอร่าคร่ำครวญในใจ

“คุณพยายามจะขโมยสร้อยคอเส้นนี้งั้นเหรอ?!” แอชเชอร์ตวาด