ประมุขตัวร้าย ตอนที่ 6

เช้าวันใหม่มาเยือน ร่างสูงโปร่งยืนมองดูหนึ่งร่างเล็กหนึ่งร่างใหญ่ที่ตอนนี้นอนกอดกันกลมอย่างไม่รู้ว่าควรจะทำอย่างไรดี จะปลุกก็กลัวโดนอาจารย์ด่า ไม่ปลุกก็กลัวคนเจ็บจะซ้ำในเสียก่อนเพราะโดยทับอยู่

ดวงตาคมลืมขึ้นมามองคนที่จ้องตนเองอยู่ทันที ทำเอาเฟยเทียนถึงกับสะดุ้งกับนัยน์ตาคมดุที่มองมา

“เอ่อ ท่านตื่นแล้วหรือ รู้สึกเป็นอย่างไรบ้างหนักหรือไม่”

เฟยเทียนเอ่ยถามขึ้นหน้าตาเหลอหลายิ่ง

“มันต้องถามว่าเจ็บตรงไหนหรือไม่ ไม่ใช่หรือ” เสียงเล็กเอ่ยขึ้นพร้อมกับตากลมโตใส่แป๋ว ที่มองไปยังลูกศิษย์ของตนเองอย่างเอาเรื่องนั้น ไม่ได้มีแววง่วงงุนอยู่เลยสักนิด

“อ้าว ท่านตื่นตั้งแต่เมื่อไรขอรับ” เฟยเทียนเอ่ยขึ้นทั้งยังส่งยิ้มแห้งไปให้อาจารย์ของตน

“ตั้งแต่ที่โดนเจ้าจ้องแล้ว” ร่างเล็กตอบก่อนจะดันตัวเองขึ้นนั่งคร่อมเอวสอบของคนเจ็บ มือเล็กขยี้ตาตนเองเบา ๆ ช่างเป็นภาพที่น่ารักเสียจริงในสายตาคนมอง แต่อย่าได้ขยับพูดเชียว

“หืม เหตุใดถึงอยู่ในท่านั้นเหล่าเจ้าคะ” เสียงหวานใสเอ่ยถามขึ้นพร้อมกับร่างของหญิงสาวผู้หนึ่งเดินเข้ามาในห้อง

“อ้าว เหตุใดเจ้าก็มาด้วยเล่า” จางหยวนเพ่ยเอ่ยถามขึ้น ก่อนจะไถลลงจากร่างคนเจ็บแล้วปีนลงจากเตียงมา

“เฟยเทียนไปเรียกแต่เช้าแล้วเจ้าค่ะ” หลี่อิงเอ่ยตอบก่อนจะเดินเข้าไปหาร่างเล็กนั้นอย่างเอ็นดู “ข้าว่าท่านไปอาบน้ำผลัดเปลี่ยนเสื้อผ้าใหม่ก่อนเถอะเจ้าค่ะ ข้าให้หลี่ซินไปซื้อมาเพิ่มให้แล้ว” หญิงสาวเอ่ยบอกยิ้ม ๆ พร้อมกับมองไปที่สาวใช้คนสนิท

“ขอบใจเจ้ามาก เดี๋ยวข้ากลับมา” ร่างเล็กของเด็กน้อยเดินหายออกไปด้านข้างห้องนอนพร้อมกับสาวใช้ของหลี่อิง

ดวงตากลมโตจึงละจากร่างเล็กที่เดินหายไป มามองสำรวจคนเจ็บที่นอนอยู่ ก่อนจะเดินไปนั่งที่โต๊ะน้ำชากลางห้องอย่างคุ้นชิน

“ท่านเป็นใครหรือเจ้าคะ ข้าถามได้หรือไม่” เสียงหวานใสเอ่ยขึ้นอยู่นุ่มนวล

“…..”  ดวงตาคมเพียงมองหญิงสาวแวบหนึ่งก่อนจะดึงสายตากลับมาโดยไม่เอ่ยอันใด

“ข้าชื่อหลี่อิงเจ้าค่ะ ส่วนเขาชื่อเฟยเทียน ทายาทตระกูลเฟย”

หลี่อิงเอ่ยขึ้นเสียงเรียบนิ่ง แต่ปฏิกิริยาของคนเจ็บทำให้หญิงสาวยกยิ้มมุมปากทันที ดวงตาคมมองตรงไปที่เฟยเทียน แววตานั้นมีทั้งความยินดีและรู้สึกผิด

“หึ” หลี่อิงถึงกับหลุดหัวเราะออกมา เมื่อนางสามารถเดาทางชายหนุ่มได้

“มีอะไรกันหรือขอรับ” เฟยเทียนที่กำลังง่วนอยู่กับยาที่ต้องใช้รักษา เงยหน้าขึ้นมาถามทันทีเมื่อถูกจ้องมอง

“ไม่มีอันใด แล้วนี่หาทางรักษาได้แล้วหรือ” หญิงสาวถามขึ้น ระหว่างทางมาที่นี่เฟยเทียนได้ปรึกษาเรื่องนี้กับนางมาบ้างแล้ว ทำให้หลี่อิงรู้อาการบาดเจ็บของชายหนุ่มบนเตียงมาคร่าว ๆ

“ได้ขอรับ แต่แค่ชั่วคราวเท่านั้น” เฟยเทียนเอ่ยบอก

“ทำไมเล่า” เสียงเล็กเอ่ยถามขึ้นเมื่อเดินกลับเข้ามาในห้องแล้วได้ยินเข้าพอดี

“ท่านดูนี้สิขอรับ” เฟยเทียนยื่นถ้วยน้ำชาที่ใส่เลือดพวกเขาเมื่อคืนมาให้

“ตอนที่หยดเลือดของท่านลงไปสีของเลือดที่มีพิษมันกลับมาเป็นปกติ แต่พอผ่านไประยะหนึ่งมันก็กลับมาเป็นสีน้ำตาลจนเกือบจะเป็นดำเพราะพิษอีกครั้ง” เสียงทุ้มนุ่มเอ่ยอธิบายสิ่งที่เกิดขึ้นให้ร่างเล็กฟัง

“เพราะเหตุใด” คราวนี้เป็นคนเจ็บที่ถามขึ้นบ้าง เมื่อเห็นว่าอาจจะมีทางพอที่จะรักษาพิษได้

“อืม น่าจะเพราะคุณชายจางเคยแช่น้ำยาสมุนไพร ที่มีส่วนผสมของบัวหยกหิมะพันปี ที่เป็นหนึ่งในสมุนไพรที่ใช้ทำยาถอนพิษถูกหรือไม่”

หลี่อิงเอ่ยขึ้นพร้อมกับหันไปขอความเห็นจากเฟยเทียน

“ขอรับ” เฟยเทียนเอ่ยตอบในสิ่งที่หญิงสาวเอ่ยมา

“เป็นเช่นนี้แล้ว ต้องทำอย่างไร” จางหยวนเพ่ยถามขึ้น มือเล็กยกน้ำชาขึ้นจิบอย่างไม่ทุกข์ร้อน เมื่อตนเองกลายเป็นยาระงับพิษชั่วคราวให้กับชายหนุ่มไปแล้ว

“สมุนไพรที่เรามีอายุของมันไม่ถึงที่จะสามารถทำยาได้ แต่อย่างน้อย ก็พอทุเลาอาการเจ็บปวดให้น้อยลงได้บ้าง เมื่อรวมกับเลือดของท่านอาจารย์ขอรับ”

เฟนเทียนบอกกับทุกคน ในตอนนี้คลังสมุนไพรที่มีในเรือนมีเพียงอายุร้อยปีเท่านั้นไม่ถึงพันปีจึงใช้ทำยาถอนพิษไม่ได้

“ต้องใช้เลือดมากน้อยเพียงใด” เสียงคนเจ็บเอ่ยถามอย่างเป็นกังวล หากสามารถหาทางรักษาได้ เขานั้นก็ยินดียิ่งถึงจะเพียงแค่บรรเทาความเจ็บปวดให้น้อยลงก็เถอะ แต่สิ่งที่น่าเป็นกังวลคือการใช้เลือดของเด็กคนหนึ่งเป็นส่วนผสม เขาไม่ได้ต้องการให้ใคร ต้องมาเสียสละตนเองเช่นนี้ ทั้งที่ไม่เคยรู้จักกันมาก่อน

“ข้ายังไม่รู้ขอรับ” เฟยเทียนตอบตามความเป็นจริง

“อ้าว” จางหยวนเพ่ยกับหญิงสาวร้องออกมาพร้อมกัน ในขณะที่คนเจ็บขมวดคิ้มเข้าหากันแน่น

“ก็ยังไม่ได้ลองเลยนี้ขอรับ ข้าเลยไม่รู้ว่าต้องใช้เลือดมากน้อยเพียงใด แต่เดี๋ยวคืนนี้เราก็จะได้รู้กันแล้วไม่ใช่หรือ” เฟยเทียนกล่าวพร้อมกับมองไปยังคนเจ็บ

“อ่อ” หลี่อิงตอบรับอย่างเข้าใจในสิ่งที่ชายหนุ่มต้องการจะสื่อ

“จริงสิ เฟยเทียน” จู่ ๆ จางหยวนเพ่ยก็เรียกลูกศิษย์ของตนเสียงเรียบ

“ขอรับ” เฟยเทียนรีบตอบรับทันที

“ยาเพิ่มกำลังภายในของเจ้าไปถึงไหนแล้ว” ร่างเล็กถามขึ้นด้วยน้ำเสียงจริงจัง

“หืม” ชายหนุ่มแปลกใจยิ่งที่ผู้เป็นอาจารย์ถามถึงยานั้นอีก

“ข้าต้องการให้พวกเจ้าทุกคนดื่มมัน” จางหยวนเพ่ยแจ้งจุดประสงค์ทันที

“ห๊ะ!” เฟยเทียนถึงกับร้องเสียงหลง เพราะเขายังไม่ได้ทำการปรับปรุงยาให้ไม่มีผลข้างเคียงเช่นร่างเล็กตอนนี้

“พวกเราอาจต้องรับมือกับศึกใหญ่ในเร็ว ๆ นี้ รีบเสีย” เสียงเล็กเอ่ยสั่งขึ้นอย่างจริงจัง

“ศึกใหญ่หรือขอรับ” คิ้วเรียวขมวดเข้าหากันทันทีที่ได้ยิน

“เรื่องตระกูลเจ้า ระหว่างที่รอพิษเขากำเริบเจ้าไปเตรียมยาเพิ่มกำลังภายในเสีย” จางหยวนเพ่ยเอ่ยสั่ง

“ท่านอา… หมายความว่า” เฟยเทียนชะงักไปชั่วขณะหนึ่ง ก่อนจะเคล้นเสียงถามผู้เป็นทั้งอาที่ตนนับถือและอาจารย์ที่เคารพ

“อืม หนี้แค้นตระกูลเจ้า ข้าพร้อมสะสางแล้ว” จางหยวนเพ่ยเอ่ยด้วยน้ำเสียงจริงจัง พร้อมกับมองคนตรงหน้าด้วยรอยยิ้มปลอบ

“ขอรับ” เฟยเทียนเงียบไปชั่วครู่ก่อนจะตอบรับคำสั่งนั้นอย่างหนักแน่น

“ข้าไม่เคยลืมความแค้นของตระกูลเฟย ไม่ต้องห่วง หนี้เลือดของตระกูลเจ้าข้าจะทวงคืนให้อย่างสาสม” 

น้ำเสียงที่หนักแน่นนี้ทำให้เฟยเทียนถึงกับกลั้นน้ำตาเอาไว้ไม่อยู่ก่อนจะเดินจากไป

“ถึงเวลาของพวกเราแล้วสินะ” ร่างเล็กเอ่ยขึ้นเมื่อตอนนี้ทั้งห้องเหลือคนอยู่เพียงสาม ไม่สิสี่ต่างหาก

“เจ้าเข้ามาตั้งแต่เมื่อไร” จางหยวนเพ่ยหันไปถามหวังชิงเฟิงที่นั่งคลอเคลียร่างของฮูหยินตนอยู่

“ตั้งแต่ที่ท่านเอ่ยไล่เฟยเทียนขอรับ” เสียงทุ้มต่ำเอ่ยขึ้นอย่างไม่ใส่ใจคนถามนัก

“แล้วหลานข้าเล่า”

“อยู่กับท่านพ่อท่านแม่ข้าขอรับ” ตั้งแต่ที่ลาออกจากราชการอดีตเสนาบดีหวังก็แทบจะย้ายจวนมาอยู่ที่ต้าถงเสียให้รู้แล้วรู้รอดเพราะติดหลานชายเสียเหลือเกินทั้งที่ก็พาไปหาออกจะบ่อย

“อ่อ”

“เข้าเรื่องเถอะเจ้าค่ะ ข้ายังต้องไปให้นมหลานท่านอยู่นะเจ้าคะ” หญิงสาวเพียงหนึ่งเดียวเอ่ยขึ้น

“เอาละ ข้าขอแนะนำก่อนแล้วกัน ข้าจางหยวนเพ่ย เจ้าคงเคยได้ยินชื่อเสียงของข้ามาบ้าง”

เสียงเล็กเอ่ยขึ้นพร้อมกับหันไปถามคนบนเตียงที่ตอนนี้ลุกขึ้นนั่งพิงหัวเตียงอยู่

“…..”  ไม่มีเสียงตอบกลับแต่อย่างไรมีเพียงสีหน้าและแววตาที่ไม่เชื่อเอาเสียเลย

“หึหึ เขาพูดจริง” หวังชิงเฟิงช่วยยืนยันอีกเสียงหนึ่ง

“แล้วท่านเล่าเป็นใคร” คนเจ็บเอ่ยถามขึ้นอย่างระแวงสงสัยว่าเหตุใดคนพวกนี้ถึงได้พูดคุยกับคนแปลกหน้าได้อย่างไม่กลัวเกรง

“ข้าหรือ บุตรชายอดีตเสนาบดีกรมขุนนาง ผู้กุมเส้นทางการค้าของแคว้น หวังชิงเฟิง”

ชายหนุ่มตอบเสียงเรียบ ยิ่งทำให้คนเจ็บมีสีหน้าหวาดระแวงยิ่งขึ้นว่าคนผู้นี้เกี่ยวข้องอย่างใดกับเด็กที่ช่วยเขาเอาไว้

“ข้าหลี่อิงเป็นคนรักของเขาเจ้าค่ะ” หญิงสาวเอ่ยขึ้นโดยไม่ต้องรอให้ใครเอ่ยถาม

“หลงฝูหยาง คือนามของข้า” ในที่สุดคนเจ็บก็ยอมบอกชื่อของตนเองออกมา

“อืม ประมุขคนปัจจุบันของพรรคมังกรคราม แห่งหุบเขามังกร”

หวังชิงเฟิงเอ่ยเสียงเรียบเรียกสายตาคมให้ตวัดมองได้ไม่ยาก ‘คนพวกนี้รู้อยู่แล้วว่าเขาเป็นใคร’

“เข้าเรื่องเถอะ พวกข้ามีเรื่องที่ต้องการขอความร่วมมือจากท่าน”

หลี่อิงเอ่ยขึ้นน้ำเสียงนุ่มนวลแปรเปลี่ยนเป็นเรียบนิ่งไม่ต่างจากคนรัก

“หากเป็นการแก้แค้นให้ตระกูลเฟย ข้าเองก็กำลังทำอยู่เช่นกันพวกท่านไม่ต้องขอร้องอะไรทั้งนั้น” ชายหนุ่มเอ่ยบอกเสียงเรียบนิ่ง

“ข้าไม่ได้ต้องการให้ใครแก้แค้นแทน ที่ข้าต้องการคือล่าสังหารด้วยตนเองแม้คนผู้นั้นจะได้ขึ้นชื่อว่าเป็นน้องชายของเจ้าก็ตามที” เสียงเล็กเอ่ยขึ้นอย่างเย็นชา

“ข้าเข้าใจ แต่ด้วยรูปลักษณ์นี้ ท่านจะทำอย่างไร” หลงฝูหยางกวาดสายตาคมมองร่างเล็กของเด็กสิบขวบอย่างเงียบเชียบ

“ร่างนี้แล้วอย่างใด เจ้าก็เคยเห็นแล้วนี่ว่าข้าทำอะไรได้บ้าง” จางหยวนเพ่ยเอ่ยขึ้นเพื่อลบคำสบประมาทของชายหนุ่ม

“ใช่ ท่านทำได้อย่างมากมาย แต่ข้าในตอนนี้ไม่สามารถทำอะไรได้เลยด้วยซ้ำ หึ” ชายหนุ่มเค้นเสียงอย่างเย้ยหยันตนเอง

“พวกข้าจะช่วยท่านแก้พิษเองเจ้าค่ะ” หลี่อิงเอ่ยขึ้น

“มันไม่ง่ายถึงเพียงนั้น” ชายหนุ่มเอ่ยขึ้นอย่างเย็นชา