ประมุขตัวร้าย ตอนที่ 7

“ยาถอนพิษมีดอกพลับพลึงแมงมุมดำพันปี บัวหยกหิมะพันปี เห็ดหลินจือเลือด เลือดของอสรพิษเกล็ดเหมันต์เก้าหยด ตอนนี้สิ่งที่ขาดไปคือ ดอกพลับพลึงแมงมุมดำพันปีกับบัวหยกหิมะพันปีเจ้าค่ะ”

หลี่อิงเอ่ยขึ้นน้ำเสียงจริงจังพร้อมกับมองหน้าทุกคนที่อยู่ตรงนี้ไปด้วย

“ได้อย่างไร…” หลงฝูหยางเคล้นเสียงของตนเองออกมาได้ในที่สุด เมื่อฟังที่หญิงสาวเอ่ยมา

“เหตุใดจึงไม่ได้เล่า” หลี่อิงถามขึ้นอย่างสงสัย ถึงแม้สิ่งของเหล่านี้จะหาได้ยากก็จริงแต่นางก็มีมันอยู่แล้ว

“สิ่งที่หาได้ยากยิ่ง คือเลือดของอสรพิษเกล็ดเหมันต์ เจ้า…. มีมันอยู่หรือ”

ชายหนุ่มถามขึ้นอย่างไม่เชื่อสิ่งที่ได้ยินว่าหญิงสาวจะสามารถหามันมาได้

“ข้าจะมีมันหรือไม่ นั้นไม่สำคัญเท่ากับท่าน ยินดีเปิดเผยทุกอย่างที่ท่านรู้ ให้พวกเราฟังได้หรือไม่ ถือว่านี้เป็นของแลกเปลี่ยนก็ได้” หลี่อิงหันไปกล่าวกับชายหนุ่ม

“ของแลกเปลี่ยนนี้ข้าคงไม่กล้ารับ หากทุกอย่างเป็นเพียงคำลวง ข้าไม่ยินดีที่จะเสี่ยงกับอะไรทั้งนั้น”

ชายหนุ่มเอ่ยอย่างเย็นชา ผู้ใดไม่รู้บ้างว่าสัตว์ร้ายตนนั้น ไม่สามารถหามันได้ง่าย ๆ เพียงแค่ได้สบตากับมัน คนผู้นั้นก็ได้ก้าวเท้าเข้าสู้ปรโลกแล้ว

“ข้าไม่ขอให้ท่านเชื่อ แต่จะให้ท่านเห็นกับตาตนเอง นี้ถือเป็นไพ่ลับสูงสุดที่พวกเรามี หากความลับนี้หลุดรอดออกไป พวกเราพร้อมที่จะล่าสังหารท่านแทนอย่างแน่นอน”

หลี่อิงเอ่ยอย่างเย็นชา ร่างเล็กของจางหยวนเพ่ยเดินตรงไปที่เตียง ก่อนจะปีนขึ้นไปนั่งขอบเตียงข้างชายหนุ่ม ริมฝีปากเล็กจิ้มลิ้มแบะออกราวกับจะร้องไห้ ก่อนจะยื่นแขนขวาให้ชายหนุ่ม

หลงฝูหยางมองการกระทำนั้นอย่างไม่เข้าใจนัก ก่อนจะเห็นมือเล็กถกแขนเสื้อขึ้น จนเห็นกำไลสีขาวนวลวงหนึ่ง ใบหน้าเล็กหันหนีทั้งยังหลับตาปี๋ไม่ยอมมอง

“…..”  

ชายหนุ่มมองการกระทำนั้นอย่างเงียบเชียบ ก่อนที่ดวงตาคมจะต้องเบิกกว้างขึ้น เมื่อกำไลวงเล็กแปรเปลี่ยนเป็นงูน้อยสีขาวปลอด เลื้อยขึ้นไปตามแขนเล็กก่อนจะหยุดที่แก้มกลม ปลายลิ้นสองแฉกแตะลงที่แก้มนั้นอย่างหยอกล้อ

“อ้ากก!!!”

จางหยวนเพ่ยร้องออกมาแทบสิ้นสติ ก่อนจะนิ่งค้างไปทั้งอย่างนั้น ตอนที่เป็นกำไลนั่น เจ้าตัวยังพอทำเป็นลืมไปได้ว่ามันคืองู แต่ตอนนี้มันเลื้อยไปมาอยู่บนตัว ทำให้คนที่กลัวงูสุดขีดถึงกับสติหลุดลอย

“นี่….” ชายหนุ่มเองก็ไม่รู้จะพูดอย่างไรเช่นกัน เซียวไป๋ละหัวออกจากแก้มกลมนั้น แล้วหันไปมองชายหนุ่มทันที

ดวงตาสีทับทิมสุกสกาว ลำตัวขาวปลอด อีกทั้งหลงฝูหยางยังรู้สึกถึงกลิ่นอายเย็นเยือกจากมันได้อีกด้วย

เจ้าตัวน้อย มองหน้าชายหนุ่มอยู่ชั่วครู่ ก่อนจะเลื้อยเข้าไปหา มือหนายื่นรอรับอยู่แล้ว เซียวไป๋จึงเลื้อยพันขึ้นไปตามแขนแกร่ง ก่อนจะหยุดอยู่ที่ใบหูแล้วขดตัวกลายเป็นต่างหูครอบทั้งใบหูของชายหนุ่มเอาไว้อย่างนั้น จนทุกคนมองอย่างนิ่งอึ้ง

“เหตุใด…”

หลี่อิงได้แต่ชี้นิ้วไปที่สัตว์เลี้ยงตัวน้อยของตนเอง เพราะเคล้นหาคำพูดไม่ออก

“งูตัวนี้”

ชายหนุ่มเอ่ยถามเสียงเข้มถึงที่มาของมัน ทั้งที่ก็พอจะเดาได้แล้ว

“อืม ตามที่ท่านเข้าใจ”

หลี่อิงบอกหน้าบึ้งเล็กน้อย เมื่อเห็นเจ้างูไม่รักดีเลื้อยไปอยู่กับชายหนุ่มอย่างว่าง่าย และไม่มีท่าทีว่าจะกลับมาด้วย

“แล้วเห็ดหลินจือ” 

หลงฝูหยางยังคงมีข้อสงสัยที่ต้องการไขให้กระจาง

“ท่านคิดว่าอย่างไรเล่า” หลี่อิงถามกลับแฝงความนัยอย่างชัดเจนแต่กลับไม่ยอมพูดมันออกมาโดยตรง

“พวกเจ้าเป็นใครกันแน่น” หลงฝูหยางเอ่ยถามอย่างไม่เชื่อที่สิ่งได้ยินนัก ของที่คนเหล่านี้ได้ครอบครอง หากหลุดรอดออกไป มีแต่จะนำภัยมาสู่ตนทั้งนั้น เว้นเสียแต่ว่าจะมั่นใจมากพอ ว่าไม่มีใครกล้าแย่งชิงของจากมือตนไป

“ท่านไม่ต้องห่วงพวกข้าหรอก แค่มีคุณชายจาง จางหยวนเพ่ย ก็ไม่มีใครกล้าคิดสั้นแล้ว ไหนจะเจ้าตัวน้อยที่อยู่กับนั้นอีก”

หวังชิงเฟิงกล่าวขึ้นพร้อมกับมองร่างเล็กที่ยังนิ่งค้างอยู่ ก็ได้แต่ส่ายหน้า เก่งกาจทุกอย่างแต่กับกลัวสัตว์เลื้อยคลานพวกนี้

“พวกท่านเชื่อใจข้าหรือ” น้ำเสียงนิ่งเรียบแฝงความหมายเป็นนัยชัดเจน สายตาที่มองทุกคนนั้นนิ่งสงบจริงจัง

“ไม่” หวังชิงเฟิงเอ่ยตอบทันทีอย่างไม่ลังเล

“เอ่อ เอาเป็นว่า พวกเราไม่ได้ไว้ใจท่าน หากแต่คิดว่าท่านเอง ก็คงเป็นคนที่มีคุณธรรมพอตัว อีกอย่าง ท่านจะไม่แก้แค้นให้ผู้มีคุณเลยหรือ ทั้งที่พวกเขาต้องมาตายเพราะท่าน ทำครอบครัวของเด็กสองคนพังพินาศในคืนเดียว” หลี่อิงเอ่ยถามน้ำเสียงแฝงความเวทนาสงสาร 

“พวกท่านต้องการให้ข้าทำสิ่งใด” ในที่สุดชายหนุ่มก็จำยอมกับทุกอย่างที่ถูกยกขึ้นมาอ้าง

“การฆ่าล้างตระกูลเฟยมีจุดน่าสงสัยหลายอย่าง เพียงลำพังน้องชายท่าน ไม่มีกำลังมากพอที่จะจ้างกลุ่มนักฆ่าเงาจันทร์ได้แน่ ต้องมีคนอื่นอยู่เบื้องหลังอีก แล้วก็นะ ตระกูลเฟยเป็นตระกูลหมอที่รักษาคนมามากมาย อีกทั้งคนในยุทธภพที่ติดค้างหนี้ชีวิตก็มีไม่น้อย หากจะฆ่าต้องมั่นใจว่าจะไม่มีใครสาวไปถึงตัวได้ เพื่อป้องกันการแก้แค้น แต่นี่กลับทิ้งร่องรอยเอาไว้ให้สืบหาได้ไม่ยาก ข้าว่ามันแปลก” จางหยวนเพ่ยที่ดึงสติกลับมาได้แล้วเอ่ยขึ้นเสียงเรียบ

หากมองในหลายมุมหน่อย จะเห็นถึงความไม่สมเหตุสมผลที่ต้องฆ่าล้างตระกูลเฟย หากโกรธแค้นที่รักษาพี่ชายก็ไม่น่าถึงกลับจะต้องฆ่ากันล้างตระกูลเช่นนี้ อีกอย่าง หลงจ้าวอินต้องรู้ว่าตระกูลเฟยเป็นหมอที่รักษาผู้คนมามากมาย เขาต้องคำนึงถึงผลที่จะตามมาด้วย

อีกทั้งร่องรอยการจ้างวานนักฆ่าที่ควรจะเป็นความลับ กลับถูกสืบหาได้อย่างง่ายดายราวกับจงใจ ทั้งนักฆ่าที่ส่งมาก็ไม่ใช่ระดับหัวหน้า ทั้งที่การฆ่าล้างตระกูลถือเป็นงานใหญ่ ที่ต้องรอบคอบและมั่นใจว่าจะสำเร็จ

“หลงจ้าวอินอาจเป็นเพียงเบี้ยหมากเท่านั้นหรือ” เมื่อลองคิดตามที่ร่างเล็กพูด ก็เห็นจะเป็นเช่นนั้นจริง เพราะปกติแล้ว ชายหนุ่มก็ปะทะกับคนที่น้องชายตนเองจ้างมาอยู่บ่อยครั้ง ทั้งยังได้รับความช่วยเหลือจากสหายในยุทธภพอยู่ไม่น้อย แต่ก็ไม่เคยมีเหตุที่หลงจ้าวอินติดตามฆ่าพวกเขาสักครั้ง จนกระทั่งคนที่รักษาเป็นตระกูลเฟย

“แก้แค้นตระกูลเฟยโดยใช้น้องชายประมุขหลงเป็นฉากบังหน้าหรือเจ้าคะ” หญิงสาวถามขึ้นเมื่อเริ่มปะติดปะต่อเรื่องราวได้บาง

“ทั้งใช่และก็ไม่” จางหยวนเพ่ยตอบ

“อย่างไรเจ้าคะ” หลี่อิงไม่เข้าในสั่งที่จางหยวนเพ่ยต้องการจะบอกเลยสักนิด

“ข้าก็ไม่รู้ แต่ความรู้สึกบอกข้าว่ามันมีอะไรมากกว่านั้น”

ร่างเล็กถอนหายใจออกมาอย่างไม่รู้จะอธิบายความรู้สึกนี้เป็นคำพูดได้อย่างไร 

“เอาเถอะ ตอนนี้สิ่งที่สำคัญ คือรักษาประมุขหลงก่อน อย่างอื่นค่อยว่ากัน”

หวังชิงเฟิงเอ่ยขึ้นมาเสียงเรียบ ดึงทุกคนให้กลับมาสนสิ่งที่ต้องทำตรงหน้าก่อน

“ก็จริง” จางหยวนเพ่ยเห็นด้วย ก่อนจะมองคนตรงหน้าอย่างสำรวจอีกครั้ง ดวงตากลมโตสุกสกาวสะดุดเข้าที่ใบหูด้านขวาของชายหนุ่ม จนต้องกระโดดลงจากเตียงอย่างไว

“มันอยู่เช่นนั้น ท่านก็ยังจะกลัวอีกหรือเจ้าคะ” หลี่อิงเอ่ยถามพร้อมกับยิ้มขำ เมื่อเห็นใบหน้าตื่นตระหนกของร่างเล็ก

“แล้วเหตุใดมันไปอยู่ตรงนั้นเล่า” เสียงเล็กเอ่ยถามอย่างไม่เข้าใจ

“ข้าก็ไม่ทราบเจ้าค่ะ” 

“เฮ้อ เลิกสนใจเซียวไป๋แล้วคิดหายาถอนพิษก่อนดีหรือไม่” หวังชิงเฟิงได้แต่ส่ายหน้ากับความไปเรื่อยของทั้งคู่

“แหะ แหะ” หลี่อิงหัวเราะแห้งเมื่อถูกคนรักเอ่ยปรามขึ้น ก่อนจะกลับเข้าเรื่องที่ต้องทำตอนนี้

 “หากท่านมีเห็ดหลินจือเลือดและก็เจ้าตัวนี้อยู่ กับข้าเองก็มีดอกพลับพลึงแมงมุมดำพันปี ตอนนี้เราเหลือแค่บัวหยกหิมะพันปี”

หลงฝูหยางเอ่ยขึ้นเสียงเรียบก่อนจะมองสบตากับหญิงสาว

“เหลือตัวยาอีกหนึ่งตัวอย่างนั้นหรือ ถ้าเช่นนั้นก็ไม่น่าจะใช่เรื่องยากนะเจ้าคะ”

หลี่อิงเอ่ยขึ้นเมื่อรู้ว่าตอนนี้พวกเข้าเหลือสนุมไพรอีกเพียงแค่ตัวเดียวที่จะต้องตามหา

“ไม่ใช่เรื่องง่ายเลยต่างหาก” จางหยวนเพ่ยเอ่ยขัดขึ้นเสียงเครียด

“อย่างไรเจ้าคะ” หลี่อิงถามอย่างฉงน

“บัวหยกหิมะ จะมีแค่ที่หุบเขาหิมะหยก ความหนาวเย็นของที่นั้น ต่อให้เป็นผู้ที่มีวรยุทธและกำลังภายในล้ำลึกเพียงใด ก็อยู่ได้ไม่เกินเจ็ดวัน” ร่างเล็กเอ่ยแถลงไขให้หญิงสาวได้รู้

“เพราะเหตุใดเจ้าคะ” หลี่อิงถามอย่างไม่ค่อยเข้าใจนัก ว่าเพราะเหตุใดจึงมีเวลาจำกัดในหุบเขา

“หลังจากเจ็ดวัน หากยังไม่สามารถออกจากภูเขาหิมะหยกได้ ร่างกายจะค่อย ๆ ถูกความหนาวเย็นของที่นั้นกัดกิน อีกทั้งกำลังภายในก็จะถูกลดทอนลงไปเรื่อย ๆ ด้วย”

เสียงทุ้มเข้มของคนเจ็บเอ่ยขึ้น เพราะเขาสืบเรื่องนี้มาจนกระจ่างแล้ว อีกอย่างสถานที่แห่งนั้นได้ชื่อว่ามีอันตรายอยู่รอบด้านทั้งสัตว์ร้าย สมุนไพรที่มีพิษ และคนที่คอยจ้องจะแย่งชิงสิ่งที่ได้มาจากหุบเขานั้น

“เป็นเช่นนี้ แล้วเราจะทำอย่างไรกันดี” หลี่อิงหันไปถามจางหยวนเพ่ยอย่างเป็นกังวล

“ตอนนี้ก็คงต้องรอเฟยเทียนเสียก่อน ว่าจะหาทางระงับพิษเอาไว้ได้มากน้อยแค่ไหน” จางหยวนเพ่ยเอ่ยบอก

“ท่านถูกพิษมานานแค่ไหนแล้วเจ้าคะ” หลี่อิงหันไปถามคนบนเตียง

“สองปี” หลงฝูหยางตอบเสียงเย็น