บทที่6 เจอหมอเท้าเปล่า (ช่วงปลาย)

ศิษย์อาจารย์ค่อย ๆ เดินออกมาจากพุ่มไม้จนถึงตัวบุรุษชุดดำผู้นอนหายใจรวยริน เซียวเหวินก้มลงคุกเข่าข้างคนเจ็บ ใช้มือตรวจเส้นชีพจรจึงรู้ว่าร่างกายยังพอไปไหว คงไม่ตายเร็ว ๆ นี้ เมื่อแน่ใจว่ายังมีหนทางรักษาจึงหันไปบอกลูกศิษย์สาว

“เจ้ารีบมาช่วยพยุง เขายังรักษาได้”

เซียวอันหนิงรีบเข้ามาช่วยพยุง บุรุษผู้นี้มีรูปร่างสูงโปร่งดูสูงเพรียวมากทว่าร่างกายกลับหนักอึ้งประหนึ่งแบกหิน หญิงสาวกัดฟันทนพยุงเขาจนพาไปพิงกับต้นไม้ใหญ่ได้ก็รีบหลีกให้เซียวเหวินเริ่มการรักษา เขาเริ่มจากการห้ามเลือด ปลดเสื้อผ้าตัวนอกออกเพื่อให้หายใจได้สะดวก ไม่กดทับร่างกายมากเกินไป ทว่าก็ยังรักษาความลับให้โดยการละเว้นผ้าปิดบังใบหน้าไว้ จากประสบการณ์ที่ผ่านมาค่อนชีวิต หากผู้ใดปิดหน้าคาดตาแปลได้อย่างเดียวคือห้ามสอดรู้ ดังนั้นเพื่อให้ได้รับผลดีมากกว่าร้าย ละเว้นไว้แล้วรักษาตามสมควรจึงเป็นเรื่องฉลาดกว่า

เซียวเหวินค้นย่ามเก่าหยาบของตัวเอง หยิบเอายาต้มห่อหนึ่งส่งให้เซียวอันหนิงก่อนบอก “เจ้าไปต้มยาสำหรับแก้ไข้เสีย ในคืนนี้เขาจะต้องเป็นไข้อย่างแน่นอน”

หญิงสาวรับห่อยามาก่อนหัวเราะแห้ง ๆ “แฮะ แฮะ เอ่อ...อาจารย์เจ้าคะ ข้ามิเคยก่อไฟมาก่อนเจ้าค่ะ”

นางตอบไปตามตรง ในยุคสมัยของนางมีกระทั่งเตาไฟฟ้าด้วยซ้ำ การก่อไฟแบบโบราณเช่นนี้มันช่างยากเกินไปสำหรับคนซึ่งเติบโตมากลางเมืองใหญ่ ทางด้านเซียวเหวินได้ยินเช่นนั้นก็ถึงกับกะพริบตามอง ยกมือขึ้นนวดขมับ พยายามหายใจเข้าออกว่านางเลอะเลือนไปจึงทำไม่เป็น พอตั้งสติได้จึงลุกขึ้นแล้วมอบหมายงานให้ใหม่ “งั้นเจ้าก็มาดูแลทางนี้ก็แล้วกัน เรื่องต้มยาเดี๋ยวข้าจัดการเอง เจ้าก็ปิดหน้าเสียด้วย อย่างไรเป็นสตรีอยู่กลางป่ากลางเขา เปิดเผยใบหน้าจะเป็นอันตรายเสียเปล่า ๆ ”

หญิงสาวพยักหน้าหงึกหงักรีบเอาผ้าเช็ดหน้าผืนใหญ่มาปกปิดใบหน้าตัวเอง เมื่อเรียบร้อยจึงเดินไปหาบุรุษผู้กำลังสะลึมสะลือกึ่งมีสติและไม่มีสติ มือเรียวหยิบผ้าแล้วเอากระบอกน้ำซึ่งพกมาด้วยมาเปิดเอาน้ำรินใส่ผ้าจนชุ่มก่อนนำมาเช็ดคราบเลือดต่าง ๆ ให้กับร่างสูง เมื่อเสร็จเรียบร้อยจึงหันไปมองอาจารย์ พบว่าเขากำลังง่วนอยู่กับการต้มยาจึงแอบตั้งจิตเข้าไปในมิติหยิบยาแผนปัจจุบันมากรอกปากชายหนุ่ม นางรู้ว่าอย่างไรในฐานะหมอ เซียวเหวินย่อมดูแลคนป่วยสุดความสามารถ หากแต่บุรุษผู้นี้ไม่สามารถรอจนยาต้มเสร็จได้ สู้นางเอายาประสิทธิภาพสูงประคองอาการเขาก่อนแล้วค่อยรักษาตามปกติยังมีโอกาสรอดมากกว่า

นางจับเขานั่งพิงในท่าทางสบายขึ้นแล้วประเมินด้วยสายตา พบว่าชายผู้นี้กล้ามเนื้อแน่นอย่างมากแม้รูปร่างไม่ใหญ่โต ดูท่าว่าบุรุษยุคโบราณก็ดูแลตัวเองอย่างมากเช่นกัน สุดท้ายเพื่อไม่ให้เป็นการรบกวนคนป่วย นางจึงไปช่วยอาจารย์ต้มยาต่อไป

เวลาผ่านไปพอสมควร บุรุษชุดดำเริ่มได้สติ เปลือกตาเปิดขึ้นเชื่องช้า ปรับสายตาอยู่ชั่วครู่ถึงพบว่ามีชายชรากำลังสนทนากับสตรีนางหนึ่งซึ่งปิดบังใบหน้าด้วยผ้าเช็ดหน้าผืนใหญ่ ครั้นพอขยับตัวก็ถึงกับสะดุ้งเพราะความเจ็บปวดตามร่างกาย เสียงทุ้มครางออกมาเบา ๆ เรียกความสนใจจากศิษย์อาจารย์ที่กำลังนั่งรออยู่พอดี

“เจ้าฟื้นแล้วรึ?”

เซียวเหวินถามขึ้นมาเป็นคนแรก เขาเดินมาหาชายหนุ่มพร้อมกับลากลูกศิษย์สาวให้เดินตามมาด้วย คนเพิ่งฟื้นกะพริบตามองก่อนถามน้ำเสียงอ่อนแรง “ท่านเป็นคนช่วยข้าไว้รึ?”

“ใช่ ข้าเป็นหมอ ผ่านทางมาพอดีเห็นเจ้านอนบาดเจ็บสาหัสอยู่จึงได้นำเจ้ามาพักที่ตรงนี้ ส่วนนั่นลูกศิษย์ข้า”

เซียวเหวินบอกไปตามตรงแต่ไม่ได้บอกทั้งหมด ทางด้านชายหนุ่มพยักหน้ารับ ระลึกได้ว่าหลังจากกัดฟันทนจัดการศัตรูจนหมดก็เกือบหมดสติ ทว่ายังพอมีความรู้สึกอยู่บ้างว่ามีคนมาพยุง จากรูปร่างและกำลังแล้วไม่น่าเป็นชายชรา เช่นนั้นก็ต้องเป็นนางผู้ปกปิดใบหน้าอย่างแน่นอน

“เป็นหนี้ท่านแล้ว พวกท่านคือผู้มีพระคุณของข้า หากต้องการสิ่งใดหรืออยากให้ตอบแทนอย่างไรสามารถบอกได้เลย ข้าจะตอบแทนบุญคุณครั้งนี้อย่างแน่นอน”

ทว่าหมอชรากลับโบกมือไปมา พูดด้วยน้ำเสียงอบอุ่นนุ่มนวล “ตัวข้าเป็นหมอย่อมรักษาคน เป็นหน้าที่ของข้าอย่าได้คิดมากไปเลย”

เซียวเหวินมีอุดมการณ์ว่าตลอดชีวิตจะเดินทางรักษาคนทั่วหล้า สองขาจึงพาพเนจรไม่เคยหยุดกับที่ใดที่หนึ่งได้นาน การเดินทางนี้เองที่ทำให้เห็นว่าการรักษาเป็นเรื่องเกินฝันสำหรับชาวบ้านหลายคนเหลือเกิน มีคนมากมายซึ่งถูกทอดทิ้งให้ตายอย่างน่าเวทนาด้วยเพราะไม่มีเงินตรามากพอไปโรงหมอ ขาดโอกาสการรักษา ด้วยเหตุนั้นเองจึงทำให้เซียวเหวินร่อนเร่พเนจรเรื่อยมา เงินได้บ้างไม่ได้บ้างแล้วแต่วาระ ทว่าเขาไม่เก็บมาคิดจริงจัง

ชายหนุ่มเลื่อมใสในน้ำใจ ทว่าหัวใจอันซื่อสัตย์หนักแน่นไม่มีทางลืมบุญคุณ “รุ่งสางคงมีคนมาตามหาข้า หากมีโอกาสจะตอบแทนคุณให้จงได้”

“เอาเถิด หากมีโชคชะตาต่อกันคงได้มีโอกาสพบ ตอนนี้พักรักษาตัวเสียก่อน”

เซียวอันหนิงนั่งฟังการสนทนาตอบโต้เบื้องหน้ามิได้ร่วมพูดคุยแต่อย่างใด ในใจภาวนาว่าอยากเดินทางไปถึงเมืองหลวงเร็ว ๆ เสียมากกว่า

ย่ำรุ่งแสงแรกของฟ้าสาดส่องลอดใบไม้จนเกิดแสงสวยงาม ทันใดนั้นพลันมีกลุ่มคนปริศนาเดินเท้าเข้ามาหาด้วยท่าทางเร่งรีบ พวกเขามองคนทั้งสามก่อนสะดุดตาที่บุรุษชุดดำ ครั้นเห็นว่าอีกฝ่ายดูเคร่งขรึมดุดัน แม้มีร่องรอยบาดแผลทว่าดูไม่สาหัสถึงเพียงนั้นจึงพากันคุกเข่าเคารพ รับรู้ได้ด้วยสายตาว่าผู้เป็นนายไม่อยากเปิดเผยตัว

“พวกข้ามาช้าไป คุณชายโปรดลงโทษด้วย”

“เรื่องนั้นก็ช่างเถิด พวกเจ้ามาพาข้าออกไปจากที่นี่เสีย”

เขาพูดตัดบท สถานการณ์เช่นนี้ไม่ควรมาตัดสินโทษอะไรจึงไม่ได้พูดอะไรไปมากกว่านี้ ลูกศิษย์สาวกับอาจารย์ มองกันตาปริบ ๆ ไม่ได้พูดอะไรออกมาทว่าก็พอรู้แล้วว่าบุรุษผู้นี้ไม่ใช่นักฆ่าพเนจรหรือพวกมีฝีมืออยากปิดตัวตนแต่คงมีตำแหน่งใหญ่โต เช่นนั้นคงไม่มีคนมาคุกเข่าให้ถึงเพียงนี้ นับว่าคิดถูกแล้วที่ไม่เปิดเผยใบหน้าอีกฝ่าย ไม่เช่นนั้นคงได้รับอันตรายมากกว่าคำขอบคุณ เผลอ ๆ ที่มานั่งคุกเข่ากันเป็นสิบอาจได้ร่วมมือกันขุดหลุมฝังคนทั้งสองกลางป่าเลยก็เป็นได้

          บุรุษชุดดำถูกพยุงให้ลุกขึ้นโดยมีบุรุษอีกสองคนขนาบซ้ายขวา เขาหันมาถามน้ำเสียงมั่นคงระคนสงสัย “พวกท่านจะไปที่ใดเล่า เห็นว่าเดินผ่านมาเจอข้า มิใช่ว่ากำลังเดินทางกันหรอกรึ”

          เซียวเหวินได้ยินเช่นนั้นจึงตอบไปตามตรง อย่างไรเสียการไปเมืองหลวงก็เป็นเส้นทางปกติของชาวบ้านผู้แสวงหาโอกาสอยู่แล้ว ดังนั้นจึงไม่จำเป็นต้องปิดบังอะไร

          “ข้ากำลังจะเดินทางไปเมืองหลวง”

          เขาพยักหน้าก่อนล้วงมือไปในอกเสื้อ เมื่อดึงมือออกมากลับมีป้ายหยกบริสุทธิ์ติดมือออกมาด้วย มือแกร่งภายใต้ผ้าสีดำสนิทยื่นให้แก่เซียวอันหนิงพร้อมกับบอกน้ำเสียงราบเรียบ “หากมีเรื่องใดต้องการความช่วยเหลือ โปรดนำป้ายหยกไปหอบุปผา แล้วทุกคนจะให้ความช่วยเหลือท่าน”

          หญิงสาวมองป้ายหยกในมือแล้วเผลอกำมันเล็กน้อย ภายภาคหน้าอาจได้ใช้ อย่างน้อยก็ยังพอมั่นใจว่าหากเกิดเรื่องในเมืองหลวงยังมีที่พึ่งพิง

          ชายหนุ่มก้มให้พวกเขาอีกครั้งก่อนเอ่ย “ข้าคงต้องไปแล้ว ขอขอบคุณอีกครั้ง”

          เมื่อพูดจบ กลุ่มบุรุษชุดดำพลันหายไปจากครรลองสายตาในพริบตาเดียว ทั้งสองยืนมองกันเงียบ ๆ ก่อนหันมาคุยกันด้วยท่าทางโล่งใจกว่าเดิม

          “อาจารย์ พวกเขาไปกันหมดแล้ว เราก็ออกเดินทางกันบ้างเถิดเจ้าค่ะ”

          การช่วยเหลือบุรุษผู้นั้นทำให้การเดินทางล่าช้ากว่าเดิม ตอนนี้นางหวังแค่ให้ตนไปถึงเมืองหลวงเร็ว ๆ อยากไปลิ้มรสอาหารในเหลา นอนพักในโรงเตี๊ยมดี ๆ สักที ตั้งแต่เกิดมานางไม่เคยต้องมานอนกลางดินกินกลางทรายถึงเพียงนี้ หากไม่ใช่เพราะทะลุมิติมาอยู่ที่นี่มีหรือจะมาเดินอยู่แบบนี้ ป่านนี้คงกำลังนอนเกลือกกลิ้งบนเตียงนุ่มในห้องเย็น ๆ ไปแล้ว

เฮ้อ เหนื่อยเสียจริง...