บททั้งหมดของ ท่านราชครูปล่อยข้าไปเถอะ: บทที่ 1 - บทที่ 10

เดินลัดเลาะจนมาถึงตรอกที่หญิงชรากล่าวถึง ตรงบริเวณนี้ไม่ค่อยมีคนพลุกพล่านมากนัก เซียวอันหนิงมองตรงไปเห็นร้านเครื่องประดับตั้งแผงขายอยู่ ลูกค้าไม่ค่อยมีนักหากแต่ผู้ขายกลับดูขัดตากันเล็กน้อย ผู้ขายเป็นบุรุษ ส่วนสูงปานกลาง ลักษณะทางกายไม่อ้วนผอมชัดเจน ใบหน้ามีลักษณะสื่อว่าเป็นคนใจซื่อ แววตาไม่เจ้าเล่ห์แสนกล ผิวพรรณออกเข้ม เมื่อคนลักษณะเช่นนี้มาขายเครื่องประดับจึงดูแปลกไปเสียหน่อย หญิงสาวมองไปก่อนคิดได้ว่าหากนางสามารถขายเครื่องประดับพวกนี้ได้สักชิ้นคงมีส่วนแบ่งพอให้ใช้ชีวิตไปหลายวัน เนื่องจากเครื่องประดับงดงามหากแต่ผู้ค้าทำให้ดูขัดตาจึงมีลูกค้าน้อยตามไปด้วย เถ้าแก่ซ่งนั่งมองเครื่องประดับตนเองซึ่งขายไม่ออกเท่าที่ควร พวกมันงดงามทว่าไม่มีผู้ใดอยากครอบครองพวกมันเลย หากเป็นเช่นนี้ต่อไปคงได้ปิดร้านแทนเป็นแน่แท้ เขาขาดทุนมาหลายเดือนแล้ว สถานะทางการเงินเปลี่ยนไปพอสมควร จากมีลูกจ้างก็ต้องมานั่งขายเอง จนตอนนี้ผ่านมาเป็นเดือนยังขายไม่ได้สักชิ้นเดียว ห่วงก็แต่บุตรสาวผู้มีร่างกายไม่ค่อยแข็งแรง เจ็บป่วยบ่อยกระเสาะกระแส ถ้าเขาไม่สามารถฟื้นฟูกิจการอันเป็นมรดกตกทอดนี้ได้ ภายภาคหน้าถ้าบุตรสาวออกเร

เมื่อตัดสินใจจะต้องขึ้นเขาและได้ถามชาวบ้านว่าภูเขาด้านหลังหมู่บ้านหากขึ้นไปหาของป่าจะอันตรายหรือไม่ก็ได้คำตอบกลับมา ภูเขาหลังหมู่บ้านมีชื่อว่า ซีอัน มีความหมายว่ามีต้นไม้ใหญ่คอยคุ้มครอง ถ้าไปทางทิศเหนือจะเป็นป่าโปร่งมักมีชาวบ้านเข้าไปเก็บของป่าเล็ก ๆ น้อย ๆ อยู่เสมอเป็นประจำอยู่แล้ว หากไปทางทิศใต้จะมีสัตว์ป่าดุร้ายอาศัยชุกชุมกว่าทางเหนือ หมีดำ หมูป่า พยัคฆ์ร้าย และอีกมากมายนานาประการ สัตว์พวกนี้เรียกได้ว่าพบเห็นง่ายมากเสียจนแม้แต่ชาวบ้านซึ่งชำนาญเส้นทางยังขยาดไม่อยากเฉียดใกล้ นางยึดเอาตามคำชาวบ้าน เดินลัดเลาะขึ้นไปบนเขาซีอันทางทิศเหนือ แม้ไม่ค่อยมั่นใจนัดว่าจะได้เจอเจ้าเห็ดหลินจือราคาแสนแพงนั่นหรือไม่แต่อย่างน้อยลองขึ้นไปก่อนเผื่อมีโอกาสเจอย่อมดีกว่านั่งรอวาสนาจนเสียเวลาไปเปล่าๆ ทีนางเอกนิยายยังเก็บกันมาได้เป็นกระบุงเลย ภูเขาลูกใหญ่กว้างไกลไพศาลเพียงนี้จะไม่มีหลุดมาให้เจอสักดอกเลยหรืออย่างไร เซียวอันหนิงมองพื้นที่ซึ่งเป็นป่าโปร่งเบื้องหน้าพลางกำหมัดแน่น ได้เวลาใช้เรี่ยวแรงเสียที! นางก้ม ๆ เงย ๆ อยู่ราวหนึ่งก้านธูป (หนึ่งชั่วโมง) ทว่าก็ยังไม่เจอเจ้าเห็ดหล

ศิษย์อาจารย์ค่อย ๆ เดินออกมาจากพุ่มไม้จนถึงตัวบุรุษชุดดำผู้นอนหายใจรวยริน เซียวเหวินก้มลงคุกเข่าข้างคนเจ็บ ใช้มือตรวจเส้นชีพจรจึงรู้ว่าร่างกายยังพอไปไหว คงไม่ตายเร็ว ๆ นี้ เมื่อแน่ใจว่ายังมีหนทางรักษาจึงหันไปบอกลูกศิษย์สาว“เจ้ารีบมาช่วยพยุง เขายังรักษาได้”เซียวอันหนิงรีบเข้ามาช่วยพยุง บุรุษผู้นี้มีรูปร่างสูงโปร่งดูสูงเพรียวมากทว่าร่างกายกลับหนักอึ้งประหนึ่งแบกหิน หญิงสาวกัดฟันทนพยุงเขาจนพาไปพิงกับต้นไม้ใหญ่ได้ก็รีบหลีกให้เซียวเหวินเริ่มการรักษา เขาเริ่มจากการห้ามเลือด ปลดเสื้อผ้าตัวนอกออกเพื่อให้หายใจได้สะดวก ไม่กดทับร่างกายมากเกินไป ทว่าก็ยังรักษาความลับให้โดยการละเว้นผ้าปิดบังใบหน้าไว้ จากประสบการณ์ที่ผ่านมาค่อนชีวิต หากผู้ใดปิดหน้าคาดตาแปลได้อย่างเดียวคือห้ามสอดรู้ ดังนั้นเพื่อให้ได้รับผลดีมากกว่าร้าย ละเว้นไว้แล้วรักษาตามสมควรจึงเป็นเรื่องฉลาดกว่าเซียวเหวินค้นย่ามเก่าหยาบของตัวเอง หยิบเอายาต้มห่อหนึ่งส่งให้เซียวอันหนิงก่อนบอก “เจ้าไปต้มยาสำหรับแก้ไข้เสีย ในคืนนี้เขาจะต้องเป็นไข้อย่างแน่นอน”หญิงสาวรับห่อยามาก่อนหัวเราะแห้ง ๆ “แฮะ แฮะ เอ่อ...อาจารย์เจ้าคะ ข้ามิเคยก่อไฟมาก่อนเจ้าค

อีกด้านหนึ่ง “อาจารย์ ข้าว่าพักโรงเตี๊ยมนี้ดีกว่า” เซียวอันหนิงพูดขึ้นเมื่อเห็นที่เหมาะ ๆ อีกทั้งตอนนี้นางเมื่อยเต็มที อาจารย์พานางเดินไปทั่วเสียจนตอนนี้ขาจะหลุดออกมาอยู่แล้ว โชคดีที่เซียวเหวินเองก็เมื่อย ไม่อย่างนั้นตอนนี้คงได้เกิดการถกเถียงจริง ๆ เมื่อตกลงกันได้จึงพากันเข้าไปในโรงเตี๊ยม โรงเตี๊ยมแห่งนี้ถูกสร้างเป็นแบบสองชั้น มีห้องพักอยู่หลายรูปแบบ พักห้องละสองคน หรือพักด้วยกันห้องละสี่ถึงห้าคน แล้วยังมีห้องพักแบบคนเดียวเพื่อความเป็นส่วนตัวอีกด้วย ทั้งสองพากันมองซ้ายขวา ไม่นานจึงเห็นเถ้าแก่คนหนึ่งกำลังขีดเขียนลงกระดาษจึงได้เอ่ยออกไป เซียวอันหนิงร้องบอกเขา “เถ้าแก่ ข้าต้องการที่พักสองห้อง” “เอาห้องแบบไหนเล่าแม่นาง” เถ้าแก่ถามขึ้นขณะวางกระดาษในมือแล้วเดินมารับรองลูกค้าท่าทางสุภาพ เซียวอันหนิงตอบไปแทบทันที “เอาห้องพักแบบเดี่ยวสองห้อง” เถ้าแก่พยักหน้า คิดเงินเรียบร้อยจึงรีบเดินขึ้นไปเตรียมที่พักให้ทันที โชคดีว่าไม่ต้องรอนานนัก ทั้งคู่พากันเดินไปยังห้องพักส่วนตัวแล้วแยกย้ายกันไปจัดการธุระของตนเองทันที นางเข้ามาในห้อง ค

หลังจากจัดการเรื่องโรคระบาดเรียบร้อย หลี่จิ้งหานได้เข้าเฝ้ากราบทูลฮ่องเต้ถึงความจริงว่าที่สามารถควบคุมจัดการโรคได้เร็วถึงเพียงนี้ก็เพราะหมอเซียว ที่ชาวบ้านเรียกกันจนติดปาก หากไม่ได้เขาก็คงไม่สามารถควบคุมโรคระบาดได้ว่องไวเช่นนี้ ซึ่งฮ่องเต้ได้ยินเช่นนั้นมีหรือจะมิพอพระทัย พระองค์พอพระทัยอย่างยิ่งทั้งยังประทานรางวัลเป็นพื้นที่หนึ่งร้อยหมู่สมุนไพรหลากชนิดหนึ่งคันรถและเงินอีกหนึ่งร้อยตำลึงทอง ซึ่งจะมีการมอบให้เมื่อจัดการทุกอย่างเรียบร้อยแล้ว ทว่าไม่ทันได้สนทนาพาทีในเรื่องอื่น ขันทีน้อยประจำตำหนักฮองเฮาก็ได้เข้ามากราบทูล สีหน้าไม่สู้ดีอีกทั้งยังพูดด้วยน้ำเสียงตะกุกตะกัก “ฝ่าบาทพ่ะย่ะค่ะ ฮองเฮาทรงประชวรพ่ะย่ะค่ะ อาการปวดพระเศียรได้กำเริบครานี้เป็นหนักกว่าครั้งอื่นพ่ะย่ะค่ะ” ฮองเฮามักมีอาการปวดพระเศียรเป็นพัก ๆ และมักจบลงที่หมอหลวงจัดยาให้ทว่าก็ไม่อาจรักษาให้หายขาดได้ ทางฮ่องเต้ได้ยินเช่นนั้นพลันลุกพรวดด้วยความตกใจ “เจ้าว่าอย่างไรนะ! ฮองเฮาประชวรเช่นนี้ได้ไปตามหมอหลวงแล้วหรือไม่!” “ท่านหมอหลวงไปที่ตำหนักแล้วพ่ะย่ะค่ะ ทว่าฮองเฮาให้กระหม่อมมาแจ้งข่าวแก่ฝ่