หลงป่า

แม่นางหลี่กอดบุตรสาวเอาไว้ เถียนสวี่หลันเองก็วางมือจากพู่กันหันมากอดมารดาของตน

“ท่านแม่ไม่ต้องห่วง ข้าจะไม่ทำเช่นนี้อีกแล้ว ข้าสัญญา”

หลังจากเหตุการณ์วันนั้นผ่านไป กลายเป็นตระกูลสวีที่ต้องเก็บตัวอยู่แต่ภายในเรือน แม้แต่สวีไคที่เป็นหัวหน้าหมู่บ้านก็ไม่กล้าออกมาสู้หน้าชาวบ้านอีกแล้ว เหตุเพราะบุตรสาวของตนทำเรื่องงามหน้าเอาไว้มากมายเช่นนั้น

ครบกำหนดห้าวันสวีไคได้นำเงินหนึ่งร้อยตำลึงมาส่งให้เถียนสวี่หลันด้วยตนเอง ถึงแม้ใบหน้าของเขาจะแสดงออกชัดเจนว่าไม่พอใจ แต่สวีไคก็ไม่สามารถทำสิ่งใดได้ เพราะตอนนี้เขาไม่มีชาวบ้านหนานซานคอยหนุนหลังอีกแล้ว หากต้องการจะเล่นงานตระกูลเถียนถือว่าเป็นเรื่องที่ยากสำหรับเขา

“อาเล็กอาสะใภ้รอง พวกท่านกำลังจะไปที่ใดอย่างนั้นหรือ”

เถียนสวี่หลันที่พึ่งออกมาจากห้อง เห็นสมาชิกทั้งสองของตระกูลเถียนกำลังสะพายตะกร้าไม้ไผ่เดินออกจากเรือนไป

“หลายวันมานี้ฝนตกทุกวัน เรากำลังจะขึ้นเขาไปดูสักหน่อยว่ามีผักป่าขึ้นบ้างหรือไม่ เผื่อว่าจะได้อะไรติดไม้ติดมือกลับมาทำอาหารเย็นบ้าง”

เถียนสวี่หลันได้ยินเช่นนั้นนางก็นึกสนุกขึ้นมา นางเกิดมามีชีวิตถึงสองครั้งแต่กลับไม่เคยขึ้นไปบนเขาด้านหลังหมู่บ้านเลย นี่นับว่าเป็นโอกาสหายากสำหรับนางแล้ว

“รอข้าสักครู่ ข้าขอไปกับพวกท่านด้วย”

นางวิ่งกลับไปที่ห้องเพื่อเปลี่ยนชุดที่สามารถใช้เดินขึ้นเขาได้สะดวก จากนั้นสตรีทั้งสามก็ออกจากเรือนตระกูลเถียนไป

เถียนสวี่หลันเดินขึ้นเขานำหน้าสตรีทั้งสองอย่างไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อย ท่าทางอยากรู้อยากเห็นของนางเหมือนเด็กน้อยก็มิปาน ไม่ว่าเจอกับต้นอะไรที่ดูแปลกตานางก็ถามอาเล็กและอาสะใภ้รองของนางเสียงเจื้อยแจ้ว ทำให้การมาเก็บของป่าครั้งนี้ดูสนุกสนานว่าทุกครั้งที่ผ่านมา

หากเถีตะกร้าลันรู้ว่าการออกมาจากเรือนตระกูลเถียนเพื่อพบกับสิ่งที่แปลกใหม่แล้วจะทำให้สนุกมากมายเช่นนี้ นางคงจะไม่เอาแต่อ่านตำราอยู่แค่ภายในเรือนเพียงอย่าง

“อาเล็กนี่มันเห็ดนี่นา เจ้าเห็ดนี่ทานได้หรือไม่”

เถียนซู่เจิงเดินมาดูเห็ดที่เถียนสวี่หลันพบ

“นี่มันเห็ดหอมสามารถทานได้ เจ้าโชคดีจริงๆ หลันเอ๋อ ขึ้นเขามาไม่นานก็ได้ของกินกลับไปแล้ว”

เถียนซู่เจิงเอ่ยชมหลานสาวอย่างไม่เก็บงำ เถียนสวี่หลันเชิดหน้าทำจมูกยื่นด้วยท่าทางภาคภูมิใจ เหมือนนางได้ค้นพบสิ่งที่ยิ่งใหญ่ทั้งที่เจ้าสิ่งนั้นก็เป็นเพียงแค่เห็ดไม่กี่ดอกเท่านั้น

ท่าทางเช่นนั้นของนางทำเอาอาสะใภ้รองอดที่จะหัวเราะออกมาไม่ได้ นานแล้วที่พวกนางไม่ได้เห็นด้านที่น่ารักของเถียนสวี่หลัน ดูเหมือนวันนี้นางจะอารมณ์ดีเป็นพิเศษ

หลังจากที่เก็บได้เห็ดหอมเถียนสวี่หลันยังเก็บได้เห็ดอย่างอื่นอีกมากมาย เถียนซู่เจิงให้นางเก็บเอามาก่อน เดี๋ยวค่อยไปเลือกเห็ดมีพิษและไม่มีพิษออกจากกัน นางเดินเก็บเห็ดอย่างเพลิดเพลิน โดยลืมไปว่าตนเองนั้นไม่ได้รู้เส้นทางบนภูเขา

เมื่อรู้ตัวอีกครั้ง ทั้งอาเล็กและอาสะใภ้รองก็หายไปแล้ว เถียนสวี่หลันส่งเสียงเรียกพวกนางไปรอบๆ แต่ที่ตอบกลับมามีเพียงเสียงสะท้อนของนางเองเท่านั้น ความรู้สึกหวาดกลัวเริ่มเกาะกุมภายในจิตใจ นางนั่งลงข้างต้นไม้ใหญ่ต้นหนึ่ง ในใจก็ได้แต่นึกโทษตนเองที่ไม่ระวังตัว มัวแต่เก็บเห็ดเพลินจนตนเองต้องพลัดหลงกับคนอื่น

ในช่วงระหว่างที่นางกำลังรู้สึกสิ้นหวังอยู่นั้น มือของใครบางคนก็แตะที่หัวไหล่ของนางเบาๆ เถียนสวี่หลันสะดุ้งตกใจ นางหลับหูหลับตาร้องออกมาเสียงดังลั่นป่า

“อ๊า!!!!!”

เพราะความกลัวทำให้นางไม่ทันได้มองให้ชัดว่าเป็นใครกันที่จับหัวไหล่ของนางอยู่ เถียนสวี่หลันที่กำลังสติแตกทำท่าจะวิ่งหนีไป แต่กลับถูกมือเรียวนั้นดึงแขนเอาไว้

“ปล่อยข้านะ!! ปล่อยข้า!! ได้โปรดข้ากลัวแล้ว!!”

ใบหน้างามที่ตอนนี้มอมแมมไปด้วยดินโคลน ยังคงโวยวายไม่ยอมลืมตาขึ้นมองคนที่อยู่ตรงหน้า จนกระทั่งนางโดนดีดที่หน้าผากอย่างแรงจนปูดโนขึ้นมาอย่างเห็นได้ชัด จึงทำให้นางสงบลงได้

“เถียนสวี่หลันลืมตาขึ้นมาดูเสียก่อนเถอะว่าข้าเป็นใคร เอาแต่ร้องโวยวายอยู่ได้ ทีวันก่อนยังแอบปีนออกนอกเรือนไปกลางดึกคนเดียว ไม่เห็นเจ้าจะมีท่าทีหวาดกลัวเช่นนี้”

ร่างบางได้ยินเสียงที่คุ้นเคยจึงหยุดร้องโวยวายแล้วค่อยๆ หรี่ตาขึ้นมอง ร่างสูงที่ยืนทำหน้าไร้ความรู้สึกตรงหน้าจะเป็นใครไปได้นอกเสียจากเว่ยเจ๋อหมิง เมื่อเห็นว่าเป็นเขาความว้าวุ่นที่มีอยู่ภายในใจก่อนหน้านี้ของนางก็กลับมาสงบได้อีกครั้ง

“บัณฑิตเว่ย เหตุใดเจ้าถึงมาอยู่ที่นี่ หรือว่าเจ้าตามข้ามา”

เถียนสวี่หลันมองไปที่ร่างสูงด้วยท่าทีหวาดระแวง

“เลิกคิดเหลวไหลได้แล้ว”

เว่ยเจ๋อหมิงเคาะไปที่หน้าผากของนางอีกครั้ง เถียนสวี่หลันยกมือกุมหน้าผากที่บวมปูดของตนก่อนจะถลึงตาใส่เขา ร่างสูงไม่สนใจท่าทางหงุดหงิดที่เถียนสวี่หลันแสดงออก

เขาก้มลงเก็บตะกร้าไม้ไผ่ใบเล็กของนางที่หล่นกระจัดกระจาย ทั้งเห็ดมีพิษและเห็ดที่กินได้ถูกใส่รวมเอาไว้ด้วยกันทั้งหมด เว่ยเจ๋อหมิงคัดเห็ดพิษทิ้งไปทั้งยังมองใบหน้างามที่ลายพร้อยเป็นลูกแมวหลงทางของนาง ด้วยความสงสัย

“เจ้ากำลังคิดที่จะฆาตกรรมครอบครัวตนเองด้วยเห็ดพิษพวกนี้หรือ”

ร่างสูงเอ่ยถามนางออกไปด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่ง เกินครึ่งของเห็ดในตะกร้าไม้ไผ่เป็นเห็ดพิษที่พบเห็นได้ทั่วไปในภูเขาลูกนี้ คงไม่ใช่ว่านางไม่รู้จริงๆ หรอกกระมัง ว่าพวกมันกินไม่ได้

“ก็นี่เป็นครั้งแรกที่ข้าขึ้นเขามานี่นา ข้าจะไปรู้ได้อย่างไรว่าเห็ดชนิดไหนกินได้ ชนิดไหนมีพิษ อาเล็กบอกว่าเดี๋ยวค่อยมาคัดเอาออกทีหลัง”

เถียนสวี่หลันตอบอ้อมแอ้มเสียงเบา เว่ยเจ๋อหมิงถอนหายใจออกมาอย่างจนใจ นางไม่รู้จริงๆ สินะ หากนางหลงอยู่ในป่าเพียงคนเดียวคงมิใช่ตายเพราะอดอาหาร แต่นางอาจจะตายเพราะไปกินบางอย่างสุ่มสี่สุ่มห้าเข้า

“อาเล็กของเจ้าอยู่ที่ใด”

เถียนสวี่หลันส่ายหน้า หากข้ารู้ข้าก็คงไปตามหานางแล้วสิ จะมานั่งจุมปุ๊กอยู่ที่นี่เพียงคนเดียวเพื่ออะไร นางบ่นเว่ยเจ๋อหมิงในใจคนเดียว เหมือนร่างสูงจะรู้ว่านางกำลังแอบด่าเขาในใจ เว่ยเจ๋อหมิงยกมือขึ้นจะดีดหน้าผากของนางอีกครั้ง เถียนสวี่หลันรีบยกมือขึ้นป้องกันหน้าผากของตนทันที

“ตามมานี่”

เว่ยเจ๋อหมิงสะพายตะกร้าไม้ไผ่ใบใหญ่เอาไว้ด้านหลัง เขาออกเดินนำหน้านางไปก่อน เถียนสวี่หลันมองซ้ายมองขวาจากนั้นจึงรีบวิ่งตามเขาไป

“รอข้าด้วย”

เว่ยเจ๋อหมิงพานางเดินตามทางลัดเลาะไปเรื่อยๆ ราวหนึ่งชั่วยามทั้งสองคนก็มาโผล่ที่ทางเดินที่นางใช้ขึ้นเขาก่อนหน้านี้ เมื่อเห็นว่านางปลอดภัยแล้วเขาก็ทำท่าจะผละจากไป

“เดี๋ยวก่อน”

เว่ยเจ๋อหมิงหันกลับไปมองร่างบางที่กำลังยืนบิดไปมาด้วยท่าทางประหม่า เขาเลิกคิดวขึ้นเหมือนกำลังถามนางด้วยสีหน้าว่ายังมีอะไรอีก

“ข้า...ขอบคุณที่เจ้าพาข้าออกมาจากป่า”

เว่ยเจ๋อหมิงถอนหายใจออกมาเบาๆ เหมือนกำลังรำคาญ

“ต่อให้เป็นสุนัขที่กำลังหลงป่า ข้าเจอข้าก็จะช่วยออกมาเช่นกัน ไม่ต้องขอบคุณ”

เอ่ยจบเขาก็เดินจากไป ทิ้งให้เถียนสวี่หลันร้องโวยวายขึ้นอย่างไม่พอใจ เว่ยเจ๋อหมิงได้ยินเสียงสบถของนางดังแว่วตามมาด้านหลัง ร่างสูงยกยิ้มมุมปากบางๆ โดยไม่รู้ตัว เว่ยเจ๋อหมิงไม่รู้ว่าตั้งแต่เมื่อใดที่เขารู้สึกว่าการที่ได้เอ่ยหยอกเย้าทำให้นางไม่พอใจกลายเป็นเรื่องสนุกของตนไปแล้ว